woensdag, december 31, 2008

Op nen dag...



Wat er met die jongen aan de hand is weet ik niet, maar hij blijft schrijven! Afgelopen maandag schreef hij in z'n collum, dat ze onder leiding van ene Femke een stalen band, een z.g. halo om zijn hoofd aan het zetten waren. Een pijnlijke zaak, schroeven in z'n schedel, dat soort dingen.
Vandaag, Martin Bril ligt nog steeds in het ziekenhuis, schreef hij een stukje over Troost. Een lieve mantelzorger komt bij hem langs met de ochtendbladen, en leest hem 'De zin van' voor, een rubriek uit Trouw waar bekende Nederlanders hun motto, leefregel of ultiem inspirerende zin mogen kiezen en toelichten. Deze keer was de beurt aan Youp van 't Hek. Zijn nogal dramatische zin luidde: 'Leef je leven als je allerlaatste uur.'

Youp, die zichzelf altijd erg serieus neemt en behoorlijk moraliserend uit de hoek kan komen, heeft het moeilijk met de grote dingen in het leven! Maar de humor houdt hem staande en sleept hem er door heen. De lieve mantelzorger, juffrouw Gerritsen, ook een humoristisch typetje, vind het allemaal maar gezeur. Ze krijgt de slappe lach van figuren die zichzelf altijd maar te serieus nemen, en in het bijzonder van Youp, met z'n 'Troost', lees ik tussen de regels door. Mensen denken vaak dat ze heel wat zijn, zei ze ook nog, maar we zijn echt niet veel, om maar niet te zeggen niets.

Ik ken juffrouw Gerritsen niet, maar ik vind haar nu al sympathiek! Waarom weet ik niet, maar er schoot me door die uitlatingen van haar een gedicht van Willem Wilmink te binnen. Ik heb het opgezocht, het is een prachtig gedicht uit 1992 dat me altijd weer ontroerd en me steevast in een nogal melancholische stemming brengt. Het is in het Twents geschreven, Enschedees stadsplat zoals de in 2003 overleden Wilmink het zelf noemde, ik citeer:

Op nen dag

Op nen dag dreenk iej gin Grolsch meer...
loop iej nich meer deur de stad
Al oew wille en al oew hartzeer
he'j dan had.

Wichter, laandskopn en steedn
alns wa'j machtig mooi hebt vundn,
tookomstplann en verleedn
goat te grundn.

n Een wil zich nich overgeevn
en mut liedn tot e rust,
n aander means passeert zien leavn
onbewust.

Loa'w der nog meer eenn nemn,
gun oe nog wat zit in t gat:
veur iej t weet kö'j niks meer hebn...
dan he'j t had.

dinsdag, december 30, 2008

Vuurwerk ?



Als ik de berichtgeving over vuurwerk tijdens de jaarwisseling goed begrijp, krijgen we andere tijden. In de toekomst zal het afsteken door professionals moeten gebeuren. En zal het niet meer zoals tot op heden altijd is geweest, door jan en alleman kunnen worden gekocht en afgestoken!

Politie en hulpverleningsdiensten houden hun hart vast voor het ook nu weer verwachtte wangedrag van vuurwerkvandalen, veelal autochtone mannen tussen de 18 en 30 jaar, las ik in de Volkskrant. Ging er de vorige jaarwisseling al voor ruim 60 miljoen euro aan vuurwerk de lucht in, dit jaar zo las ik ergens, wordt er naar schatting zeker voor een slordige 65 miljoen euro aan vuurwerk het zwerk in geblazen. Hoezo creditcrisis? Nou ja, laten we eerst maar afwachten hoe het uitpakt!
Alleen al door vuurwerk was er vorig jaar voor bijna een 1 miljard euro schade. Er gingen 22 scholen in vlammen op, tientallen brandweerlieden, ambulancemedewerkers en politieagenten werden gemolesteerd, en er werden op grote schaal vernielingen aangericht. Het was een ware horrornacht!

De verwachtte teloorgang van de vuurwerkfolklore tijdens de jaarwisseling hebben we dus aan ons zelf te danken. Excessen zijn er altijd wel geweest, maar bij mijn weten nooit zo extreem als vorig jaar. Dat was van een totaal andere orde, dat was oorlog en dat kan en mag natuurlijk niet nog eens gebeuren!

Als jongen van een jaar of 10, 12 knalde ik met mijn vriendjes de hele kerstvakantie door, met een stukje carbid dat we bij de dorpssmid haalden. Het koffiestroopbusje van Buisman gaf doorgaans niet van die dreunen die je nu vaak hoord, maar we hadden er erg veel plezier in. En als het dan echt middernacht was op oudejaarsavond, toverde mijn vader een handje vol rotjes voor de dag, en soms een vuurpijl. Vreugdevuurwerk!
Zelf koop ik al jaren geen vuurwerk meer, niet dat ik er ooit veel centen aan uitgegeven heb, maar toch. Wel gaat er bijna elk jaar wat veiligheidsvuurwerk van de 'Swing' in rook op. Handstakellichten, drijvende rooksignalen en parachute vuurpijlen. Je moet toch weten als de nood ooit eens aan de man komt, hoe je met die dingen om moet gaan. Bovendien is en blijft het leuk werk, en al helemaal als je dat samen met je kleinkinderen doet!

zondag, december 28, 2008

Winterfeest



Dit jaar maar eens een keer geen Wintercircus in een grote tent in Apeldoorn, maar een Winterfeest in het kapelletje van Kasteel de Haar in Haarzuilens. Met nummers als 'De dansende sneeuwpop', 'Spek en Drop en Rok en Rol' en 'Opzij', wist de kinderpopgroep 'De Voetzoekers' uit Amsterdam de stemming er bij de kleintjes goed in te krijgen. Ook al vonden onze eigen kleinkinderen het repertoire een beetje kinderachtig, na afloop verzekerden ze ons in alle toonaarden dat ze wel hadden genoten. In iedergeval waren we allemaal weer een beetje bijgekomen, van de ijskoude (kinder)rondleiding door Kasteel de Haar, die we vlak voor het winterfeestje hadden gehad.



De oudste bekende vermelding van het "Huys Ter Haer" dateert uit 1391. Door het huwelijk van Yosina van de Haar met Dirk van Zuylen kwam in 1449 het huis in het bezit van het geslacht Van Zuylen. Het kasteel is in de loop der tijd vaak veroverd en verwoest, maar werd steeds weer opgebouwd.
In 1890 erfden nazaat Etienne Baron van Zuylen van Nijevelt van de Haar het inmiddels tot een ruïne vervallen kasteel. Met behulp van bouwmeester Pierre Cuypers en het fortuin van zijn vrouw Hélène de Rothschild, werd in die tijd het kasteel in neogotische stijl gerestaureerd en voorzien van elektriciteit, stromend water en stoomverwarming.
Momenteel wordt het kasteel weer gerestaureerd en van een nieuwe fundering voorzien. (Pierre Cuypers had in zijn tijd de extra opbouwen op de bestaande fundering uitgevoerd, met als gevolg verzakkingen en gigantische scheurvorming in de loop der jaren door het hele gebouw heen) Het gehele gebouw wordt nu onderhanden genomen, zodat het monument voor de toekomst gespaard blijft. Verwacht wordt dat de restauratie eind 2010 afgerond zal zijn.

Na afloop van het Winterfeestje zijn we naar Lage Vuursche gereden, en hebben daar in restaurant 'Het Vuursche Bos' heerlijke pannekoeken gegeten en ijs toe, want we hadden het nog niet koud genoeg gehad. Zeker weten doe ik het niet, maar ik heb wel het sterke vermoeden dat de kleinkinderen dit het hoogtepunt van de dag vonden.

woensdag, december 24, 2008

FémininMasculin



Onlangs las ik in een artikel van Volkskrantredacteur Malou van Hintum een reactie op de briefwisselingen in de Volkskrant van schrijfster Naema Tahir en rechtsfilosoof Andreas Kinneging. Ze betoogden daarin dat mannen en vrouwen fundamenteel van elkaar verschillen, verschillen die zijn verankerd in hun biologie, een begrip dat ze beiden zeer statisch handteren. Het negeren van de verschillen heeft voor veel frustraties gezorgd, zowel binnen feministische kringen als daarbuiten. Het moet dus anders, emancipatiebeleid moet gebaseerd zijn op de verschillen tussen mannen en vrouwen. Mannetje Kinneging gaat zover dat hij vindt, dat in het 'nieuwe feminisme' vrouwen op de eerste plaats thuishoren in hun gezin!

Zonder te beweren dat mensen in alle opzichten maakbaar zijn, aldus van Hintum, gaan de beide briefschrijvers met hun statische gedachtengang aangaande de biologische verschillen wel voorbij aan allerlei onderzoeken, waaruit allesbehalve blijkt dat de biologische verschillen statisch zijn. Verschillen zijn er natuurlijk, maar door daar een etiket op te plakken, creëer je wel twee nooit bestaande archetypen, en dat kan niet de bedoeling zijn, dan ben je volgens van Hintum weer terug bij af. Verschil erkennen in het 'nieuwe feminisme' betekent volgens van Hintum, diversiteit aanmoedigen, en mannen en vrouwen faciliteren om te kunnen kiezen.

Dat met name de vrouwen niet op de eerste plaats thuishoren in hun gezin, is een conclusie die ook viel op te maken uit de reportage 'Vrouwelijk tegenwicht' in de Volkskrantbijlage 'Kredietcrisis Zegen of vloek' van Elsbeth Stoker en Carlijne Vos , prachtig geïllustreerd door Yvonne Kroese (zie ook collage).
Ze spreken in hun reportage de hoop uit, dat Wouter Bos in zijn bijdragen tot oplossingen van de financiële ellende, nu eens een keer verder kijkt dan het 'Old Boys Network'. Een recycling van bekende mannen ten koste van de capabele vrouwen, waarvan er ook genoeg zijn, zou wel eens een grote vergissing kunnen zijn. Hebben al die hijgerige top-bonus mannetjes immers niet voor een belangrijk deel bijgedragen aan de huidige problemen in de financiële sector? In dit opzicht lijkt mij zijn keuze voor oud-minister van Financiën Gerrit Zalm, om als bestuursvoorzitter ABN Amro/Fortis opnieuw op te tuigen een gemiste kans. Al ben ik ook weer niet van mening dat hij de verkeerde man is voor deze klus, maar toch!

Ik kan mij wel vinden in de gedachtengang van beide dames, dat de misère van de kredietcrisis voor vrouwen mogelijk uitgelezen kansen creëert, om het gewraakte glazen plafond nou eens voorgoed aan diggelen te slaan!

zondag, december 21, 2008

fiësta de la nonpensionado



Deze beeldimpressie van een enerverend weekend, maakt wat mij betreft een prozaïsche completering voor een keer totaal overbodig.

woensdag, december 17, 2008

Advent met Vol Luid



Woensdagavondvieringen tijdens Advent noemen ze de drie avonden in december. Een moment van ongeveer een half uur in de Katholieke Kerk van Putten, waarin je je kan bezinnen en voorbereiden op het komende Kerstfeest. Vieringen die zich kenmerken door samen te zingen, muziek te maken of gewoon stil te zijn. Ik kom nooit in een kerk, dus ook tijdens de kerst niet, maar vanavond was ik opeens wel van de partij. Klein Koor Vol Luid waar J op zit, was uitgenodigd om de liturgie voor deze avond mede vorm te geven, en dat wilde ik toch wel graag meemaken!

Er werden kaarsjes ontstoken door kinderen, waarna ze op de wijs van 'Er is een roos ontloken' zongen: De derde kaars mag branden. Het kerstfeest komt nabij. Het licht in onze handen, bedoeld voor jou en mij. De warmte van een kind, een stal van mensenliefde, 'tIs God die ons bemint. Er was een welkoms woord, er werden mooie gedachten uitgesproken, er was een kort gebed en er werd door de bezoekers nog meer gezongen.

Vol Luid zong Ave Maria en het lied Maria durch ein Dornwald ging. Verder werd er volgens mij zo ongeveer door iedereen behalve ik, hardop een geloofsbelijdenis uitgesproken met de tekst: Wij zijn toch één? Wij kennen ook hoop en verlangen? Wij zijn toch sámen op weg met een belofte? Proberen wij te leven van dat geheim? Daarom zeggen wij samen: Ik geloof in God. Jezus is mijn Heer. Mijn Kracht is zijn Geest. Mijn belofte is zijn Rijk. Mijn thuis zijn Kerk. Zo zal het zijn. Amen.



Het is allemaal nogal wat. Toch vond ik het niet vervelend om er bij te zijn, even kreeg ik zelfs heimwee naar vroeger. Maar de ratio in mij zette me al snel weer met beide benen op de grond. Het was de devote saamhorigheid die mij even ontroerde in dit kleine intieme kerkje, samen geloven in een religie. Maar geloven in een religie die al heel lang niet meer de mijne is, en nooit geweest is ook kan ik achteraf wel zeggen.
Maar dat terzijde, blijft toch over een moment van saamhorigheid in wat dan ook, verbazing, verstilling en bezinning of misschien geloof in elkaar, het goede in de mens, los van elke religie. Wie kan het zeggen, ieder heeft zijn eigen gedachten. Van mij mag iedereen geloven wat ie wil, als je anderen er maar niet mee tot last bent!

maandag, december 15, 2008

red copper wedding



Als tenorsaxofonist speelde ik ooit in de 'Copper Weddingband'. Een gelegenheidsbandje dat in het leven geroepen was voor het koperen huwelijksfeestje van onze vrienden H en M. Het feestje speelde zich af op een boot op het IJ in Amsterdam, en de bruid en bruidegom zaten zelf ook in de band. 'Mocking bird hill' was onze favoriete song, en het verdere repertoire was ook al vrij melig, bewust overigens. Muzikaal stelden we niet veel voor, daar hadden we tekort voor geoefend met z'n allen, maar we hebben wel veel gelachen die avond.

Gisteravond hadden we een 'Copper Wedding Diner' met S en W, zomaar ineens, intiem en gezellig. Dat was heel andere koek, niks geen voorbereidingen en zenuwachtigheden voor een optreden of wat dan ook, gewoon een telefoontje van kunnen jullie vanavond? 's Morgens wisten we nog van niets, en aan het eind van de middag zaten we in een leuke tent gezellig te kletsen en te smikkelen. Een leuke verrassing, daar hou ik wel van!

zaterdag, december 13, 2008

Carolinensiel



De museumhaven van Carolinensiel ligt aan het riviertje de Harle, die bij Harlesiel een paar kilometer verderop, tegenover het eiland Wangerooge, uitmondt in de Waddenzee. In het midden van het pittoreske haventje een grote kerstboom op een drijvend vlot, en aan de kaden diverse platbodems en de Concordia II, een grappig klein raderbootje voor rondvaarten hier in het toeristenseizoen. Naast de ZL9, volgens mij een tweemast tjalk, lag de 'Poolster' afgemeerd, en daar kwamen we voor. De 'Poolster' zeilnummer 157 VB, en sinds kort eigendom van de familie S, is een naar een ontwerp van de Boer, in 1984 in Lemmer door de gebroeders Hummel gebouwde Lemsteraak van elf en een halve meter lang.

Aanvankelijk zouden we met z'n drieën, de nieuwe eigenaars en ik, direct na de sleuteloverdracht de 'Poolster' dit weekend naar Nederland varen. Maar bij nader inzien veranderde dit plan de afgelopen week. Er zijn nu twee opties t.w. a) wachten voor het tochtje over de duitse wadden op iets standvastiger weer, maar hoe lang kan dat in dit jaargetij nog wel duren of b) daar op korte termijn het water uit, de mast eraf en het geheel op een dieplader naar Nederland vervoeren. Stiekem hoop ik een beetje dat ze bij het eerste plan blijven, ik heb wel zin in een tochtje over de wantijen. Maar ik kan mij natuurlijk ook alleszins voorstellen dat de familie S de 'Poolster' zo snel mogelijk thuis wil hebben.

Hoe dan ook, ik wacht wel af. Voorlopig heb ik, terwijl de nieuwe en oude eigenaar bezig waren met wat formaliteiten, het schip eens goed kunnen bekijken. Het is een prachtig gebouwde aak, vakwerk, je zou niet zeggen dat de 'Poolster' al bijna 25 jaar oud is. Het enige wat moet gebeuren is wat lakwerk, maar dat zal ongetwijfeld gedaan zijn voor het nieuwe seizoen weer begint.
Op het internet vond ik tot m'n verrassing prachtige foto's van de 'Poolster' onder vol tuig, strijdend om een gunstig eindresultaat in de Friese Hoek race.
Ik kan nu al met plezier uitzien naar de wedstrijd ergens op het IJsselmeer of waar dan ook, die de komende zomer bij leven en welzijn zeker een keer zal ontbranden tussen de 'Poolster' en de 'Swing'.

woensdag, december 03, 2008

Sydney Opera House



Ik las in de krant dat Jorn Utzon, de Deense architect van het wereldberoemde Sydney Opera House, op 90-jarige leeftijd in zijn woonplaats Aalborg is overleden.
Het sculpturale opera gebouw, dat in de eerste oogopslag op een vloot zeilboten lijkt, intrigeert mij al sinds de beginjaren zestig toen ik als broekie in het vak nog maar net op een architectenbureau werkte. Utzon was destijds al een tijdje met het plan bezig, maar voor mij was het toen de eerste keer dat ik het, naar ik meen in het vakblad L'Architecture d'Anjourdhui gepubliceerd zag. Het wereldberoemd geworden beeldmerk van Australië, is het resultaat van een in 1957 door Utzon gewonnen internationale ontwerpwedstrijd. De bijzondere blikvanger in de haven van Sydney die in 1973 officieel werd geopend door Koningin Elizabeth II, is vorig jaar door Unesco op de werelderfgoed lijst geplaatst. Momenteel zo las ik, wordt het 35 jarige bouwwerk voor ongeveer 700 miljoen amerikaanse dollars gerenoveerd en aan de hedendaagse eisen aangepast.

De grote witte dakschalen die op opbollende zeilen lijken, overkoepelen twee grote amfitheaters. De spitsboogachtige dakschalen die verschillend van hoogte zijn, de hoogste is ca. 55 meter, zijn overlappend boven de twee amfitheaters gepositioneerd.
Het ontwerp van Utzon was helder, de uitvoering die door o.a. de moeilijkheidsgraad destijds duurde van 1958 tot 1973, liet echter veel te wensen over. Door technische problemen en de enorme overschrijding van de bouwkosten, mocht Utzon zich op laatst niet meer met de bouw bemoeien. Hij verliet Australië in 1966 om er nooit meer terug te keren. Het gebouw heeft hij nooit anders dan op foto's afgezien!

Toch is Utzon nog op 82 jarige leeftijd vanuit Denemarken als supervisor betrokken bij de renovatieplannen, en kan hij zo de ontwerpaanpak van zijn zoon en opvolger Jan en het architectenbureau Denton Corker Marshall beïnvloeden. Kennelijk toch een vorm van rehabilitatie. Maar nu hij dood is, zal hij ook deze keer het resultaat van zijn inbreng op de renovatieplannen niet in natura kunnen beleven.

maandag, december 01, 2008

ad corpus



Het was alles bij elkaar een druk dagje zaterdag. Eerst huisje gekeken in Leidschendam, toen in Oegstgeest eindelijk een keer museum Corpus bezocht (twee eerdere pogingen om daar binnen te komen waren door stommiteiten van onze kant mislukt, maar driemaal is scheepsrecht zullen we maar zeggen), daarna een hapje in restaurant 'In den Doofpot' aan de Turfmarkt in Leiden, en toen nog naar het verjaardagsfeestje van J en I aan de Bosuilstraat aldaar. Toen we eindelijk thuis waren was het al weer zondag geworden.

Onze eerste poging om museum Corpus aan de A44 in Oegstgeest binnen te komen, was op 19 maart j.l., vijf dagen na de officiële opening door koningin Beatrix. Maar helaas bleek het museum toen voor het gewone publiek nog gesloten. Met excuses voor de foute berichtgeving in deze van de landelijke pers. Ook de tweede poging die we in gezelschap van ma V ondernamen op 3 juni j.l. mislukte. We hadden niet gereserveerd, wat wel had gemoeten. Je wordt namelijk in groepjes ingedeeld en rond geleid en de capaciteit kent zijn grenzen, helaas voor ons zaten ze vol, dus volgende keer beter! Die volgende keer was dus j.l. zaterdag, en nu ging alles goed, maar gezien onze tijdige reservering deze keer hadden we uiteraard ook niet anders verwacht!

Je maakt in het zeven verdiepingen tellende gebouw, dat is gebouwd naar een idee van zakenman Henri Remmers en ongeveer twintig miljoen euro heeft gekost, een wandeling door het menselijk lichaam. Via knie, waar de wandeling begint, kom je onderweg de baarmoeder tegen, met een koptelefoon en 3D bril op lijkt het even alsof je zelf nog in het geboortekanaal zit. Via de ingewanden en alle organen kom je in het hoofd aan, en wandel je middels mond, neus, oog en oor na een tour van een klein uurtje uiteindelijk de hersenpan binnen. Door een zijdeur verlaat je het menselijk lichaam daar, en kun je weer doen wat je wilt. Je kunt in het museumdeel buiten het lichaam al wandelend naar beneden, interactief deel nemen aan allerlei testjes en educatieve attracties, of je neemt de snelste weg via trap of lift weer naar de beganegrond terug.

Een wandeling door het menselijk lichaam, een boeiende excursie was het!