Even ten zuiden van Stavelot ligt het plaatsje Trois Ponts, een toeristische trekpleister nabij de samenvloeiing van de riviertjes Amblève en Salm. Een prachtig bergachtig gebied dat behoorlijk wat mogelijkheden te bieden heeft voor wandelaars, fietsers en kanoërs. Ongeveer 5 km ten zuiden van Trois Ponts ligt op 480 meter hoogte het dorpje Mont Saint Jacques en het nabij gelegen bungalowparkje Village les Gottales. Vanuit de vier huisjes (nummers 19, 20, 24 en 26) die we daar van 3 t/m 10 oktober j.l. hebben gehuurd, hadden we een mooi uitzicht op de omgeving. Najaar in de Belgische Ardennen is per slot van rekening herfstplezier op niveau!
Vrijdag 3 oktober j.l. was het zover, en konden we vanaf drie uur 's middags over ons huisje (nr. 19) beschikken. Maar voor het zover was moesten we eerst nog wel een eindje rijden. Rond 300 km hadden we voor de boeg. De scholen hadden nog geen herfstvakantie, veel extra verkeersdrukte verwachten we dan ook niet. Desalniettemin waren we toch even over tien 's morgens al op pad, konden we het rustig aan doen en onderweg mogelijk hier en daar nog iets bekijken. Amper 10 km van huis realiseerde ik me dat ik m'n wandelschoenen was vergeten. Stom, om deze belangrijke attributen voor de komende week te vergeten! Toch zijn we niet terug gereden, daar had ik absoluut geen zin in. Met de gedachte, ik koop daar eventueel wel een paar nieuwe stappers, reden we verder. Het ging allemaal nog vlotter dan gedacht. Behalve de lunch die we onderweg ergens op een bankje hebben genoten, hadden we geen oponthoud. De enige bottelnek in de route was Maastricht, waar ze met die nieuwe weg bezig zijn. Maar uiteindelijk viel ook dat nog mee en zaten we een kwartiertje later in België. Vervolgens via Visé, Luik, Vervier, Spa, Stavelot en Trois-Ponts naar ons vakantieadres, waar we een uur te vroeg aankwamen. Geen probleem, we kregen de sleutel gewoon mee!
We waren achteraf gezien wel blij dat we een beetje te vroeg waren. Uiteindelijk hadden wij het deze keer georganiseerd, als zodanig konden we de anderen dus mooi verwelkomen. Mis dus, tot onze verrassing werden we door Hans en Carla uit Amsterdam nabij de receptie opgewacht, maar ze vertelden ons dat ze hoogstens vijf minuten eerder dan wij waren gearriveerd. Na onze spullen te hebben uitgeladen en het huisje te hebben ingericht, hebben we lekker in het zonnetje voor ons huisje op de anderen zitten wachten. Maar echt lang duurde dat niet, uiteindelijk waren we (voorlopig) rond een uur of vier compleet en zaten we met z'n tienen voor ons huisje aan de koffie. 't Was gezellig en lekker weer, en we bleven maar kletsen. Dus kwam er al vrij snel iemand met een fles spraakwater aanzetten, en kwam een ander met hapjes voor de dag. En voor we er eigenlijk erg in hadden, was de toon gezet en hadden we onze vakantie passend ingewijd.
Nevenstaand stukje poëzie, of beter gezegd poëtisch proza of prozagedicht op de wand boven ons bed in nummer 19, ontstijgt mijns inziens zeker het poëziealbum gehalte niet. Maar het past wel een beetje bij dit gezellige smurfenparkje. Je zou het min of meer kunnen zien als een accent in de geest van de hier heersende romantische kneuterigheid. Dat echter terzijde, als gezegd bungalowpark Village Les Gottales, gebouwd in 1974 ligt in een prachtige omgeving, een omgeving die behalve rust voor jong en oud veel activiteiten te bieden heeft. De kneuterigheid en de nep vakwerk architectuur van de huisjes storen me dan ook nauwelijks, of eigenlijk helemaal niet. Hoe zou het anders kunnen, dat ik de week in een prima vakantiesfeer heb doorgebracht, een week die bovendien omgevlogen is! Voor we er goed en wel erg in hadden was het alweer vrijdag, en moesten we onze spullen inpakken en de sleutel inleveren. Maar laat ik daar nu nog niet op vooruit lopen, we hebben hier eerst met z'n allen gelukkig nog bijna een hele week te gaan!
Zaterdagmiddag, het mooiste weer van de wereld! Dat hadden we nodig ook, want om een aantal reden hadden Hans en Carla het familie (snel)schaak toernooi 2014 deze keer buiten georganiseerd. Vrijdagavond laat waren de Zeeuwen Ad jr.,
de familieschaakkampioen van 2012, met Astrid en hun beide kinderen Jens en Mart nog aangekomen, alle deelnemers waren nu binnen, het (snel)schaaktoernooi kon beginnen. Maar eigenlijk was het al een beetje begonnen, want praktisch alles was reeds door Hans en Carla al klaar gezet. Tafels, stoelen, schaakborden, schaakstukken en schaakklokken. Maar dat niet alleen, behalve dat bij de thee en koffie zelfs biscuitjes met chocolade schaakmotieven werden geserveerd, stonden voor de liefhebbers ook de gekoelde drankjes reeds klaar onder een parasol. Het wachten was alleen nog op het startsein van Hans, maar dan moest uiteraard iedereen zijn of haar plaats wel eerst hebben ingenomen!
Maar op een gegeven moment was het dan toch eindelijk zover, en zat iedereen in de startblokken. Op het seintje van Hans drukte zwart als eerste de schaakklok in, en kon wit de eerste zet doen. Beide spelers hadden een kwartier om de andere schaakmat te zetten, lukte dat niet binnen die tijd dan bepaalde het eerst gevallen vlaggetje van de schaakklok de uitslag. Een kwartier is natuurlijk erg kort, daarom noemen we het ook snelschaak! De één kan daar uiteraard beter mee omgaan dan de ander. Lachen, de één laat zich door de klok zo opjutten dat hij of zij de domste zetten doet, en niet of nauwelijks aan een goede stellingopbouw toekomt. De andere denkt daarentegen weer te lang na, en vergeet de klok ook nog eens in te drukken na te hebben gezet. Maar ondanks de lol die we met z'n allen daar een paar uurtjes aan beleven, wordt er evengoed toch ook bloedserieus geschaakt. En zo kwam er ook deze keer uiteindelijk weer een winnaar boven drijven, of beter gezegd een winnares, want volgens Hans, onze grote organisator, had Jeanette de meeste punten behaald. Ik had stellig de indruk dat de uitslag haar erg verraste. De cijfers liegen echter niet, we weten dus wat ons bij het eerst volgende familie (snel)schaaktoernooi te doen staat!
Daags na het schaaktoernooitje hebben we eigenlijk weinig gedaan. Het weer nodigde niet erg uit om buiten iets te ondernemen, al dacht niet iedereen er zo over. Hoe dan ook, wij hebben de dag overwegend naar muziek luisterend en lezend doorgebracht in ons smurfentorentje. Joke begon de draad in 'De Cirkel' van Dave Eggers te pakken te krijgen, en ik kreeg eindelijk vat op 'La Superba' van Ilja Leonard Pfeijffer, winnaar van de Libris literatuurprijs 2014. Typisch, thuis had ik de roman al sinds eind mei j.l. op het nachtkastje liggen, maar daar wilde het me maar niet pakken. Maar ja, van zo'n dag op je krent zitten lezen wordt je uiteindelijk toch ook behoorlijk gaar. In de namiddag zijn we dan ook alsnog een eindje gaan wandelen. Gewoon in de directe omgeving de deur uit, het parkje af, linksom de Parc de Saint-Jacques op tot aan de Saint-Jacques, vervolgens rechtsaf tot aan Eglise de St. Jacques. Een zeldzaam mooi kerkje, dat daar helemaal in het landschap opgaat. Het is een eigentijds stukje architectuur dat zeker van enige afstand een amorf geheel vormt met de omgeving. Knap gedaan, dat zie je vaak anders met godshuizen architectuur. Na dit moois zijn we rechtsaf via de Parc de Saint-Jacques weer naar ons gezellige smurfentorentje gewandeld.
De Hautes-Fagnes ofwel De Hoge Venen is een bijzonder weids natuurgebied tussen de plaatsen Monschau, Malmedy, Eupen en Spa. Het hoogveen gebied is met een top van 694 meter boven TAW (
Tweede Algemene Waterpassing, de Belgische referentiehoogte ligt 2,33 meter lager dan het Nederlandse NAP) het hoogste punt van de Belgische Ardennen. Jaarlijks valt er 1500 tot 1700 mm neerslag waardoor het een enorm moerassig gebied is. Maar middels houten vlonderpaden is het gebied voor wandelaars goed toegankelijk gemaakt, reden dus voor een wandeling aldaar. Met z'n twaalven zijn we naar de parkeerplaats nabij herberg La Baraque Michel gereden, uitgangspunt voor een wandeling van een uur of twee, drie. We kwamen er trouwens al doende achter dat niet alle vlonders, die hier tijdens de grote veenbrand van drie jaar geleden zijn verbrand, al waren hersteld. Waarmee we de kortere wandelroute, waar enkelen van ons op gerekend hadden, konden vergeten. Het mocht de pret echter niet drukken, maar op een gegeven moment keerden de eersten, o.m. ik, toch maar rechtsomkeert. We zaten amper aan de soep in herberg La Baraque Michel, toen ook de rest van ons wandelclubje binnen kwam. Ze waren uiteindelijk toch ook maar omgekeerd!
Terug in ons smurfenstulpje hebben we de haard maar eens aangestoken. En wat voor een haard! Een overwegend stalen constructie met glazenpanelen en deurtjes in de vorm van een hexagon ofwel een zeshoek. Het gevaarte besloeg een oppervlak van om en nabij de 2,5 m2 en stond pontificaal midden in ons ronde knusse kamertje. Een zicht belemmerende sta in de weg van formaat, de verhoudingen waren totaal zoek. Dat had anders gekund, maar oké, het was niet anders, maar dan zal die branden ook! En dat deed ie tot volle tevredenheid. Ach ja, vuurtje stoken, altijd weer een leuke en gezellige bezigheid!
Woensdag, op de meest regenachtige dag zijn we met Ad en Will naar het Bastogne War Museum gereden. Het Bastogne War Museum dat op 22 maart 2014 is geopend, is ontstaan na een grondige verbouwing en uitbreiding van het voormalige Bastogne Historical Center. Het staat dicht naast het Mardasson monument op de Mardassonheuvel, destijds het middelpunt van de strijd. Het museum geeft niet enkel een overzicht van het Ardennenoffensief, maar van de gehele oorlog, dat is onderverdeeld in tien blokken. Waarvan drie met een mooi woord 'scénovisions' genoemd worden, ofwel belevingsruimtes. De tien blokken leiden je van de Eerste Wereldoorlog en het Interbellum naar de invasie van België. De eerste 'scénovision' is een film over de militaire operaties in de oorlog. Vervolgens ga je via de bezetting en het verzet in België door naar de landingen in Normandië en het Ardennenoffensief, waar de tweede beleving op aansluit. Je kunt je helemaal inleven in de slag, ze hebben de ruimte zelfs 10 graden kouder gemaakt. Daarna wordt ingegaan op het dagelijks leven in de oorlog, waar de laatste 'scénovision' bij aansluit. Je bevindt je in een café tijdens een bombardement en belandt vervolgens in de kelder om te ervaren wat de inwoners van Bastogne moesten doorstaan. Het museum sluit daarna af met de capitulatie.
Toen het tussen de buien door even droog was, ben ik het op 16 juli 1950 ingewijde Mardasson monument eens gaan bekijken. Het monument staat voor de duurzame vriendschap tussen het Belgische en Amerikaanse volk, die schouder aan schouder vochten tijdens de overwinningsstrijd die zij voerden tijdens de Slag om de Ardennen in december 44 en januari 45. Het monument heeft de vorm van een ster met vijf punten. De geschiedenis van deze bloedige slag is in gouden letters gegraveerd in de wand van de open galerij. En in de bovenste randen van het monument staan alle 50 staten van Amerika gegraveerd. Via een open wenteltrap kwam ik op het dak, waar ik ondanks het heiige mistroostige weer een magnifiek uitzicht had op de omgeving van Bastogne. Maar op een gegeven ogenblik begon het weer eens te regenen, en moest ik maken dat ik weer snel een dak boven m'n hoofd had. Terug in het Bastogne War Museum kwam ik Ad tegen in z'n eentje. De dames zaten nog in een z.g. 'scénovision' naar een film te kijken. Wachten dus, oké dan nemen we toch een lekker bakkie koffie in het restaurant!
Ik had 's avonds net de draad opgevat in 'La Superba', komt Hans binnen lopen. Of ik zin had in een partijtje simultaan schaak tegen hem, samen met Jeannette, Geert en Jan. Ja leuk, kan ik je mogelijk eindelijk eens een keer inmaken, hoewel ik die illusie niet echt had. Want ofschoon Hans zich (nog)niet officieel schaakmeester mag noemen, is hij dat voor een gelegenheidsschaker als ik zeker wel! De officiële titel schaakmeester verkrijg je in de schaakwereld als je aan bepaalde gepubliceerde ratings voldoet. Maar goed, hoe dan ook, even later zaten we met z'n vieren met vier borden en schaakklokken tegenover hem, het spel kon beginnen. De klokken waren ingesteld op 15 minuten speeltijd voor ieder, terwijl Hans als simultaangever volgens de regels op elk bord de openingszet mocht doen. Mijn latente illusie om eens een keer van hem te winnen, nu hij zijn aandacht zo moest verdelen, werd reeds na een paar zetten de grond ingeboord. Ik moest volop in de verdediging, en dat is de hele partij, die nog geen kwartier geduurd heeft zo gebleven. Ik troostte me enigszins met de gedachte, dat ik de één na laatste was die onderuit ging. Alleen Jan heeft het, voor hij door zijn jongere broer onderuit gehaald werd, nog drie minuten langer kunnen volhouden.
Daags na het vermakelijke simultaandebacle liepen we tijdens een wandeling in Stavelot tegen nevenstaand pandje op. Het staat op de hoek Avenue Ferdinand Nicolay - Basse Cour. Het staat zo goed als zeker op de nominatie om te worden gesloopt, gezien de staat waarin het verkeert, en de nieuwbouwplannen die we daar alvast op een billboard konden bekijken. Actievoerders zijn het kennelijk oneens met de plannen, en hebben op een ludieke manier de aandacht gevestigd op het oude pand. Ze willen volgens mij zeggen dat het slechts een paar breukjes zijn waarmee we hier te maken hebben. De ingewanden puilen er weliswaar uit, maar het is allemaal nog goed te restaureren! Aardige actie, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat ze daarmee de sloophamer kunnen stoppen. Omdat het alweer de laatste dag was van onze gezamenlijke vakantie, zijn we 's avonds met z'n allen gaan eten in café restaurant Ferme Bodson in Mont Saint Jacques. Lokale lekkernijen voor een leuke prijs vlakbij ons parkje. Keus zat, biefstuk, kwartel, forel, ham, kip, wafels, pannenkoeken en ook de vegetariërs onder ons hadden genoeg keuze. De witlofsoep was zout, maar verder had niemand wat te klagen. De wandeling terug naar ons smurfenparkje was bij volle maan sprookjesachtig!
Vrijdagochtend rond halfelf hadden we onze sleutels weer bij de receptie ingeleverd. Waarna we ter afscheid in Stavelot bij 'Maréchal' aan de Avenue Ferdinand Nicolay nog een kopje koffie gedronken hebben met z'n allen. En voor we het goed en wel beseften, waren we na nog een laatste rondje zoenen, met z'n tweetjes op weg naar huis. Dat ging vlot, met een uurtje hadden we de bottelnek bij Maastricht al achter ons liggen. In het historische Thorn, het aardige witte stadje dat ooit een mini-vorstendom was, geleid door een abdis en een klooster met twintig adellijke dames, hebben we voor de lunch rond het middaguur een korte break ingelast. Even lekker in het zonnetje op het terras van 'De Pannekoekenbakker' aan de Hoogstraat. Vervolgens zijn we linea recta naar huis gereden. Daar aangekomen vonden we gevoelsmatig ineens alles behoorlijk groot. Begrijpelijk uiteraard als je een week lang in zo'n klein gezellig smurfenstulpje hebt rond gehangen!
%2B5-12-'14-002.jpg)
-west_side_story_(1985)-front-003.jpg)
