zand zand heel veel geel zand

Hulshorsterzand, ofwel heel veel geel mul zand en vliegdennen, de enige boomsoort die kennelijk nog op de arme zandgrond wil groeien. Hoewel aan de randen, in de periferie van de zandverstuiving zal ik maar zeggen, ontdekten we toch ook nog wel enkele verdwaalde Hulststruiken vol met rode besjes. Een kleurig accent in deze ruige en boeiende onherbergzaamheid voor bijzondere planten en dieren.

De zandverstuiving is ooit door menselijk toedoen ontstaan. Vroegere heidevelden kregen door overbegrazing en te vaak plaggen en branden zo'n dun laagje vegetatie, dat ze niet langer bestand bleken tegen welke vorm van fysiek gebruik dan ook. De onvermijdelijke beschadigingen werden vervolgens door weer en wind verder te grazen genomen. Het zand ging stuiven, en de toch al kwakkelende vegetatie werd met zand bedekt en stierf helemaal af. En zo zijn op termijn grote zandvlaktes ontstaan op de Veluwe. Maar vanaf het midden van de achttiende eeuw werd geprobeerd het stuifzand terug te dringen middels de aanplant van grove dennen. Met name de bebossingen door het in 1899 opgerichte Staatsbosbeheer hebben in deze zoden aan de dijk gezet. Echter de zandverstuivingen die er nu nog zijn, waaronder het Hulshorsterzand, worden tegenwoordig bewust in stand gehouden als bijzonder landschapstype.

Hoewel het mulle zand de wandeling soms een beetje zwaar maakte, hebben we er afgelopen zondagmiddag evengoed erg van genoten!

van Hildsven tot Papaverweg

Eerst in de Dikninge Jan opgehaald. Vervolgens met z'n tweetjes verder naar Henk in de Hildsven aan de andere kant van de stad. Nadat we zijn nieuwe appartement, waarin hij sinds een maandje woont, uitgebreid hadden bekeken zijn we er eens even goed voor gaan zitten. We hadden elkaar voor het laatst in het voorjaar gezien (zie in blogarchief stukje 'over een plezant dagje in mei' van 22 mei 2016), maar onder het genot van een kopje koffie en een gebakje van Kwekkeboom teuten we verder alsof het gisteren was. Ernst en luim wisselden elkaar af. De gemiddelde leeftijd van ons drieën is rond de 76 jaar hebben we gisteren uitgerekend, maar onze gezamenlijke interesses zijn in de ruim 45 jaar dat we elkaar kennen nog immer hetzelfde. Tot op de dag van vandaag houden we ons met z'n drieën in het bijzonder bezig met architectuur, kunst en muziek, en doen we nieuwe indrukken op waarover we met elkaar discussiëren. Echter deze keer vroegen we ons af, hoelang dat nog het geval zou zijn nu bij Henk de ziekte Alzheimer is vastgesteld. De diagnose is in dit opzicht weinig hoopgevend, vergeleken met een halfjaar geleden ziet het er al anders uit. Wat een getob, toch gaat het nu nog redelijk, al mag hij al geen auto meer rijden. Daarom pluk de dag en laten we hopen dat de actuele situatie een tijd stabiel blijft. Dit gezegd hebbende besloten we dan ook over te gaan tot de orde van de dag, en wel bootje kijken!

Om binnenkort samen met zijn vrienden zijn 77e geboortedag te vieren, had Jan een varend eetcafé bedacht. Of wij zo goed wilden zijn om te helpen beoordelen of het bootje wat hij in gedachten had wel een goede keus was. Natuurlijk willen we dat Jan, dat doen we graag voor je, bovendien gaat het ons zelf uiteraard ook aan! Zijn oog was gevallen op de 'Independent3' van 'Rederij het IJ' aan de Papaverweg, een historische sleepboot die is omgebouwd tot een gezellig varend eetcafé, geschikt voor 25 tot 75 personen. En zo reden we even later door de haast eeuwig durende bouwput van Amsterdam-Noord richting Papaverweg. Maar alvorens ons daar te melden, hebben we wel eerst nog geluncht in het nabij gelegen restaurant 'Noorderlicht' aan het NDSM-Plein. Eén van de mooiste en meest dynamische locaties aan het IJ. We kozen voor het gemak alle drie maar voor hetzelfde, en wel een ruim gegarneerd briochebroodje met een biologische Hamburger en gerookte saus, friet en mayonaise. Een flinke hap die we met water en sauvignon blanc hebben weg gespoeld.

Aan de Papaverweg werden we op de 'Independent3' hartelijk welkom geheten door de schipper. We kregen tekst en uitleg over het wel en wee van de 'Independent3'. In de oorspronkelijk in 1955 in Sliedrecht gebouwde sleepboot zit een motor van 200 pk. Tot op de dag van heden doet dit stuk scheepvaarthistorie, dat nog op lucht moet starten, nog trouw dienst. Twaalf jaar lang versleepte ze zeeschepen in de haven van Rotterdam. In 1967 is ze verbouwd tot voet- en fietsveer en heeft ze tot begin van deze eeuw als zodanig dienst gedaan in de omgeving van Dordrecht. En sinds 2007 is ze een varend eetcafé in Amsterdam en omgeving. Een leuk scheepje Jan, een tochtje bij mooi weer naar 'Forteiland Pampus' lijkt ons wel wat, we zien jou invitatie in blijde verwachting tegemoet!

over machinale performances

De Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely is bekend geworden met z.g. kinetische kunst ofwel bewegende kunst. Hij behoorde bij de Franse, aan de Pop-art-beweging verwante kunststroming, Nouveau Réalisme. De kinetische kunstobjecten van Jean Tinguely kunnen op allerlei manieren in beweging komen, bijvoorbeeld door motoren, middels toeschouwers of door de wind. Jean Tinguely had een voorliefde voor absurditeit en fascinatie voor destructie en vergankelijkheid. Zo maakte hij bijvoorbeeld ook zelfvernietigende machines, voorbestemd om al werkend te veranderen en te verdwijnen. Hij verkende immer de grenzen tussen kunst en leven met zijn kinetische kunst, en bracht zodoende het kunstwereldje flink in beroering. De huidige expositie 'Machinespektakel' in het Stedelijk Museum Amsterdam, bestaat uit meer dan honderd machinesculpturen, films, foto's, tekeningen en archiefmateriaal van de 25 jaar geleden overleden kunstenaar.



Er was in het Stedelijk uiteraard nog veel meer te zien dat zeer de moeite waard was, maar de tentoonstelling 'Machinespektakel' vonden we, ondanks dat we het één en ander van Jean Tinguely al eens eerder hebben gezien in Kunsthal Rotterdam, alleen al een bezoek waard!

'de wind van voren krijgen' ...

Afgelopen zondag hebben in Zeeland zo'n driehonderd vrouwen en mannen op gewone fietsen een wedstrijdje 'tegen de wind in fietsen' gedaan op de Oosterscheldekering, een stukje van 8,5 kilometer. De zuidwesterstorm van 9 à 10 Bft. was dan ook koren op het molentje van de organisatie en de deelnemers, al zijn ze in mijn ogen zo gek als een deur! Het ging er heftig aan toe, hoewel er gelukkig niemand van de Oosterscheldekering is geblazen. Bij de vrouwen deed de winnares 28 minuten en 9 seconden over de afstand, de winnaar bij de mannen deed er 22 minuten en 30 seconden over.

Wind, als zeiler ben je er van afhankelijk, al zijn er grenzen. Hoewel veel Nederlandse spreekwoorden en gezegden over wind zijn ontstaan in het zeilerswereldje, zijn er volgens mij minstens zoveel gerelateerd aan andere zaken op dit ondermaanse. Zo heeft 'De wind in de zeilen hebben' meer betekenissen dan alleen lekker zeilen, 'Iemand de wind uit de zeilen nemen' is er ook zo één. En wat te denken van 'Iemand uit de wind houden' of 'Hoge bomen vangen veel wind', 'Met je neus in de wind lopen', 'Een waarschuwing in de wind slaan', 'De wind van voren krijgen', 'Zo de wind waait, waait het jasje', 'Er waait een andere wind', 'Een uur in de wind stinken', 'De wind eronder hebben', 'Wie wind zaait, zal storm oogsten', 'Met alle winden meewaaien', 'Van de wind leven', 'Krimpende wind en kijvende vrouwen, daar is doorgaans geen huis mee te bouwen' en zo zijn er nog veel meer met de wind als motief. Zie o.m. mijn stukje 'Wind' van 26/7'08.

Nog enkele bekenden uit het zeilerswereldje zijn: 'voor de wind', 'ruime wind', 'halve wind', 'aan de wind' maar ook 'Komt wind voor regen, dan is er niets aan gelegen; Doch komt regen voor wind, berg dan de zeilen gezwind' en 'Een krimpende wind, is een stinkende wind'.

de vele gezichten van de mens

'Ecce Homo', Jheronimus Bosch.

'Ecce Homo', ofwel 'Zie de Mens' in gewoon Nederlands, zou Pontius Pilatus hebben gezegd toen hij de bespotte en gemartelde Jezus aan het Joodse volk toonde. (Johannes 19 vers 5: Jezus dan kwam uit, dragende de doornenkroon en het purperen kleed. En Pilatus zeide tot hen: Zie, de Mens!)
Een gebeurtenis die in de Westerse wereld door de eeuwen heen door menig beeldend kunstenaar is geporttretteerd. Jheronimus Bosch porttretteerde eind 15e eeuw genoemde bijbelpassage als afgebeeld. De naam van de expositie in 'De Fundatie' bracht mij op dit schilderij, maar in de eeuwen daarvoor en daarna zijn er uiteraard ontelbare portretten van de mens gemaakt. De expositie 'Zie de mens' behelst echter 100 werken die in de laatste 100 jaar zijn gemaakt door kunstenaars als Dumas, Picasso, Bacon, Rauch en vele, vele anderen. Ze hebben middels de schijnbaar eenvoudige, overzichtelijke vorm van het portret de rijkdom en complexiteit van de moderne wereld weten op te roepen. De mensfiguur werd op allerlei manieren vervormd of met nieuwe vormen en betekenissen geladen, variërend van abstractie en symboliek tot idealisme en roem. In praktisch elk portret duiken wel meerdere van zulke facetten op. De schijnbare paradox dat we de mens evengoed als een verschijning zien die niet op een andere manier verbeeld had kunnen worden, is volgens de samensteller van 'Zie de Mens' misschien wel essentieel!

Er bestaat ook nog een andere manier van portretteren. In 'The Missing Person' (zie in bovenstaande collage) van Ger van Elk, Amsterdam, 1941-2014 ontbreekt iemand. Maar aan de reacties en uitstraling van de aanwezigen te zien, dwingt de niet zichtbare persoon kennelijk respect af. Bijzonder frappant vond ik de opmerking: Een mechanisme trouwens waar God ook een mooie carrière mee heeft opgebouwd.

Heel bijzonder vond ik de video 'Chrysalide' van de in Frankrijk woonachtige Algerijnse kunstenaar Adel Abdessemed (Constantine, 1971). In zijn werk zet hij zijn verleden, zijn land en zijn worsteling met de religie op scherp. Dat is o.m. te zien in de video 'Chrysalide' waarin Abdessemed de allesbedekkende niqab van een vrouw ontrafelt. De 'Chrysalide' of pop in goed Nederlands, wordt ontpopt. Terwijl Abdessemed om de vrouw heen blijft lopen verdwijnt het gebreide kledingstuk uiteindelijk volledig. De bloedmooie vrouw die dan in evakostuum tevoorschijn komt roept natuurlijk nogal wat ideeën en associaties op. Het werk is niet perse antiereligieus bedoeld, maar Abdessemed vraagt zich af in hoeverre de naakte vrouw nu vrij is. Of de vrouw als symbool van religie en geloof nu niet getransformeerd is tot een ander symbool, van vrouwelijkheid, seksualiteit of lust. Adel Abdessemed, zo las ik, wil met dit werk laten zien, dat je best aan het ene keurslijf kan ontsnappen, maar er al snel een ander voor in de plaats komt.

'Zie de Mens', 100 jaar, 100 gezichten, een bijzonder boeiende tentoonstelling!

'Pavane' + in de Achterstraat.

Het jubileumconcert dat 'Pavane' j.l. 12 november gaf in de Geref. Kerk aan de Achterstraat in Putten, had op enkele intermezzo's met het 'Barnevelds Saxofoonkwartet' na, hetzelfde repertoire als een week eerder in de Catharinakapel in Harderwijk. ( Zie mijn stukje 'Pavane' in de Catharinakapel van 5 november j.l.) Dirigent Hetty van Beek had een prachtige selectie gemaakt uit het repertoire van de afgelopen twintig jaar. Toch klonk het weer heel anders, en dat heeft natuurlijk alles met akoestiek en ruimte te maken. Beide locaties hebben een akoestiek die er zijn mag, maar door het volumeverschil en de sfeer van de ruimte is de beleving anders. Je zou misschien kunnen zeggen, dat het jubileumconcert door het gastoptreden van het 'Barnevelds Saxofoonkwartet' van een klein plusje voorzien was, maar van beide concerten heb ik zeer genoten. Kleinkoor 'Pavane', voorheen 'Vol Luid', is zoals in onderstaande impressie te horen is, een koor van niveau!



(Met dank aan Jan van der Kolk voor de foto's.)

de stad van de kruikenzeikers

Na een min of meer slopende tocht langs duizenden vierkante meters mode bij 'van Tilburg' in Nistelrode, kwamen we toen we eindelijk geslaagd waren ook nog op het lumineuze idee om even door te rijden naar Tilburg voor een bezoekje aan het prachtige Textielmuseum dat ze daar hebben. (Zie in blogarchief stukje 'over een plezant dagje in mei' van 22 mei j.l.) We waren nu toch redelijk in de buurt en hadden bovendien het juiste textielgevoel, of hoe je dat ook moet noemen, te pakken. En zo kon het gebeuren dat we een uurtje later in Tilburg rondliepen.

Tilburg of Kruikenstad, tijdens carnaval vertroeteld 'stad van de kruikenzeikers' genoemd. Een naam die ze vanuit het verleden te danken hebben aan de vele textielarbeiders die volgens Bartjens elke dag hun urine in kruiken meenamen naar de fabriek, waar het voor de textielbewerking (vollen, verven en wassen) gebruikt werd. Over de kruikenzeikers doen de meest fantastische verhalen de ronde, die bovendien door de VVV en de carnavalsverenigingen zorgvuldig in stand worden gehouden. Het fleurt het werkelijke verhaal van de hard werkende textielarbeider, die zes dagen per week met z'n kruikje drinken naar de fabriek toog voor een schamel loon een beetje op. Het staat overigens buiten kijf dat vroeger urine werd gebruikt voor de textielbewerking. Maar het in 1965 geportretteerde beeldje 'de kruikenzeiker' moeten we volgens Bartjens toch meer zien als zelfspot van de Tilburgers over hun roemruchte textielverleden.

Het Textielmuseum is eigenlijk één groot bedrijf. Behalve dat ze daar laten zien hoe alles nu en in het verleden wordt en werd gedaan, verzorgen ze ook tentoonstellingen en geven ze educatieve rondleidingen. Het museum werkt verder nauw samen met productontwikkelaars en geeft zowel nieuwe onbekende als gevestigde kunstenaars de kans om een project op poten te zetten. Een bijzonder museum, verder vonden we alleen al de exposities Pop Art Fabrics & Fashion - van Warhol tot Westwood en Switch - Dutch Design on the Move (1990-2015) een bezoek meer dan de moeite waard!

'Trump' op het schild gehesen

Gisteravond na Pauw nog een tijdje naar de verkiezingen in de VS gekeken, maar op een gegeven ogenblik was ik het zat en ben ik gaan slapen. Echter even over vieren werd ik alweer wakker, en wilde ik toch weer kijken. En zo kon het gebeuren dat ik even later beneden min of meer perplex naar de buis zat te staren. Het was nog niet gedaan, maar Donald Trump had op dat moment alwel een voorsprong op kiesmannetjes. Het zag er, alle peilingen ten spijt, niet goed uit voor Hillary Clinton. Onthutsing alom, wie had dat nou gedacht!

Donald Trump, Nigel Farage, Pim Fortuyn en Geert Wilders hebben met elkaar gemeen dat ze populist zijn en bij een aanzienlijk deel van het electoraat successen boekten danwel boeken. Als je in staat bent bepaalde gevoelige sentimenten te raken kom je, ook al ben je een narcistische idioot van niveau, zelfs in een land met meer dan 320 miljoen inwoners nog bovendrijven blijkt nu. Een ontwikkeling die weinig goeds beloofd in de nabije toekomst, hoor ik links en rechts, een aantal ministers van ons kabinet voorop. En eerlijk gezegd heb ik de neiging, evenals het gros van de Nederlanders denk ik, mee te gaan in de gedachte dat het ongeleide projectiel Trump totaal ongeschikt is voor het presidentschap van de VS.

Aan de andere kant zijn we ook een betweterig volkje. De berichten die ik her en der op facebook tegenkom over de verkiezingen in de VS spreken in dit verband boekdelen. Ik heb begrepen dat Trump de winst voornamelijk te danken heeft aan de laag opgeleide blanke man en vrouw in de VS. Zij voelen zich binnen het electoraat al decennia lang niet meer vertegenwoordigd. Maar Trump heeft deze groep een worst voor de neus gehangen. Alles gaat op de schop en zal beter worden, niet alleen voor deze groep, maar voor heel Amerika. Hij denkt de sinterklaas te kunnen uithangen middels belastingverlagingen, van welke groep heeft hij er overigens niet bijgezegd. Terwijl ik dit schrijf wordt ik alweer door cynisme bevangen, toch wil ik daar niet aan toegeven. Ik ga er vanuit dat het electoraat van de grootste democratie ter wereld met het hoofd heeft gestemd. Het kan niet zo zijn dat de vele miljoenen inwoners van alle 50 staten van Amerika bij hun keuze enkel de onderbuikgevoelens hebben laten prevaleren!

Toch kom ik met mijn acceptatie van het voldongen feit in de VS niet veel verder dan het voordeel van de twijfel. Laten we hopen dat de notoire leugenaar Trump zich voor alle Amerikanen tot een goede president zal ontwikkelen. Maar Trump kan enorm veel macht naar zich toetrekken heb ik begrepen. Hij kan straks door de voor hem gunstige stemverhoudingen in de senaat, het huis van afgevaardigden en het hooggerechtshof veel, zo niet alle steun verwachten voor zijn plannen. En dat geeft toch ernstig te denken!

13e zondag p.m.

een baken in het donkere bos

Sinds zondag 6 mei 2012 proberen we bij toerbeurten eens in de 3 à 4 maanden een zondagmiddag te organiseren om gezamenlijk iets leuks te doen, wandelen, fietsen, museumbezoekje, what ever. (Zie o.m. '1e zondag p.m.' van 7 mei 2012). En uiteraard wordt de middag met een eenvoudige doch voedzame maaltijd besloten. Afgelopen zondag was de '13e zondag p.m.' door Jan en Yvonne als volgt georganiseerd: Dag allen, Aanstaande zondag hoop ik dat jullie allen om 13.30 uur aanwezig zijn op Pijlkruid 6 in Hoogeveen. We gaan niet naar binnen, maar vertrekken direct met 2 auto’s naar elders. Yvonne en ik kunnen bijvoorbeeld met Geke en Janny in onze auto, terwijl Addy en Magda met Evert en Joke kunnen samen reizen. We gaan een 25 kilometer verder op naar Boswachterij Dwingelderveld ter hoogte van Lhee. Lastig te vinden, zelfs met navigatie, dus vandaar dat we vertrekken vanuit ons huisadres. We maken een (bos)wandeling van ong. 3,5 km met een koffie break. Daarna gaan we terug naar Hoogeveen voor het vervolg. Ik heb met een adres afgesproken om daar om 14.00 uur te zijn, dus willen Yvonne en ik echt om half twee vertrekken vanuit Hoogeveen. De weersvooruitzichten zijn tot nu toe redelijk gunstig om een uurtje buiten te zijn. Het is een goed te bewandelen bos gebied, maar het blijft bos, dus hoge hakken is eventjes onhandig. Groet,Jan en Yvonne.



Het adres dat Jan en Yvonne hadden besproken bleek 'De Bospub' in buurtschap Lhee te zijn, nabij het Nationale Park Dwingelderveld. Druk, druk, druk maar oergezellig. Bovendien zaten er ook nog een aantal muzikanten lekkere Ierse muziek te maken en werden we op koffie, thee en gebak getrakteerd. De (bos)wandeling van ong. 3,5 km, ofwel de z.g. 'rode paaltjesroute' die we daarna deden, bleek pal voor de deur van 'De Bospub' te beginnen. Prachtig, ook mooi was dat we binnen een halfuurtje aan de rand van de heide stonden uit te kijken over Nationaal Park Dwingelderveld. Wat een ruimte hebben we nog in ons kleine kikkerlandje, geweldig! Na de wandeling waren we natuurlijk toe aan een drankje. Gelukkig hadden Jan en Yvonne voor dit nobele doel de nodige spiritualiën en versnaperingen ingeslagen en werd het wederom erg gezellig. Desalniettemin drukte het gemis van Charles zwaar op mijn gemoed, en ik denk zeker niet alleen op het mijne. In gedachten stond ik stil bij de 12e zondag p.m. op 3 april j.l. Hoe ziek Charles ook was, toch kwam hij er nog een poosje bij zitten en at hij nog wat mee. Onvergetelijke momenten van iets meer dan 2 weken voor zijn overlijden. Het leven gaat door, een cliché, zeker, maar daarom niet minder waar. Charles zou dit zeker volmondig beamen. De ervaring heeft mij wel geleerd dat de scherpe kantjes van het verlies na verloop van tijd wat slijten, maar dat geldt evenzeer voor de franjes in mijn leven! Op de rouwkaart van Charles stond: 'Huil niet omdat het voorbij is, lach en wees dankbaar voor wat je hebt meegemaakt'. Mooi gezegd, daar trek ik mij maar aan op. En zo konden we ook op de eerste zondag p.m. zonder Charles met en om elkaar lachen.

Jan had een, zoals hij het noemde, basic maaltijd klaargemaakt. Rodekool met aardappelpuree en een prutje van kruidig suddervlees en meer. Basic dus, maar het smaakte uitstekend, ook al was rodekool niet de favoriete groente van iedereen. Na de koffie met of zonder pikketanisje, enkelen moesten nog een eindje rijden, zat ons genoeglijke middagje Hoogeveen en omstreken erop. Op naar de volgende zondag p.m. die naar ik aanneem ergens in de buurt van Zwolle gehouden zal worden.

'Pavane' in de Catharinakapel

Kleinkoor 'Vol-Luid', twee decennia geleden door Jeanette van Doggenaar opgericht, heet voortaan kleinkoor 'Pavane'. Een mooie naam ook, bekend uit de wereld van muziek en dans. Vandaag hebben ze voor het eerst onder deze nieuwe identiteit opgetreden in de mooie, voor hun inmiddels zo bekende Catharinakapel in Harderwijk. Onder leiding van dirigent Hetty van Beek met medewerking van Riechard Weening op piano, zong het koor onder de titel 'Kleinkoor PAVANE zingt 20 jaar 'VOL-LUID' onderstaand repertoire met veel elan en inzet.

De formule 'Koffieconcert in de Catharinakapel' houdt in dat het publiek vanaf de markt vrij in en uit kan lopen. Het feit dat alle plaatsen in de kapel tot aan 'An Irish Blessing' ofwel de slotsong bezet bleven, was wel het beste bewijs dat de verrichtingen van 'Pavane' in de smaak vielen. En terecht volgens mij, het was prachtig, ik hoop nog vaak een concert van 'Pavane' op dit niveau mee te mogen maken! Met een drankje en een hapje werd na afloop in 'Brasserie De Bank' nog even gezellig over het één en ander nagepraat.

ultieme non-stop solozeilrace I

Zondag 6 november a.s. om 13.00 uur plaatselijke tijd gaat de 8e VendéeGlobe vanuit Les Sables d'Olonne van start. Deze mythische race rond de wereld, wordt alleen en zonder hulp, beschouwd als de Everest van de zeeën. Over deze non-stop solozeilrace heb ik het in mijn stukjes al vaker gehad, zie o.m. in mijn blogarchief de stukjes 'VendéeGlobe' van 13 februari 2009; 'zeilwedstrijdje' van 24 december 2012; 'doldrums' van 16 januari 2013 en 'finish VG' van 28 januari 2013. In totaal gaan er zondag 29 deelnemers van start, waaronder de 65 jarige Pieter Heerema, de eerste Nederlander sinds het ontstaan van deze prestigieuze solo zeilrace. Hij heeft niet de illusie dat hij het record van 78 dagen van de jonge Fransman François Gabart kan verbeteren, maar hij gaat met zijn ‘No Way Back’, een IMOCA Open 60ft, wel voor de volledige solo wereldomzeiling. Als hem dat lukt is dat uiteraard sowieso al een prestatie van hoog niveau. De komende maanden ga ik in ieder geval de spannende race vanaf mijn comfortabele bureaustoeltje weer volgen op mijn pc. Fantastisch dat dat kan!

langs Koetshuis en Orangerie

Buitenplaats of landgoed 'Elswout' maakt deel uit van Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Andere buitenplaatsen in die regio zijn o.a. Duinvliet, Koningshof, Caprera, Middenduin en Duinlust, maar Elswout is het best bewaarde landgoed. De historie van deze buitenplaats, met een oppervlak van ca. 85 ha, gaat terug tot 1645. Afgelopen zondag hebben we daar gewandeld, lekker sfeertje, prachtig weer, prachtige herfstkleuren, alleen we wandelden daar bepaald niet alleen. Dat het druk was hadden we ook al gemerkt, toen we een hapje wilden eten in het even buiten het landgoed gelegen 'Kraantje Lek'. Daar zijn we maar weggelopen, we kwamen gewoon niet aan de beurt. Iemand hoorde ik zeggen dat hij de natuur hier geweldig vond, maar wel te klein voor zoveel mensen. Tja, ook een manier van zeggen dat het druk is, maar evengoed hebben we genoten van ons wandelingetje. Bovendien hebben we daar in de prachtige, in 1879 in Neo-renaissancistische stijl gebouwde Orangerie, naar een ontwerp van architect Constantijn Muysken (1843-1922), ook nog een hapje kunnen bemachtigen.

Het 'Grote Huis' op de buitenplaats, gebouwd in 1883/84, eveneens naar een ontwerp van architect Muysken, staat in het monumentenregister te boek als 'Een der monumentaalste voorbeelden van op de 16e-eeuwse Italiaanse villa's geïnspireerde 19e-eeuwse landhuizen in Nederland'. Een typering waar ik mij wel in kan vinden. De naam Palladio (1508-1580) schoot mij spontaan te binnen toen ik zondag voor het 'Grote Huis' stond. Die prachtige symmetrie en harmonische verhoudingen die zijn renaissancistische bouwwerken als o.m. S. Giorgio Maggiore, 1566-1610 in Venetië; Villa Rotonda, 1567-70 in Vicenza; Il Redentore, 1577-92 in Venetië en Teatro Olimpico, 1579-85 in Vicenza zo kenmerken, zag ik ook in de gevels van het 'Grote Huis'. (Lees in mijn blogarchief stukje 'Palladio' van 1 december 2009 meer over deze Renaissance-architect.)

Maar niet alleen van het 'Grote Huis' en de 'Orangerie' hebben we genoten tijdens onze wandeling, we hebben vooral genoten van de hele ambiance. Bebouwingen en natuur, alles klopte, rustgevend en evenwichtig. In de loop der eeuwen is landgoed of buitenplaats 'Elswout' o.m. vormgegeven middels zandafgravingen, een geaccidenteerd en schilderachtig landschap. Prachtig, in gedachten zagen we zondagmiddag de dames en heren van de achttiende eeuw genoegzaam met ons mee wandelen.

Afrikaanse identiteit op stoom

Justin Plunkett, Skhayascraper.

Met de kaart van de Zweedse kunstenaar Nikolaj Cyon (1985) wordt het Afrikaanse continent in de Rotterdamse Kunsthal als het centrum van de wereld afgebeeld. Anders dan we gewend zijn is de kaart niet in landen met kaarsrechte grenzen opgedeeld maar in stammen, en is de kaart ook nog eens 180º gedraaid. Met 54 landen en ruim 2000 volken en talen is het continent Afrika met een miljard inwoners diverser dan Europa en Noord- en Zuid-Amerika samen. Ook las ik dat Afrika een jonge snelgroeiende bevolking kent, die de toekomst onbevangen en zelfbewust tegemoet treedt. Afrika, dat bovendien rijk aan grondstoffen is en een nog ongerept milieu kent, ontwaakt. In weerwil van de huidige vluchtelingen-misère wordt alom verwacht dat Afrika het in de 21e eeuw toch gaat maken. Expositie 'Making Africa, continent van hedendaags design' in de Rotterdamse Kunsthal geeft al een boeiend beeld van de ontwikkelingen.

‘Making Africa’ laat werk zien van ca. 120 kunstenaars en ontwerpers. Ze laten Afrika met hun experimentele aanpak en vanzelfsprekend gebruik van nieuwe media zien als bron van vitaliteit en innovatie. Ze breken gemakkelijk en graag met conventies en werken vaak in verschillende disciplines tegelijk. De expositie geeft in alle opzichten een humoristisch en levendig beeld van Afrikaans design. 'Skhayascraper' een fotocollage van de Zuid-Afrikaanse fotograaf-kunstenaar Justin Plunkett, laat een onmogelijke woontoren zien van op elkaar gestapelde krotten. Het ontwakende Afrikaanse zelfbewustzijn is dus ook niet gespeend van kritische zelfreflectie. Maar met dit gammele stukje architectuur wil Justin Plunkett zeggen, dat Afrika dan misschien nog wel te wankel is voor de overspannen structuren van de wereldeconomie, maar daardoor ook een stuk minder kwetsbaar voor economische misères. Mooi, Afrika ligt volgens Bartjens lekker op stoom!