woensdag, juli 30, 2014

deux fin de siècles


De tentoonstelling Droomkunst 1900 & 2000 in Museum Singer Laren aan de Oude Drift, behelst zeven thema's verdeeld over acht zalen t.w. 1) Paradijselijke stemmingen 2) Tegenstellingen van het leven 3) Bezielde abstractie 4) Religie en mystiek 5) Goden, helden en martelaren 6) Literaire inspiratiebronnen en 7) Bezielde werkelijkheid. Bij elk thema worden twee kunstwerken uit de periode rond 1900 en 2000 met elkaar vergeleken. De paren illustreren overeenkomsten in de kunst rond beide eeuwwisselingen. Er waren inderdaad parallellen te zien, zij het wat mij betreft met een flinke dosis fantasie. Logisch, beoordeling van kunst is sowieso subjectief, niet iedereen heeft dezelfde eigenzinnige smaak als de verzamelaar van de getoonde Droomkunst collectie. Maar het bezoek was zeer de moeite waard, evenals het rustmoment op het fraaie terras van restaurant George L.A. tegenover Singer aan de Naarderstraat in Laren.

vrijdag, juli 25, 2014

een bizarre week!!


Het trieste nieuws over de vliegramp in het oosten van de Oekraïne is de afgelopen week het gesprek van de dag. Terecht vind ik, desalniettemin gaat het leven door, en maken we er ondanks de somberheden maar het beste van. En dat lukt wat mijzelf betreft aardig moet ik zeggen. Een fietstochtje door het prachtige Gooi bij mooi weer is een goeie remedie tegen het zuur, dat je in dit verband constant te grazen wil nemen. Je fietst het getob aangaande de misère niet weg, dat hoeft ook niet, dat moet zelfs niet. Maar alles wordt wel even wat lichter in de bovenkamer. Even de ellende een poosje parkeren en afstand nemen van die enorme tsunami aan sombere berichten op TV, radio en in krant, over het onnoemelijke leed dat zo veel mensen met het neerhalen van vlucht MH 17 getroffen heeft. Ik vraag me overigens af of ik ook zo op de ontstane situatie zou reageren, als er mensen in mijn directe familie- of vriendenkring te betreuren zouden zijn geweest. Ik durf het haast te betwijfelen. Trouwens fietsend langs het Gooimeer gingen m'n gedachten even terug naar de Boeing 747 van El Al, die daar in 1992 twee motoren verloor, en zich even later in een flat in de Bijlmer boorde.

Daags daarop zijn we naar Dieren gereden voor een rondje fietsen nabij de Veluwezoom. Mooi tochtje ook, Doesburg, Angerlo, Giesbeek, Rheden, De Steeg en door de Middachterbossen en het Onzalige Bos terug naar Dieren. Zeldzaam mooi landschap, de IJsseldelta met op de achtergrond de heuvelachtige bossen van de Veluwe. Eenmaal in de bossen trap je je wel een bult tegen die heuvels op, maar dat is goed voor de lijn zal ik maar zeggen, alhoewel de vermeende winst waarschijnlijk alweer verdampt tijdens de afdalingen.
In de auto hebben we geluisterd naar de reportage van de aankomst van de eerste 44 slachtoffers vanuit Charkov op Eindhoven Airport, en de ceremoniële plechtigheden op deze 'dag van nationale rouw'. Even voor vieren waren we thuis, en hebben we op TV het vervolg gezien. Het trompetsignaal, de één minuut stilte, de haast Felliniaanse beelden van de dragers met hun kist, de lijkwagens, de colonne naar Hilversum, de vele toeschouwers langs de weg en op de viaducten, de vele bloemen en aankomst in de Korporaal van Oudheusden Kazerne in Hilversum. Alles bij elkaar een bijzonder respectvolle en emotionele gebeurtenis!

maandag, juli 21, 2014

zomergast 2014-1


Gisteren de hele avond naar Freek de Jonge en Wilfried de Jong gekeken. De eerste zomergast uitzending van dit seizoen. Drie uur lang TV kijken, altijd een hele zit. Maar als het tweegesprek me boeit, wat vaak het geval is, gaat het me moeiteloos af. (Zie ook m'n stukje 'zomergast-kunst' van 29 augustus 2011) Zo ook gisteravond weer met Freek en Wilfried, resp. gast en presentator, al leek het in het begin vaak andersom, wat ik eerlijk gezegd knap irritant vond. Behalve de gastenrol, vervulde hij op dezelfde stoel met verve de rol van regisseur en presentator. Maar gaande weg het gesprek ging het gelukkig beter en verdwenen mijn irritaties.

Met Wilfried de Jong, volgens mij één van de beste interviewers van Nederland, kon het ook haast niet misgaan. Die man kan niet alleen goeie vragen stellen, maar op z'n minst ook zo goed luisteren. Eigenschappen die je bij Freek de Jonge, spraakwaterval en grondlegger van het hedendaagse cabaret, absoluut nodig hebt. In zijn eerste soloprogramma, in 1980, introduceerde Freek de rode draad. Eén overkoepelend verhaal met wat vrolijke terzijdes. Sindsdien is dat door de meeste nieuwe generaties nagevolgd. Nu, in zijn zeventigste jaar, staat zijn grote eerzucht nog immer overeind. Geen enkel onderwerp is bij voorbaat uitgesloten. Het kan over politiek gaan, over wetenschap, over kunst of over wat dan ook.

Ik las ergens dat vooraf enige angst over de eerste aflevering van Zomergasten bestond. Dat Freek's geklaag en vermeende miskenning en gebrek aan zelfspot weleens zou kunnen uitdraaien op een drie uur durende onemanshow, waarin hij zichzelf op het schild zou hijsen en luidkeels zijn eigen verdiensten zou bezingen. Maar die angst bleek achteraf ongegrond. Het ging minder over Freek de Jonge dan verwacht. Behendig laveerde hij tussen grote en kleine thema's. Zijn zelfverzekerdheid bleef binnen de grenzen.

Een breed scala aan onderwerpen en filmfragmenten passeerde de revue. Van Charlie Chaplin's 'Kidauto races at Venice' tot supergolfer Tigerwoods, of een gedicht wat Freek geschreven had naar aanleiding van de dood van zijn kleinkind. Over The Choir, Danny Kaye, Pina Bausch, Vlaamse velden, Bob Dylan at Newport uit 1963, enfin teveel om op te noemen. En o ja, natuurlijk ook het NOS journaal, waarin de recente gebeurtenissen in de Oekraïne onder de loep werden genomen. Het was een erg warme, maar zeer onderhoudende avond met Freek en Wilfried, die voorbij was voor we er erg in hadden!

vrijdag, juli 18, 2014

jarige kleindochter


Bericht op facebook gisteren rond 09.20 uur van de moeder ofwel mijn dochter: Kim jarig alweer 16 jaar!!! De slingers hangen, de cadeautjes liggen te wachten, de taarten zijn gebakken, de wijn ligt koud en de jarige slaapt nog!

Ja, dat heb je met die tieners, helemaal als ze vakantie hebben, niks mis mee toch? Zelf lag ik op m'n 16e met het grootste gemak vaak tot halverwege de dag te ronken. 'k Wou dat ik dat nog kon, ben nu al blij als ik in één ruk halverwege de nacht haal! Oké, genoeg er over, toen we aan het eind van de middag onze opwachting maakte bij de jarige, was ze sowieso klaar wakker en werden we blijmoedig welkom geheten met een door haar zelf gebakken appeltaart. Het feest was begonnen!

Beetje warm was het trouwens wel, maar met koele wijn en een grote parasol was het aangenaam. Langzaam druppelden de gasten binnen, het werd steeds gezelliger op de binnenplaats. En toen op een gegeven moment ook pa Brend van de partij was, koud en wel terug van een vlucht uit Nairobi, kon de dag voor Kim eigenlijk niet meer stuk. Toen iemand, die kennelijk een tijdje met z'n telefoontje had zitten rommelen, wat je tegenwoordig vaak ziet in gezelschap, riep dat er een vliegtuig van 'Malaysian Airlines' was gecrasht boven het oosten van Oekraïne met veel Nederlanders aan boord, werd het even stil. Zo gaat dat met nieuws tegenwoordig, of je nou wil of niet, het komt uit alle hoeken en gaten in no time op je af. De verworvenheden van de social media! De crash hield ons vanaf dat moment allemaal een tijdje aardig bezig, maar niet in die mate dat er ineens een grote domper op de feestvreugde drukte. Het was nog niet echt doorgedrongen, we wisten op dat moment sowieso nog amper wat er nou echt gebeurd was. Het was verder dan ook in vele opzichten een genoeglijk verjaardagspartijtje!

Toen ik thuis het nieuws op de TV zag, besefte ik eigenlijk pas goed wat er gebeurd was. Een passagiersvliegtuig met 298 mensen aan boord, waaronder veel Nederlanders, was zeer waarschijnlijk door pro-Russische separatisten uit de lucht geschoten. Misschien per ongeluk, maar dan nog, hoe komen ze aan die geavanceerde wapens? De tijd zal het ons wel leren, en ook wat de gevolgen zullen zijn.

Vandaag rijden Christa en Kim voor een aantal dagen naar Parijs. Even doorbijten tot aan 'Gare du Nord' en de auto zo snel mogelijk stallen lijkt mij. Ik hoop dat ze daar met z'n tweetjes een mooie tijd hebben, waar ze straks met plezier op kunnen terug zien.

donderdag, juli 17, 2014

Veluws fietstochtje


Lekker handig zo'n knooppuntentochtje, je afvragen waar je bent is amper van primair belang. Niet dat je ineens als een kip zonder kop rond kan fietsen, maar het heeft iets weg van de gps in de auto. Daarbij vraag ik me zo af en toe ook wel eens af waar ik eigenlijk zit. Dat overkwam me vroeger met dat ouderwetse kaartlezen zelden of nooit. Enfin, beetje overdreven gepraat misschien, maar ik zoek en bepaal altijd liever een beetje mijn eigen koers. Die voorgeprogrammeerde fietsroutes hebben amper nog verrassingen in petto. Het avontuur zal ik maar zeggen, is er op deze manier een beetje vanaf.

Desondanks hebben we gisteren met het mooiste weer van de wereld heerlijk van het ene naar het andere vooraf bedachte knooppuntje gepeddeld. Ondertussen 43,3 km lang genietend van een mooi gevarieerd landschap, dat met zo'n 15 km per uur aan ons voorbij gleed. Er waren overigens vele grijsaards die aanmerkelijk harder gingen hebben we gemerkt, maar die hadden iets met elektrisch. Het is een vrije keuze natuurlijk, maar persoonlijk heeft een fiets met batterijen niet mijn voorkeur. Gewoon lekker fietsen, een heerlijk en ontspannen tochtje was het. En knooppunten? Ach, misschien toch ook zo gek nog niet!

dinsdag, juli 15, 2014

romantisch parkje


Afgelopen zondag waren we weer eens op Paleis Het Loo. J wilde graag de tentoonstelling over prinses en stijlicoon Grace Kelly (Gracia) (Philadelphia, 1929 - Monaco, 1982) zien in de westvleugel. Persoonlijk vond ik het helemaal niks, wat ik natuurlijk had kunnen weten. Vitrines vol japonnen, baljurken, schoenen, kroontjes, juwelen en foto's zijn aan mij niet besteed. Ik heb zelden zo snel een expositie afgewerkt! Gelukkig was J het zelfs een beetje met me eens, zodoende stonden we na een kwartiertje wel weer gezellig samen buiten.

Via een wandeling door de barokke tuinen achter het paleis, kwamen we middels een tourniquet achter de Colonnades in het Paleispark terecht. Voor ons een geheel nieuwe ontdekking! De wandeling van ongeveer een uur, voerde ons door een zeldzaam mooi romantisch landschap uit het begin van de 19e eeuw. Met ook nog een aantal aardige bouwwerkjes uit de tijd van Willem III (1817-1890) zoals een badpaviljoen, een theepaviljoen en een botenhuis.

We hebben erg genoten van de wandeling, die Willem wist wel wat mooi was! (Zie ook mijn stukje 'Willem I, II en III' van 18 april 2014). Ik denk dat we daar in een ander seizoen vast nog wel eens een keer een wandelingetje zullen maken.

maandag, juli 14, 2014

een sloopscheepje


De 'Pieter Schelte', één van de grootste schepen ter wereld, zo niet de grootste, wordt in het z.g. binnenmeer van Maasvlakte 2 in een periode van ongeveer vier maanden afgebouwd, las ik onlangs in de Volkskrant. Daarvoor moet i.v.m. een diepgang van 25 meter, het binnenmeer verder worden uitgebaggerd. De 'Pieter Schelte', een uit de kluiten gewassen catamaranachtig schip van 382 meter lang en 124 meter breed, maximum snelheid 14 Kn (25,9 km/h) is voor het grootste deel gebouwd op de Zuid-Koreaanse Deawoo-werf.

Tijdens de afbouw periode worden o.a. de 65 meter lange balken van het hefsysteem geïnstalleerd, die per schip uit Italië worden aangevoerd. De 'Pieter Schelte', een investering van zo'n 2,3 miljard euro, is bestemd voor het verwijderen en installeren van onderstellen tot 25.000 ton en bovenbouwen tot 48.000 ton van olie- en gas-platformen op zee. Het schip kan door haar dubbele boeg de platformen a.h.w. in z'n geheel omvatten en optillen en er mee weg varen. Maar behalve als mammoetheffer, zal het schip straks ook als pijpenlegger functioneren, en ook in die hoedanigheid is het tot op heden de grootste ter wereld. Overigens zal dat niet al te lang het geval zijn, want het Nederlands offshorebedrijf 'Allseas' heeft ook nog plannen voor de bouw van de 'Ingenieur', een werkschip met een breedte van rond de 160 meter dat tot 72.000 ton uit zee kan tillen. Met beide mammoetheffers speelt 'Allseas' in op de verplichting van de oliemaatschappijen om olie- en gasplatforms die niet meer in productie zijn van zee te verwijderen. Dit betreft de komende tijd alleen al in de Noordzee vele tientallen exemplaren.

Maar goed, eerst krijgen we de 'Pieter Schelte' dus nog. Eind 2014 zal het schip naar verwachting op de Maasvlakte 2 arriveren. Ik ben benieuwd welke vaarroute zo'n kolos vanuit Zuid-Korea gaat nemen. De sluizen in zowel het Suezkanaal als het Panamakanaal zijn te smal, dus zullen ze onder 'Kaap de Goede Hoop' of onder 'Kaap Hoorn' door moeten. Ik las dat de 'Pieter Schelte' door 80 cm dik ijs kan ploegen, waarmee ze inspelen op boorontwikkelingen in Arctische wateren. Ik kan me echter, ondanks de smeltende ijskappen, nog niet voorstellen dat ze via de Beringstraat voor een Noordelijke route zullen/kunnen kiezen. Ben zeer benieuwd, één ding lijkt me erg leuk, namelijk weer eens een dagje fietsen op Maasvlakte 2 (zie o.a. ook mijn stukje 'Maasvlakte 2' van 27 juli 2009) wanneer de 'Pieter Schelte' daar enkele maanden in het z.g. binnenmeer ligt afgemeerd!

vrijdag, juli 11, 2014

Reflectie in leegte!


Ik was met mijn zeilscheepje op zee, en
zat in de kuip met m'n rug tegen het schot.
Mijn geliefde met wie ik was, knapte binnen
een uiltje dat vaag te horen was, terwijl
de stuurautomaat deed wat het moest doen.
In de verte rondom de horizon, verder niets.
Heerlijk de frisse bries te voelen, te horen
het geruis van de golven langs de romp
en af en toe het kraken van een schot.
De schitteringen van zon en water, de lucht
trekt dicht, maar m'n ogen zijn nog spleetjes.
Het was puur genieten van alles, van bolle
zeilen en grootse leegte om me heen!

donderdag, juli 10, 2014

hemelse duisternis


In ons sterk verstedelijkte landje is het 's nachts bijna nergens meer écht donker. Altijd en overal is er wel z.g. lichtvervuiling middels straatverlichting, verkeer, kassen, kantoren, woningen, reclameborden, sportvelden noem maar op. Alle lichtbronnen samen veroorzaken een lichtkoepel die de nachtelijke hemel boven stedelijke gebieden en ver daarbuiten vele malen lichter kan maken. Bijvoorbeeld zoiets als het verschil tussen volle en nieuwe maan. De sterrenhemel vervaagd in al dat extra licht, even als het verschil tussen dag en nacht.

Als onze nationale astronaut André Kuipers in het Internationale Ruimtestation ISS boven Spanje vloog, zag hij de verlichte kassen in Westland soms liggen. Maar ja, hij vloog dan wel op ongeveer 400 km boven het aardoppervlak. Overigens vond André Kuipers Zuid-Holland sowieso de sterkste lichtbron van West-Europa. Ik weet niet of en hoe ze dit in de ISS gemeten hebben, maar ik kan het me voorstellen. Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen, dat twee uitersten, de enorme lichtbron pal naast de donkere Noordzee, in dit opzicht een enigszins vertekend beeld oplevert.

Maar goed, sterkste lichtbron van West-Europa of niet, door al dat omhoog lekkende licht worden we 's nachts verstoken van een waardevolle oer-beleving. Wie één keer 's nachts op zee vanuit een zeilbootje een tijdje naar het zwerk heeft liggen staren, weet absoluut wat ik daarmee bedoel. Omdat de nacht op zee ver van de kust en buiten de olieplatformen nog echt donker is, openbaart zich een sterrenhemel die je in ons verstedelijkte landje nergens meer te zien krijgt. Ja op z'n hoogst mogelijk nog vanaf één of andere donkere uithoek op een Waddeneiland, maar daarmee houdt het wel op. Prachtig, de ontelbare hoeveelheid sterren en planeten waar onze aarde een eindeloos klein onderdeel vanuit maakt. De Melkweg in al zijn glorie als een lichtende band in het zwerk!

Verwondering, de aanblik, de ontzagwekkende dimensies, het besef zelf een minuscuul klein onderdeel te zijn van het universum relativeert en geeft troost. Een waardevolle oer-beleving op zee, ofwel een existentiële beleving van niveau!

dinsdag, juli 01, 2014

schone fluistertour


Gedurende de hele wandeling door 'De Tuinen van Appeltern' heb ik met een apparaatje om m'n nek gelopen waarmee, als ik wilde, onderweg informatie ingefluisterd kon krijgen van wat ik allemaal zag. De 'Appeltern Fluistertour' werd het in de folder genoemd. Over een paar jaartjes noemen ze het waarschijnlijk de 'Appeltern Google-Glasstour', lopen we daar allemaal met zo'n computerbril op. Dan weten we al van de hoed en de rand als we alleen maar naar een bloemetje of een tuinontwerpje kijken. Leuk hoor allemaal, maar ik heb eerlijk gezegd weinig gebruik gemaakt van m'n fluisterapparaatje. Al die info leidt alleen maar af, daar kwam ik niet voor. Bovendien kan ik de info, mocht ik die ooit nodig hebben, op enig ander moment ook elders wel vinden. Nee, het was vandaag voor mij daar pure ontspanning in die prachtige, van strak tot wild ontworpen sier- en speeltuinen. De enorme diversiteit aan planten, struiken, bloemen, tuinornamenten en waterpartijen was een lust voor het oog. En verder heb ik naar de vogels geluisterd en samen met J van de wandeling en het mooie weer genoten in het ruim 20 hectare grote tuingebied!