maandag, februari 28, 2011

raadsel



Nou had ik het in 'Samen', mijn vorige stukje over acceptatie, tolerantie, nemen zoals het is, niet altijd maar kwaad worden om dit of dat, niet wijzen naar anderen en zeker niet klagen. Desalniettemin gaf ik evengoed ook wel aan niet alles maar zonder slag of stoot te tolereren, er zijn grenzen.

Onlangs schoot ik echter door een lullig akkefietje met m'n auto, alweer pijlsnel over mijn acceptatiegrens heen. Liep ik 's avonds laat na het repeteren met mijn muziekgroepje naar m'n auto, zie ik de hele achterruit aan gruzelementen liggen. Wie heeft me dat gvd geflikt! Het eerste waaraan ik uiteraard dacht was diefstal, maar wat? Voor zover ik wist had ik niets in de auto achtergelaten. Bovendien, inbreken doe je toch via een zijruit lijkt mij, dan kan je tenminste het portier openen. Gelukkig regende het niet, anders had ik ook nog schade kunnen hebben aan de apparatuur onder de bagageruimtevloer.

Raadselachtig, ik kan mij toch niet voorstellen dat iemand zomaar uit balorigheid die ruit heeft ingeslagen of gegooid. Ik zag ook geen steen of een ander zwaar voorwerp liggen. Ook leek het me sterk dat het door een opspattend steentje zou zijn veroorzaakt, zo'n ruit heb je niet zomaar kapot. Een andere mogelijkheid zou kunnen zijn dat een andere (hogere?) auto mij daar met keren heeft geraakt. Maar hoe dan ook, toen ik m'n auto in de vooravond op deze plek parkeerde, zat de achterruit er nog ongeschonden in, terwijl hij nu aan diggels lag. Ergerlijk, laaiend was ik!

Evengoed heb ik er toch niet minder om geslapen. Wakker en uitgerust stond ik de andere morgen al om negen uur bij m'n garage voor een nieuwe achterruit. Maar dat ik me alleen door een beetje malheur aan dat stomme autootje toch weer zo nijdig heb gemaakt op de andere, de grote onbekende, viel me van mezelf wel weer even een beetje tegen. Er valt nog een hoop te leren!

zondag, februari 27, 2011

Samen



Op de radio hoorde ik een NCRVer zeggen: Neem de mensen zoals ze zijn, anderen zijn er niet! Het schijnt een citaat te zijn van de jurist Konrad Adenauer (1876-1967), bijgenaamd Der Alte, 1e bondskanselier van voormalig West-Duitsland in de periode 1949 tot 1963. Een mooi en intrigerend citaat vind ik! Verder hebben ze het bij de NCRV over 'Samen op de wereld' en over 'Aandacht voor mensen', 'Nieuwsgierigheid naar anderen' en 'Open staan voor elkaar', want een tolerante samenleving is een krachtige samenleving! Niet dat ik iets met de NCRV heb, ik ben geen lid of zo maar ik vind het mooie oneliners. Niks mis mee, en dat zal elk weldenkend mens denk ik beamen!

Maar hoe ga je er in de praktijk mee om? Als ik mezelf als maatstaf neem, wie zou ik trouwens anders moeten nemen, bak ik er al niet veel van. Maar al te vaak maak ik me kwaad, kwaad op de ander, kwaad op mezelf en kwaad over van alles en nogwat. Mijn tolerantie is vaak ver te zoeken, als het niet helemaal gaat zoals ik wil. De boel nemen zoals het is, zit kennelijk niet of nauwelijks in mijn aard. Overigens ben ik er wel van overtuigt dat je ook niet alles maar zonder slag of stoot moet tolereren!

En toch spreken de oneliners die de NCRV voor haar promotiebeleid bezigt mij erg aan. De wereld waarin je bent geboren is zoals hij is, en zo moet je hem accepteren ook. Voor mij en de medemens wisselen hoogtepunten, dieptepunten, meevallers en tegenvallers zich af met de regelmaat van een klok. Niet wijzen naar anderen als het even niet meezit, en zeker niet klagen. Maar zoals gezegd gaat me zo'n levenshouding nogal moeilijk af, al zit er denk ik wel enige vooruitgang in. En dat moet ook, want zo kan je misschien toch een steentje bijdragen om het leven op dit ondermaanse, samen met de anderen voor jezelf en iedereen een stukje leefbaarder te maken.

vrijdag, februari 25, 2011

't Gooi



Met de tentoonstelling 'de Salon Hilversum' in 'Museum Hilversum' over werk van van 21 hedendaagse kunstenaars en ontwerpers, waren we gisteren sneller klaar dan verwacht. Ik had in 't Gooi, van oudsher een regio waar bekende kunstenaars en ontwerpers als Charley Toorop, Mondriaan, Mauve, Bart van der Leck, Gispen, Benno Premsela, Berlage en Dudok woonden en werkten, toch een meer uitgebreidere collectie verwacht over de kunst, mode en vormgeving van nu. Maar het werk van Adriaan van den Berk, Nanette Kraaikamp, Barbara Kluiver, Bastiaan de Groot en nog 17 andere kunstenaars, was slechts in twee zalen van het museum opgesteld. Interessant, dat wel, maar kwantitatief nogal beperkt, we waren er met een uurtje doorheen!

Wat nu, weer naar huis of nog iets anders nu we toch nog hier zijn. Maar de meeste musea in deze omgeving kenden we wel. Een foldertje over de geschiedenis van Huizer aardewerk in het 'Huizer Museum' gaf uitkomst. In dat museum waren we nog nooit geweest. Echter onderweg, we reden nog in Hilversum, bedachten we bij nader inzien dat we een bezoek aan museum 'Beeld en Geluid' experience toch weer leuker vonden, bovendien konden we daar gelijk ook lunchen. Keren, en op naar het Mediapark, waar we even later de auto hadden geparkeerd. Maar niet voor lang, want eenmaal binnen Beeld en Geluid bleek het daar een heksenketel, de scholen hadden kennelijk vakantie. Wegwezen hier, dan toch maar ons oude plan, op naar Huizen!

Onderweg, bij brasserie 'De Goede Gooier' aan de Crailoseweg even een pitstop gemaakt. Ik ken die tent van diverse recepties en etentjes die ik daar in het verleden heb gehad. Maar eenmaal binnen, maakten we ook hier gelijk maar weer rechtsomkeert. Want gezien de sjiek gedekte tafels, zag het er niet naar uit dat we er nog even eenvoudig konden lunchen. En aan iets anders waren we zeker nog lang niet toe! Verder maar weer, het 'Huizer Museum' lonkte.

Nabij het 'Huizer Museum' aan de Achterbaan parkeerden we even later de auto. We hadden nog een halfuur voordat het museum z'n deuren voor het publiek zou openen, dus konden we mooi eerst ergens gaan lunchen. Na een halfuurtje sjouwen door Huizen kwamen we eindelijk in 'Brasserie Insolar' terecht aan het Oude Raadhuisplein. Insolar, las ik, betekent in het Portugees: Door de zon je laten beschijnen, kortom 'In het zonnetje'. Dat hadden we inmiddels wel nodig ook, want het leek zolangzamerhand wel of de sombere mist van buiten ook ons denken had vertroebeld, gezien het tot nu toe nogal frustrerende gerommel van ons die dag.

Maar de lunch in 'Brasserie Insolar' met heerlijke muntthee bracht gelukkig weer een beetje rust in onze bovenkamertjes. En eenmaal uitgegeten waren we weer zo helder, dat we zomaar konden besluiten om naar huis tegaan. Onze interesse voor de geschiedenis van het Huizer aardewerk was even helemaal verdwenen. Het was tot nu toe, op een enkele uitzondering na misschien, een dag geweest van gekloot en warrigheid zoals je dat soms kan hebben. Maar we treurden er niet om, waarom zouden we ook? Bovendien nog even en dan zat de vijf alweer in het uur, en waren we lekker thuis!

woensdag, februari 23, 2011

embouchure



Bombardon, ringbas, helicon kortom een bastuba om mee te marcheren, de voorloper van de huidige generatie sousafoons. Mijn vader toeterde vroeger op een bombardon bij de plaatselijke fanfare, dezelfde fanfare waar ik toen als apetrotse 11 jarige tamboer m'n best deed op de snaartrom. Samen gingen we naar de repetities en naar de diverse uitvoeringen. Op een keer, we hadden tijdens een uitvoering op straat o.a. de Colonel Bogey March gespeeld (een mars die mij, als ik hem hoor tot op de dag van heden nog altijd kippevel bezorgd) vertelde hij me na afloop thuis, dat hij de laatste tijd problemen had met zijn embouchure. Ammezuur zei hij, een nogal breed begrip, een combinatie van factoren t.w. lipstand, mondstukdruk, lipspanning, lipcompressie en luchtstroom. Bij hem betrof het met name de luchtstroom, het kwam er eigenlijk op neer dat hij onder het toeteren in ademnood kwam!



Nu kwam het wel eens voor dat kwajongens uit balorigheid tijdens een uitvoering buiten op straat, propjes papier of zakdoekjes in de kelk van de bombardon gooiden. Het was volgens m'n vader zelfs een keer voorgekomen dat ze er een graspol in hadden gemikt. En ja, met zo'n verstopte toeter blaas je je natuurlijk een waas voor ogen. Maar hoe dan ook, altijd had hij wel in de gaten als er iets dergelijks gebeurde, dan was het even de toeter op z'n kop, en klaar was kees weer. Maar deze keer was het anders, hij had het ding al eens op z'n kop gehad en er ingekeken, maar de toeter was volgens hem brandschoon. Hij begon dan ook het probleem bij zichzelf te zoeken. Hij moest toch maar eens met dat verrekte roken stoppen, of in ieder geval drastisch minderen.

Maar gezien zijn rooie hoofd onder het koperblazen bood de antirook actie weinig soelaas. Er moest bij nader inzien toch echt iets met die bombardon aan de hand zijn, dat kon haast niet anders. Ik stond erbij, die zaterdagmiddag op de stoep, dat hij een fluitketel kokend water in de kelk mikte, en de toeter bezwerend rond begon te draaien zodat het hete water in alle uithoeken van de bombardon z'n helende werking kon uitoefenen. Terugdraaiende gutste er een helder rood gekleurde plas water uit de kelk, dat uiteraard te denken gaf! En ja hoor, even later na nog een dosis heet water kletste de boosdoener in de vorm van een nat rood truitje voor z'n voeten op de stoep. Dat was lachen natuurlijk, maar het probleem was opgelost!



En sinds die tijd heeft de bombardon nooit meer met de kelk omhoog onder het schap in de hangkast gestaan. Sterker nog, sinds die tijd had hij bij voorkeur ook buitenshuis de bombardon omgekeerd om z'n schouder hangen. En over ammezuur heb ik hem sindsdien nooit meer horen klagen. Simpel eigenlijk, tegenwoordig spannen ze een handig daartoe ontwikkeld netje over de kelk van die grote toeters.

zaterdag, februari 19, 2011

Hodgepodge in de kroeg



Het eerste optreden van ons kersverse 'Hodgepodge' zit erop! In Café De Waerdt, een geschikte kroeg in de Harderwijkse binnenstad beleefden we gisteravond zowaar de première. Als naamloos muziekgroepje hebben we weliswaar het afgelopen jaar onze vrolijke 'Island Sound' al eerder laten horen op het 40 jarige trouwfeestje van onze zanger/gitarist uit Lelystad, maar dat was toch meer een onder onsje zal ik maar zeggen. Het optreden gisteravond in de kroeg beleefde ik toch iets anders. Spannend hoor! Je wil uiteraard zo goed mogelijk voor de dag komen, een beetje spanning is dan normaal. Het hoort er bij, het zou niet goed zijn als dat er niet zou zijn. Op routine drijven we voorlopig nog niet, moeten we trouwens sowieso niet willen ook, dat is nooit goed. Bovendien valt er voor ons nog wel het één en ander te leren! En dat doen we met veel enthousiasme en plezier.

Behalve met muziek, hebben we ons de afgelopen week ook bezig gehouden met een naam voor ons groepje, dat zich nu alweer ongeveer anderhalf jaar bezig houdt met Ierse folk- en pubmuziek. Allerlei namen zijn de afgelopen week de revue gepasseerd, Ierse Bende, Irish Gang, Cairde Banna, Spraoi, allemaal prachtig maar om allerlei reden kreeg 'Hodgepodge' wat staat voor hutspot, ratjetoe, mengelmoes of allegaartje toch de meeste stemmen. En zo gaan we voortaan dus als Hodgepodges door het muzikale leven!

Maar goed, ons eerste optreden dus in Café De Waerdt. Toen we tegen halfnegen daar arriveerde had onze zanger/gitarist uit Lelystad de hele versterkingsinstallatie al naar binnen gesjouwd, en hoefden we alleen nog maar een beetje te helpen met het opbouwen. Een klus waar professionals natuurlijk hun mannetjes voor hebben, echter zover zijn we nog even niet. Erg druk was het nog niet, we konden het dus allemaal rustig bekijken, maar rond tien uur waren we er dan toch helemaal klaar voor. Inmiddels was het ook al wat drukker geworden in de tent, en hadden we het eerste biertje achter de kiezen, het feest kon beginnen. Met de lyric I'm a rover werd de toon gezet en verstomde het geroezemoes in de kroeg zowaar tot fluisterniveau, en dat was nog niet alles, we kregen na afloop ook de handjes nog op elkaar! En dat was natuurlijk hardstikke mooi voor ons ego, want we hadden nog een behoorlijk repertoire tegaan!



Drie blokjes van elk zeven nummers, en daartussen natuurlijk de pauzes voor een biertje of wat dan ook. Dat alle nummers nou vlekkeloos gingen kan ik niet zeggen, maar lekker ging het wel. Alhoewel ik nog steeds enige moeite heb met de versterking van onze sound, mogelijk lag het aan de opstelling, maar ik hoorde de samenhang niet goed en dat is wel belangrijk. Achter de speakers spelend, gaan de klanken primair naar voren en niet rond, zoals we min of meer gewend zijn. Maar goed, dat euvel is met een paar extra speakers achter ons goed op te lossen.
Verder ging het zoals gezegd lekker, en voor we er erg in hadden was het een uur of halféén en speelden we 'Goodnight Irene', ons laatste nummer. En na nog een paar toegiftjes op verzoek te hebben gegeven, gingen de beentjes met I Can't Get No van de Rolling Stones zowaar nog even van de vloer. Waarna met een laatste biertje en een beetje napraten over dit en dat, de avond in de kleine uurtjes werd besloten, en er een einde kwam aan een mooie avond met 'Hodgepodge' in de kroeg.

dinsdag, februari 15, 2011

reis naar Mars



Reis naar Mars! Niet dat ik daar zelf op zit te wachten, integendeel, maar zo'n bericht intrigeert me wel. Afgelopen maandag, op Valentijnsdag dus, hebben twee van de zes marstronauten, die sinds juli vorig jaar zitten opgesloten in een compartiment in een hal van het Instituut voor Bio-Mechanische Problemen, afgekort het IBMP, drie vlaggen geplant in een zandbak in Moskou die het oppervlak van Mars moet verbeelden. Twintig minuten (de vertraging waarmee in het echt beelden van Mars naar onze Aarde zouden reizen) nadat de Rus Alexander Smoleevski en de Italiaan Diego Urbina de vlaggen hadden geplant, applaudisseerde de vluchtleiding iets verderop in het instituut voor de korrelige beelden op de monitoren alsof het allemaal echt was: De eerste stappen op de Rode Planeet!



Het één en ander maakt deel uit van het internationale Mars500-project. Doel van dit project is een reis van anderhalf jaar heen en terug naar Mars na te bootsen, inclusief een landing, om vooral na te gaan welke psychologische problemen zo'n onderneming voor de eenzame bemanning oproept. Acht maanden hebben de zes marstronauten, bestaande uit drie Russen, een Italiaan, een Fransman en een Chinees er nu op zitten, maar voor zover bekend vallen de geestelijke problemen reuze mee. Het gesimuleerde verblijf op de Rode planeet duurt 30 dagen, daarna volgt de terugreis, en op 5 november a.s. worden ze dan weer terug verwacht op Aarde.

Een echte bemande reis naar Mars is niet alleen veel duurder, (raming volgens NASA tussen de 221- en 295 miljard euro) maar natuurlijk ook veel risicovoller. Mocht bijvoorbeeld een Mars500-vrijwilliger plotseling zeer ernstig ziek worden, dan zal hij gewoon naar een Moskous ziekenhuis kunnen worden overgebracht! Iets dergelijks is gedurende een echte reis naar Mars uiteraard ondenkbaar.

Maar hoe dan ook, ik denk dat het er absoluut een keer van gaat komen. Al zal het ongetwijfeld nog wel even duren voordat de mens zijn eerste voetstappen op de Rode planeet zal hebben gezet. De ontdekking van Amerika in 1492 door Columbus was ook een avontuur waar destijds maar weinig mensen in konden geloven, laat staan dat ze het voor mogelijk hielden. Maar het zit nou eenmaal in de mens, die is zolang die al meeloopt op dit ondermaanse nieuwsgierig en levendig van aard gebleken. Zoektochten en ontdekkingen gaan alsmaar door, aan onze drang naar ontwikkeling op welk gebied dan ook komt nooit een einde!



Echter een reisje naar Mars laat ik toch graag aan anderen over, daar moet ik zelf absoluut niet aan denken! Ik blijf maar liever op Aarde, onze Blauwe planeet, kan ik mogelijk m'n kompaskoers nog eens een keertje op het Caribisch gebied richten, en de route varen die Columbus ook ooit gevaren heeft, dat lijkt me wel wat!

zondag, februari 13, 2011

The Golden Fifties



Het Vlaams-Nederlands ensemble 'Men's Voices' zingt niet alleen repertoire van de legendarische Berlijnse mannengroep 'Comedian Harmonists' uit de jaren dertig van de vorige eeuw, (zie m'n stukje vocal piano sextet van 30 november 2010) maar ook van diverse Amerikaanse mannengroepen uit de vijftiger jaren. En dat doen ze hartstikke goed, vrijdagavond in theater 'De Poorterij' in Zaltbommel was ik daar samen met J, W, A en J getuige van. De nostalgische muziek van o.a. The Mills Brothers, The Hi-lo's, The Platters, The Inkspots en Duke Ellington, werd daar door de heren onder begeleiding van Gery's Big Band uit het Belgische Vlaanderen, met een aanstekelijk enthousiasme zeer humoristisch gebracht. Het zangplezier spetterde bij wijze van spreken van het podium af!



Geïnspireerd door hun grote voorbeeld 'Comedian Harmonists' besloten vijf zangers, die elkaar in Zwitserland toevallig tegen het lijf liepen tijdens een concerttour in 2002 aan het Meer van Genève, een identiek ensemble op te richten. De a cappella groep 'Men's Voices', bestaande uit de tenors Frank François, Marcel de Ridder en Henk Gunneman, bariton Marc Meersman, bas Johan Feyen en pianist Dirk Vermeir was geboren. Al snel waren ze succesvol, wat vervolgens leidde tot een reeks concerten en opnamen voor de Belgische en Nederlandse radio en televisie.

Het was ondanks de stromende regen een genoeglijk avondje daar in Zaltbommel. Het gezamelijke hapje in 't Stadscafé aan de Markt, waar ik overigens wel per ongeluk een halfglas rode wijn over me heen gesmeten kreeg, de wandeling naar theater 'De Poorterij' aan de Nieuwstraat en het prachtige concert, met in de pauze zowaar een drankje van de zaak. En oh ja, wat ik bijna nog zou vergeten, Gery's Big Band o.l.v. Gery Liekens was ook super goed!

woensdag, februari 09, 2011

Aloha Hé



Ietwat lodderig onderuit gezakt zat ik gisteren op TV even naar 'Man Bijt Hond' te kijken. Zie ik een 89 jarige Vic Spangenberg in z'n seniorenwoning in Alkmaar herinneringen ophalen uit de tijd van de 'Kilima Hawaiians'. Hij is de enige nog van de band die nu nog leeft, ooit speelde hij daar steelgitaar, het kenmerk van de band.

Ik zat gelijk recht op, met m'n gedachten in de begin jaren vijftig, toen ik als tien of elf jarig jongetje samen met m'n moeder een keer naar een uitvoering van deze gasten ben geweest. Zij was aardig gek op de muziek van dit roemruchte gezelschap, die je in die tijd ontzettend vaak op de radio hoorde. In mijn puberteit nam mijn interesse voor de zoetsappige muziek snel af, al bleef de steelgitaar mij wel boeien. Maar het is frappant dat ik nummers als Er hangt een paardehoofdstel aan de muur; Sarina, het kind uit de dessa; 's Avonds als het kampvuur brandt en Aloha Hé nu nog zo kan meezingen. Het nummer Aloha Hé staat trouwens ook op het repertoire van ons Havenkoor, zij het wel in een iets andere en vooral pittiger uitvoering!



Onder invloed van de rock-'n-'roll, en later ook van de beatmuziek daalde de populariteit van de groep in de latere jaren vijftig en de jaren zestig snel tot een dieptepunt. In de jaren zeventig leefde de band mede door toedoen van onder anderen de NCRV TV nog wel weer op, maar dat was van zeer korte duur. Het was gebeurd met de 'Kilima Hawaiians', maar als gezegd, gisteren zat ik door dat malle TV programma in gedachten weer even samen met m'n moeder in dat zaaltje op de Brink in Wezep naar hun te luisteren.

zondag, februari 06, 2011

Afstanden



Van de week las ik in de Volkskrant, dat de ruimtetelescoop 'Kepler' zes planeten heeft ontdekt rond de ster 61 Cygni in het sterrenstelsel Zwaan, 2000 lichtjaren van ons verwijderd! Dat is 60x60x24x365x300.000x2.000= 18.921.600.000.000.000 km bijna 19 biljard kilometer als ik het goed heb. En eigenlijk is het nog meer, want de afstand voor de schrikkeluren heb ik niet meegerekend. Eén van de planeten rond de ster zou mogelijk condities hebben die een vorm van leven in die contreien denkbaar maakt.

En gisteren zag ik weer onderstaande foto's in de krant van schuivende duinen op de polen van Mars, gemaakt met de z.g. HiRISE-camera aan boord van de Amerikaanse planeetverkenner 'Mars Reconnaissance Orbiter'.



Mars draait om dezelfde ster als wij en ligt op een afstand van 60 tot 380 miljoen kilometer van ons af, een schijntje vergeleken bij sterrenstelsel Zwaan. Om over de afstand naar onze maan maar helemaal te zwijgen, want die is gemiddeld maar een luttele 384.450 kilometer van ons verwijderd. Maar daar zijn we dan ook wel geweest! Ik zie de historische TV beelden in de nacht van zondag op maandag 21 juli 1969 nog goed voor me. Met rode koppen van opwinding hoorden we even vóór vier uur 's nachts onze tijd "the Eagle has landed". Even later beelden van 'the Eagle' en van Neil Armstrong, die vlak voordat hij de eerste voetstappen op de Maan zou zetten, de legendarische woorden sprak "That's one small step for man, one giant leap for mankind"



In het 'National Air and Space Museum' in Washington D.C. waar je volgens hun de grootste collectie vlieg- en ruimtevaartuigen ter wereld kan bezichtigen, heb ik later samen met J, C en B 'the Eagle' eens goed van nabij kunnen bekijken. Het was uiteraard een prototype van de maanlander, maar wat een raar in elkaar gefrommeld ding, het leek uit louter zilverpapier of beter gezegd goudpapier te bestaan.

Ik heb de indruk dat ze tegenwoordig met al die geavanceerde camera's in de ruimte de één na de andere ontdekking doen. Vooral de laatste tijd hoor en lees ik daar met de regelmaat van de klok iets over. Prachtig, wie weet ontdekken we op termijn een nieuwe Aarde ver buiten ons eigen zonnestelsel. Maar al zouden we ooit een keer in staat zijn om met de snelheid van het licht te reizen ofwel zo'n slordige 300.000 km/s, dan nog zal zo'n reisdoel lijkt mij niet of moeilijk haalbaar zijn tijdens de duur van een gemiddeld mensenleven. (Tenzij de tijd en het verouderingsproces bij de lichtsnelheid van een massa inderdaad stil staat, zoals Einstein beweert in zijn relativiteitstheorie, want dat biedt natuurlijk wel perspectief.) En al helemaal niet als het in de buurt van sterrenstelsel Zwaan ligt, want daar zijn de lichtbeelden van het begin van onze jaartelling nu net zo'n beetje aangekomen. Een enorme afstand dus, maar wel een afstand die ze in de wereld van de astronomie nota bene nog 'bij ons om de hoek' noemen!

We staan trouwens wel aan de vooravond van de commerciële ruimtevaart las ik. Dan hebben ze het over uitstapjes tot even buiten onze eigen aardatmosfeer, waar de effecten van de zwaartekracht nauwelijks of geen invloed uitoefenen, laten we zeggen een huppelsprongetje van 150 tot 700 km boven het Aardoppervlak. Bevoorrading van ruimtestations en dat soort dingen, maar ook een vlucht naar Australië wordt van hier uit zo een uitstapje van hooguit een paar uurtjes. En dat lijkt me wel wat!

donderdag, februari 03, 2011

kitsch



De kitscherigheid in het Grieks mediterraans restaurant 'Plaka' in Weesp, is haast vertederend. De vele muurschilderingen daar van Griekse goden als Poseidon, Aphrodite, Eros, Apollo en een hippocentaur, wedijveren volgens mij in hun kitscherige aanwezigheid met de lelijke decorachtige inrichting en de nep dorische zuilen en bogen, om over de kleurstelling en verlichting maar te zwijgen!

Desondanks hadden we daar met z'n viertjes een aardig plekje weten te bemachtigen bij het raam, waar we gelijk al werden verrast met een Ouzo van het huis. Ja,ja de mannetjes van het Herenleed hadden het gisteravond weer goed getroffen, maar daar zorgen we doorgaans ook wel voor! Echter als zo vaak was de wijnkeuze weer een beetje controversieel. Wordt het rood, wit of beiden, een huiswijntje of de wijnkaart, of toch maar die harsige Retsina, we zitten nou eenmaal bij een Griek. Het is een spel natuurlijk, uiteraard zijn we er ook deze keer weer prima uit gekomen. De menukaart gaf verder weinig soelaas, met de gebakken mosselen en calamaris vooraf, en de gebraden kalfs- en lamsbout als hoofdgerecht was weinig mis. Het enige probleem was echter de hoeveelheid, porties voor dokwerkers volgens ons, die een zware werkdag achter de rug hebben. Alle vier kwamen we nauwelijks verder dan de helft, wat volgens de aardige serveerster daar vaker voorkwam. Desalniettemin lieten we ons even later het toetje van ijs met slagroom en koffie na toch nog weer goed smaken.

Rond halfelf stonden we buiten en ging een ieder weer zijns weegs. Vroeger bezochten we na het eten nog wel eens een kroeg, maar dat doen we nu nog hoogst zelden. Dat hebben we een beetje gehad, alles heeft kennelijk zijn tijd! We zijn nu vroeg thuis, maar het avondje Herenleed met vaak geanimeerde gesprekken beleven we er doorgaans niet minder plezierig om, zelfs niet in een kitscherige ballentent.