..Huszár in het Stadsmuseum

Vilmos Huszár (1884-1960) was één van de onbekende oprichters van 'De Stijl' las ik. De in Boedapest geboren Vilmos Huszár, schilder, tekenaar, beeldhouwer, reclameontwerper en grafisch ontwerper, woonde vanaf de jaren '30 tot zijn dood in Hierden. In het kader van de 100ste verjaardag van 'De Stijl' is momenteel in het Stadsmuseum Harderwijk een tentoonstelling van zijn latere werk te zien, die we onlangs hebben bezocht. Een boeiende tentoonstelling van deze vrij onbekende 'De Stijl' icoon. Een verzameling schilderijen en andere kunstobjecten uit zijn Hierdense tijd, samengesteld door Sjarel Ex, behalve directeur van het Rotterdamse Boijmans van Beuningen Museum, een gedegen Vilmos Huszár kenner.

Cubaanse kunst in het Singer.

Het nieuwe 'Singer Theater Laren' wordt ergens in deze zomer officieel geopend, maar dinsdagmorgen j.l. hadden we daar klokslag 11.00 uur al een primeurtje. We waren de eerste bezoekers samen met nog enkele vroege gasten, waarvan de entreeformaliteiten voor het 'Singer Museum Laren' al in de nieuwe gezamenlijke entree/foyer werden afgehandeld. Het één en ander ging overigens nog wel gepaard met een haast staccato gehamer en geklop van de nog alom aanwezige bouwvakkers, die waarschijnlijk nog hard aan moeten poten voor de officiële opening. Maar het wordt prachtig allemaal, eigenlijk is het al prachtig. Hier en daar nog een puntje op de i, en dan heeft het Gooi er een heel mooi theater annex museum bij!

De tentoonstelling 'Cuban Art Now' was trouwens ook prachtig. 'Cuban Art Now' toont volgens Bartjens de kunstcollectie van de ondernemers Sebastiaan en Xantha Bergereen, een Nederlands echtpaar dat lange tijd op Cuba woonde. In ruim twintig jaar bouwden zij een verrassend veelzijdige verzameling op. Naast succesvolle kunstenaars van dit moment als Raul Cordero, José Emilio Fuentes Fonseca (JEFF), Alejandro Campins, Kcho, Michel Pérez (Pollo) en José Eduardo Yaque, zijn ook hun invloedrijke voorgangers in de collectie vertegenwoordigd, zoals Flavio Garciandía, Eduardo Ponjuán en de beroemde fotografen Alberto Korda en José Alberto Figueroa. Mooi, maar eerlijk gezegd wel veel namen waar ik tot op heden nog niet van gehoord had.

Het is kleurrijke kunst die bij mij op het eerste gezicht nogal kinderlijk overkwam. Een misvatting bleek bij nader inzien, het was alles veeleer symboliek wat we zagen. In kinderlijke beeldtaal werden zowel fantasieën over toekomst, erotiek en conceptuele kunst, als kritische denkbeelden over de immer revolutionaire Cubaanse maatschappij aan het doek toevertrouwd. Maar wel bijna allemaal in mooie heldere kleuren gebracht!

een mooi lommerrijk struweel

De natuurtuin in de wijk Stadsweiden in Harderwijk is een prachtig stukje natuur dat ligt ingeklemd tussen het Wolderwijd en de A28, hetgeen duidelijk te horen is. Ettelijke keren zijn we er langs gefietst, maar deze keer zijn we maar eens afgestapt voor een wandelingetje door de tuin, die volgens Bartjens een oppervlakte heeft van ruim 13.000 m2. We verbaasden ons over de grote diversiteit van bloemen en planten in de tuin en over de vele zangvogels die het met z'n allen zelfs presteerden om boven het geraas van de A28 uit te komen. Mooi zo'n pareltje van natuur dat praktisch in de berm van één van de drukste verkeersaders van Nederland ligt!

..over kunst van papier en vilt

Gisteren weer eens naar het CODA museum geweest in Apeldoorn, naar CODA Paper Art 2017. Een tweejaarlijkse tentoonstelling van beeldende kunst en sieraden van papier en karton, waaraan in deze editie 31 kunstenaars uit binnen- en buitenland deelnamen. Papier is een relatief eenvoudig materiaal waarmee kunstenaars en ontwerpers op verbluffende en dynamische of juist op ontroerende en subtiele wijze de eindeloze mogelijkheden en zeggingskracht van papier tonen. Papier is dus gewoon een fantastisch materiaal, het is zowel stevig, solide, tactiel, dynamisch, overweldigend en indrukwekkend als subtiel en ontroerend. Met CODA Paper Art 2013 en 2015 is het de derde keer op rij dat we hier kunst met en van papier hebben gezien, maar ook deze keer hebben we onze ogen weer uitgekeken. De verbluffende zeggingskracht van dit materiaal is in onze ogen echt grenzeloos!

Daarnaast hebben we in het CODA een hoop unieke hoedjes gezien in de tentoonstelling 'Unlock je blok'. Het was het resultaat van een wedstrijd die de Nederlandse Hoedenvereniging jaarlijks organiseert. En ook dat was weer mooi!

..survival comedy in de polder

De voorstelling hangt van absurditeiten aan elkaar. In de openingsscene van 'MARE' peddelen vier gasten in een bootje door een natuurgebied. De stilte wordt enkel onderbroken door het gesjilp en gekwetter van de vogels. Met een vogelboek in de hand wijzen ze elkaar op de soorten die ze zien. Het is één en al ingetogen rust, je ziet jezelf bij wijze van spreken al bezig op het Naardermeer of de Oostvaardersplassen. De vredige stemming slaat echter als een blad aan de boom om als ze het gegak van een naderende vlucht ganzen horen. Behalve een verrekijker blijkt het stelletje natuurvorsers ook een geweer, ja zelfs een mitrailleur aan boord te hebben. In no time hebben ze een hele vlucht ganzen uit het zwerk geknald, het regende gewoon ganzen rondom hun bootje. Nadat ze de buit bij elkaar hadden geraapt, verdwenen ze in een hoosbui uit beeld, waarna er even later een completen woning voorbij kwam drijven, waarop de mensen op het dak zich met grote moeite staande wisten te houden. Kennelijk was het elders al veel langer noodweer geweest en was er sprake van een fikse overstroming die deze kant uitkwam. Een pas getrouwd stel op het dak van hun half gezonken camper wilde kost wat kost hun prille geluk niet laten traumatiseren door de rampzalige gebeurtenissen, maar toen er een kinderwagen voorbij kwam drijven knapte er toch iets. En zo ging het maar door, van een verzopen nachtclub op een losgeslagen podium tot neerstortende vliegtuigen en een ontluikende liefde op het nog rond drijvende staartstuk.

Stuntwerk zoals ik dat van Vis à Vis wel gewend ben, technisch allemaal heel knap wat er gebeurde. En gelachen heb ik ook, maar de samenhang van alle op zichzelf prachtig gebrachte sketches ontging mij vaak, terwijl hun verhaallijn in de brochure juist zo duidelijk is. Een gemis dat ik in eerdere voorstellingen van Vis à Vis als bijvoorbeeld 'HART' en 'PICNIC' niet zo ervaren heb, hoewel ik 'PICNIC' al wel iets minder vond dan 'HART'. (Zie mijn stukje 'bizarre picnic' van 12 juni 2014). Ik vind Vis à Vis nog altijd een geweldig theatergezelschap, en ik hoop dat ze daar op het Muiderzand in Almere nog heel lang mooie dingen blijven doen. Maar ik hoop toch ook dat de in mijn beleving gestage neerwaartse spiraal in de voorstellingen van Vis à Vis snel zal stoppen!

..onze mega verjaardagendag

Rond elf uur 's morgens kwamen we zondagmorgen met z'n achttienen bij elkaar op het terras van Gasterij De Roode Schuur in Nijkerk. De goeie stemming zat er, niet in de laatste plaats door het lekkere temperatuurtje, al snel in. Uiteraard begonnen we met koffie en gebak, altijd weer gebak, helemaal niet goed voor ons maar wel lekker. Keuvelend over van alles en nog wat, waren we al snel aan een tweede bakje toe. En toen we dat ook hadden verwerkt, kregen we daar onder die grote parasol natuurlijk ook nog wat andere drankjes in het vizier. Ach ja waarom ook niet, je leeft maar eenmaal. Gezelligheid kent geen tijd, maar op een gegeven moment herinnerde Christien ons er wel aan, dat we op een bepaalde tijd een eindje verderop in wijngaard 'Aan de Breede Beek' werden verwacht. Dus hoogtijd om te lunchen! Ja, ja, helemaal goed dat er toch iemand was die haar verantwoordelijkheden kende en de tijd in de gaten hield. En zo reden we, na een gevuld soepje en goed belegd broodje, iets later dan gepland richting wijngaard aan de Slichtenhorsterweg. We hadden voor vanmiddag nog het één en ander in petto!

Op de ca. 2 ha grote wijngaard 'Aan de Breede Beek', prachtig gelegen op een beschutte plek op landgoed Slichtenhorst, werden we welkom geheten door eigenaar/wijngaardenier Henk Breugem (1961). Al sinds 2003 houd hij zich hier bezig met duurzame wijnbouw. Hij vertelde ons dat hij werkt met rassen die ontwikkeld zijn bij de Duitse landbouwuniversiteit Geisenheim. Druivenrassen met o.m. een verhoogde resistentie tegen valse meeldauw. Het zijn rassen die het mogelijk maken om in het Nederlandse klimaat op duurzame wijze druiven te telen waarmee een goede wijn is te realiseren. Ik las dat wijngaard 'Aan de Breede Beek' al veel uitstekende wijnen heeft voortgebracht waarmee ze zelfs internationaal in de prijzen vielen. Na de boeiende rondleiding door de wijngaard en de wijnmakerij, begonnen we aan de minstens zo boeiende wijnproeverij.
We begonnen met een sprankelende Secco. Niet zomaar hup achterover, ga dan maar naar een bierbrouwerij. Nee eerst je neus in het glas en ruiken, daarna ga je de wijn in je glas walsen om de geur van de aroma's te versterken en steek je je neus wederom in het glas om te ruiken. We roken van alles, zwarte bessen, frambozen, aardbeien en nog veel meer, behalve druiven, maar dat is normaal. Toen we de geur eindelijk hadden thuisgebracht, waren we toe aan een nipje van het heerlijke vocht, en dat viel lang niet tegen. En ook de witte en rode wijn daarna was van een uitstekende kwaliteit. Voor €. 15,00 per fles hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht!

Met een gezamenlijke maaltijd op het terras van Bellini's Pizza & Pasta bij strand Horst, hebben we editie 2017 van de jaarlijkse verjaardagendag van de familie v. D. gezellig en stijlvol afgesloten.

... aversie tegen kleren kopen

Ik heb een hekel aan kleren kopen, verschrikkelijk vooral broeken. Maar als ik er af en toe toch aan moet geloven, doe ik dat het liefst alleen. Gisteren zouden we naar museum De Pont in Tilburg. Nou, stelde J voor, als we toch die kant opgaan kunnen we mooi eerst even langs Van Tilburg in Nistelrode gaan voor o.m. een broekje voor jou. Ja maar Tilburg en Nistelrode is altijd nog zo'n 45 km, ach peanuts.
Jeetje, wat verlangde ik op dat moment naar dat kleine winkeltje hier in de binnenstad. Als ik daar in m'n eentje binnen stapte liep de eigenaar al naar de spijkerbroekenhoek waar hij feilloos de juiste maat van het schap pakte, hij kende mijn maat en smaak als zijn broekzak. Een kwartiertje later stond ik geknipt en geschoren weer buiten, had hij mijn nieuwe broek afgespeld, en was ik vaak ook nog een poloshirt en een paar sokken rijker. Prima winkeltje was dat, maar toen de eigenaar een paar jaar geleden met pensioen ging was het helaas voorbij.

Maar gisteren heb ik me dus laten verleiden om een broekje te kopen in die gigantische kledingzaak in Nistelrode. Al bij aankomst moest ik de neiging onderdrukken, om niet gelijk een kroeg in te duiken. En toen ik een tijdje later eindelijk een beetje doorhad hoe die 10.000 m2 grote klerewinkel in elkaar zat, speet het mij dat ik dat niet gedaan heb. Eigenlijk zag ik door de bomen het bos niet meer. Maar goed, uiteindelijk is het mij in die gigawinkel toch nog vrij vlot gelukt om een passend broekje en een paar poloshirt's aan te schaffen. Maar ja, toen kwam J natuurlijk ook nog, want die had inmiddels ook allerlei mooie dingen gezien die ze niet zomaar voorbij kon laten gaan. En zo sjokte ik even later in die grote klerewinkel ook nog langs allerlei damesgedoe. Het koste wat tijd allemaal, maar ook zij is geslaagd! Nu snel naar huis waar de Bokma koud staat, wordt het misschien toch nog leuk vandaag. Museum De Pont in Tilburg doen we wel een andere keer!

over stralend heldere kleuren

Van de tentoonstelling 'Het late licht', het abstracte werk van Jeroen Krabbé, naar 'Licht en lijnen', de gelijktijdige tentoonstelling in Museum De Fundatie van zijn vroegere leermeester Friso ten Holt was fysiek gezien een kleine stap. Maar qua beleving was er een wereld van verschil tussen beide exposities, ook al hadden de kleurrijke werken van Holt een lichte mate van abstrahering. Om nou te zeggen dat Krabbé's vroegere werk erg lijkt op Holt's werk gaat misschien wat ver, maar naar mijn mening waren er zeker behoorlijk wat overeenkomsten te zien in de werken van leerling en leermeester.

In de schilderijen van Friso ten Holt ligt de nadruk niet zozeer op de details. Of beter gezegd, de details zijn niet belangrijker dan de rest. Alles is even belangrijk, of het in het tafereel nou op de voorgrond is gepositioneerd of op de achtergrond maakt niet uit. De schilderijen van Holt zijn kleurrijke en harmonieuze composities. Sfeervolle werken waarin behalve de invloed van zijn vader, die ook schilderde, invloeden van schilders als Picasso en met name Cézanne tot uiting komen. Prachtig allemaal, 'Licht en lijnen' in stralend heldere kleuren, een boeiende tentoonstelling van een zeer begenadigd schilder!

een apotheose van abstractie

Schilder Jeroen Krabbé (Amsterdam, 1944) heeft het schilderen in zijn bloed zitten, zijn vader en grootvader schilderden ook en deden dat, even als Jeroen, lang niet onverdienstelijk. De meeste schilderijen, waaronder veel landschappen van Jeroen's hand die ik heb gezien vind ik prachtig, en ik niet alleen want ze zijn erg gewild las ik ergens. Kleurrijke en toegankelijke schilderijen zijn het. Maar dat is veranderd, want in de laatste paar jaar heeft Jeroen Krabbé een omslag naar abstract werk gemaakt. Kennelijk geïnspireerd door het late licht op het natte bospad bij zijn huis in Dalfsen, is hij op enig moment daartoe gekomen.

Of je het daardoor abstract werk kan noemen vraag ik mij eerlijk gezegd af. Immers bij abstract werk ga je niet uit van een werkelijkheid maar laat je juist alles los. Moeilijk lijkt mij, enfin, zelf zegt Krabbé dat hij het late licht op het natte bospad bij wijze van spreken nodig had als een haak, waar hij zijn serie abstracte schilderijen aan op kon hangen. Hoe dan ook, al staat het thema licht voor alle schilderijen in de expositie 'Het late licht', iedereen ziet er denk ik het zijne in, en dat is abstract. Ik las een aardige anekdote van Jeroen Krabbé over zijn vader die altijd tegen hem zei, als hij hem meenam naar het museum en Jeroen een schilderij niet begreep: Het is wat jij erin ziet jongen. Kijken doe je met je ogen, zien met je ziel! En zo is het, expositie 'Het late licht' in museum De Fundatie is gewoon prachtig om naar te kijken, en verder mag iedereen er in zien wat hij of zij wil.

het mooie ommetje Staverden

Het mooie ommetje Staverden hebben we vaker gelopen. Veel vaker, zowel rechtsom als linksom en in alle jaargetijden, we kennen het ommetje als de spreekwoordelijke broekzak. Maar het wandelingetje van ca. 3 km (gele route) blijft trekken, en is altijd weer een aangename en boeiende verademing. En helemaal als je er, zoals wij gisteren, 's morgens vroeg bij bent en je daar min of meer alleen waant. We hebben het rondje deze keer met de klok meegelopen d.w.z. vanaf kasteel Staverden via de witte pauwen, de kaarsrechte Molenbeek, de oude Hoeve Oldhof en het z.g. bezoekerscentrum terug naar het kasteel. Enkel begeleid door het vrolijke gekwinkeleer van de vogels, hebben we weer een klein uurtje genoten van ons bekende maar immer mooie ommetje Staverden.

het weelderig tierend lommer

Het is ons favoriete plekje in de tuin, achterin, te midden van het welig tierende lommer. Prachtig zo'n wilde tuin, en alles groeit als kool, of eigenlijk is het meer een ongeremd woekeren. Als we er even een poosje niet geweest zijn moeten we vaak eerst brandnetels en ander wild spul trekken om een plekje vrij te maken. Maar dan hebben we ook wat, dan zitten we daar te midden van allerlei zoemende insecten, vlinders en zangvogels wel mooi als God in Frankrijk!

magische kracht van de natuur

Al sinds een aantal jaren worden we zomers verrast door een schitterend mooi paarsblauw bloempje dat zomaar in onze bestrating groeit. De naad tussen de straatstenen is zeer minimaal, maar het plantje tiert er niet minder welig om. In tegendeel, het breidt zich elk jaar verder uit. We zijn niet van die grote planten- en bloemenkenners, maar inmiddels zijn we er achter gekomen dat het hier een 'Klokjesbloem' of op z'n Latijn een 'Campanula portenschlagiana' betreft. Een plantje dat hier veel in rotstuintjes schijnt voor te komen in meerdere kleuren, wisten wij veel. Maar het plantje is er voor ons niet minder mooi om geworden. 't Is en blijft een boeiend plantje, dat bij ons brutaal tussen de stenen door kruipt en op enige afstand van de moederplant weer te voorschijn komt. Het plantje beschikt kennelijk over magische krachten, want verzorging heeft ze niet nodig. Ze doet het tenminste al jaren bijzonder goed tussen die straatstenen van ons, zonder dat we er ooit een vinger naar hebben uitgestoken!

over drempels in de zeegaten

Het baggeren van het 'Westgat' bij Lauwersoog is in gang gezet, las ik onlangs in 'Wadden', een nieuwsbrief voor het waddengebied, uitgegeven door de Waddenvereniging. Minister Melanie Schultz van Haegen is akkoord gegaan met het voorstel van de provincie Groningen en de gemeente De Marne. De wilskracht van de regio is groot om de haven van Lauwersoog voor grote vissersschepen bereikbaar te houden. Daarom betaalt de haven van Lauwersoog eenmalig de kosten voor deze pilot terwijl de Minister voor de monitoringskosten staat. Experts op het gebied van hydromorfologie hebben grote twijfels bij deze ingreep, omdat zij verwachten dat binnen korte tijd opnieuw drempels zullen ontstaan. Ook de Waddenvereniging is samen met andere natuurorganisaties van mening dat een eenmalige drempelverwijdering niet de oplossing is voor het probleem.

Een dilemma, natuur versus economie! Maar de vraag is uiteraard ook: hoelang kan de mens doorgaan met de natuur naar zijn hand te zetten? De Nederlandse zeegaten zijn door de zanderige bodemstructuur, de heersende westelijke winden en de sterke getijstromen structureel onderhevig aan grote veranderingen. Het enigszins in de hand houden van de dynamische verzandingsproblematiek kost ons jaarlijks vele miljoenen, terwijl het eigenlijk een vorm is van dweilen met de kraan open. Maar hoe de verzandingsproblematiek dan wel adequaat kan worden aangepakt blijft een vraag!

De zeegaten tussen de waddeneilanden zijn denk ik het meest problematisch aan de Nederlandse kust. Vooral 'Het zeegat van Terschelling' en het 'Friesche Zeegat' waarvan het 'Westgat' een onderdeel is. In plaats van alsmaar baggeren, zouden we meer met de alsmaar veranderende geulen mee moeten bewegen. Kleinere schepen met minder diepgang dragen mogelijk bij aan een oplossing van de verzandingsproblematiek las ik ergens. 't Zou kunnen, maar economisch gezien lastig denk ik. Trouwens over klein gesproken, ik heb met m'n zeilbootje van amper 11 meter beide zeegaten menigmaal doorkruist. Tijdens het binnenlopen in 'Het zeegat van Terschelling' nabij de 'Gronden van Stortemelk' heb ik een keer een enorme brandingsgolf over mij heen gekregen. Dat de breker ook een berg zand bevatte zag ik achteraf pas goed, want eenmaal afgemeerd in de jachthaven van Vlieland leek mijn scheepje op een zandbak. Zandsuppletie optima forma!

Het constant aan de wandel zijnde 'Westgat', een geul van hooguit een paar honderd meter in de buitenregionen van het 'Friesche Zeegat', zorgt dus al sinds jaar en dag voor hachelijke situaties. Vooral de grotere garnalenkotters lopen in de verraderlijke geul het risico op te weinig water onder de kiel. Echter ook plezierjachten hebben daar vaak problemen, vorig jaar is daar nog een zeiljacht gezonken. Maar nu er wordt gebaggerd zal het 'Westgat' zeer waarschijnlijk met wat minder zweet in de bilnaad kunnen worden genomen, want de drempels zullen voorlopig eventjes weg zijn!