koffieconcert

Gisteren, zaterdag 28 januari zijn we 's morgens samen met Daan, onze op één na jongste kleinzoon naar een koffieconcert geweest in de Catharinakapel. De kapel met die prachtige gebrandschilderde ramen was de gastlocatie voor het duo Professor Peter & Doctor Dick.
Sinds de zomer van 2005 zijn Peter van Alphen en Dick Heijmans als resp. Professor Peter & Doctor Dick actief in de muziek van de jaren '20 en '30 met als grote voorbeelden de Bill Brookers Jugband, Robert Crumb, The Singing Detective en Boulevard of Broken Dreams.
Hun keuze van het muziekinstrument lag voor de hand, toen ze van elkaar vernamen, dat ze al jaren een ukulele in huis hadden en daar ook nog goed mee overweg konden. In combinatie met de leuke, grappige en soms toch ook wel kritische teksten uit tijden van weleer, maken ze dus alweer een aantal jaren doorgaans grappige muziek die lekker in het gehoor ligt.
Momenteel worden voor elk optreden minstens vier verschillende ukuleles meegenomen, en ook nog een banjolele en een bas-o-lele (uitvinding van de Doctor). Verder bespelen ze ook nog een mandoline, zingende zaag, kazoo's, jug, washboard, mondharmonica's en een minidrumstel, die met één voet te bedienen is.



Op hun visitekaartje staat de vermelding Professor Peter and Doctor Dick, Members of the Small Instrument Society; Twenties and Thirties Swing On Ukulele and other Small Instruments. Leuk, alleen van de aanblik dat die twee opa's zo vrolijk tekeer gingen op die mini instrumentjes werd ik al blij, de muziek deed daar nog eens een schepje boven op!

lunchprogramma

Al heel wat jaartjes luister ik vaak op de radio rond het middaguur naar 'Licht op Vier'. Een opgewekt programma van de AVRO dat onder redactie van Monique Meeuwis op werkdagen bij toerbeurten wordt gepresenteerd door Hans van den Boom en Maartje Stokkers.
Behalve een Prijs-CD kent dit programma ook het spelletje 'Nootschieten'. De luisteraars krijgen een zeer kort muziekfragment te horen uit een bepaald stuk, waarvan componist en naam van het stuk moet worden geraden. Elke middag komen er maximaal tien bellers door, de beller met het goede antwoord krijgt het geldbedrag uit de pot in CD-bonnen, waarna het spel de andere dag weer opnieuw begint met een muziekfragment en een tientje aan CD-bonnen in de pot. Wordt het stuk niet geraden, dan komt er een tientje in de pot bij, en kunnen de luisteraars de andere dag een nieuwe poging wagen.

Het spelletje kent een enthousiast groepje serieuze deelnemers. Maar één deelnemer die het in bijna elke uitzending lukt om door te komen is 'Kees uit Bloemendaal'. Een irritante flapdrol, een mannetje die zichzelf kennelijk heel graag op de radio hoort praten. En nooit heeft hij het goede antwoord, maar wel altijd maar weer dat geneuzel over de Spiegelzaal in het Concertgebouw, dat hij daar de afgelopen zondag weer zo ontzettend genoten heeft, van die dingen.
De tijd is echter beperkt in het spelletje 'Nootschieten'. Om maximaal tien bellers per keer aan de lijn te krijgen moeten de antwoorden daarom kort en bondig zijn, willen de overige bellers ook een kans maken om door te komen. Weliswaar doen Hans van den Boom of Maartje Stokkers altijd hun uiterste best om het met 'Kees uit Bloemendaal' zo kort mogelijk te houden, maar dat lukt vaak maar amper. Een irritante stoorzender, eigenlijk zouden ze hem moeten kunnen belemmeren nog langer mee te doen met 'Nootschieten'!

Maar mijn mening over 'Kees uit Bloemendaal' is een beetje veranderd, toen hij eindelijk een keer als winnaar uit de bus kwam. Er ontpopte zich een bijna kinderlijk emotionele Kees. Kees, de notoire praatjesmaker, bleek een bijkant ontroerend emotioneel mannetje te zijn. Spontaan brak hij in snikken uit toen hij gewonnen had, en ik voelde dat het niet gespeeld was. Allemaal een beetje overdreven, dat wel, maar toch vind ik sindsdien 'Kees uit Bloemendaal' een stukje sympathieker overkomen. Oordeel zelf maar door onderstaand fragment te googelen op Internet en te beluisteren.

http://www.radio4.nl/pip-nieuws/lichtopvier/2025/kees-uit-bloemendaal-wint-nootschieten.html

De oplossing was dus 'Agnus Dei', een deel uit het requiem "Messe des Morts" van Marc-Antoine Charpentier (1643-1704) door koor/orkest Concert Spirituel o.l.v. Hervé Niquet.
Ik denk dat erbij de componist in z'n graf ook wel een minzaam glimlachje vanaf zou kunnen, als hij zou horen hoe 'Kees uit Bloemendaal' aan de goede oplossing gekomen is. Gewoon van een lijstje uit 2008 waar allerlei componisten op stonden. Zucht, buitengewoon knap aldus Hans van den Boom, nou dat lijkt mij ook, hoe is het mogelijk!

Mantelmeeuw

Dat een meeuw grote afstanden kan afleggen wist ik al wel. Zeilend op de Noordzee ergens halverwege IJmuiden-Harwich of Great Yarmouth, kruisten we doorgaans wel een keer het pad van een eenzame meeuw. Maar dat ze in één werkdag 332 km uit en thuis vliegen om voedsel voor hun jongen te zoeken, had ik niet gedacht. Hoewel, ik moet ineens wel denken aan die keer op de Afsluitdijk, toen een mantelmeeuw moeiteloos naast m'n auto mee zweefde, terwijl ik toch rond de 100 km per uur reed. Zo bezien is een afstand van 332 km weer een peuleschilletje voor zo'n beest.
Maar toch, het prachtige fragment 'Meeuw doet een dagje Amsterdam' uit de aflevering 'Natuur van Nederland' van docu-serie 'Nederland van Boven' is indrukwekkend.



Om de mantelmeeuw tijdens haar zoektocht naar voedsel te kunnen volgen, hebben ornitholoog Kees Camphuysen en de zijnen een meeuw met drie jongen uitgerust met een elektronisch enkelbandje. Op die manier konden ze middels GPS de hele zoektocht op de voet volgen. Verbluffend, ik wist niet wat ik zag! Zo'n beest wat even van Texel via Hoorn naar Amsterdam vliegt voor een patatje nabij de Dam, vervolgens via Zaandam de Noordzee op vliegt, en daar achter een kotter nog een maaltje vis probeert te verschalken. Aan het eind van de middag vliegt ze eindelijk terug naar de Razende Bol voor Texel, naar het nest met haar hongerige jongen. Prachtig die natuur!

Achterhoek

Eenmaal over de IJssel bij Arnhem ben je in de Achterhoek aanbeland. Maar voor je zover bent moet je vanuit Harderwijk wel eerst de Veluwe hebben doorkruist. Leuvenum, Staverden, Uddel, Apeldoorn, Hoenderloo, Deelen, Arnhem en vandaar via de A12 en de A18 richting Doetichem, om vervolgens via Varsseveld, de geboorteplaats van onze beroemde voetbaltrainer Guus Hiddink (1946) uiteindelijk bij schoonzus Alida (1943) in Aalten te belanden. Geen punt, ik hou van autorijden, en helemaal als ik rustig door kan rijden en een favoriet concert op heb staan. Ultieme momenten van genieten zijn dat! En de heer had het afgelopen zondag kennelijk ook goed met me voor, want hij liet eindelijk het zonnetje weer eens schijnen!

Maar die scheen natuurlijk ook voor de honderden mensen die ik onderweg in het bosrijke gebied van de Veluwe was tegengekomen. Wandelaars, fietsers, hardlopers, noem maar op, iedereen genoot van deze eerste zonnige, zachte dag in januari. Gevoelsmatig was het al een beetje voorjaar, maar dat moet je in januari natuurlijk niet te hard roepen. Voor je er erg in hebt wordt je dan afgestraft met een winterperiode, en daar zit ik eigenlijk niet op te wachten. Maar goed, hoe dan ook die zondag pakken ze me niet meer af!

doelstellingen KK

Het liep de laatste tijd niet echt lekker meer bij de Krasse Knarren. Het Shantykoor van de Knarhaven dat nu zo'n jaar of zeven bestaat. Er was zo'n beetje gedoe over van alles en nog wat, over het repertoire, over de dirigent, over de muzikanten en over optredens. Maar verder ging het prima, vooral aan de bar. Maar toch, de onvrede bleef knagen, en toen er mensen dreigden af te haken, was de maat min of meer vol. Er moest maar eens een doelstellingenenquête gehouden worden onder de koorleden. Dan zouden we tenminste te weten komen hoe de vlag er echt bij hing, en dat zou ongetwijfeld soelaas bieden!

Na de repetitie gisteravond, werden op basis van de ingeleverde enquête formulieren (ca. 85%) de conclusies bekend gemaakt. Maar veel nieuws kwam daar niet uit. We willen allemaal wat meer discipline opbrengen en beter naar de dirigent luisteren. We willen ons repertoire uitbreiden en we willen als dat zo uit komt ook best eens wat meer optreden hier en daar. En de muzikanten deden het bij nader inzien ook zo slecht nog niet. Kortom, allemaal zaken die we wel wisten van elkaar, en waar we het onderling eigenlijk allang over eens waren. Maar nu gaan we er ook echt aan werken, het is immers ook de uitkomst van de enquête, het staat nu op papier. Een goed voornemen zo aan het begin van het jaar, niks mis mee.

Maar wat nadien aan de bar in mijn achterhoofd bleef hangen na al deze mooie voornemens van ons, is het gezegde: 'Ze hieven het glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.' We zullen zien!

in vogelvlucht

Gisteravond stond het water centraal in 'Nederland van Boven', het boeiende documentaireprogramma van de VPRO. Na programma's als 'Europa' en 'De Beagle' wederom een kijkcijferkanon las ik in de krant, en dat geloof ik graag! Alle facetten van strijd en omgaan met water werden belicht. We kregen unieke beelden van dijken en andere spectaculaire waterwerken te zien. Prachtig, alles onder controle zo te zien!

Maar dat we evengoed niet vergenoegd achter over kunnen leunen staat ook vast! Want afgelopen week bleek maar weer eens dat we het zee- en rivierwater goed in de gaten moeten houden. De dijken in Groningen en Friesland hadden het zwaar te verduren na de langdurige regenval en het hoog opgestuwde zeewater. En door wateroverlast in bepaalde gebieden moesten mens en dier zelfs tijdelijk worden geëvacueerd!
En het wordt allemaal nog veel erger volgens historicus Paul Gerbrands. Het staat haast wel vast dat de zeewaterspiegel deze eeuw minimaal 50 centimeter zal stijgen. Er zit een grens aan het ophogen van duinen en dijken en het inrichten van z.g. calamiteitenpolders. De strijd tegen het water is daarom niet meer te winnen, schreef een sombere Paul Gerbrands gisteren in de Volkskrant.

Dat de toenemende problematiek in de waterhuishouding onze kijk op een maakbaar Nederland ingrijpend zal veranderen staat buiten kijf. Dat doet het al, kijk maar eens naar mijn vorige stukjes hierover t.w. Balgstuw 1 oktober 2008; Afsluitdijk 5 oktober 2008; IJsseldelta 7 april 2009; Oterdum 14 april 2009; Maasvlakte 2 27 juli 2009; Zandmotor 19 januari 2011 en Afsluitdijk II 12 maart 2011. Om dan te zeggen dat de strijd tegen het water niet meer te winnen valt is eigenlijk ongehoord. Er valt trouwens niks van het water te winnen, hoe arrogant kan je zijn. We moeten er mee leren leven! Dat we dat kunnen, hebben we in de loop der eeuwen wel laten zien. Ook al gaat het tijdens een superstorm soms wel eens goed mis, denk maar aan de 'Stormvloedramp' van 1 februari 1953 (zie mijn gelijknamige stukje daarover van 22 september 2009). Maar ja, als de hemel naar beneden komt hebben we allemaal een blauwe pet.
Maar in 'Nederland van Boven' konden we gisteren eens goed zien wat we op het gebied van omgaan met water nog leren en al geleerd hebben, en hoe we die voortschrijdende kennis nu en in de toekomst in praktijk brengen of denken te brengen. Een prachtig programma!

Hodgepodge in Wezep

Het was zeer tot zeer zeer rumoerig tijdens ons optreden eergisteren in zaal 2 van restaurant Coelenhage. Naar mijn gevoel werden de prachtige door 'Hodgepodge' gebrachte Ierse Ballads en Folksongs zo onbedoeld gedegradeerd tot nietszeggende en onopvallende achtergrondmuziekjes. Behangmuziek was het, we hoorden onszelf amper, ondanks de versterking. Desondanks gingen we stug door en verliep ons optreden zelfs gesmeerd tijdens de nieuwjaarsreceptie en het aansluitend diner van onze gastheren en -dames van de Rotary Club Oldebroek-Wezep. Het liep gewoon als van een leien dakje. En tot m'n grote verrassing werd er op een gegeven moment zelfs gedanst, kregen we van links en rechts complimentjes en werden er visitekaartjes gevraagd. Dus mijn eerste inschatting dat we maar behangmuziek waren heb ik gelukkig moeten heroverwegen in de gunstige zin. Maar het was toch een merkwaardige ervaring, alsof we een stelletje heilsoldaten waren die in een tochtige, overvolle en lawaaiige vertrekhal van de NS stonden te musiceren.

Restaurant Coelenhage! Oude herinneringen komen nogal eens boven als ik daar loop. Rond m'n vijfde met mijn moeder voor de eerste keer naar tandarts van Dijk. Ergens in een kamertje bezigde hij daar destijds met harde hand een paar ochtenden in de week z'n praktijk met nijptang en mobiele boormachine. Later verhuisde hij met z'n handeltje naar huize Jeugdvreugd. Ik herinner me de filmavonden die daar vroeger regelmatig werden georganiseerd in het restaurant, en waar ik met m'n moeder wel eens naar toe ging.

En toen ik een jaar of 16, 17 was behoorde zoon Harry van de toenmalige eigenaar een tijdje tot m'n vriendenclubje. We hebben destijds in café-biljart-restaurant Coelenhage, zoals het toen heette, heel wat afgebiljart, en m'n eerste biertjes heb ik daar ook leren drinken. Harry, was een jaar of 18, 19 en had al een rijbewijs, regelmatig reden we met de auto van z'n vader, een Citroën Traction Avant, naar Zwolle om te gaan stappen, spannend hoor!

En weer jaren later was Coelenhage de locatie voor enkele bruiloft- en jubileumfeestjes in de familie- en vriendenkring. En ook toen heb ik daar wel eens opgetreden, maar dan met het hele gezin. We gingen toen te keer op fluit, klarinet, saxofoon en gitaar, en dat was ook mooi.

Het huidige Coelenhage is fysiek onherkenbaar veranderd. Dinners-events-meetings-party's-weddings staat er op het kaartje, en het bouwvolume is meer dan verdubbeld. Mooi allemaal, van alle markten thuis, moet ook wel anders overleef je het niet in de huidige samenleving. Maar toch, met enige weemoed moet ik af en toe wel denken aan de gemoedelijke sfeer van vroeger als ik daar loop!

familiefilm

Al een aantal jaren gaan we tijdens de kerstvakantie een keertje met onze kleinkinderen op stap. Deze keer zijn we 's middags met z'n allen naar de Meerpaal gereden in Dronten, waar we in de NOVON zaal de Nederlandse jeugdfilm Dolfje Weerwolfje hebben gezien. Mijn angst dat we met ons clubje, in leeftijd variërend tussen bijna tien en ruim vijftien jaar, al eigenlijk niet meer tot de doelgroep van deze film zouden behoren bleek ongegrond. Unaniem verkondigden ze na afloop erg te hebben genoten van de film, al was hij misschien af en toe wat kinderachtig volgens de oudsten. Een gevoel en beoordeling, die we als hun mecenas op deze middag wel konden delen.

Dolfje Weerwolje is de verfilming van een boek van Paul van Loon. Leuk gedaan, maar nogal tweeslachtig in opvattingen. Ik las ergens, dat het grootste euvel van de film de dubbelzinnige moraal is. Dolfje krijgt enerzijds te horen dat niemand gewoon is en dat het oké is om anders te zijn – maar dan wel alleen als je bovengemiddelde dingen kunt (lees: als snelste in de touwen klimt of het hardste terugbijt). Anderzijds wordt hem geruststellend te kennen gegeven dat hij eigenlijk best wel normaal is. Die tweeslachtigheid is illustratief voor de hele film, die wel erg hengelt naar de gunst van het publiek: anders zijn mag, maar binnen aaibare kaders. En daar ben ik het helemaal mee eens.

De pannenkoeken na afloop gingen er ondanks de forse porties genuttigde popcorn en cola tijdens de film nog goed in. Ik denk niet dat ze dat te vaak doen, anders zouden ze er ongetwijfeld minder afgetraind uitzien lijk mij. Maar na de pannekoeken had iedereen het even gehad, er kon niets meer bij in. Ons voorstel om het toetje dan maar even uit te stellen, viel dan ook in goede aarde. Maar toen we een uurtje later weer thuis waren ging het ijs- en slagroomtoetje er toch weer in als koek!

Het was een gezellig achternamiddagje daar in Dronten.

Nieuwjaarsdag

Het is stil en grauw buiten, maar grauw buiten is het al meer dan een maand lang. Ik wou dat de Chinese draken alvast begonnen met eerst die grauwsluier maar eens te verdrijven. Ze kunnen veel, want samen met het vuurwerk staan tijdens de Chinese nieuwjaarsviering de draken symbool voor het verdrijven van de boze geesten. Maar het Chinese nieuwjaar begint altijd op de 2e nieuwe maan na de zonnewende van 21 december, dit jaar op maandag 23 januari. We moeten dus nog een poosje geduld hebben.
En Rob du Jardin zingt over veel Heil en Zegen in het nieuwe jaar voor ons allemaal. En dat vind ik dan ook weer leuk, vooral omdat hij het lied met humor en een knipoog brengt!