Deunen & Deinen

Voorjaar in de lucht, prachtig dat licht ook! Maar toch, aan de Markerwaardzijde van de dijk Lelystad-Enkhuizen was afgelopen zaterdag tot aan de horizon nog niet veel anders te bekennen dan ijs. Bizar, want aan de IJsselmeerzijde zagen we al enkele zeilboten in de verte. Daar was tot zover je kon kijken juist geen ijs te bekennen, dat zal analoog aan de situatie hier onder Gaasterland dan ongetwijfeld wel het geval zijn. Ik vind het altijd een prachtig ritje over de dijk, die grote vlaktes aan beide zijden blijven aantrekkelijk. Ik raak er niet op uitgekeken, jammer dat je juist op die dijk zo op het verkeer moet letten. Het centrum van Enkhuizen is niet autovriendelijk, trouwens welk centrum wel? We zijn dan ook gelijk naar de Compagnieshaven gereden, waar ik nog altijd een geldige parkeerkaart van op zak had. En zo rond het middaguur zaten we in het centrum aan de lunch in Grand Cafe Bleiswijk aan de Westerstraat.

En tegen enen hadden we een mooi plekje bemachtigd in de kleine zaal van 'Die Port van Cleve' nabij de Oude Haven. Deunen en Deinen, het Enkhuizer winterfestival dat staat voor shanty's, seasongs en folkmuziek uit Nederland, Frankrijk en Engeland kon wat ons betrof beginnen. En dat liet inderdaad niet lang meer op zich wachten, de spits werd afgebeten door 'Trim Rig and a Doxy' een Engels duo uit Liverpool, en twintig minuten later was het de beurt aan 'Paddy's Passion' uit Harderwijk. En zo ging dat de hele tijd door 'Armstrong's Patent' uit Appingedam, 'B & A Express met EH 3 + 1' uit Lemmer/Enkhuizen, 'Onstuimig Schuim' uit Workum, 'O'Conan Quartet' uit Bretagne, 'Kapriol' uit Haulerwijk, 'Les Souillés de Fond de Cale' uit Bretagne, 'Stowaway' uit Appingedam, 'Pekel' uit Mijnsheerenland, 'Denain Trio' uit Normandië en 'Seyl en Treyl' uit Oudewater. Een lijst die wat mij betrof wel even respect afdwong, en dat was nog maar alleen het middagprogramma. En het liep als een trein, als de ene groep zijn twintig minuten sessie er op had zitten, stond de andere al weer in de startblokken. En ondertussen liep het publiek vrolijk heen en weer te banjeren met grote glazen bier, wijn en lekkere hapjes, werden er loten verkocht en werd er in het bijzonder op de Bretonse muziek zo hier en daar gedanst.



Het was een gezellige boel daar in Enkhuizen, maar aan het eind van de middag hadden we het gezien. We moesten bovendien weg want we hadden 's avonds nog weer wat anders te doen in Zwolle. Fascinerend, die zacht deinende ijsmassa in dat diffuse licht van de namiddag, waar af en toe nog een dun zonnestraaltje doorsijpelde. Mooi, de rustgevende, haast sacrale sfeer op de dijk, stond voor ons a.h.w. symbool voor een passend slotakkoord van een dynamische muziekmiddag in Enkhuizen.

Art Deco

Onlangs kregen we van onze kleinkinderen en ex-schoondochter uit Amsterdam een leuk cadeautje in de vorm van een paar podium cadeaukaarten. Kaarten voor theater, concert & festival, hoe en waar we ze gaan verzilveren weten we nog niet, maar ik kan me er nu al op verheugen. Ik heb de Amsterdamse Uitkrant voor Maart al binnen zien komen, dus lang zal het niet duren voor we iets gevonden hebben.

De romantische verpakking van de podiumkaarten bezorgde me al een uitgaansgevoel. Een kopie van een affiche uit 1924 van Jean van Caulaert. Het figuratieve ontwerp van een 'Romance in Art Deco' was destijds het omslag-titelblad voor bladmuziek van R. Demaret met tekst van Ch. Tutelier, genaamd 'Pour te charmer'. Art Deco, een stijlbeweging tussen beide wereldoorlogen in, was eigenlijk een mengelmoes van diverse kunststromingen uit de eerste paar decennia van de 20e eeuw. Art Deco was feitelijk een meer geabstraheerde uiting van bekende kunststromingen als bijvoorbeeld het Franse Art Nouveau en het Duitse Jugendstil. Meer strakke lijnen en geometrische motieven toepassen, inplaats van golvende lijnen en krullenkitsch. Het vond van architectuur tot mode, kortom in alle kunstuitingen, zijn weerslag.

Tuschinski

In de Nederlandse architectuur was destijds veelal sprake van een combinatie van stijlen. Het in 1921 gebouwde Tuschinski theater in Amsterdam (architect Hijman Louis de Jong 1882-1944) is daarvan een mooi voorbeeld. Het is een combinatie van Art Deco en Amsterdamse School. Maar ook het in 1923 op de Veluwe gebouwde Radio Kootwijk (architect Jules Maria Luthmann 1890-1973) is daarvan een mooi voorbeeld. En wat te denken van die prachtige lampen van het nog steeds in orginele staat verkerende Art Deco restaurant van het in 1902 gebouwde Hotel American in Amsterdam. Opvallend ook was de Art Deco architectuur van de wolkenkrabbers in de grote Amerikaanse steden. Erg bekend zijn natuurlijk het 381 meter hoge, in 1931 gebouwde Empire State Building, en het 319 meter hoge, in 1930 gebouwde Chrysler Building in New York. De resp. architecten Shreve, Lamb & Harman en William van Alen hebben met deze bouwwerken met hun spitse torens, getrapte opstanden, decoratieve lofwerk en geometrische friezen schoolvoorbeelden van Art Deco architectuur geleverd. Het zijn maar enkele voorbeelden, maar in de meeste grote steden van Amerika en Europa zijn wel Art Decogebouwen te vinden. Veelal utilitaire bouwwerken als warenhuizen, bioscopen en kantoorgebouwen.

Radio Kootwijk

De prachtige Art Decoliften in de lobby van het Empire State Building brengen je in 45 sec. naar het hoogst begaanbare punt van het gebouw. Toen wij daar samen met onze oudste dochter eens een keer stonden, keken we nog uit op het 417 meter hoge, in 1973 geopende World Trade Center (arch. Minoru Yamazaki en Emery Roth & Sons). De modernistische, strakke doosvormige architectuur, met op neogotiek geïnspireerde façades, staat in geen verhouding tot de Art Deco architectuur.  Andere tijden, de Art Deco periode lag ruim 30 jaar achter ons toen de Twin Towers gebouwd werden. Ze stonden symbool voor de moderne tijd, en of ze nou mooi of lelijk waren, doet er niet toe. Ze hoorden als symbolen van de nieuwe tijd in en bij het stadsbeeld van New York.

Maar goed, laat ik stoppen, want ik begin een beetje van m'n onderwerp af te dwalen. Te gek eigenlijk, tot welke gedachtenspinsels een beetje romantische cadeauverpakking al niet toe kan leiden. Overigens een dansmuziekje uit de tijd van R.Demaret moet er nog wel bij, zien we gelijk dat Art Deco ook in de mode zijn weerslag had. Wel een beetje jammer dat ik geen opname van Demaret's 'Pour te charmer' heb kunnen vinden.


Empire State Building, 11-9-2001

  

Top Chrysler Building 

 

't Vinkennest

Het was gisteren ondanks de winterse buien her en der, samen met J even lekker wandelen in 't Vinkennest in Wezep. Een bomentuin die ik al sinds mijn jeugd ken, al was het destijds wel verboden gebied voor ons. 't Vinkennest is een z.g. pinetum-arboretum, een botanische tuin met hoofdzakelijk winterharde houtige gewassen, in het bijzonder naaldboomachtigen. Het ligt aan de overkant van de Zuiderzeestraatweg (N308) schuin tegenover het in 1824 door Richard Andreas Ludolphi Nobel (1777-1839) in neoclassicistische stijl gebouwde landhuis IJsselvliedt. 't Vinkennest is in 1927 aangelegd door Mr. J.P.Graaf van Limburg Stirum, de toenmalige eigenaar van Landgoed IJsselvliedt. In het weiland aan de zuidkant naast 't Vinkennest staat een duiventil van het z.g. hooibergtype met een fraaie windwijzer op de nok. De duiventil is zeer waarschijnlijk in dezelfde tijd gebouwd als landhuis IJsselvliedt.

 Kijkend vanuit 't Vinkennest richting het dorp Wezep, dat behalve een aantal industriële bouwwerken die net boven de A28 uit pieken, niet meer te zien is,  was ik met mijn gedachten even een stuk terug in de tijd. Niets is meer herkenbaar. Als een kolossale gletsjer hebben de veranderingen en uitbreidingen het vroegere weidegebied weggevaagd en versnipperd!
Het is natuurlijk al begonnen met de aanleg van de A28. Die deelde het landschap in tweeën, waardoor het legitiem werd bevonden om de akkerstrook en het weidegebied ten zuiden van de A28 te bestemmen voor uitbreiding van het dorp. Jammer, maar het is niet anders, en in veel gevallen kan het ook moeilijk anders, we moeten ergens naar toe met z'n allen.

Vanuit de achtertuin van mijn grootouders, die toen in het dorp aan de noordkant van de Zuiderzeestraatweg woonden, zagen we in de verte voorbij De Bulten (een smalle akkerstrook en een paar boerderijtjes) en het enorme weidegebied, 't Vinkennest liggen. Gewapend met een polsstok trok ik samen met m'n vriendjes regelmatig het weidegebied in, met zijn prachtige sloten en weteringen om kievitseieren te zoeken, visjes te vangen of gewoon om slootje te springen. Eén van de grotere avonturen was eigenlijk wel om de laatste brede sloot te slechten die ons nog scheidde van 't Vinkennest, en daarna het verboden gebied in te trekken. Niet zelden kwamen we zeiknat met nog een restje eendenkroost achter de oren thuis.

De wandeling gisteren in die oude bomentuin was uiteraard van een andere orde als destijds. Bovendien betraden we het gebied nu via de normale entree met die fraaie beukenhagenpoort. Een andere fase ook, je bekijkt de omgeving nu met andere ogen dan toen. Maar waar we gisteren vooral van genoten, was dat we ondanks de nog winterse sfeer, toch al een beetje het voorjaar konden ruiken!

Perpetuum Jazzile met de Avsenik Medley

Gisteravond kreeg ik van m'n zus en brother-in-law in Kampen een stuk muziek te horen waar ik even helemaal blij van werd. De 'Avsenik Medley', een eerbetoon van het Sloveense koor Perpetuum Jazzile aan de Sloveense componist en muzikant Slavko Avsenik (1929). Ik had er nog nooit van gehoord, maar dat zegt meer over mij dan over de groep, want die bestaat in de huidige vorm al sinds 2001 las ik. Vorig jaar zijn ze zelfs op 'World Tour' geweest o.a. naar de Verenigde Staten en Canada. Het koor, dat zowel uit vrouwelijke als mannelijke zangers bestaat, maakt gebruik van een breed spectrum van jazzy stijlen in de volksmuziek. Polka's, walsen, Bossa nova, swing, funk, gospel, pop noem maar op. Ze hebben een zeer uitgebreid repertoire, covers van songs van o.m. de Beatles, Van Halen, maar ook van meer hedendaags als bijvoorbeld Lady Gaga. Wat mij vooral zo trof was het jeugdige elan, de dynamiek en het aanstekelijke enthousiasme van de groep.

In de 'Avsenik Medley', als gezegd een eerbetoon aan Slavko Avsenik & seine Original Oberkrainer, nemen de zangers en zangeressen van Perpetuum Jazzile a.h.w. de plaats van het orkest in. Het hele stuk wordt a capella gebracht, waarbij de instrumenten vocaal worden verbeeld en geïmiteerd tot aan de percussie sectie toe.

Mozart in de Dominicanenkerk

Het concert van The Bach Choir & Orchestra of the Netherlands gisteravond in de Dominicanenkerk in Zwolle vond ik ongeëvenaard mooi, en op het applaus afgaande ik niet alleen. In een stampvolle kerk werd door koor en orkest o.l.v. Pieter Jan Leusink o.m. het Requiem en de Krönungsmesse van Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) ten gehore gebracht. Van de toch vrij ongemakkelijke zithouding op die steile harde houten banken heb ik in die paar uurtjes nauwelijks iets gemerkt. De prachtige ambiance van de Dominicanenkerk gaf de sacrale composities van Mozart a.h.w. een haast natuurlijke meerwaarde.

De Dominicanenkerk en -klooster in Zwolle, een neogotisch in baksteen opgetrokken complex, ontworpen door architect Johannes Kayser, is tussen 1890 en 1901 gebouwd. De enorme kruisbasiliek en het kloostercomplex dat in carrévorm is gebouwd, omsluiten een binnentuin waar ondanks het hedendaagse drukke stadsverkeer nog absolute stilte schijnt te heersen.

Het concert begon met het spectaculaire 'Miserere Mei' van Gregorio Allegri (1582-1652). Een werk dat ooit alleen in het bezit was van het Vaticaan. Daarbuiten mocht in opdracht van Paus Urbanus VIII, die erg gesteld was op deze compositie, het stuk door niemand worden uitgevoerd op straffe van excommunicatie. De hoge C voor de sopraan in het solisten kwartet, bestaande uit de sopranen Olga Zinovieva en Rachel Nicholls en de alt Sytse Buwalda en bas Ben Bevan, maakt het stuk vooral zo bijzonder.



Bij het zien van dit filmpje gaan m'n gedachten ver terug. Terug naar een concert van het King's College, op die vroege Paasmorgen in 1973 in de kapel van Cambridge. Ontroerend mooie musicale momenten waren dat. Momenten van een orde die je met z'n tweeën veel vaker mee zou willen maken. Ze zijn me tot op heden bijgebleven als de dag van gisteren!

Na dit stuk kwam Mozart aan de beurt met Exsultate, Jubilate (kv 165) en de Krönungsmesse (kv 317). En na de pauze kregen we het Requiem (kv 219) te horen. En zoals gezegd, alles van een ongeëvenaarde schoonheid, geen kuchje was te horen in die immense kerk.

sprokkelmaandparty

De sprokkelmaandparty zaterdagavond was natuurlijk weer voorbij voor we er goed en wel aan begonnen waren. Ging het met de voorbereiding ook maar zo, dat zou naar m'n gevoel denk ik een hoop gedoe schelen. Sprokkelmaandparty, een naam die ons wel toepasselijk leek in februari, al is het natuurlijk niet bijster origineel. Maar goed, zoals Shakespeare al zei: What's in a name? Het gaat om wat het is, en dat viel mee!

Want ondanks het treurige feit, dat wegens ziekte en andere geoorloofde absentiereden 15 vrienden en vriendinnen het hebben moeten laten afweten, en ondanks het feit dat toen de laatste gasten zich melden, de eersten alweer opstapten, en de meeste gasten er kennelijk geen weet van hebben gehad, dat er boven ook van alles te genieten viel en er bovendien lekker bij gezeten kon worden, heb ik me ondanks de gebrekkige regie onzerzijds in deze, dankzij alle goedgeluimde gasten bijzonder goed vermaakt.

Bijna ging het mis toen good old Margje me de dansvloer opsleepte. Met haar, 60+ er en oma, maar nog steeds een notoire rock 'n rollster, verzwikte ik bekant m'n enkel met die rubberen zooltjes op het projecttapijt. Maar met een time out en een biertje kwam ik er gelukkig snel weer bovenop!
Tot slot hebben we met ons Ierse muziekgroepje 'Hodgepodge' en aanhang, nog tot in de kleine uurtjes zitten ouwehoeren en stokbrood zitten eten met van alles en nogwat erop.

fotografie, waarom?

De zwart-wit foto van die grote paddestoel op z'n kop, heb ik in 1966 van dichtbij genomen met een eenvoudige kleinbeeld zoekercamera m.b.v. parallax opheffer en duimstok. De foto vond ik zo goed gelukt, dat ik er een vergroting van heb laten maken van ca. 1050 x 700 mm. Jarenlang heeft de foto in ons huis aan de muur gehangen. (zie ook de collage van m'n stukje 'architectuur' van 16 december 2009) De foto van de stapel betonstenen, waarmee we ons huis eind jaren zestig hebben gebouwd, is met dezelfde camera gemaakt. En ook van deze zwart-wit foto heeft jarenlang een forse vergroting bij ons aan de muur gehangen.

Al vanaf mijn pubertijd maak ik foto's. Eerst alleen zwart-wit foto's, maar later ook kleurenfoto's en dia's. Om weer later, toen ik een eigen doka had, me weer helemaal op de zwart-witfotografie te concentreren. En sinds het digitale tijdperk zijn entree gemaakt heeft, zijn bij mij de remmen helemaal los. Duizenden foto's heb ik in de loop der jaren al gemaakt. Maar al te vaak heb ik moeite ze terug te vinden op m'n computer. Waarom, vraag ik me vaak af, fotografeer ik eigenlijk?

In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam las ik een keer het volgende:
Zonder fotografie is de huidige wereld ondenkbaar. Hoe vreemd het ook mag klinken, zonder fotografie is de huidige wereld zelfs grotendeels onzichtbaar. Want al zijn we nog zo reislustig, het meeste wat wij van de wereld zien, zien wij via foto's: in kranten, tijdschriften, boeken en sinds kort internet. Televisie, film en video spelen anno 2012 weliswaar ook een grote rol in het zichtbaar maken van de wereld, maar de fotografie ging aan deze media vooraf. Zij is de oudste van de 'nieuwe media' en zij heeft sinds de officiële bekendmaking van de uitvinding ervan, in 1839 aan de Franse Academie van Wetenschappen in Parijs, ons wereldbeeld fundamenteel veranderd.

Mooi gezegd, maar veel wijzer wordt ik er niet van. Eind jaren zeventig heb ik van Susan Sontag (1933-2004) 'Over fotografie' gelezen. Een reeks essays waarin zij zowel vanuit esthetisch als ethisch oogpunt de alomtegenwoordige fotografie aan de kaak steld. Ze behandelt de verhouding tussen enerzijds fotografie en anderzijds kunst, kennis en zelfervaring. Hoewel ze het fenomeen 'fotografie' vanuit diverse oogpunten benaderde, werd ik toch ook van haar niet veel wijzer. Eigenlijk vond ik het maar een lastig boek om te lezen.

Recensent Achilles van den Branden beschouwt 'Over fotografie' van Susan Sontag als een lappendeken met losse uitspraken, hij biedt een selectie uitspraken aan die het overdenken waard zijn.

1. Een foto is niet alleen het resultaat van een ontmoeting tussen een gebeurtenis en een fotograaf; het nemen van een foto is een gebeurtenis op zichzelf.
2. Door de krachten van de fotografie is ons realiteitsbesef eigenlijk gedeplatoniseerd, want ze hebben het steeds minder aannemelijk gemaakt over onze ervaring na te denken volgens het onderscheid tussen beeld en ding, tussen kopie en origineel.
3. Door foto's wordt gesuggereerd dat de tijd bestaat uit interessante gebeurtenissen.
4. Een foto verbergt meer dan hij onthult.
5. De rol van de camera bij het mooier maken van de wereld heeft zo’n succes gehad, dat foto’s meer een norm voor schoonheid zijn geworden dan die wereld zelf.
6. Voorbeeld: mensen die overvoerd zijn met plaatjes vinden een zonsondergang vaak sentimenteel, omdat die in onze tijd helaas te veel op een foto lijkt.
7. Veel mensen zijn bang om fotografeerd te worden omdat ze vrezen dat de camera hen zal afkeuren.
8. Fotografisch kijken staat gelijk met een talent om schoonheid te ontdekken in de dingen die iedereen ziet, maar veronachtzaamt.
9. Fotografie heeft aangetoond dat schoonheid overal bestaat; voor een fotograaf is er geen verschil tussen het streven de wereld mooier te maken en het tegengestelde streven om de wereld te ontmaskeren.
10. Hoewel de fotografie op zichzelf geen kunstvorm is, bezit ze de merkwaardige eigenschap dat ze al haar onderwerpen tot kunstwerken maakt.

Inderdaad 10 quotes die de moeite van het overdenken waard zijn. Maar van een onbekende (of was het misschien de Franse fotograaf Henri Cartier-Bresson 1908-2004) las ik één van de mooiste uitspraken over fotografie t.w. Fotografen zijn als jagers met een geweer. Van veilige afstand schieten ze leven dood. Tegelijkertijd kunnen fotografen jagers met een geweer tot leven schieten!

Hoe dan ook, voor mij is en blijft fotograferen gewoon een leuke hobby!

microscopisch landschap

Er zit een wereld van verschil tussen een foto van een ver zonnestelsel, genomen door de WISE-infrarood telescoop of de Hubble-ruimtetelescoop, en een foto van bijvoorbeeld koolstof nanobuisjes van ongeveer 4 miljoenste millimeter dik, die onder je neus door een microscoop is genomen. (Zie over nano's ook m'n stukje 'Nano' van 24 januari 2011) Maar ze hebben gemeen dat het spectaculaire beelden zijn. Steeds vaker tref ik ze in de krant aan, de één nog mooier en raadselachtiger dan de andere. Ze zijn met de nieuwe opnametechnieken tot steeds meer in staat. Nooit eerder vertoonde beelden, boeiend, maar als je niet een beetje in de materie bent ingewijd, weet je eigenlijk niet wat je ziet!

In 'Microscopisch kleine wereld', onderstaand artikel van Maarten Keulemans in de Volkskrant afgelopen vrijdag, stonden enkele topfoto's van het beste wetenschappelijke beeld. Resultaat van een door het blad 'Science' uitgeschreven fotowedstrijd. Ze deden me inderdaad soms aan de psychedelische vloeistofdia's denken die we vroeger vaak met feestjes maakten en op de wand projecteerden. (Zie mijn stukje 'vloeistofdia's' van 26 september 2006)



Rotskliffen, satellietfoto's? Nee hoor. Deze landschappen zijn detailfoto's van bijvoorbeeld een komkommer en een muizenoog. Donderdag werden ze bekroond.
 

Diep daarbeneden, waar de millimeters reusachtig worden en de stofjes als bergen zijn, ontvouwt zich een schoonheid die maar weinigen kennen. Neem die rotspunt hier boven. Niets rots. De laagjes 'gesteente' zijn in het echt zo'n vijf atomen dik en gemaakt van ti­taankoolstof, een exotisch materiaal dat wordt onderzocht vanwege mogelijke toepassingen in zonnecellen of sensoren. De microscoopfoto viel, net als de andere beelden op deze pagina, donderdag in de prijzen bij de negende 'visualisatiewedstrijd' van het wetenschapsblad Science en de Amerikaanse National Science Foundation.

Zie de kleurrijke cirkel. Het is het netvlies van een muizenoog, geschaafd in een plakje 500 keer dunner dan een mensenhaar dik is. Hersenwetenschapper Bryan Jones besprenkelde het weefsel met speciale stoffen die de afzonderlijke celtypen in verschillende kleuren laten oplichten: de gele vezels links zijn spiertjes, het diepblauwe midden is de oogzenuw, het groen rondom het oogwit. Liefst 70 soorten cellen zitten er in zo'n netvliesje verwerkt, kunnen wetenschappers zo vaststellen.

Die rare mutsjes? Dat zijn nu de ruwe haartjes die je kunt voelen op een jonge komkommer, honderden keren vergroot. Voor de komkommer vormen ze een verdedigingslinie tegen ongedierte: de haartjes hebben een venijnige punt van boven en daaronder een zakje vol met het bitter smakende gif cucurbitacine.

De psychedelische dia deed mee in de categorie 'illustratie'. Het betreft hier een nieuwe manier om complexe wiskundige functies te tekenen, waarbij kleur en helderheid twee grafiek-assen vervangen. Zodat zich een nieuwe getallenwereld ontvouwt.

Nederrijn

Dinsdag 31 januari j.l. was het 'Kasteel van Amerongen' gesloten, jammer andere keer beter. De autorit naar Wijk bij Duurstede over de dijk door de karakteristieke rivierennatuur was er niet minder om. Het feeërieke en oer-Hollandse landschap ademde een weldadige rust onder een glashelder zwerk! Halverwege de route, ongeveer ter hoogte van het 'Eiland van Maurik' passeerden we het in 1965 gebouwde stuwcomplex 'Amerongen'. De kolossale betonnen constructies in het weidse landschap, deden me in mijn fantasie een beetje denken aan prehistorische dino's. Met dit waterstaatkundige kunstwerk kan in de meeste gevallen de waterstand in de Nederrijn tussen Amerongen en Driel voor scheepvaart en de zoetwaterwinning op peil worden gehouden.

In de verte zagen we Wijk bij Duurstede al liggen met de karakteristieke silhouetten van de in 1648 gebouwde molen 'Rijn en Lek', de onvoltooide toren van de 15e eeuwse 'Oude Kerk' en de restanten van het 13e eeuwse 'Kasteel Duurstede'.
Wijk bij Duurstede kreeg in 1300 stadsrechten. In de Romeinse tijd stond er een fort, het was de noordelijke grens van het Romeinse rijk. Dorestad, zoals Wijk bij Duurstede bij de splitsing van Rijn en Lek in de vroege middeleeuwen genoemd werd, is ooit door de Vikingen aangevallen en geplunderd. Op één van de bekende schoolplaten van Isings kunnen we nog zien, hoe dat er destijds in zijn fantasie aan toe gegaan moet zijn. Dorestad was in die tijd één van de belangrijkste en succesvolste internationale handelssteden.
Behalve de kennis van dit roerige en roemrijke verleden, doet het huidige stadje buiten eerder genoemde zaken daar nog weinig aan denken. Maar een aantal vondsten uit tijden van weleer zijn nog te zien in het plaatselijke museum 'Dorestad'. Er heerste tijdens onze wandeling door het oude centrum van het stadje een haast doodse stilte, bijna niemand te zien op straat. En in restaurant 'Pippijn' aan de Markt waren we tijdens de lunch de enige gasten. Maar de soep van de dag en de sandwich pippijn en geitekaas smaakten prima.

Huiswaarts rijdend over de meanderende dijk terug naar Amerongen en verder, vormden in de verte de contouren van de ruim 69 meter hoge Amerongse Berg en andere toppen van de Utrechtse Heuvelrug een markante begrenzing met het rivierenlandschap van de Nederrijn.