cradle to cradle

Alhoewel ik van tevoren inderdaad had afgesproken met J naar het Science Café te gaan, had ik gisteravond toen het er op aan kwam eigenlijk geen zin, maar ik ben blij dat J me heeft meegetroond. 'Cradle to cradle' was het onderwerp, wie heeft er al niet over gehoord of gelezen. Maar uit de mond van een ecologisch zwaargewicht als Prof. Dr. Louise Vet kwam de boodschap gisteravond bij mij beter over dan alle keren daarvoor. Van enkel het ecologische doemscenario dat Al Gore een paar jaar geleden schetste moest ik helemaal niets hebben. Volgens hem was op termijn door toedoen van de mens, de vernietiging van al het leven op aarde onafwendbaar. Er sprak geen sprankje hoop uit zijn boodschap.

De boodschap van Prof. Dr. Louise Vet (buitengewoon hoogleraar aan de Universiteit van Wageningen Universiteit en directeur aan het Nederlands instituut voor Ecologie) gaf lichtpuntjes. Zij pleite voor een collectief ecologisch bewustzijn, waarmee de wereld positief zou kunnen veranderen. Geen verspilling meer, maar een economie gebaseerd op een totaal hergebruik van middelen, tot zelfs aan onze eigen ontlasting aan toe!


Een ontwerp van Claus en Kaan Architecten.

'Cradle to cradle' is een nieuwe kijk op duurzaamheid. Het principe kan zowel worden toegepast bij het ontwerpen van gebouwen als bij het ontwikkelen van nieuwe producten. Het uitgangspunt is dat alle gebruikte materialen na hun leven in het ene product nuttig kunnen worden ingezet in een ander product, zonder kwaliteitsverlies. Een visie waarvoor o.a. het boek 'Cradle to cradle: Remaking the Way we make Things' van William McDonough en Michael Braungart de grondslag vormt.

Het was weer een leerzaam avondje in het Science Café. De boodschap was en is: We moeten echt wel iets gaan doen met z'n allen. Dus op naar een 'collectief ecologisch bewustzijn'. Laten we daar mee beginnen, daar is het nooit te laat voor!

By the way, ik heb erg genoten van 'Back on the Corner', een Harderwijks muziekgroepje dat voor- en achteraf met zichtbaar plezier leuke jazz nummers ten gehore bracht, vaak doorspekt met pop en blues elementen.

Jubileumconcert

Gisteravond naar het 15-jarig jubileumconcert geweest van kleinkoor 'Vol-Vuid' in Putten. Een gezamelijk optreden in de gereformeerde kerk met 'Clarinet Choir Windstreken' uit Harderwijk, die in deze als gast was uitgenodigd. Het was een prachtig concert met een heel gevarieerd programma. Als vanouds zong Vol-Luid onder leiding van Hetty van Beek weer 4-stemmige bekende en minder bekende liederen uit vervlogen tijden, waaronder een paar aardige bewerkingen van Schubert's Forellen-lied.

Maar 'Clarinet Choir Windstreken' liet zich uiteraard ook niet onbetuigd. De klarinettisten lieten prachtige muziek van onder andere Debussy, Bartok, Dvorak en Scott Poplin horen. En samen met Vol-Luid werden de 4 Redeloze Zangen van Albert de Klerk en Daan Zonderland ten gehore gebracht.



Het was weer een mooi muzikaal avondje, prachtig gezongen en geblazen. En de fraaie ruimte akoestiek van dat Puttense kerkje aan de Achterstraat voegde a.h.w. aan het geheel van klanken een dimensie toe.

HL + diner II

Ons herenleedclubje van 5 man staat voor zo af en toe een architectuurexcursie in binnen- of buitenland, en ongeveer 4 keer per jaar lekker eten in Amsterdam of omgeving. En dat doen we nu al ruim dertig jaar lang. Maar heel af en toe dineren we ook bij één van de heren thuis met de dames erbij. Dat noemen we gekscherend een herenleed + diner (zie mijn stukje 'HL + diner' van 17 november '09). Altijd leuk, de heren bepalen dan het menu en maken dat ook samen al kokend, stomend en bakkend klaar. Een gezellige bezigheid, die in die keukentjes van ons met het nodige kunst en vliegwerk wordt gedaan.

Tijdens 'Sail Den Helder' afgelopen zomer (zie mijn gelijknamige stukje van 2 juli '13) hebben we in villa 'Red Cedar' afgesproken om een HL + diner te organiseren bij ondergetekende. Aanvankelijk zouden we in het najaar in Hamburg architectuur gaan bekijken, maar dat plan hebben we voorlopig om allerlei reden in de ijskast gezet. Afgelopen vrijdag was het zover, geheel volgens afspraak kwamen de heren rond vijf uur met hun aanhang aanzetten, beladen met etenswaren en grote schalen. Met de keuze van een 'Indonesische Rijsttafel' hadden we het ons niet gemakkelijk gemaakt. Weliswaar hadden de heren thuis al het één en ander voorbereid, maar evengoed waren we nog bijna drie uur bezig voordat we de dames konden uitnodigen om aan te schuiven.

Maar we hadden eer van ons werk, iedereen was enthousiast, het was gezellig en alles was lekker. Al had ik wel graag gewild dat ze iets meer van mijn Indonesische vissoep hadden gegeten. Maar ja, daar had ik ook veel te veel van gemaakt. Een van het internet geplukt Indonesisch vissoepmenu voor 2 personen, had ik gewoon met 5 vermenigvuldigd. Toen ik 's middags bezig was, had ik wel door dat het veel te veel ging worden, maar het 'point of no return' zal ik maar zeggen, was toen wel min of meer gepasseerd. Geen probleem, ik kan nog minstens twee dagen een stel eters uitnodigen om bij mij Indonesische vissoep te komen eten. Maar voorlopig zit het in de vriezer!

'Paulus', een concert in Ermelo.

Onze vriend R.O. zingt in de bas sectie van de Christelijke Oratorium Vereniging Putten, kortweg COV Putten een aardig deuntje mee. Gisteravond gaven ze in de Immanuëlkerk in Ermelo een uitvoering van het 'Paulus-oratorium' van de Duitse componist Félix Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847) m.m.v. Cantatekoor Wageningen, het Dordts Kamer Orkest en de solisten Marjon van der Linden (sopraan), Frank Fritschy (tenor) en Joep van Geffen (bas). Het geheel stond onder leiding van Gerben Budding, de jonge dirigent van COV Putten.

Het verhaal van Paulus ken ik goed, het is me van huis uit in het kader van de christelijke leer a.h.w. met de paplepel ingegoten. Ik zie me nog zitten met rooie oortjes als er uit de kinderbijbel werd voorgelezen. In mijn twintiger jaren heb ik afstand genomen van het christelijke geloof en wat daar mee samenhangt. Paulus pure zendingswerk is bij mij dan ook aan dovemansoren gericht. Maar zijn avonturen ben ik niet vergeten, die blijven als welk geschiedenis verhaal dan ook beklijven en fascineren. En helemaal als ze zoals gisteravond door COV Putten middels een prachtige uitvoering van het 'Paulus-oratorium' van Felix Mendelssohn-Bartholdy overtuigend gebracht worden. Jammer dat ik zelf geen opname heb kunnen maken, maar onderstaand filmpje geeft een mooi beeld van hoe het was.

Het verhaal van Paulus speelt zich in het begin van onze jaartelling af. Het waren roerige tijden in Jeruzalem. Jezus was pas gekruisigd en zijn volgelingen werden door de joden zwaar vervolgd. Stefanus, één van de eerste christenen, was een heldachtig persoon die zijn mening niet onder stoelen of banken stak. Dat kwam hem duur te staan, want op een kwade dag werd hij door de joden Jeruzalem uitgesleept en gestenigd.


Fragment 'Paulus-oratorium' (delen 4 t/m 11) Een opname van het UniversitätsChor München.

De gezongen tekst in bovenstaand fragment.

Paulus, die toen nog Saulus heette, was erbij toen Stefanus door steniging om zeep geholpen werd. Hij was een fanatiek tegenstander van het pas ontstane christendom. Hij terroriseerde de gemeente en liet praktisch geen huis ongemoeid, mannen en vrouwen werden meegesleurd en achter de tralies gesmeten. Veel christenen ontvluchten daarom Jeruzalem en trokken naar Damascus. Maar ook daar waren ze uiteindelijk niet veilig. Saulus reisde ze ijskoud achterna om ze gevangen te nemen en weer naar Jeruzalem te brengen om te berechten. Maar onderweg naar Damascus gebeurde er op een gegeven ogenblik iets bijzonders. Plotseling, midden op de dag, viel een sterk licht uit het zwerk op Paulus neer, die hem acuut blind maakte. Hij viel op de grond en hoorde een stem zijn naam roepen. Saulus, Saulus, waarom vervolg je mij? Waarop Saulus vroeg: Maar wie bent u eigenlijk? De stem zei: Ik ben Jezus van Nazareth die jij zo fanatiek vervolgt. Schrik, maar de wonderlijke gebeurtenis had op Saulus zo'n impact dat hij zich door zijn dienaren naar Damascus liet brengen, zich daar liet dopen en zich tot het christendom bekeerde. Verder veranderde hij zijn naam in Paulus, dat zoiets als klein betekende. En wonder boven wonder kon hij drie dagen later ook nog weer zien!

Terug in Jeruzalem ging hij voor de christenen preken, maar die gingen hem uit de weg. Wrang voor Paulus, maar wel begrijpelijk, ze konden nauwelijks geloven dat hun vroegere vijand bekeerd was. De voormalige joodse vervolger werd overigens nu ook zelf door de joden vervolgd. Verschillende keren werd hij opgepakt, gemarteld en achter de tralies gesmeten. Uiteindelijk werd Paulus dat teveel en ging hij weg uit Jeruzalem. Hij trok de wijde wereld in om elders heidenen te bekeren. Op één van zijn reizen gebeurde er weer een wonder. Toen hij ergens in een heidens dorpje aan het preken was, zag hij tussen zijn toehoorders een lamme man zitten. Hij zei tegen de man die absoluut niet kon staan of lopen: Ga is recht op je voeten staan. En verrek, de man stond op en kon nog lopen ook! Een wonderbaarlijke genezing, veel dorpelingen dachten vervolgens dat Paulus zelf een soort god was, en wilden hem daarom offers brengen. Dat was natuurlijk niet de opzet van Paulus zendingswerk. Toen hij liet blijken dat hij ook maar een gewone jongen was, werden ze woedend en moest Paulus weer maken dat hij uit de voeten kwam. Na vele omzwervingen keerde hij uiteindelijk terug in Jeruzalem.

Felix Mendelssohn-Bartholdy is maar 38 jaar geworden, het oratorium 'Paulus' schreef hij toen hij rond de 25 jaar oud was. Het was zijn eerste grote werk voor koor, solisten en orkest. Felix was een groot liefhebber van het genre en had al diverse oratoria gedirigeerd o.a. van Haydn, Bach en Händel. Hij kon zijn geluk niet op toen hij van een bemiddelde fan van hem, ene Johann Schelbe, de opdracht kreeg om een oratorium te schrijven. In de tijd waarin 'Paulus' geschreven werd, was de bijbel vaak een grote inspiratiebron voor componisten en andere kunstenaars. Ook Mendelssohn maakte als basis voor zijn composities doorgaans dankbaar gebruik van bijbelverhalen. De geschiedenis van Paulus is een spannend en dramatisch verhaal en spreekt erg tot de verbeelding. Om het verhaal kracht bij te zetten heeft Mendelssohn volgens kenners dan ook alles uit de kast gehaald met deze succesvolle compositie. Dat geloof ik graag, ik heb in ieder geval erg genoten van de magnifieke melodieën in zijn 'Paulus-oratorium'. Alle lof voor de vertolkers, het prachtige koor en de indrukwekkende orkestrale begeleiding!

MRI Sounds

De geluiden van de MRI scan zijn vaak erg hard zeiden ze, dus kreeg ik een koptelefoon op. Of ik muziek wilde vroegen ze me, hoewel ik er weinig van zou horen zeiden ze er gelijk bij. Doe toch maar, wat hebben jullie allemaal? Praktisch alles meneer, noemt u maar iets! De 'Great Symphony' van Schubert was het eerste wat in me opkwam. En zo geschiedde, even later werd ik de tunnel in geschoven en drongen de eerste tonen van Schubert's 9e symphony tot me door.

Maar lang heb ik er niet van kunnen genieten. Ze hadden me gewaarschuwd en inderdaad, het bij kant oorverdovende geknerp en gehamer van de MRI scan reduceerde de prachtige muziek van Schubert tot een vage ruis op de achtergrond, en vaak dat zelfs niet. Balen natuurlijk, en het lulligste is dat je er niets aan kan veranderen. Verzet in welke vorm dan ook is op geen enkele manier mogelijk. Doodstil lig je in je kokertje te luisteren naar een kakofonie die z'n weerga niet kent.



Met m'n ogen dicht probeerde ik mijn zinnen enigszins te verzetten door aan mooie dingen te denken. Ineens bedacht ik dat ik ook kon proberen, of er een zeker ritme te ontdekken viel in de harde magnetische geluiden van de scan. Een kakofonie aan geluiden, zeker, maar met een beetje fantasie moest er toch ook een vorm van muziek te maken zijn van de geluiden die in klankkleur, dynamiek en toonhoogte zo verschillend tot me doordrongen. Boeiend, vanaf dat moment was voor mij de MRI scan min of meer een muzikaal project geworden. Verschillende (computer)muziekvormen kwamen in mij op, van psychedelisch tot de piep-piep-knor muziek van de moderne jazz. Maar toen de scan na circa twintig minuten werd afgerond, was ik in mijn fantasie uiteindelijk blijven steken in de psytrance muziek van de jaren negentig in de vorige eeuw. Muziek uit de partyscene, een eindeloze herhalingen van muzikale thema's, waarvan het publiek geleidelijk aan en masse in trance kan raken.

7e zondag p.m.

Rond twee uur melden we ons afgelopen zondag bij C & G in Kampen voor de 7e zondag post meridiem. We kregen gelijk te horen dat het achteraf beter geweest zou zijn als de familiemiddag een half uurtje eerder was gepland, want ze hadden het plan bedacht om naar 'Paleis Het Loo' te gaan in Apeldoorn. Jezus, moet dat nou dacht ik heimelijk, een half uur is dan nog krap, helemaal als we rond het borreluurtje weer in Kampen willen zijn. Een geintje bleek later, maar ze hadden me wel even tuk!

Met z'n zevenen waren we deze keer, absent waren J & Y, die waren lekker andere dingen aan het doen op Schiermonnikoog. Het echte plannetje dat C & G voor deze middag hadden bedacht, was een bezoek met rondleiding aan de Koggewerf in Kampen. Leuk, toen we nog een zeilboot hadden lagen we regelmatig in de naast gelegen jachthaven. Ik ken het Koggeschip en de Koggewerf goed, maar blijf het een boeiende en zeer tot de verbeelding sprekende plek vinden.

De Kamper Kogge

Ik was dan ook blij verrast met de welbespraakte gids op de Koggewerf. Die wist me nog weer allerlei wetenswaardigheidjes te vertellen over de tijd van De Hanze en De Kogge. Overigens had ik af en toe wel een beetje met de man te doen. Kennelijk een geval van longemfyseem, regelmatig kwam hij in ademnood en moest hij zich even inhouden om bij te tanken. Desalniettemin moesten we achter zijn gedreven missie omwille onze planning uiteindelijk zelf nog min of meer een punt zetten.

Eindelijk zat de vijf in het uur, het vermaarde borreluurtje was aangebroken. Altijd weer gezellig, lekkere hapjes werden aangedragen en al of niet bekende en onbekende sterke verhalen deden om de open haard weer de ronde. En toen we een paar uurtjes later aan de feestelijk gedekte tafel werden uitgenodigd, ging de voortreffelijke aardappelgratin en/of lasagna er ook nog weer in als koek. Met een toetje, koffie, likeur en een blik op de fraaie schildercreaties van G, hebben we de mooie middag in Kampen stijlvol afgesloten.

Optreden 'The Fureys'

Het is dat ik er op geattendeerd werd, anders was het optreden afgelopen woensdagavond van 'The Fureys' in Harderwijk me echt ontgaan. De plaatselijke media had er volgens mij nauwelijks aandacht aan geschonken. En dat terwijl de legendarische groep muzikanten één van de bekendste folkgroepen uit Ierland is. Ze hebben in hun 35 jarige bestaan volle zalen getrokken in Europa, Australië, Nieuw Zeeland, Canada en Amerika. Voor de groten der aarde hebben ze opgetreden in bekende hallen als Carnegie en Royal Albert. Desalniettemin voelen ze zich niet te groot voor een optreden in een zaaltje in Harderwijk. In verband met hun 35 jarig bestaan toeren ze nog tot 17 november a.s. door Nederland.

Een beetje folk liefhebber heeft wel wat muziek van de 'The Fureys' in de kast staan. Ze hebben zeker meer dan 50 cd’s gemaakt, waaronder hits als When you are sweet sixteen, The Green Fields of France, The Old Man, Steal Away, Goodnight Irene, The Lonesome Boatman, I will love you, and The Red Rose Café, dit laatste lied is bij ons bekend als 'Het kleine café aan de haven' geschreven door Pierre Kartner ofwel Vader Abraham.
Eddie en George Furey en Davey Arthur vormen de groepskern van 'The Fureys', zij zingen en spelen gitaar, mandoline, banjo en bodran. Ze worden momenteel bijgestaan door Camillus Hiney (accordeon, fluit) en Aidan Guilfoyle (bas). Ik vond het een mooi optreden, maar de dynamiek en de vaart van vroeger in de snelle nummers miste ik wel een beetje. Op Aidan na zijn het natuurlijk ook de jongsten niet meer. Maar het is nog altijd goed te horen, dat hier een team speelt dat al vele jaren samen werkt. De mannen hebben stuk voor stuk een jaloersmakende instrument- en stembeheersing. Daar kan 'Hodgepodge' nog wel het één en ander van leren!

knoop doorgehakt

Het dorpje Ovifat ligt in de nabijheid van het hoogste gebied van België, t.w. de 'Hoge Venen' die op 694 meter boven zeeniveau liggen. Het dorpje, gesitueerd in de denkbeeldige driehoek Eupen, Robertville, Malmedy, Eupen ligt zelf op ongeveer 615 meter boven zeeniveau. Ruim zes jaar geleden waren we daar een weekend met een stel vrienden (zie mijn stukje 'Ovifat' van 2 maart 2007) en hebben we daar o.a. een stevige wandeling gemaakt in de 'Hoge Venen', met Baraque-Michel als vertrekpunt. Een prachtige wandeling door een open veen(moeras), veelal over een nat en glibberig houten plankier, het was nogal regenachtig. De zware en stijve bergwandelschoenen die ik aan had waren totaal ongeschikt voor dit terrein. Geforceerd en bang om uit te glijden op die harde stijve zolen, probeerde ik mijn vrienden, die op gewone sportschoentjes soepeltjes voor me uit tippelden, al glibberend enigszins bij te houden. Ondanks mijn voorzichtige maar krampachtige loophouding ben ik tijdens de circa drie uur durende wandeling toch een paar keer onderuit gegaan, en naast het plankier in het hoogveen belandt. De krachtige verwensingen aan het adres van het opperwezen deden mijn vriendjes voor me dan zo opschrikken, dat ze me onmiddelijk te hulp schoten. Uiteraard, daar zijn het vriendjes voor.

Dat het van cruciaal belang is in een gegeven situatie op de juiste schoenen te lopen heb ik dus aan den lijve ervaren. Mogelijk is er in die uren durende onnatuurlijke loophouding en glibber- en valpartijen in mijn onderrug iets verschoven. Spondylolisthesis noemen ze dat met een moeilijk woord. Ik heb het destijds ook wel even gevoeld, maar er nadien weinig of geen aandacht meer aan geschonken. Vaak, en zeker in de beginjaren na die wandeling, was er ook weinig of niets aan de hand. Toch kan ik achteraf zeggen dat ik sindsdien met een onderrug-probleem te maken heb, lang staan en lange wandelingen geven in toenemende mate problemen. Nu de klachten zijn uitgebreid met een blokkade van de spieren die de linker voetfunctie afwikkelt heb ik de knoop eindelijk doorgehakt. Een neurologisch onderzoek zal één dezer dagen met behulp van een MRI scan moeten uitwijzen of de voorlopige diagnose correct is, en wat er mogelijk aan gedaan kan worden. Ben benieuwd!

onrustigheden

Vroeg wakker deze week, sowieso ben ik dat altijd wel, maar het wordt wel erg vroeg als ze van boven af de klok ook nog een uurtje terug draaien. Wintertijd dus, soms wou ik maar dat er voor de mensen een soort van winter-slaappil bestond, heerlijk lijkt me dat. Gewoon een maandje of vier onder zeil, fysiek gezien heb ik er zeer waarschijnlijk de reserves wel voor. Maar ik ben bang, dat ik als altijd ook de komende wintertijd weer gewoon in volle bewustzijn zal moeten meemaken. En dat is prima, ik zou niet anders willen!

De oude vertrouwde placebo, proost!

Vroeg op dus het afgelopen weekje. En behalve vroeg op, was het ook nog een vrij onrustig en rumoerig weekje. Ben je net een beetje bijgekomen van een druk weekje herfstgenoegens aan de Moezel, en een concert op zondag in Abcoude, brengt het KNMI me min of meer in een staat van opwinding met een extreem weeralarm. Code oranje en mogelijk zelfs even rood in de wat meer noordelijke delen van ons land. Spannend, ik kick erop, het liefst reed ik gelijk naar de kust. Uiteraard triest dat door de storm enkele doden te betreuren zijn, aan de andere kant, in het verkeer vallen elke dag gemiddeld twee doden. De vijver ligt boordevol blad, maar ik ben blij dat de grote Platanen achter onze tuin overeind gebleven zijn!

De ochtendkrant had de morgen na de storm heel wat te melden. Veel stormnieuws dat we de vorige avond ook al op journaal hadden gezien! Soms denk ik wel eens dat ik de krant alleen nog lees voor de kruiswoordpuzzels, klets natuurlijk, maar toch. Verder las ik over de hypocriete sjoemelpraktijken van de Rabobank, en over het kabinet-Rutte II dat Nederlandse militairen op missie naar Mali wil sturen. Wat het kabinet betreft is de kogel door de kerk, (Inmiddels weet ik ook dat het parlement haar instemming heeft gegeven.) 368 Nederlandse militairen en een kleine groep trainers zullen een bijdrage gaan leveren aan de VN-missie Minusma in Mali. Kennelijk zijn ze hier de lessen uit Irak en Afghanistan alweer vergeten!

Na de koppen in de krant, smeerde ik eerst maar eens een boterhammetje aan het aanrecht. Ineens voelde ik onder mijn blote voeten een oneffenheid in de parketvloer. Verrek, een hele zone achter het aanrecht is opgezwollen, dat me dat niet veel eerder is opgevallen. Dat kan alleen maar vocht zijn! Waar komt dat vandaan? Op mijn knieën verwijderde ik een kastplint, en ja hoor, een grote plas water onder de aanrechtkastjes. Natuurlijk, het gepruttel van de gootsteen dat we al enige tijd hoorden, had ons moeten attenderen op een verstopping in de afvoerleiding. Slordig, nu zaten we mooi met de gebakken peren!

De loodgieter kon gelukkig snel komen. Een uurtje later stond de hele keuken op z'n kop. Maar wat ook geprobeerd werd, ontstoppen bleek niet mogelijk, de doorstroming in het deel onder de aanrechtkastjes bleef stagneren. Er zat niets anders op dan de oude afvoerleiding te vervangen door een nieuwe. Makkelijker gezegd dan gedaan in de zeer beperkte ruimte onder de aanrechtkastjes. Bovendien bleek ook nog de condensafvoer van de HR ketel op zolder op dit deel te zijn aangesloten. Plat op zijn buik liggend is het onze loodgieter met pijn en moeite gelukt de afvoerleiding te vervangen, zonder de halve keuken te hoeven slopen. Maar de condensafvoer van de HR ketel was een ander verhaal, daar moest hij toch echt voor op zolder naar een nieuwe oplossing zoeken. Gelukkig is hem dat ook gelukt, al was dat wel pas de andere morgen!

Ach ja, zo maar wat gemijmer en getob, wie heeft soms niet van die stemmingen? En dan heb ik het nog niet eens over Lou Reed of Zwarte Piet gehad, of over de verschraling van de Oostvaardersplassen. Onze z.g. 'Nieuwe Wildernis' schijnt door het teveel aan grote grazers tot een soort van Fries meren- en weidegebied te worden gereduceerd. En ik heb het ook nog niet over de pensioenen gehad en over de Russen of de afluisterpraktijken van de Amerikanen. Zo kan ik nog een tijdje door mekkeren over van alles en nog wat, het houdt nooit op. Soms gaat het vóór de wind, en soms zit het tegen, het is niet anders! Alhoewel, nu ik er nog weer eens over nadenk, zo'n winterslaapje is misschien toch zo gek nog niet. En dan zo af en toe dromen, dat alles nog beginnen moet, dat 't beste nog moet komen!