dinsdag, januari 28, 2014

8e zondag p.m.


Zondag werden we voor de 8e familiemiddag rond kwart over twee door J met koffie en koek verwelkomt op de parkeerplaats van restaurant-cafetaria het 'Roggebot-House'. Na de ontmoetingssessie zijn we met z'n allen via de Vossemeerdijk naar boswachterij 'Het Roggebotzand' gereden voor een wandeling van ongeveer een uurtje.

Na de drooglegging in 1958 van Oostelijk Flevoland is door Staatsbosbeheer boswachterij 'Het Roggebotzand' aangeplant. Het 750 hectare grote bosgebied is aangeplant op de Roggebot, een zandbank in de voormalige Zuiderzee, die voor de landbouw minder geschikt werd geacht. De aanplant bestond voornamelijk uit naaldhout en populieren ten behoeve van de houtproductie. Tegenwoordig is het echter een bosgebied dat zich door diverse ingrepen (deels vervangen van naald- door loofbomen en aanleggen van waterpartijen en bosweides) heeft ontwikkeld tot een heel gevarieerd natuurgebied. Een prachtig wandelgebied ook, opvallend vond ik de vele Elzenkatjes, heerlijk, de opmars naar het voorjaar!

Ergens verscholen in dit fraaie natuurgebied ligt ook nog 'Het Grote Kabouterbos', leuk voor kinderen van 0 tot 80 jaar. We moesten om er te komen wel weer even een stukje met de auto, maar toen hadden we ook wat, alles was kabouter om ons heen. Ik zal niet zeggen aan wie ik vroeg of ze nog in kabouters geloofde, maar haar antwoordt was duidelijk: Jazeker, volgens mij zit ik nu zelfs met een kabouter te praten! Aha leuk hoor, maar dat we daar wederom door J werden getrakteerd op een kopje koffie dan wel iets anders met of zonder gebak, was uiteraard nog leuker.

En ja toen werd het zo langzamerhand tijd om ons naar huize 'het Havikskruid' te begeven voor het aperitief, het diner en weet ik wat nog meer. Muziek, gekeuvel, heerlijke hapjes het hield niet op, zoals altijd weer een gezellige boel. Maar de verschillende pasta's, waar ik natuurlijk een beetje teveel van gegeten heb, spanden de kroon, allemachtig wat lekker! Wat er trouwens in het eten zat is me een raadsel, want we werden er met z'n allen alsmaar vrolijker van. Er werd zelfs een poosje gedanst op ouwe toppers uit de sixties, prachtig. Het was weer een heel genoeglijk middagje, nou ja middagje, we waren geloof ik 's avonds rond een uur of tien thuis.

zaterdag, januari 25, 2014

Boulevardbeelden


Een ons aangeboden vijf gangenmenu in 'De Eetkamer van Scheveningen' wilden we gisteren combineren met een bezoek vooraf aan het Haagse Gemeentemuseum. Maar dat liep een beetje anders, een werkbezoekje in Amsterdam liep iets uit, en in Den Haag miste ik een afslag waarna we vervolgens ook nog vast liepen in de spits. Het museumbezoek konden we vergeten! Jammer, maar met een wijntje in restaurant 'de Dagvisser', uitkijkend over de ons zo bekende (jacht)haven, waren we de lichte teleurstelling snel te boven.

Vervolgens hebben we, na een rondwandelingetje in het havengebied, de auto nabij museum 'Beelden aan Zee' geparkeerd. Daar hebben we ons op de boulevard een tijdje vermaakt bij de sprookjesachtige beelden van de Amerikaanse beeldhouwer Tom Otterness, die daar na de renovatie van de boulevard een nieuwe plek hebben gekregen. Een mooiere entree kan museum 'Beelden aan Zee' zich volgens mij niet wensen. En met de beelden is uiteraard ook een aparte dimensie toegevoegd aan de boulevardbeleving. De beeldengroep bestaat uit drie grote en twintig kleinere beelden, waarvan de uit de kluiten gewassen Haringeter het icoon van de boulevard is geworden. Het zijn allemaal in brons gegoten beelden die over wereldwijd bekend staande sprookjes gaan zoals Pinocchio, Gulliver, Hans en Grietje en Geppetto.



Dit korte animatiefilmpje is in opdracht van de gemeente Den Haag gemaakt. De film toont de zelfstandige zoektocht van de beelden naar hun nieuwe locatie op de gerenoveerde boulevard van Scheveningen.

Prachtig, maar na al dit moois waren we toe aan ons vijf gangenmenu in 'De Eetkamer van Scheveningen' een paar straatjes verderop. En daar hebben ze ons culinair een goed deel van de avond aardig weten te verwennen, nog bedankt E!

donderdag, januari 23, 2014

avantgardistisch elan





Er is de laatste tijd een hoop heibel in het Groninger landschap. Decennia lang wordt daar al gas uit de grond gehaald, waar we in ons landje overigens tot op de dag van heden wel bij varen. Probleem is echter dat het landschap steeds verder wegzakt en de grond er regelmatig beeft. Dat is beangstigend voor de bewoners in het gebied, maar dat niet alleen, menig huis in die regio scheurt ook nog eens naar de ratsmodee. Emoties lopen hoog op, begrijpelijk en volgens mij terecht, dat de bewoners recent in verweer gekomen zijn tegen de huidige gang van zaken in hun geliefde regio!

Afgelopen zondag hebben we in het Groninger Museum o.m. de tentoonstelling: Met avantgardistisch elan: De Ploeg in Groningen gezien. Een tentoonstelling van en over kunstkring De Ploeg, in 1918 opgericht door een aantal Groninger kunstenaars. Volgens kunstschilder Jan Altink moest destijds het kunstleven in Groningen eens flink worden omgeploegd, anders zou de kunst in die regio nooit tot ontkieming komen. Een uitstekend gekozen naam voor het kunstenaarscollectief bleek achteraf, de verschillende kunstenaars legden in de daarop volgende jaren een avantgardistisch elan aan de dag, en stonden open voor de verwerking van allerlei nieuwe invloeden. Er ontstond een schilderkunst die vele raakvlakken had met het Duitse expressionisme. Daarbij was het weidse Groninger landschap een belangrijk onderwerp van hun kunst. Karakteristieke landschappen met hoge horizonten en in de verte verdwijnende wegen en sloten. De uitgestrekte ruigheid van het Groninger landschap werd in de meest prachtige kleuren op het doek uitgedrukt. Gronings expressionisme zal ik maar zeggen.

Het zal me niet verbazen als de recente ontwikkelingen in het weidse Groninger landschap de inspiratiebron zullen vormen voor een afgeleide of nieuwe stroming in de expressionistische schilderkunst. Een vorm van neo- of protestexpressionisme, zoiets. Dat de kunstenaar van nu zal proberen, zijn of haar ervaringen en gevoelens in een hedendaags idioom uit te drukken. Al zal dat uiteraard ook weer een vertekening van de werkelijkheid zijn!

dinsdag, januari 21, 2014

Woelig decennium


De autorit zondag naar het Groninger Museum was wel heel rustig. Af en toe hadden we de A28 bijna alleen voor ons. Wel lekker trouwens die rust, ik ga er vaak een beetje van mijmeren. In de buurt van De Punt moest ik denken aan de Molukse treinkapers die daar in 1977 een gewelddadige dood hebben gevonden. Afgelopen zaterdag zijn ze daar door een handje vol nabestaanden en één kaper, die de bestorming heeft overleefd herdacht. Ik heb de TV beelden van destijds bij wijze van spreken nog op m'n netvlies staan, 37 jaar geleden alweer! Wat was dat voor een tijd, en wat deed ik toen eigenlijk?
Achteraf heb ik wel eens gedacht, dat het geloof in een alleszins mooie samenleving ons in de tweede helft van de zeventiger jaren gaandeweg een beetje in de schoenen is gezakt.

De eerste helft voelde nog min of meer als een optimalisering van de jaren zestig. Verwarrend dat wel, maar we waren hoopvol, optimistisch en vooral ook links, want we wilden uiteraard voor vol worden aangezien. De toekomst lag open, we hadden het over vrijgestelden en onafhankelijken en eisten overal vrijheden op. Op school, op het werk, in het leger en eigenlijk ook in bed. We hadden een grote mate van actiebereidheid en protesteerden tegen van alles en nog wat. In die geest probeerden we onze kinderen ook op te voedden. En inherent aan onze kleurrijke geesten, hadden onze interieurs thuis ook alle kleuren van de regenboog. En dan die feestjes, om de haverklap organiseerden we een feestje om de één of andere reden of werden we uitgenodigd. Vrolijke dansfeestjes met wiet, wierook en vloeistofdia's die we dan zelf maakten (zie o.a. mijn stukje 'vloeistofdia's' van 26 september 2006)

Maar geleidelijk aan veranderde de sfeer in de jaren zeventig. Natuurlijk die feestjes was je wel een keer zat. En uiteraard was de toenemende aandacht voor gezin, studie en carrière ook wel een beetje debet aan de veranderende sfeer. Maar dat was niet de oorzaak van de sfeer verandering, gelukkig maar trouwens. Heftige gebeurtenissen buiten de deur lagen aan de verandering ten grondslag. Bezettingen, de treinkapingen in de jaren '75 en '77 bij Wijster en De Punt, moordaanslagen dat soort dingen. En een oliecrisis was er o.m. debet aan dat het economisch ook bergafwaarts ging. Bezuinigingen en werkloosheid was het gevolg. Eind jaren zeventig was de sfeer in de samenleving volgens mij 180º gedraaid. In een periode van pak weg tien jaar waren we met z'n allen van een hoopvol optimisme tot een min of meer hopeloos cynisme vervallen. Maar gelukkig waren we evengoed gezond en hadden we als gezin humor en aandacht voor elkaar, thuis was het daarom plezierig en gezellig. En eigenlijk viel het voor de meesten van ons daarom met alle sores buiten de deur ook wel mee!

Tjonge, waar dat gemijmer al niet toe leiden kan tijdens zo'n ritje naar het Groninger Museum. Ik hou er ook mee op, je schiet er niks mee op. Bovendien waren we een decennium later weer allemaal hoopvol en optimistisch gestemd. En nu, ja wat nu, ik denk dat we nu weer onder in een dal zitten. Om daar uit te komen kunnen we dus maar één kant op, en dat is omhoog. Wat willen we nog meer!

zaterdag, januari 18, 2014

IJssel-wrak Kogge


Een museum aan de oever van de IJssel, met onder het wateroppervlak het veertiende of vijftiende eeuwse wrak van de daar in 2011 gevonden Kogge, en dobberend daarboven de Kamper Kogge, de fraaie replica die we een tijdje geleden nog zo uitgebreid hebben bekeken. Het plan van maritiem archeoloog David Bouman om het laat middeleeuwse koggewrak op deze wijze te exposeren, is afgelopen week in het stadhuis aan het Kamper gemeentebestuur gepresenteerd. Een koggemuseum bestaande uit drie onderdelen! Een multimediale expositie in een centraal gebouw op de wal, van daaruit kan je vervolgens afdalen om het wrak onder water te bekijken, en als klap op de vuurpijl zou je dan ook nog een rondje op de IJssel kunnen gaan varen met de aan de oppervlakte dobberende replica.

Ik vind het een prachtig plan van Bouman, maar de eeuwige vraag is natuurlijk weer of het ook een haalbaar plan is. Mijn gevoel zegt dat met een slimme aanpak zo'n uniek plan te exploiteren moet zijn. Maar we leven in een tijd met heel veel prioriteiten, dus zal er denk ik nog veel water door de IJssel stromen, voordat er omtrent dit plan enige duidelijkheid zal komen. Het college was enthousiast over het plan van Bouman las ik, op termijn zullen we dan ook vast en zeker wel een keer zien hoever ze daarmee komen in Kampen.

woensdag, januari 15, 2014

Affiches & Posters


De relatie tussen design en wat er te bieden is, wordt vaak gelegd middels een affiche of poster. Eén van de meest directe verschijningsvormen in onze maatschappij. Maar gezien de technologische en digitale ontwikkelingen vraag ik me wel eens af of het affiche, poster of aanplakbiljet nog wel het geëigende medium is om de ander te informeren en te stimuleren om te komen naar wat er gaande is. Ik hoop echter niet dat het affiche door al die digitale mogelijkheden langzaam maar zeker uit de tijd zal raken.

Vroeger hadden we altijd wel een paar actuele posters als een vorm van wandversiering aan de muur hangen. En als het niet meer actueel was of omdat je er op een gegeven ogenblik op uit gekeken was, kwam er weer een nieuwe. Een vriend van me destijds spande de kroon, die had zijn woonkamer behangen met een PAN AM billboard van een Boeing 747. De jumbo jet op een billboard oogt in een weiland naast de snelweg al groot, in dat woonkamertje was het gigantisch, de hele kamer rond. Te gek natuurlijk, maar hij vond het mooi. In Hoorn zijn we ook wel eens naar het Affiche Museum geweest, mooie creaties die een prachtig tijdsbeeld geven.

Maar één van de mooiste affiches vind ik nog altijd de vrouw met de blote koe in een weiland. Het was de verkiezingsposter van de PSP (Pacifistisch Socialistische Partij) uit 1971. Saskia Holleman (1945-2013) in een ontwapenende pose met een koe naar een ontwerp van George Noordanus en fotograaf Hendrik Jan Koldeweij. Het affiche werd verkozen tot beste Nederlandse verkiezingsaffiche aller tijden, en is vertegenwoordigd in tal van museumcollecties, waaronder het Rijksmuseum. Wij hadden de poster destijds niet alleen thuis hangen maar ook op de tekenkamer. Weinigen van ons stemden PSP, maar de poster vonden we allemaal klasse!

Een icoon, de beste verkiezingsaffiche aller tijden in Nederland las ik ergens, ik geloof het zo. Een prachtige poster, maar bij ons, jonge honden als we waren in 1971, schoot de eigenlijke boodschap om de één of andere reden toch zijn doel voorbij.

zondag, januari 12, 2014

Hodgepodge in concert


Gisterochtend was 'Hodgepodge' voor de tweede maal in concert in de prachtige Catharinakapel aan het Kloosterplein in Harderwijk. Aan de reacties van het publiek te horen was het een geslaagd concert. Altijd lekker als we dat tijdens het optreden merken, je gaat er gewoon beter van spelen. Want hoe vaak we ook optreden, altijd weer is er toch die spanning vooraf. Gaat het allemaal lukken zoals we het in ons hoofd hebben en hoe komen we dan over, van dat soort vragen. Kwam deze keer bij, dat ik een optreden in een gezellige roezemoezerige kroeg gevoelsmatig van een andere orde vind, dan een concert geven in de Catharinakapel, waar de mensen toch meer komen om echt te luisteren.

Goed, het liep dus allemaal redelijk gesmeerd. Even was er nog discussie over met of zonder versterking spelen, maar na een paar proefnummers vooraf waren we daar snel uit. De ruimteakoestiek van de Catharinakapel is haast perfect voor een on-versterkt optreden. De nagalmtijd is weliswaar iets aan de lange kant, maar dat is peanuts, dat mag nauwelijks naam hebben. Echter toen we tijdens ons empirisch onderzoekje vooraf, de decibellen middels onze versterker kunstmatig wat opvoerden, namen de geluidsreflecties uiteraard ook toe, waardoor de iets te lange nagalmtijd wel een probleem werd. Hoe dan ook, we hebben lekker gespeeld zonder versterking!
Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen, dat ik tijdens de pauze en achteraf ook van sommige mensen te horen heb gekregen dat het allemaal mooi was wat we deden, maar dat we evengoed achter in de zaal soms toch moeilijk te verstaan waren. Misschien moeten we ons hier bij een eventueel volgend on-versterkt optreden meer tussen het publiek opstellen.



We hadden een aardig repertoire opgesteld voor deze ochtend, van fraaie Ierse ballads tot meeslepende temponummers. De tijd vloog echter zo snel voorbij dat we niet aan alles zijn toegekomen. Vanaf halfelf tot twaalf uur is natuurlijk ook maar even, en dan ging er ook nog ruim een kwartier pauze vanaf. Jammer, al hadden we bij wijze van spreken van alle nummers temponummers gemaakt, dan nog waren we tijd tekort gekomen. Mogelijk zijn we met ons repertoire van ongeveer 33 uitgezochte songs iets te enthousiast geweest. Het voordeel is natuurlijk wel, dat we nu de niet gespeelde nummers nog te goed hebben, want we komen uiteraard met heel veel plezier nog eens terug in die prachtige Catharinakapel!

donderdag, januari 09, 2014

een middagje Eye


Voor een studioprojectje moest ik even in Amsterdam zijn. Als we (J gaat dan vaak even mee) er toch zijn, knopen we er meestal wel een bezoekje aan één of ander museum o.i.d. aan vast. Deze keer hebben we ons weer eens op het Eye gefocust. Dat spectaculaire gebouw aan de noordkant van het IJ, schuin tegenover het Centraal Station. Het filmmuseum, naar een ontwerp van het Weense architectenbureau Delugan Meissl Associated Architects, met een panoramisch uitzicht op het IJ, verandert voortdurend terwijl je erdoorheen loopt. Het samenspel van licht, ruimte en beweging, heeft als zodanig veel gemeenschappelijks met architectuur. Maar dit verder terzijde, we kwamen hier nu voor twee dingen t.w. de tentoonstelling The Quay Brothers' Universum en de muziekfilm 'Inside Llewyn Davis'.

The Quay Brothers' Universum.

De Amerikaanse eeneiige tweeling Stephen en Timothy Quay (1947, Norristown, Pennsylvania U.S.) studeerden aan de Philadelphia College of Art waarna ze naar Londen vertrokken om daar aan het Royal College of Art te studeren. En sindsdien wonen en werken ze daar ook. De expositie in het Eye van hun werk die daar nog tot maart 2014 te zien is, bestond uit een raadselachtig en duister oeuvre van animatiefilms, tekeningen en muziekensceneringen. De films werden getoond te midden van bijzondere inspiratiebronnen als artefacten uit wetenschappelijke verzamelingen, rariteitenkabinetten en vroeg 20e eeuwse tekeningen van psychiatrische patiënten.



Een interessante, maar ook bijzonder raadselachtige overzichtstentoonstelling van het werk en leven van de Quay Brothers.

Inside Llewyn Davis.

Na de lunch in het nabij gelegen cafe restaurant 'De Pont' hebben we in cinema 2 van het Eye de film 'Inside Llewyn Davis' gezien. Een film van de broers Ethan en Joel Coen over een enigszins mislukte muzikant in het New York van 1961. Daar in een rokerig kroegje in het folkwijkje Greenwich Village speelde Llewyn zijn ingetogen liedjes die min of meer aan het genre van Bob Dylan deden denken. Maar een doorbraak wilde maar niet komen. Vol afgunst voor collega-folkies die het beter deden dan hij, hunkerde Llewyn naar succes, maar dan wel in de juiste, niet-commerciële vorm. Met tegenzin schikte hij zich af en toe als sessiemuzikant.



De klaplopende bankslaper Llewyn wilde maar geen consessies doen. De een op de andere tegenslag was het gevolg. Maar op een gegeven moment diende zich een mogelijk keerpunt aan toen Llewyn in zonderling gezelschap, waaronder een rossige kat en een manke jazzpurist mee kon liften naar Chicago, om daar een grote platenbaas te treffen. Maar ook dat liep uiteindelijk weer op niks uit. Het was niet anders, voor folkmuzikant Llewyn was nog hooguit een bestaan in het schnabbelcircuit weggelegd.

Een mooie gevoelige film, een sfeervol, authentiek portret van een tijdperk, en van iemand in de kantlijn van de muziekgeschiedenis!

Nevenstaande voetnoot van Arnon Grunberg kwamen C en ik een paar dagen later tegen op de voorpagina van de Volkskrant. Een zienswijze waar ik me zeker in vinden kan.

dinsdag, januari 07, 2014

de 'Cannenburch'


Het was afgelopen zondag weer om er op uit te trekken. Een ochtendwandelingetje om en nabij kasteel de Cannenburgh in Vaassen leek ons wel een goed plan. De autorit over de Veluwe naar het kasteeltje aan het Maarten van Rossumplein in Vaassen stemde ons al vrolijk. 't Was af en toe best een beetje uitkijken met die laag staande zon, maar de lichtval door de kale bomen was prachtig. En ik spreek niet alleen voor mezelf als ik zeg, dat onze vrolijke stemming ook sterk ingegeven werd door de wetenschap, dat de zon voor ons weer aan de goeie kant van de evenaar staat. Het is natuurlijk overdreven om nu al te zeggen, dat het voorjaar tussen onze oren gekropen is, maar het stond zeker al te lonken!

Kasteel de Cannenburgh in Vaassen (gesticht in de 14e eeuw) is een ratjetoe van allerlei metselwerkstijlen, die in de loop der tijd het kasteel het uiterlijk van een eindeloos verstelde spijkerbroek hebben gegeven. In één van de hoeken is nog een stukje middeleeuws metselwerk bewaard gebleven, met daarin ingemetselde kruis-ruit-figuren als muurversiering. Waarschijnlijk behoren deze geornamenteerde stukjes metselwerk tot de oudste muurgedeelten van het kasteel, en moeten we ons het hele oorspronkelijke kasteel op deze manier voorstellen.
Hoewel het kasteel werd herbouwd als ware het een middeleeuwse burcht, blijkt uit verschillende elementen, dat het echte kastelentijdperk al voorbij was, want er werden verscheidene versierende elementen aangebracht, zoals de gebeeldhouwde schelpmotieven in de gevels.
Dat was tamelijk nieuw voor deze streken. Voor het kasteel klaar was overleed Marten van Rossem, die sinds 1543 eigenaar was van de Cannenburgh, in 1555. Zijn opvolger, Hendrik van Isendoorn, voltooide het bouwwerk. Hij liet in de poorttoren een beeld van Marten van Rossem in harnas aanbrengen. Nog steeds siert de krijger kasteel de Cannenburch.
De illustere Marten van Rossem (1478-1555) droeg de volgende titels: Heer van Poederoyen; Pandheer van Bredevoort; Heer van de Cannenburch; Maarschalk van Gelderland; Later heer van Lathem en Baer.

Goed, genoeg over het kasteel en zijn illustere bewoners. De wandeling door het fraaie parkbos met weilanden en vijvers was heerlijk. Begeleid door het veelvuldige getimmer van een specht (Ik begrijp nooit hoe zo'n vogeltje zoveel decibellen kan produceren op die massieve beukenstammen) hebben we daar een uurtje rondgelopen. En na een bakje koffie onder de gewelven van het kasteel, hebben we de auto weer opgezocht.

zaterdag, januari 04, 2014

Een beter oord!


Carla uit A'dam stuurde me vandaag een aardig filmpje toe, getiteld 'A Better Place|Playing For Change' Een betere plek, spelen voor verandering! Het filmpje dat in 2012 op de Internationale Dag van de Mensenrechten is uitgebracht, wil laten zien dat de ware verandering voor het welzijn van iedereen uit de harten van de mensen moet komen. Muziek verbind mensen en kan van dit ondermaanse voor iedereen een beter oord maken!



Cynisme kwam even heftig om de hoek kijken, maar die liet ik er deze keer niet in! Ontroering en geloof in een betere wereld was hier meer op z'n plaats. Hoe dan ook, ik werd er even heel blij van!

De dag van de mensenrechten is een dag die jaarlijks wereldwijd wordt gevierd op 10 december. Deze datum werd gekozen door de Verenigde Naties ter viering van het feit dat op 10 december 1948 de Universele verklaring van de rechten van de mens werd aangenomen door de Algemene vergadering. De viering werd ingesteld in 1950, toen de vergadering alle landen die lid waren van de VN uitnodigde om deze gebeurtenis te vieren.
De dag is een hoogtepunt op de kalender in het VN-hoofdkwartier in New York City. Elke vijf jaar wordt op deze dag de mensenrechtenprijs van de Verenigde Naties uitgereikt. Veel andere mensenrechtenorganisaties, zoals Amnesty International, grijpen deze dag aan om nog eens extra aandacht te vestigen op aandachtspunten, of om eigen prestaties op het gebied van mensenrechten te vieren.
Wereldwijd is er slechts 1 uitzondering op de datum waarop de dag wordt gevierd. In Zuid-Afrika viert men de dag op 21 maart ter nagedachtenis aan het Bloedbad van Sharpeville. Aldus Wikipedia.

woensdag, januari 01, 2014

Wie schrijft die blijft!


Vaker schrijven in dit nieuwe jaar, het is leuk en je krijgt de tijd beter te pakken, schrijft C. Want de tijd vliegt immers, en al schrijvend beleef je alles twee keer. Goeie voornemens, dat wordt genieten met al dat leesvoer! Ik hoop wel dat ze zich er aan kan houden, maar dat zal haar ongetwijfeld lukken. Bovendien, wie schrijft die blijft! Dat wisten de oude Romeinen al volgens bartjens. Alleen zeiden die het wat mooier n.l. Verba volant, scripta manent. Ofwel het gesproken woord vervliegt, het geschreven woord blijft.

Veel geluk in het nieuwe jaar, schrijf lekker en blijf gezond!