in museum 'Het Warme Land'

Volgens bartjens vormt het kleine hanze- en vestingstad Hattem het pittoreske decor voor het grootste en leukste bakkerijmuseum van Nederland, en is het een belevingsmuseum voor jong en oud. Zien, proeven, ruiken, doen en voelen staan centraal als je in museum 'Het Warme Land' door de geschiedenis wandelt. Onze beleving bleef tijdens ons bezoek echter beperkt tot zien en hier en daar voelen. Hoewel ik eerlijk gezegd de geuren bij het zien in mijn herinnering nog ruiken kon. Maar bakdemonstraties werden er tijdens ons bezoek jammer genoeg niet gegeven, bovendien was de helft (pand nr. 16) van het museum niet toegankelijk vanwege een bruiloft. Gelukkig was het leeuwendeel van de vaste tentoonstelling wel te bezichtigen, en gaf het een mooi beeld van de historie van brood en banket van de prehistorie tot heden. Veel herinneringen kwamen boven tijdens m'n rondgang door het museum. Behalve dat ik vroeger een oom had die banketbakker was in Deventer waar ik nog wel eens logeerde (zie anekdote in mijn stukje 'gek' van 19 april 2007), had ik later ook een vriend wiens vader een brood- en banketbakkerij had. Bij de bakkersfiets zag ik hem weer door het dorp sjezen met die enorme mand voorop. Ik fietste wel eens met hem mee, als hij in zijn vrije tijd moest meehelpen de broden rondbrengen.

Het museum is gevestigd in twee voormalige stadsboerderijen, die middels een tunnel onder de weg door op kelderniveau onderling verbonden zijn. In de stad woonden vroegen nogal wat koeboeren. De historie van deze boeren gaat terug tot in de dertiende eeuw las ik. De laatste boer schijnt pas in 1968 uit de Hattemse binnenstad te zijn vertrokken.
Beide panden aan de Kerkhofstraat 13 en 16 hebben een gevelsteen. De gevelsteen van nr. 13 is op ca. 2,5 meter hoogte in de haakse gevelhoek Ridderstraat-Kerhofstraat ingemetseld en stelt Eleonora van Engeland (1318-1355) voor, Gravin (vanaf 1339 hertogin) van Gelre en gravin van Zutphen, die in amazonezit op haar paard een schenkbrief aan de burgers van Hattem overhandigt. Zie voor meer informatie over Eleonora van Engeland: http://www.graafschap-middeleeuwen.nl/gelre/eleonora-engeland.html De gevelsteen op nr. 16 in de Kerkhofstraat is in het rechte gevelvlak ingemetseld, eveneens op ca. 2,5 meter hoogte en moet een krakeling voorstellen, meer heb ik hierover niet kunnen vinden.

over Holendrecht en Bullewijk

Zeer waarschijnlijk vanwege Sail Amsterdam hebben we afgelopen zaterdagmiddag op de A1 vanaf Hoevelaken tot Diemen in file gereden. Stil staan, optrekken en weer stilstaan, het schoot niet op. Vervelend, en helemaal toen de airco het bij 30º C ook nog liet afweten! Maar goed, bijna anderhalf uur later dan afgesproken, kwamen we met een hoofd zo rood als een biet bij onze jarige zoon aan in Amsterdam Zuid-Oost. We hadden samen het plan opgevat, om alvorens ons rond vijf uur aan Bacchus over te geven, een lekker eindje te gaan fietsen in de prachtige omgeving. Maar een rondje van een kilometer of 40 à 50 zat er door tijdgebrek niet meer in, de helft zou kunnen als we gelijk vertrokken. En zo zaten we, amper bij gekomen van de vervelende autorit, al snel in het zadel van ons stalen ros.

Vanuit de Terletstraat, ons startpunt, fiets je in no time in de natuur. Bij het Abcoudermeer namen we de afslag langs het riviertje de Holendrecht aan de Noord-Hollandse kant tot aan het pontveer over de Holendrecht voor fietsers en voetgangers. Nadat we onszelf naar de overkant, ofwel de Utrechtse kant, hadden gezwengeld vervolgden we het pad langs de Holendrecht tot aan de brug over het riviertje de Waver nabij café-restaurant De Voetangel. Over de brug zaten we weer in Noord-Holland en vervolgden we onze fietstocht over het pad langs de Waver tot aan de brug nabij restaurant De Stokkelaar. Over de brug, wederom in de provincie Utrecht, fietsten we meanderend langs riviertje de Winkel richting Vinkeveen. Via de Vinkekade, een kort minder interessant stukje parallel aan de A2, doken we nabij restaurant De Viersprong onder de A2 door en vervolgden we onze weg over de Zuwe naar Baambrugge. Vandaar fietsten we over De Horn naar Abcoude voor een Italiaans ijsje van 'La Dolce Vita', een ijskiosk op 't Markvelt in het centrum. Na de pitstop zat ons fietsrondje er bijna op. Bij het Abcoudermeer zaten we weer in Noord-Holland en even later op ons balkon in de Terletstraat.

Tijd voor een aperitief en mooie vakantieverhalen over hun huis in Toscane. Genoten hadden ze en veel gezien, en strubbelingen waren er gelukkig niet geweest. Ja, op één incident na, toen Annet nietsvermoedend lekker naast het zwembad lag te lezen, en Evert pal naast haar bommetje deed. Dat was lachen, maar een kernachtige schrikreactie in zo'n geval kan ik me natuurlijk goed voorstellen. Ach ja, lekker vakantievieren met z'n allen, een kunst apart! Thijs en Mink, die na het fietstochtje hun plaats achter de computer weer hadden ingenomen, kwamen er weer even bij toen de fik in de barbecue ging. Wat Evert op zijn houtskooltjes had gegooid weet ik niet, maar het veroorzaakte even een groots walmend inferno. Het resultaat telt echter, want toen er ook nog even een ventilator aan te pas kwam, was het vuur in de barbecue in mum van tijd veranderd in een helse gloed, en kon het vlees erop. Lekker sfeertje, waaraan een prachtige zonsondergang ook nog een belangrijke bijdrage leverde! Alvorens naar huis te rijden, hebben we met koffie een punt gezet achter een leuke middag en avond met Evert, Annet, Thijs en Mink nabij de Holendrechter- en Bullewijkerpolder in Amsterdam Zuid-Oost.

naar haar laatste woonplekje

De verhuizing! Vrijdagochtend rond halftien waren we bij haar in Wezep. We waren een beetje gespannen, maar de verpleegster, die we op de parkeerplaats tegen het lijf liepen, vertelde ons dat ze goed gemutst was en er helemaal klaar voor zat. Op de galerij kwamen we vervolgens ook nog buurvrouw Betty tegen, die we gelijk alvast bedankten voor haar grote betrokkenheid en hulp in de laatste tijd. Geëmotioneerd liet ze blijken het vertrek van haar buurvrouw heel jammer te vinden, maar toch ook wel inzag dat zelfstandig wonen van moeder eigenlijk niet meer ging. Zacht uitgedrukt van haar, want als iemand weten kan dat het helemaal niet meer ging, is zij het wel. We zijn haar en haar man bijzonder dankbaar, dat ze als naaste buur de laatste tijd in eerste instantie zoveel hebben opgevangen!

En inderdaad, helemaal klaar en goed gemutst zat moeder ogenschijnlijk zo relax als maar zijn kan in haar hoekje achter een stapel kranten te wachten op de dingen die gingen gebeuren. Toen even later mijn jongste zus ook kwam binnenrollen, zijn we echter maar begonnen met een bakje koffie. En ja, toen was toch het moment van inpakken daar. Spulletjes die in haar laatste woonplekje t.w. een hospice ofwel palliatieve zorgunit in de afdeling Melmerhof, onderdeel van verpleeg- en revalidatiecentrum 'Myosotis' in Kampen, nog een min of meer eigen sfeer kunnen creëren. Een uurtje later waren we onderweg naar Kampen, alwaar we ons rond een uur of elf melden bij de receptie van 'Myosotis'.

We konden zo doorlopen naar de Melmerhof, een beschikbare zorgunit was reeds geregeld. Indeling: portaal, zit/logeerkamer, slaapkamer en badkamer, de indeling viel me qua maatvoering niet echt tegen. Over de neutrale materiaal- en kleurstelling van wanden en vloeren was ik minder enthousiast, en ik niet alleen. Om begrijpelijke reden helemaal gericht op efficiëntie en hygiëne, maar zeer gedateerd. Iets meer levendigheid lijkt mij geen kwaad kunnen. Dat kan volgens mij de palliatieve zorg, ofwel de zorg in de laatste levensfase van de mens alleen maar ten goede komen. Maar zoals gezegd, hebben we met de meegebrachte spulletjes van mijn moeder de sfeer in haar palliatieve zorgunit gelukkig enigszins aan haar leefstijl kunnen aanpassen.

Moeder zat er voor mijn gevoel maar een beetje bij en liet alles gebeuren. Fysiek kon ze overigens ook moeilijk anders. Maar ze was er ook met haar hoofd nauwelijks bij. Met van alles en nog wat bezig denk ik, behalve met haar verhuizing naar Kampen. Die onderging ze vrij stoïcijns. We leven in de verwachting dat ze hier alle zorg krijgt die ze nodig heeft in de laatste fase van haar leven. En we zullen binnen de mogelijkheden er uiteraard alles aan doen om ze hierin bij te staan!

over een scheve Fluweelboom

Achter in onze tuin stond tot voor vandaag een prachtige Fluweel- of Azijnboom, in het Latijns een Rhus typhina geheten. Slechts 25 jaar oud, maar in de storm van drie weken geleden (zie mijn stukje 'van geel tot rood, weeralarm!' van 25 juli 2015) heeft ze toch min of meer het loodje al moeten leggen. Geheel intact, doch scheef en onderuitgezakt heeft ze al die tijd amechtig over het trottoir en de erfscheiding gehangen. Vanmorgen heb ik haar uit haar lijden verlost, en de zaag erin gezet, het ging zo niet langer. In samenwerking met mijn buurman, heb ik haar weerbarstige kruin en stam tot mootjes gereduceerd, en met pijn in het hart in de groencontainer gedumpt. Wat nog rest is brandhout voor de openhaard!

onder invloed van brak water

De tussen 1620 en 1631 in rernaissancestijl gebouwde Westerkerk wordt momenteel gerestaureerd. Monnikenwerk, maar ze vorderen gestaag. Bij de bouw in de 17e eeuw naar een ontwerp van bouwmeester Hendrick de Keyser en zijn zoon Pieter de Keyser, is brak water uit de grachten gebruikt voor het metselwerk. Vele van de alsmaar door het zout vochtig blijvende bakstenen en voegen, zijn daardoor uiteindelijk ernstig aangetast en moeten worden vervangen. De operatie die in 2013 begonnen is, moet volgens planning in 2017 zijn voltooid. Het één en ander kost natuurlijk een bom duiten, om en nabij vier miljoen euro is begroot, en zoveel geld heeft de Stichting Vrienden Westerkerk niet in kas! Maar stoppen met de restauratie is natuurlijk geen optie, zeker niet nu ze al zover gevorderd zijn.

Daartoe is een origineel plan bedacht en werden wij, en velen met ons de afgelopen week door Stichting Vrienden Westerkerk uitgenodigd om letterlijk een steentje aan het restauratieproject bij te dragen. Er moeten momenteel nog minstens zo'n 1000 bakstenen vervangen worden, en daar kunnen we bij helpen. Voor driehonderd euro kopen we een baksteen met eigen inscriptie, gebakken in kleur en structuur als bestaand. De steen, die een levertijd heeft van ca. 3 weken, mag je vervolgens zelf in de oude muur van de Westerkerk inmetselen.
In de muren aan de kant van de Westermarkt kan dat onder meer op de volgende dagen: 29 augustus, 12 september, 26 september, 10 oktober en 24 oktober. Goed plan, inderdaad letterlijk een steentje bijdragen, dat gaat volgens mij helemaal goed komen met de Westerkerk.

Ik heb iets met de Westerkerk, en ik ben niet de enige. Jarenlang heb ik op een architectenbureau gewerkt aan de Prinsengracht, min of meer onder de schaduw van de bijna 400 jarige Westertoren, en heb ik de klokken en het carillon kunnen beluisteren. De Westerkerk staat in het hart van Amsterdam. Het is een symbool van de stad en de Amsterdamse Gouden Eeuw. Het is de kerk waar Rembrandt van Rijn, Lucas Bols en vele andere beroemdheden begraven liggen. Het is ook de kerk waar Prinses Beatrix en Prins Claus met elkaar getrouwd zijn. En wereldwijd is de Westerkerk beroemd geworden door het dagboek van Anne Frank. Vanuit haar kamertje in het naastgelegen onderduikadres heeft ze dagelijks de Westertoren kunnen zien en de klokken kunnen horen!

ingetogen verjaardagsfeestje

Onlangs is mijn moeder 92 jaar geworden, en zoals we dat wel van haar gewend zijn, wilde ze dat ook deze keer weer vieren. Malheur aan lijf en leden of niet, een reden temeer juist, het is waarschijnlijk mijn laatste verjaardag. De grote feesten zijn helaas voorbij, maar een mooi klein ingetogen feestje van een uurtje of drie met kinderen, kleinkinderen en nog wat familieleden en kennissen rond mijn generatie moet kunnen!

Een voor dit doel passend zaaltje was snel gevonden. 'Samenhof' in het nabij haar appartement gelegen gebouw 'Weidebeek' paste als gegoten. Thuis was geen optie, de grote feesten kunnen dan helaas wel voorbij zijn, maar evengoed rekende ze nog wel op zo'n 50 feestgangers. Over een klein feestje gesproken, enfin, oké natuurlijk.
De mail die vervolgens de deur uitging liet aan duidelijkheid niets te wensen over: Aanvang 14.30 uur voor koffie, thee en gebak. Aansluitend wat drinken en een borrelhapje tot 17.30 uur. We hadden als kinderen met z'n allen de catering e.d. op onze nek genomen, dus waren we al een tijdje voor aanvang in de 'Samenhof' aan het rommelen en de boel aan het klaar zetten. Klokslag half drie, het feestvarken zelf was amper gearriveerd, stroomden de eerste feestgangers binnen, en kon het serveren van koffie, thee en gebak beginnen.

Glunderend in haar rolstoel nam ondertussen de jarige de felicitaties, bloemen, enveloppen en weet ik wat nog meer van de feestgangers in ontvangst. Er stond ook nog een orgel in de zaal, dat verleide ons natuurlijk tot het zingen van een feestlied. Broer Jan kroop daartoe achter het klavier en zette met luide stem meezingend het alom bekende: Er is er een jarig, hoera, hoera; Dat kun je wel zien, dat is zij; Dat vinden wij allen zo prettig, ja, ja; En daarom zingen wij blij! Hoewel de uitvoering van het lied enigszins te wensen overliet, was er geen woord van gelogen. Aansluitend lieten we vervolgens met veel enthousiasme de drankjes en de borrelhapjes rondgaan en rondgaan. Op een gegeven moment begaf de jarige zich zowaar naar het midden van de zaal voor een dankwoord. De souplesse waarmee dat in het verleden ging heeft ze niet meer, maar wie het oor goed te luister legde kon haar volgen. Met een als grap bedoelde opmerking van mijn broer t.w. Degene die het niet goed hebben verstaan: 'De ondertiteling komt zo' had hij overigens niet alle lachers op zijn hand.

Even voor sluitingstijd hield de jarige het voor gezien. Voldaan, maar moe verliet ze het feestgedruis, om zich met behulp van kinderen en kleinkinderen weer huiswaarts te begeven. Einde van een mooi, ingetogen maar bovenal gedenkwaardig verjaardagsfeestje.

sfeerimpressie van een eiland

Een paar dagen Terschelling, en je hebt het gevoel dat je minstens een week bent weggeweest. We zijn blij dat we de uitnodiging van Simone en Wilco, om een paar dagen bij hun aan boord van de 'Poolster' te komen logeren, niet aan onze neus voorbij hebben laten gaan. De gebeurtenissen van alle dag ontgaan je min of meer, je bent even helemaal weg. Terschelling, eiland van de frisse bries, waarop zelfs in het druk bezochte hoogseizoen nog op meer dan de helft van het totale oppervlak een haast sacrale stilte en rust heerst!

Met een veerboot van Rederij Doeksen t.w. de m.s. 'Friesland' (gebouwd in 1989, lengte 69 meter, snelheid 13,7 kn. cap. 1350 personen en 120 auto's) vertrokken we 's morgens vijf voor tien uit Harlingen. Twee uur later meerden we af in de veerhaven van West-Terschelling, waar Simone en Wilco ons reeds met fietsen en al op stonden te wachten. Altijd weer prachtig, arriveren op Terschelling!
Over de kleuren van de Terschellinger vlag las ik eens:
Rood zijn de daken,
Blauw is de lucht,
Geel zijn de helmen,
Groen is het gras,
Wit is het zand.
En dat zijn uiteraard ook de kleuren van Schellingerland.

Terschelling kennen we min of meer als onze broekzak, en toch is het iedere keer weer nieuw als we er komen. Zelf kampeerde ik er met mijn vriendje voor het eerst toen ik 15 was. (Zie anekdote in m'n stukje 'Afsluitdijk' van 5 oktober 2008) Later kwamen we er regelmatig met onze kinderen kamperen of huurden we er een huisje. En weer later, zeg maar de laatste 30 jaar, zeilden we er op eigen kiel regelmatig naar toe met resp. de 'Aurora', de 'Felis Onca IV' en de 'Swing'.

Er ontvouwd zich voor je ogen een soort van mediterrane landschap als je op Terschelling komt aanvaren, prachtig en echt heel on-Nederlands. Het eiland bekend om o.a. de oude vuurtoren de 'Brandaris' (1593) en het 'Oerol Festival' kent een scala aan variërende landschappen, uitgestrekte zandstranden en bos-, weide- en waddengebieden. De natuur op Terschelling is ongerept en ongekend gevarieerd. Nergens in Nederland schijn je in een dergelijk leefgebied zo’n grote verscheidenheid aan landschappen, planten- en diersoorten te vinden.

Maar goed, van al dat moois gaan we als het een beetje meezit dus een paar dagen genieten. Om te beginnen hebben we ons echter eerst maar eens naar 'Jachthaven Dellewal' ofwel de 'Passantenhaven Terschelling' begeven, om er in alle rust aan boord van de 'Poolster' wat te eten en bij te praten in de schaduw van hun onvolprezen biminitop. Het was gezellig in de kuip, en voor we er goed en wel erg in hadden was de halve middag voorbij. Geen probleem natuurlijk, dat is nou vakantie! Desalniettemin zijn we toch maar in de benen gekomen om met z'n viertjes een eind te gaan fietsen. Daan en zijn vriendje Stefan bleven in de haven bij de boot. Die gingen liever zwemmen en spelevaren met de dinghy.

Onze fietstocht ging vanuit West-Terschelling op en neer over het fietspad langs het Groene Strand, Noordvaarder en Kroonpolders al slingerend verder door bos en duin richting Paal 8. Dat heerlijke geknisper onder het fietsen van schelpenpaden, altijd weer een oud en vertrouwde beleving op het eiland. Bij 'Paviljoen West Aan Zee' nabij Paal 8 hebben we met een drankje en een hapje een tijdje op het terras zitten genieten van het prachtige uitzicht over het brede strand en de zee.

En mensen kijken natuurlijk, altijd weer leuk. Ik kan me voorstellen dat onze nationale cineast wijlen Bert Haanstra daar veel plezier aan ontleende toen hij bijvoorbeeld 'Alleman' filmde. Van alles kwam voorbij paraderen, lang, kort, dik, dun, mooi, lelijk ga maar door. We hebben erg moeten lachen om een stel oudere mensen, die zich vlak naast ons terras installeerden. Hij op z'n rug in een ligstoel, een buik als een duintop, grote sandalen, een enorme sigaar in z'n mond die hij met z'n linker hand af en toe moest ondersteunen of corrigeren, en een flesje bier in z'n rechter hand. Met een innig tevreden blik lag hij zo van zich af te kijken, met zijn enigszins kuis geklede vrouw in een rotanstoeltje braaf aan z'n rechterzijde, alsof ze de wacht over hem moest houden. Alles bij elkaar een vredig maar ook bijzonder tafereeltje.

Ach ja, gewoon leuk natuurlijk, ook de getatoeëerde macho's die ik een eindje verderop hun borst breed zag maken voor een paar aardige dames, die trouwens gewoon door liepen en net deden of ze niks zagen. Prachtig, het is en blijft van alle tijden en altijd weer vermakelijk om te zien.

En met een hapje en een biertje, wijntje of watertje was het nabij Paal 8 dus goed uit te houden op het terras van 'Paviljoen West Aan Zee'.

Op de terugweg zijn we even langs 'Camping Terpstra' aan de Oosterburen in Midsland gefietst. Mogelijk vingen we een glimp van Roos op die daar met een paar vriendinnen bivakkeerde. Dat 'Camping Terpstra' dé jongerencamping bij uitstek wordt genoemd, wil ik graag geloven. De herrie die ons van achter de hoge begroeiing tegemoet kwam, had meer weg van een kermis op volle toeren. Een vrolijke boel zo te horen, op ons telefoontje kwam geen reactie. Maar goed ook denk ik, laat ze toch lekker lol hebben met elkaar. Over de hoofdweg zijn we terug gefietst naar de 'Poolster' in de 'Passanten Haven' van West-Terschelling. Alles bij elkaar hebben we zo'n 22 km gefiets, niet veel maar het was een begin. Morgen meer!

In restaurant 'De Zee' aan de Boomstraat in West-Terschelling hebben we met z'n allen lekker buiten op het terras zitten eten. Wat een leuk restaurantje! We voelden ons er helemaal welkom, en het eten was eerlijk, puur, vers maar bovenal lekker. Originele kaart ook, beetje Italiaans getint. Wat mij betreft was de Zeebaars een culinaire beleving van niveau, en ook van de anderen hoorde ik alleen maar positieve geluiden. Toen we even over elf terug waren in de haven, was het inmiddels een beetje te fris geworden voor de kuip. Maar alvorens op één oor te gaan, hebben we het in de kajuit nog wel een tijdje volgehouden met een babbel en een snabbel.

Verkwikt en verzadigd na een goede nachtrust en een voortreffelijk ontbijt, hebben we 's morgens rond een uur of elf het stalen ros maar weer beklommen. Deze keer hadden we de Waddenkant in het vizier. Een prachtig fietspad aan de zeezijde van de dijk vanaf West-Terschelling tot aan Oosterend.

Het uitzicht op het dynamische Terschellingerwaddengebied is vanaf het fietspad fenomenaal, vooral bij laag water. Een onmetelijke ruimte, vormgegeven door water en wind, onder een uitspansel waarin het licht voortdurend lijkt te veranderen! Het landschap van de Waddenzee heeft een eigen karakter, dat bijna nergens anders in Europa schijnt voor te komen. Eigenlijk is er geen sprake van één landschap. Het Waddengebied is een aaneenschakeling van heel verschillende soorten landschap: duingebied, kwelders, ondiep water met droogvallende platen en uitgestrekte zandbanken met diepe geulen. Deze afwisseling in het landschap en de uitgestrektheid daarvan zijn voor mij in hoge mate bepalend hoe ik het Waddengebied beleef. Maar ook al die grazende schapen langs het fietspad dragen voor mij een steentje bij aan het Waddenbeleven. En helemaal als je ze ook nog eens aantreft op de drooggevallen platen. Wat doen die beesten daar?

Ik kan me voorstellen dat ze in een kweldergebiedje nog een hapje bij elkaar kunnen grazen, maar daar was hier geen sprake van. Mogelijk hadden ze een beetje last van de warmte. Enfin, het was een prachtig gezicht.

Ter hoogte van Hoorn zijn we de dijk maar weer eens overgestoken, en zijn we door het prachtige weidegebied van de 'Terschellinger Polder' naar café de 'Groene Weide' van zanger Hessel gefietst. Achterna gezeten door een paar Grutto's zagen we een Bruine Kiekendief onderweg de vreemdste capriolen maken, prachtig gezicht. Die Grutto's hadden zeker een paar jongen te verdedigen. Nadat we op het terras van de 'Groene Weide' onze dorst hadden gelest, vervolgden we de fietstocht door het prachtige duingebied van 'De Koegelwieck' richting Noordzee, naar het terras van strandpaviljoen 'Zandzeebar' in Formerum aan Zee. Enkele kroketten op oerbrood en een paar tosti's ham/kaas later, werd het stalen ros wederom beklommen voor de laatste etapppe. Door bos en duin terug naar de 'Poolster' in de haven van West-Terschelling. Al fietsend door het prachtige bos- en duinlandschap, kwam het gesprek tussen Simone en mij even op het duinmeertje 'Doodemanskisten' nabij West-Terschelling. Het is een sage van Terschelling. Eeuwen en eeuwen geleden heeft daar eens een kasteel gestaan. Er is niets meer van over, geen steen in de grond. De plek waar het gestaan heeft is nu een duinmeertje dat ze 'Doodemanskisten' noemen.

Terug aan boord was het borreltijd, de vijf zat zeg maar in het uur. Aanvankelijk zouden we vandaag met de laatste veerboot weer vertrekken, maar dat plan hebben we mooi kunnen cancelen en een nachtje kunnen opschuiven. Het was in de schaduw van de biminitop wederom goed toeven in de kuip. Altijd leuk om vanuit een dergelijk riante positie nieuwkomers te zien binnenvaren. Dat gaat in zo'n druk bezette haven niet altijd van een leien dakje. Soms, als een jacht na veel gehannes net lekker is afgemeerd, komt de havenmeester roet in het eten gooien, en moet ze weer verkassen. Enig leedvermaak is mij dan niet vreemd, trouwens ik ken de weerstand die dat bij de schipper oproept wel een beetje, omdat het mezelf ook wel overkomen is. Inmiddels kwam ons vanuit de kombuis, waar Wilco aan het kokkerellen was, een verfijnd aroma tegemoet drijven. De heerlijke pasta die aan de geur ten grondslag lag, smaakte ook voortreffelijk.

Na de maaltijd moest er natuurlijk wel worden afgewassen. Om nou te zeggen dat Daan en Stefan zich daarvoor vrijwillig aandienden, gaat misschien een beetje te ver, maar ze hebben de klus evengoed wel met verve geklaard, en dat was mooi. Daarna zijn we met z'n allen voor een lekker ijsje naar 'IJssalon MIN12' in de Boomstraat gefietst. We konden daar kiezen uit ik weet niet hoeveel smaken ijs, maar als ze maar malaga-ijs hebben vind ik het eigenlijk al genoeg. En dat hadden ze gelukkig, heerlijk!

Terug aan boord hebben we nog een tijdje in de kuip zitten kletsen, en heb ik met Daan nog een partijtje geschaakt. Op een gegeven moment, Daan en Stefan waren inmiddels weer naar West vertrokken om zich daar in de disco uit te leven, werd het een beetje te fris buiten. Aanvankelijk zetten we de conversatie over van alles en nog wat voort in de behaaglijke kajuit, maar geleidelijk aan ging de één na de ander over tot iets anders, en pakte de één een boek en zette de ander een filmpje op. Zo rond middernacht kropen we onze kooi in, hoewel ik van Wilco 's morgens hoorde dat hij nog tot één uur op Daan en Stefan heeft zitten wachten.

We waren vrij vroeg op, want we moesten de veerboot van half negen naar Harlingen halen. We hoefden het hele eind gelukkig niet te lopen, want Wilco en Simone fietsten met ons mee, en zouden daarna onze gehuurde fietsen terug brengen, dus dat scheelde een stuk in tijd. Even vóór half negen stonden we op het bovendek van de m.s. 'Midsland' (gebouwd in 1974, lengte 77,9 meter, snelheid 15,5 kn. cap. 1200 personen en 55 auto's) een heel ander schip dus van Rederij Doeksen dan op de heenweg. Na een krachtig signaal van de scheepshoorn kwam de 'Midsland' exact om half negen in beweging en maakte ze zich los van de kade. Ons reisje richting Harlingen, alwaar we twee uur later zouden aankomen, was begonnen. Nog even zwaaien naar Simone en Wilco op de kade tot ze uit zicht verdwenen waren, en we konden gaan zitten, plek zat.
Klein stukje Schuitegat, waarna bakboord uit de smalle Slenk wordt opgevaren. Aangekomen bij de Noord Meep stuurboord uit richting West Meep tot aan de Vliestroom. Aldaar weer bakboord uit tot aan het Pannengat, waarna vervolgens bakboord uit de Blauwe Slenk wordt opgevaren, die uiteindelijk uitmond in de vaargeul langs de Pollendam c.q. de haven van Harlingen.

Ik kan de vaarroute wel dromen. Hoevaak ik die in het verleden met m'n eigen bootjes heb gezeild, zou ik echt niet weten, maar heel vaak. Het kriebelde behoorlijk kan ik zeggen, toen ik vanaf m'n hoge positie op het bovendek van m.s. 'Midsland' de zeiljachtjes zag varen. Het was prachtig weer, zacht briesje en laag water, dus het wad op z'n mooist! Vaak zie je met al die droog gevallen platen wel zeehonden liggen, maar die heb ik deze keer jammer genoeg niet kunnen ontdekken. Het zij zo! Klokslag half elf lagen we afgemeerd in de veerhaven van Harlingen en konden we van boord.

Een minuut of twintig later reden we de parkeerplaats af en draaiden we de rondweg om Harlingen op, richting Afsluitdijk en verder. Onderweg aardig wat oponthoud, caravans, wegwerkzaamheden en weet ik allemaal niet wat nog meer, het schoot niet op. Maar uiteindelijk waren we rond half één weer thuis. Vreemd, we zijn amper twee dagen op Terschelling geweest, maar het lijken er veel meer. Wat een eiland en de Waddenbeleving met me doet had ik natuurlijk al lang ervaren, toch verrast de uitwerking me keer op keer weer!

over opbouw en best. beperk.

De tentoonstelling ‘De zomer van ’45’ in het Nationaal Militair Museum (NMM) te Soesterberg gaf middels filmbeelden, foto's, muziek en allerlei objecten een uniek moment uit de Nederlandse geschiedenis weer. Het één en ander gebaseerd op het in kleur gefilmde portret van fotograaf en cineast Alex Roosdorp (1897-1965) over het dagelijks leven in Nederland in de zomermaanden direct na de bevrijding. Gewapend met filmcamera fietsten Alex Roosdorp en zijn vrouw in de zomer van 1945 door het in mei bevrijde Nederland. Behalve dat ze de verwoestingen vastlegden van bebouwingen en de infrastructuur zoals bruggen, wegen en spoorwegen, werd de camera vooral ook op het dagelijks leven van de bevrijde Nederlanders gericht. Noodwoningen gebouwd in kippenhokken, kinderen spelend met achtergelaten munitie en wapens, en het getob en geploeter om met beperkte middelen de verwoestingen (provisorisch) te kunnen herstellen. Maar het mocht de pret allemaal niet drukken, iedereen was vol goede moed, de wederopbouw van vrij Nederland was begonnen!

(Door de bestedingsbeperking in de jaren daarop, zal de goede moed bij menig bevrijde Nederlander weleens in de schoenen zijn gezakt. De bestedingsbeperking heeft ongeveer tot aan het eind van de jaren vijftig geduurd. Door vereniging van krachten en hulp van o.a. het Marshallplan, kwam Nederland er uiteindelijk weer bovenop).

Een bijzondere tentoonstelling. Mooi om te zien hoe destijds veel bevrijde Nederlanders hun schouders onder een gemeenschappelijk doel wisten te zetten, iedereen op zijn of haar manier.

Ons fietstochtje daarna vanaf het NMM was trouwens ook mooi. Het z.g. NMM Soesterberg rondje van om en nabij 30 km hebben we tegen de wijzers van de klok in gefietst. We begonnen dus met de oversteek van de enorme start- en landingsbanen van weleer. Mijn gedachten gingen een eind terug in de tijd, tijdens vakanties met m'n ouders in het nabije Austerlitz, heb ik daar als jongetje heel wat straaljagers zien stijgen en dalen. Vóór we in het bos- en heidegebied fietsten tussen Soesterberg en Amersfoort, moesten we eerst door de bebouwde kom van Soesterberg, en dat was even minder leuk. Hetzelfde gold uiteraard voor Amersfoort, het waren ook maar eindjes, stukje bos, stukje heide en we zaten alweer in de bebouwde kom, waar we een tijdje op een terras hebben gezeten. Vervolgens hadden we enige tijd moeite met het vinden van het juiste knooppunt, maar na wat gepuzzel hadden we de juiste koers gelukkig weer snel te pakken. Over een mooi slingerend fietspad door het bos ging het richting Soest. Maar zover kwam het niet helemaal, even voor Soest boog ons pad linksaf, richting NMM, ons startpunt. En zo kwamen we uiteindelijk via het terrein van 'Herman van Veen Arts Center' weer op de parkeerplaats van het NMM uit. Fietsen achterop en rijden maar, het was een leuk dagje.