woensdag, oktober 18, 2017

In het mooie nw. Singer Laren


Begin april stond vanwege de verbouwing en nieuwbouw van Singer Laren alles nog op z'n kop, (zie stukje 'foto's in en rond Singer Laren' van j.l. 6 april,) en eind juni hadden we samen met nog een handjevol vroege vogels een primeurtje, bij toeval waren we de eersten die via de nieuwe, maar nog niet geheel voltooide gezamenlijke entree/foyer het museum betraden, (Zie stukje 'Cubaanse kunst in het Singer' van j.l. 28 juni.)

Gisteren waren we weer in het inmiddels op j.l. 6 september geopende theater/museumcomplex. Nu geen open liggende bestratingen meer en lawaaiige bouwactiviteiten, maar wel een lange rij voor de balie. De vorige week geopende tentoonstelling 'Mooiste Modernisten. Haagse school tot de Stijl' trok zo te zien nogal wat belangstelling. En terecht wat ons betreft, het was prachtig. De tentoonstelling viert feitelijk de bloei van de Nederlandse kunst in de periode 1870-1930. Rond 1870 kwamen hier economie, wetenschap en cultuur weer tot grote bloei. Decennialang had de Nederlandse kunst weer een eigen gezicht en kende ze succes tot ver buiten de landsgrenzen. De tentoonstelling laat het ontstaan zien van de moderne Nederlandse schilderkunst. Van de Haagse, Amsterdamse en Larense School en de ontwikkeling van diverse avant-garde stromingen als pointillisme, luminisme, kubisme, De Stijl en het expressionisme, een behoorlijk uitgebreide tentoonstelling dus!

In de collage zijn de volgende schilders te zien t.w. 1. Ferdinand Hart Nibbrig 1866-1915 'Op de duinen in Zandvoort' 1892. 2. Leo Gestel 1881-1943 'Liggend naakt' 1913. 3. Kees van Dongen 1877-1968 'Het blauwe hoedje' 1937. 4. Isaac Israels 1865-1934 'Vrouw in strandstoel'. 5. Jozef Israëls 1824-1911 'Meisje wachtend in de duinen'.

maandag, oktober 16, 2017

Volvo Ocean '17/'18: Alicante


De deelnemende teams.
Zo, de spits is eraf, de dertiende editie van de Volvo Ocean Race is afgelopen zaterdag met een havenrace in Alicante begonnen. De Spaanse boot van Mapfre met schipper Xabi Fernández kwam daarbij als eerste over de finish, het Nederlandse Team Brunel met schipper Bouwe Bekking moest genoegen nemen met de vierde plaats. De andere Nederlandse deelnemer, Team AkzoNobel, sloot de havenrace als zesde van de zeven teams af. Maar dat team kende een nogal chaotische voorbereiding, waarbij schipper Simeon Tienpont notabene op vrijdagavond, zeg maar één minuut voor twaalf, nog werd ontslagen. De resultaten van de havenraces tellen weliswaar niet direct mee voor de eindzege van de Volvo Ocean Race 2017-18, maar wel als tie-breaker als twee teams gelijk eindigen. In dat geval is de eindstand van de havenraces bepalend voor het eindresultaat voor de Volvo Ocean Race Trofee. De eerste echte etappe van Alicante naar Lissabon, een afstand van ca. 700 nm, start a.s. zondag 22 oktober om 14 uur.

Leuk, ca. 46000 nm zeilen in totaal, ik ga het weer volgen allemaal, ook al vind ik het een stuk minder spannend dan de Vendée Globe, de bekende non-stop solozeilwedstrijd om de wereld die eens in de vier jaar wordt gezeild. De finish van de elfde en laatste etappe is op 21 juni 2018 in Den Haag, waar op 30 juni dan tevens de laatste havenrace wordt gehouden.

zaterdag, oktober 14, 2017

de zonnerace en de winnaars


Prachtig, het Delftse 'Nuon Solar Team' heeft voor de zevende keer de Australische 'Bridgestone World Solar Challenge' gewonnen. Er deden in totaal 42 teams mee aan de race van Darwin naar Adelaide, ruim 3000 km dwars door Australië. Met een gemiddelde snelheid van rond de 82 km p/u, en met topsnelheden van 110 km p/u, bleven ze hun belangrijkste concurrenten uit o.m. de VS, Japan en België ruim voor. Weer een mooi resultaat van de door Nuon gesponsorde, jonge, zich op duurzaamheid en innovatie richtende zonneautobouwers en -racers van de TU Delft!

Mooi zo'n zonnerace zonder uitlaatgassen en 0% CO2 uitstoot, dat is eens wat anders dan zo'n super vervuilende Formule 1 race. Daar gebruiken ze maar liefst 75 liter benzine op 100 km, dat is het gemiddelde verbruik van een Formule 1-bolide. Het verschilt uiteraard per circuit, maar het komt er omgerekend dus op neer dat na elke 1,3 km er een liter benzine is doorgejakkerd. Een normale gemiddelde auto rijd minimaal 10 km op een liter benzine, dat is bijna 8 keer zover, en het verschil in CO2 uitstoot is uiteraard navenant!

donderdag, oktober 12, 2017

gewone normale Nederlanders


Ergerlijke retoriek vind ik het van de heren politici. Na meer dan tweehonderd dagen praten hebben ze een regeerakkoord voor de 'gewone normale Nederlanders' gebaard. Een paar jaar geleden had Rutte het nog over 'de hardwerkende Nederlander'. President Nixon wilde in het verleden alles betekenen voor 'de stille meerderheid' en president Trump had het in zijn verkiezingscampagne alsmaar over 'de vergeten Amerikaan', het is kennelijk retoriek die werkt. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben ze het regeerakkoord van Rutte III ook nog eens het credo 'Vertrouwen in de toekomst' meegegeven. Ik vraag mij overigens af of die vier mannetjes elkaar wel echt vertrouwen.
Hoewel ik geen idee heb hoe een 'gewone normale Nederlander' eruit ziet, denk ik aan de andere kant wel dat ik zelf tot die categorie behoor, en velen met mij denk ik. Het gewoon en normaal doen is mij haast met de paplepel ingegoten. Hoewel het je best doen en eens uit de band springen ook weleens werd gestimuleerd, maar ook dat was gewoon en normaal. Enfin, genoeg erover, wat een geneuzel eigenlijk.

Hoe het ook zij, die betuttelende retoriek van de politieke elite, die we notabene ook nog zelf gekozen hebben, staat mij tegen. Alsof ze met een schoolklasje te maken hebben. Vertrouw ons nou maar, het komt allemaal goed want wij zijn er voor jullie, de gewone normale Nederlanders, wie dat dan ook mogen zijn. Hoewel de context totaal anders is, zijn er in dit verband volgens mij wel parallellen te trekken met een paar kabinetten in de jaren 30 van de vorige eeuw. De bekendste uitspraak is van Colijn, toen hij in 1936 n.a.v. de herbezetting van het Rijnland door het nazi-regime onder leiding van Adolf Hitler, de bevolking via een radio-uitzending toesprak met de woorden 'Gaat u rustig slapen, de regering waakt over u'. Hendrikus Colijn, 'Schipper naast God' werd hij wel genoemd. En minister-president Dirk de Geer geloofde in 1939 ook heilig in een beleid van pappen en nathouden. Onder geen beding mocht het Nederlandse volk ongerust worden gemaakt, het calvinisme met zijn credo 'Alles komt goed' was dominerend. Nou we hebben het geweten!

De bestaansonzekerheid van 2017 is niet te vergelijken met die van 1939, toen grote delen van de bevolking zich niet meer veilig waanden door de groei van politiek extremisme in binnen- en buitenland en de toenemende oorlogsdreiging ten gevolge van de agressieve politiek van het nationaal socialistische Duitsland en het fascistische Italië. Maar ik zie zeker parallellen, daarom hoop ik ondanks mijn ergernissen dat het kabinet van Rutte III het goed gaat doen, en daarbij 'alle' Nederlanders vooral voor vol aanziet en ophoudt met die ergerlijke retoriek.

woensdag, oktober 11, 2017

een rommelig museumbezoek


Wat een prachtig museum is het toch. Ik heb het over Museum De Fundatie in Zwolle, en dan in het bijzonder over het gebouw. Hoe Bierman Henket architecten er in geslaagd zijn het voormalige, in 1838 door de architect Eduard Louis de Coninck in neoclassicistische stijl ontworpen gerechtsgebouw aan de Blijmarkt, om te toveren tot een eigentijdse kunstkathedraal. Ooit heb ik weleens beweert dat een museum er voor de collectie is en de collectie niet voor het museum. M.a.w. de aandacht voor de architectuur van het gebouw mag de aandacht voor de kunstcollectie niet afleiden. Geneuzel dus, mooie kunst komt prima tot z'n recht in een mooi gebouw, en andersom idem dito, voorbeelden te over!

Goed, het kunstkathedraaltje aan de Blijmarkt kennen we inmiddels aardig goed, we kwamen gisteren dan ook primair voor de collectie. Maar kennelijk hadden we thuis iets over het hoofd gezien. We kregen deze keer vrij toegang via de achterdeur. Alleen de begane grond en de derde verdieping was al geopend voor het publiek, de overige verdiepingen waren ze nog aan het inrichten voor de expositie die zaterdag a.s. pas officieel geopend wordt. We waren veel te vroeg, beperkte expositie nog, mogelijk dat ik daarom weer eens wat uitgebreider naar de details van het gebouw heb gekeken.


Wat we alvast gezien hebben is de tentoonstelling 'Red Utopia' van Jan Banning. Een fotoserie van na de val van de muur en de desintegratie van de Sovjet-Unie. Het communisme lijkt weggeraakt in de vergetelheid van de geschiedenis. De tentoonstelling 'Onder Hollandse helden' van Frénk van der Linden ging over hoe een journalistiek portret zich verhoudt tot een kunstportret. Zit bijvoorbeeld bij een journalistiek portret ook de hand van de maker 'in het doek'? Verder hebben we werk gezien van Markus Matthias Krüger (1981) in 'Hortus'. Buitengewone landschappen, bomen die door daken breken of in de fik vliegen. En in 'Dromos, 25 jaar schilderijen 1993-2018' hebben we werk gezien van Neo Rauch (1960) één van de belangrijkste kunstenaars van dit moment. Maar wat ouder werk zoals een bootje bij de Sluizen bij Katwijk, een werkje uit 1898 van Jan Toorop, mocht er ook zijn. Evenzo Molen 'Le blute-fin' van Vincent van Goghuit uit 1886 en 'Liggend naakt' uit 1919 van Jan Sluijters. Mooi allemaal, ondanks het rommelige sfeertje hebben we toch weer genoten in Museum De Fundatie.

vrijdag, oktober 06, 2017

zwemplezier op het ruime sop



De beleving van een film maken is in een halve eeuw behoorlijk veranderd. Toen ik na mijn dia periode in de jaren 60 mijn kinderen in kleur begon te filmen met een super 8 camera, vond ik het een spannende beleving. Ten eerste de kik van het hebben van een heuse filmcamera en hoe je daarmee om moest gaan. Verder waren de kosten voor 5 minuten film vrij hoog, je keek dus wel uit wat en hoe je iets filmde. Soms maakte ik vooraf zelfs een scenario dat van seconde tot seconde moest kloppen. En als het filmpje klaar was stuurde je het op naar de ontwikkelcentrale, en wachtte je het resultaat vol spanning af. Na een week kreeg je de ontwikkelde filmpjes thuis gestuurd en kon je met behulp van een z.g. movie editor aan het knippen en plakken. Als je klaar was werd het projectiescherm opgezet en gingen het licht uit. De projector begon te ratelen, en ja hoor daar verschenen de eerste zelfgemaakte bewegende beelden op het doek, wat een feest! Maar soms begon de projector ineens harder te ratelen en was het feestje snel voorbij, filmbreuk! Dan werd de knop als de gesmeerde bliksem omgedraaid, anders was je gelijk al decimeters van je liefdevol gemonteerde film kwijt, maar als je snel was bleef het beperkt tot enkele centimeters verlies. Het licht ging dan weer aan, en de knip- en plakspullen werden weer voor de dag gehaald. En als dan even later de projector weer vrolijk begon te ratelen, hoopte je maar dat het verder wel goed ging. De films werden zorgvuldig gelabeld en opgeslagen in daartoe bestemde dozen. Met één blik in de kast had ik de juiste film te pakken als we eens een avondje cinema wilden spelen.

Maar het gaat nu allemaal heel anders te werk. In de jaren 80 kwam de z.g. analoge videorecorder. De opnamen op bandjes gaven al een stuk minder rompslomp, bovendien kon je ze weer gebruiken als het resultaat je na de eerste keer filmen niet beviel. De digitale videocamera die er op volgde gaf nog minder rompslomp. Maar het venijn zat wat mij betreft wel in het opslaan. Ik werd slordig, het ging te gemakkelijk, filmmaken was wat mij betreft gedegradeerd tot iets wat ik en passant bij vlagen nog deed, verder deed ik er niets meer mee. En sinds de smartphone z'n intrede heeft gedaan gebruik ik zelfs geen specifieke camera meer, maar weet ik vaak ook niet meer wat ik allemaal in huis heb. Over ontwaarding in beleven gesproken! Daar moest maar eens verandering in komen dacht ik een tijdje terug, kan ik tenminste ook samen met mijn kleinkinderen eens een avondje cinema spelen. En zo vond ik her en der op mijn computer allerlei digitale filmfragmentjes van jaren terug, die ik nu op een eigentijdse wijze gewoon maar weer eens aan elkaar heb geplakt en in overzichtelijke mapjes heb opgeslagen.

maandag, oktober 02, 2017

landschapskunst op strekdam


De sculptuur 'Exposure', ofwel 'de Hurkende Man' op de strekdam bij de Houtribsluizen in Lelystad is een kunstwerk van de Britse kunstenaar Antony Gormley (1950). Het heeft hem ruim drie jaar gekost om het kunstwerk te ontwikkelen en de werkelijke productie en opbouw van de sculptuur heeft ook nog eens 1,5 jaar gekost. De 26 meter hoge stalen eyecatcher bestaat uit 5.000 onderdelen, die middels 547 knooppunten met 14.000 bouten met elkaar zijn verbonden, weegt 60 ton en heeft 1 miljoen euro gekost. Een schijntje vergeleken met een modaal voetballertje. 'Exposure' zit al sinds 2010 in hurkhouding op de strekdam van de dijk Lelystad-Enkhuizen, maar altijd weer als ik in de buurt ben vangt het kunstwerk mijn blik. Een mooi stukje landschapskunst dat qua dimensie en structuur aan het weidse landschap een bijzonder accent toevoegt. Een inspirerende plek ook, het enthousiaste onthullingsevenement in onderstaand filmpje toont wel aan dat deze visie in menig opzicht breed gedragen wordt!