maandag, december 31, 2007

Oudejaarsdag



Eén en dertig december tweeduizendzeven, oudejaarsdag twee uur in de middag, nog tien uurtjes en dan is ook dit jaar weer verleden tijd. We vieren de jaarwisseling vanavond bij G en C in Kampen, maar naar de frequentie van het knalwerk buiten te oordelen, lopen er al heel wat mensen op dit gebeuren vooruit. Als ze vanavond nog maar wat vuurwerk over hebben, maar dat zal ongetwijfeld het geval zijn, want ik hoorde dat er dit jaar voor ruim €. 60.000.000,- aan is uitgegeven! Er zitten enorm zware dreunen tussen, alsof er een bom ontploft, je schrikt je voortdurend een bult.

Oudejaarsdag, de laatste dag van het jaar, is de dag van de weemoed. De dag van de ultieme melancholie! Of is dat overdreven? Misschien, maar ik weet niet anders dan dat deze dag bij bijna iedereen die ik ken als bijzonder wordt ervaren. En dat we aan het eind van deze dag, na de nodige glazen en vette happen te hebben genuttigd, dikwijls jankend achteruitkijken en lallend vooruitblikken. Het is niet anders, maar waar komt dat toch vandaan? Rationeel bekeken is het een dag als alle andere dagen. Goed, het begin van een nieuwjaar is een nieuw begin van alles, van beste wensen en goede voornemens. Maar na een paar dagen zit je doorgaans al weer in je gewone ritme, en vraag je je af wat die goede voornemens ook alweer inhielden.

Toch laat ik de ratio voor vandaag maar voor wat het is, en mag voor mij het gevoel zegevieren. Ik zie er naar uit om vanavond met een aardig stel mensen de jaarwisseling te vieren. En ik ga lekker eten en drinken vanavond, want voor de lijn hoef ik het niet meer te laten las ik vanmorgen in de krant, mannen met een buikje gaan langer mee! Ook neem ik mij voor het volgend jaar een meer optimistische kijk te hebben op van alles en nog wat, maar in het bijzonder op het doen en laten van de mensen waarvan ik zo hou!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!

vrijdag, december 28, 2007

Wintercircus



Op 2e kerstdag gaan we nog wel eens met kinderen en kleinkinderen naar het vrij kleine, en daardoor zo intieme Wintercircus in Apeldoorn. Ook deze keer, voor de derde keer alweer, waren we 's middags om één uur van de partij. In een afgeladen maar sfeervolle circustent zaten we met spanning te wachten op de dingen die gingen komen. En dan ineens is het zover: Hooggeëerd Publiek! Onder luid applaus kwam spreekstalmeester Wim Zomer met in z'n gevolg het hele internationale gezelschap aan artiesten op de piste zich voorstellen. Het was begonnen, de komende paar uur konden we genieten en huiveren van de bonte wereld van het circus. En genoten hebben we! De topacts werden gebracht door artiesten uit Rusland, Hongarije, Polen, Duitsland en Nederland. Trapezewerk, acrobatiek, clowns, jongleurs met paarden en honden, en niet te vergeten het beruchte dodenrad. Persoonlijk vond ik de prestaties van het twaalf jarige duitse jongleurtje Thomas Janke nogal indrukwekkend, als je op die leeftijd al zoveel ballen in de lucht weet te houden verdient dat volgens mij veel respect.

In de pauze stonden we in de rij voor een grote suikerspin. En Mink liep al een tijdje te zeuren om een kleuriglichtgevend handstakeltje, of hoe moet je zo'n ding eigenlijk noemen, maar daar wou ik niet aan beginnen. Dan zou ik er natuurlijk gelijk weer zes moeten kopen en dat was ik niet van plan. Want ik ken dat, na afloop is de batterij leeg en smijten ze die dingen toch weer van zich af. Maar de suikerspin maakte alles goed, al zat hij even later wel weer met beide pikhanden omhoog, die hij dan weer eerst wilde wassen, terwijl de voorstelling net weer was begonnen. Maar het mocht de pret allemaal niet drukken, dat beetje zeuren namen we maar op de koop toe. Na afloop waren we het er allemaal over eens, ook deze keer hebben we weer kunnen genieten van een prachtige voorstelling.

Tegen een uur of vijf zat het hele stel bij ons thuis bij het aperatief nog een poosje na te praten over dat leuke, kleine, lieve wintercircusje.

donderdag, december 27, 2007

Jong Oranje



Op 1e kerstdag zijn we weer eens op Paleis Het Loo wezen kijken, dit lijkt bij ons wel traditie te worden met dit soort dagen. Je kan er altijd prachtige wandelingen maken door de tuinen, en er is in het paleis ook altijd wel één of andere tentoonstelling te zien. Niet dat we die altijd even boeiend vinden, maar dat maakt niet uit, we vinden het doorgaans so wie so al leuk om daar een beetje rond te banjeren. Deze keer was er "Vorstelijke kinderportretten, toen en nu" te zien, een tentoonstelling over kinderportretten uit de 16e tot en met de 20e eeuw. De prinsjes en prinsesjes van het huis van Oranje, werden om diverse reden van jongsaf aan veelvuldig geportretteerd, op schilderijen en tekeningen, en later ook in foto- en filmbeelden. De vele schilderijen, tekeningen, foto's en filmpjes vormden samen een aardige expositie, maar we waren er toch snel doorheen. We hadden meer zin in een wandeling door de tuin!

Na een prima lunch te hebben genoten in restaurant "Theehuis" nabij de koetshuizen en de stallen, hadden we het allemaal wel weer gezien. Snel de auto maar weer opgezocht, en rond half vier in de middag zaten we weer lekker thuis met een goed boek op schoot.

maandag, december 24, 2007

Ubiquitous



Zangeressen Henriëtte Kaal, Hinkegreet Leegwater en Jacqueline H. Foppen vormen samen met zanger/pianist Sander M. Worrell de basis van de Harderwijkse zanggroep U.Greenwich. Samen met The New Greenwich Backing Vocals, The Young Greenwich en een begeleidend orkest en ritmesectie, vormde de groep vrijdagavond een indrukwekkend gezelschap op het toneel van de Plantagekerk in Harderwijk. De U in de naam van de groep (afkorting van ubiquitous, wat alomtegenwoordig betekend) kwam daarmee figuurlijk gesproken aardig tot uiting.

"Christmas with U.Greenwich" er waren heel wat mensen op af gekomen, de zaal zat stampvol. Zelf had ik voor dit gebeuren niet gekozen, ik heb mij een beetje laten meetronen, in het volle bewustzijn dat het zo erg nou ook weer niet kan zijn. En inderdaad, zo erg was het ook niet, ik heb de hele uitvoering zonder problemen kunnen uitzitten. Maar daar is dan wat mij betreft ook alles mee gezegd. Ik ga niet meer naar uitvoeringen van dit kaliber en genre toe!

Uit 23 nummers bestond het kerstrepertoire voor die avond, 12 nummers voor de pauze en 11 nummers na de pauze. Maar alles leek op elkaar, te vlak en te lief allemaal, met weinig gevoel en dynamiek! Het lag volgens mij niet in de eerste plaats aan de technische kwaliteit en het enthousiasme van de zangeressen en het orkest, die vond ik best redelijk. Het was meer de manier van brengen, de passie, een arrangements probleem volgens mij! Ik zag in het programmablaadje dat bijna alle koor en orkestnummers mede door leider en zanger/pianist Worrell zijn gearrangeerd, nou dat heeft hij dan goed gedaan. Het gevoelige "Ave Verum Corpus" van W.A. Mozart werd min of meer als een schlager gezongen, maar ook het overbekende "Stille Nacht" heb ik zelden met minder passie horen uitvoeren. Een uitzondering wat mij betreft vond ik het nummer "Why do the Nations" uit The Messiah van G.F. Händel, gezongen door violist en zanger Roelof Klaassen, en natuurlijk de recht voor z'n raapse bijdrage van de doedelzak in een paar nummers door Dennis van Asselt.

Het is absoluut niet mijn bedoeling U.Greenwich cynisch te beoordelen, verre van dat zelfs, want daar is de groep echt tegoed voor. Maar de groep verdient volgens mijn bescheiden mening wel een andere leiding, die indien nodig ook beter kan arrangeren.
Rond half elf stond ik weer buiten in de vrieslucht, en dat luchtte lekker op!

woensdag, december 12, 2007

toneelthriller



Gisteravond "Arsenicum en Oude Kant" van Joseph Kesselring in Orpheus in Apeldoorn, een toneelklassieker uit 1941. Klucht en thriller samengebracht door het Thriller Theater met Hetty Heyting, Truus te Selle, Marnix Kappers, Han Oldigs, Hans Breetveld, Laus Steenbeeke, Wouter ten Pas en Alyt Damstra.
"Arsenicum en Oude Kant" ("Arsenic and old lace") is over de hele wereld opgevoerd en zelfs verfilmd. Het is een knotsgek verhaal van twee oude dametjes die eenzame heren vergiftigen met hun vlierbessenwijn. Het aardige van de dametjes (gespeeld door Hetty Heyting en Truus te Selle) is dat ze dit als een volstrekt normale hobby beschouwen.

Ik vond het een lange zit daar in Orpheus, veel te lang. Als je dan toch zo'n gedateerd stuk van stal haalt, doe er dan iets mee, actualiseer het dan zo dat het ook in 2007 nog waardevol kan worden gevonden. Maar de keuze van regisseur Bruun Kuijt was anders, hij heeft er voor gekozen las ik, om de onvermijdelijke gedateerdheid juist niet weg te poetsen, maar ze juist uit te buiten door de acteurs minstens zo vet aangezet te laten spelen als ze in de jaren '40 ook deden. Het zij zo!
Het decor vond ik trouwens mooi opgezet, een met grote bomen omzoomde tuin, een kerkhof eigenlijk, dat bijzonder realistisch was uitgelicht, alsof het echt leefde. Maar nogmaals als gezegd, het stuk duurde mij veel te lang. Een slappe klucht, een stuk van bijna twee en een half uur teveel opwinding, gezeul met lijken en geklapper met deuren, ik was blij toen het afgelopen was. Tijdens het slotapplaus zaten de acteurs elkaar uitgelaten achterna op het podium, het was net of zij ook blij waren dat de voorstelling er op zat!



Maar goed dat we vóór de voorstelling ook nog andere dingen hebben gedaan. Het CODA museum, in 2003 gebouwd aan de Vosselmanstraat in Apeldoorn naar een ontwerp van architect Herman Hertzberger, is een prachtig gebouw. Het is een museum voor hedendaagse kunst en streekhistorie, van dit laatste onderwerp is er een vaste tentoonstelling van woudreuzen en fluisterheggen te zien. De hedendaagse kunst in dit museum spits zich in het bijzonder toe op sieraden en papierkunst. Momenteel is er een tentoonstelling over behang! Waar houden we ons nu weer mee bezig, denk je in eerste instantie, maar het is boeiender dan je denkt. Ook grote kunstenaars en ontwerpers hebben zich bezig gehouden met dit fenomeen. In de schaduw van hun bekende werken hielden kunstenaars als Salvador Dali, Roy Liechtenstein, Le Corbusier en William Morris zich ook bezig met het ontwerpen van behang!

Het aperitief na het museumbezoek in het trendy ingerichte stadscafe "van Kinsbergen" aan de Nieuwstraat was prima, maar de maaltijd in restaurant "De Wilde Pieters" aan de Hoofdstraat was mieters.

zondag, december 09, 2007

ontroering



De ruitenwissers zwiepten op z'n hardst, het regende zo hard dat ze nauwelijks een bijdrage leverden aan beter zicht op mijn omgeving. De borden boven de weg adviseerden snelheid te minderen, ik naderde de stad en reed de fuik in, file, even nog ging het een poosje stapvoets maar toen stond ik stil, samen met al die andere weggebruikers. Melancholisch zat ik voor mij uit te staren, denkend aan niks en van alles. De prachtige muziek op de radio van het programma "De Klassieken" was tot dan toe nog nauwelijks tot mij doorgedrongen. Maar dat veranderde toen Maartje van Weegen de aria "Lascia ch'ío pianga" uit de opera "Rinaldo" (premiere 1711) van Georg Friedrich Händel aankondigde.
In deze aria bezingt de ontvoerde Almirena, die de geliefde is van Rinaldo, haar schrijnende lot in de betoverde tuin van Armida (de bongenote van Rinaldo's rivaal Argante). Van de ontroerend mooie melodie van deze aria krijg ik kippevel, om nou te zeggen dat ik er van in tranen uitbarstte is overdreven, maar veel mankeerde daar niet aan. Ik kan mijn ogen bij het horen van deze aria moeilijk droog houden, het drukt kennelijk een stevig accent op de stemming waarin je op dat moment verkeerd. Ik was even blij dat ik alleen in de auto zat. In onderstaand filmpje wordt de aria gezongen door de Italiaanse mezzosopraan Cecilia Bartoli (4-6-1966). Ik ken nog zo'n prachtige en ontroerende aria, en dat is de aria "Casta Diva" uit de opera "Norma" van Bellini uit 1831. Die heb ik ter voorbereiding op ons bezoek aan de operaliefhebbers in de gelijknamige villa "Casta Diva" onlangs in Pretoria, de laatste tijd vaak beluistert. Norma, een druidische hogepriesteres in het Gallië ten tijde van de Romeinse overheersing, onderhoudt een foute relatie met Pollione, een proconsul van de vijand. Wanneer blijkt dat de Romeinse schooier ondertussen op een jongere collega verliefd is, bidt zij in een lyrische 'canzone' de kuise godin (Casta Diva) om vrede op aarde. Vervolgens smeekt zij in het snellere gedeelte van de aria - de 'cabaletta' - om de terugkeer van haar ontrouwe geliefde. Hoe vaak ik deze aria ook beluister, gevoelens van weemoed vallen mij telkens weer ten deel. Deze aria wordt in onderstaand filmpje gezongen op 19 december 1958 in Parijs door de legendarische Amerikaans/Griekse sopraan Maria Callas (1923-1977)