donderdag, november 29, 2007

Pretoria



Van oorsprong heeft Pretoria zijn naam te danken aan de twee Boerenpioniers Andries en Wessel Pretorius. Tegenwoordig heeft het ook de Sotho-naam Tshwane, waarmee de stad wil aantonen dat het na de Apartheidsperiode een nieuwe weg is ingeslagen. Het is de bestuurlijke hoofdstad van Zuid-Afrika en een vooraanstaande universiteitsstad. De stad ligt op ca. 55 km ten noorden van Johannesburg in een gebied dat ca. 1450 meter boven de zeespiegel ligt, en is op twee na de grootste stad van het land met goede musea, mooie gebouwen en lommerrijke parken en boulevards. Het is een rijke stad, dat ze voor een groot deel te danken heeft aan de nabij gelegen diamantmijnen. Ons bezoek aan Pretoria j.l. oktober was van korte duur, bovendien leende doel en karakter van ons bezoek aan deze stad zich moeilijk voor uitgebreide excursies.
Huize "Casta Diva" onze verblijfplaats aldaar lag in de heuvels van Pretoria-Noord, vrij ver buiten het centrum van de stad. Als je wat hoger de heuvel achter ons huis op klom, kon je van daaraf wel het centrum met z'n hoge gebouwen in de verte zien liggen. Verder heb ik alles in de stad vanuit een rijdende auto gezien, overigens heb ik wel gelezen dat het gebruik van een auto in deze stad bijna onvermijdelijk is gezien de verspreiding van de historische bezienswaardigheden. Het echte hart van de stad wordt praktisch helemaal ingenomen door overheidsgebouwen en kantoren, en is daardoor in meerdere opzichten een weinig aantrekkelijk gebied voor de argeloze wandelaar.

Wat bij mij in het bijzonder op het netvlies is blijven staan, zijn de weelderig bloeiende lanen, parken en boulevards in de stad. In de lente, en dat was het daar, staan de tien duizenden Jacaranda's in de stad in volle bloei, alles was lila gekleurd. Maar ook zagen we groepen bloeiende Jacaranda's samen met knalrood bloeiende Koraalbomen en het geel van Goudenregens, alhoewel ik twijfel over de naam van de laatste, maar prachtig geel was ie wel. Op veel plekken in de stad zag je alleen maar een overweldigende bloesempracht zonder een enkel blaadje groen daartussen, dat gaf in combinatie met de diffuse lichtval een wel heel bijzondere sfeer.
In de verte heb ik ook nog een glimp kunnen opvangen van het Voortrekkers Monument, een imposant vierhoekig gebouw van graniet, dat bij mij gemengde gevoelens oproept. Het monument herdenkt de Afrikaner pioniers, de Boeren, die vanaf 1836 de Kaap verlieten. Ze trokken naar de Zuid-Afrikaanse binnenlanden om aan de Britse overheersing te ontsnappen.

Ik weet niet of ik hier nog eens terug kom, het heeft niet mijn prioriteit. Maar als het onverhoeds nog wel een keer mocht gebeuren, moet ik beslist de stad beter gaan verkennen.

woensdag, november 28, 2007

Oostinjevaarders



De film "De Scheepsjongens van Bontekoe" die onlangs in Hoorn in premiere is gegaan, was voor mij de aanleiding om dit stukje te maken. Een totaal kapot gelezen met plakplaatjes geillustreerd album uit mijn jeugd over Bontekoe, dat ik nog steeds in de kast heb staan kwam weer tot leven. Al lezend en bladerend in dit album heb ik er in het verleden wat over afgefantaseerd.

In "Oostinjevaarders" beschrijft D.M. Huizinga de verbinding tussen Nederland en Indonesië in de loop der eeuwen. Het boekje bestaat uit drie delen t.w. de zeilvaart, de stoomvaart en de luchtvaart. Het is het eerste na-oorlogse album van de stoomkoffiebranderij en theehandel KANIS & GUNNINK uit Kampen en uitgegeven op 1 september 1949. De plaatjes in het boek heb ik er vroeger zelf ingeplakt, die zaten destijds verpakt bij de koffie. Als ik nu nog door het boek blader ruik ik bij wijze van spreken nog de geur van koffie, en voel ik de weer de opwinding van het zes- of zevenjarige jongetje dat ik destijds was, wanneer mijn moeder een nieuw pak koffie aanbrak. Je hoopte natuurlijk op een plaatje dat je nog niet had, dan kon je weer plakken en je album een stukje mooier maken. Het kwam natuurlijk ook voor dat er een plaatje tevoorschijn kwam dat je al had, de teleurstelling was dan even vrij groot. Dan moest je wachten tot het volgende pak koffie werd aangebroken, en dat duurde natuurlijk altijd veel te lang. Maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen met het album.

Het deel over de zeilvaart gaat over de VOC periode in de 17e eeuw. Hier wordt de Oost-Indische Reyse van Willem IJsbrantsz. Bontekoe beschreven. Het scheepsjournaal van het schip de Nieuw-Hoorn, eigendom der Oost-Indische Compagnie en bestemd om een grote lading buskruit naar Batavia te brengen begint als volgt "In 't Jaer ons Heeren 1618 den 28 December ben ick, Willem Ysbrantsz. Bontekoe, van Hoorn, Tessel uytgevaren voor Schipper, met het schip genaemt Nieu-Hoorn, ghemant met 206 eeters, groot 550 lasten".
Verderop in het journaal wordt de dramatische kruitontploffing op de Indische Oceaan beschreven, door onachtzaamheid van de bottelier vliegt het schip met 200 man de lucht in. Als door een wonder overleefden 54 zeelieden de explosie, onder wie Bontekoe zelf. Dagenlang dobberen ze uitgeput en wanhopig rond, uiteindelijk bereiken ze de kust van Batavia.

Het legendarische scheepsjournaal uit 1618 van Bontekoe, is voor de schrijver Johan Fabricius in 1924 aanleiding geweest hierover een roman te schrijven die we allemaal kennen onder de naam "De Scheepsjongens van Bontekoe". Johan Fabricius voegt aan het oorspronkelijke waargebeurde verhaal uit de 17e eeuw in elk geval de jongenshelden Hajo, Ralf en Padde toe. In het oer-Hollandse verhaal is het illustere drietal de omringende vijandige wereld als maar weer te slim af. Een klassieker binnen de Nederlandse jeugdliteratuur!



Gisteravond hebben wij de film gezien in de bioscoop. "De scheepsjongens van Bontekoe" is een ouderwetse avonturenfilm. Regisseur Steven de Jong pakt het niet subtiel aan, voor een afgewogen visie op het VOC-verleden hoef je bij hem niet aan te komen. Om met zijn eigen woorden te spreken, het was een harde tijd toen, dus de schouders eronder en knallen met die hap. Simpel en doeltreffend, zoals hij destijds ook de succesvolle verfilming van "De Kameleon" heeft aangepakt. De film met o.a. acteurs Peter Tuinman als schipper Bontekoe, Pim Wessels, Martijn Hendrickx en Billy Zomerdijk als de scheepsjongens Hajo, Ralf en Padde duurt twee uur en een kwartier, maar die waren sneller voorbij dan ik dacht. Ik vond het een aardige film.

zaterdag, november 24, 2007

de IJoevers



Woensdag 21 november j.l. heb ik, samen met een paar oude vrienden in Amsterdam doorgebracht. Als geïnteresseerden in architectuur en stedebouw wilden we de spectaculaire ontwikkelingen rond het IJ, het Stationseiland en het Oosterdokseiland wel eens wat meer van nabij bekijken, want doorgaans sjees je er aan voorbij. In stadsdeelhuis Noord hebben we ons 's morgens eerst eens wat verdiept in de plannen en de maquette. Vervolgens zijn we naar de voormalige NDSM-werf op de noordelijke IJoever gereden, en hebben daar de auto geparkeerd. De rest van de dag zouden we ons tevoet of met het openbare vervoer verplaatsen.

Ik had met m'n bootje alwel eens in de haven achter de enorme NDSM-loods gelegen, maar nog nooit in de loods gekeken. Je kijkt je ogen uit, het hele voormalige NDSM terrein wordt herontwikkeld als z.g. Kunststad, een centrum voor kunst, cultuur en ambachten in de breedste zin van het woord. Daartoe zijn allerlei kunstenaars en ambachtslieden bedrijfjes aan het opzetten in en buiten de loods. Iedereen is praktisch vrij om hierin zijn eigen vorm te kiezen. Je huurd alleen het aantal benodigde vierkante meters, en bouwd daarop naar eigen inzicht en keuze je werkplek. Een boeiend en dynamisch proces op deze voormalige scheepswerf, dat op deze manier als een historisch industrieel monument overeind blijft. Op het terrein is verder ook een wijkje van containerwooneenheden voor o.a. studenten gerealiseerd.

Na een broodje in één van de aanwezige restaurants op het terrein, zijn we voor het volgende onderdeel van de dag met het IJveer naar het Centraal Station, oftewel het nieuwe Stationseiland gevaren, een tochtje van ca. tien minuten. Het besluit om de metrolijn Noord/Zuid te gaan bouwen, een tracé van 9,5 km, van Buikslotermeerplein in A'dam-Noord naar station Zuid/WTC, was de directe aanleiding om eens goed te kijken naar dit gebied. Er komen nu al een kwart miljoen reizigers per dag op het Stationseiland en over een paar jaar zal dat aantal zijn gestegen naar 300.000. Om dit eiland in de toekomst ook een goed knooppunt te laten blijven voor de reiziger, bleek een grootscheepse verbouwing noodzakelijk. De stadzijde van het Stationseiland krijgt daarom een nieuwe inrichting. Het Open Havenfront wordt vergroot, de faciliteiten voor rondvaartrederijen worden vernieuwd en het verkeer krijgt een andere route over een nieuwe brug. Ook het stationsgebouw wordt aangepast aan de eisen van de moderne reiziger, met oog voor de monumentale architectuur. Aan de IJzijde rijdt het verkeer straks door autotunnels, er komt een nieuwe stationshal op straatniveau en een busstation ter hoogte van de sporen. De kade langs het IJ wordt opnieuw ingericht, het wordt een fiets en wandel boulevard die deels onder de nieuwe stationskap zal liggen. Kortom op het Stationseiland staat zo ongeveer alles op z'n kop, het gebied ondergaat een ingrijpende metamorfose. Er wordt aan dit moois al sinds 2003 volop gewerkt, in 2014 moet het allemaal klaar zijn.

Vervolgens hebben we de onlangs geopende, en door architect Jo Coenen ontworpen nieuwe bibliotheek op het naast gelegen Oosterdokseiland van binnen en van buiten bekeken. De Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) is met een oppervlak van 28.000 m2 de grootste van Nederland. Het is een gebouw vol prachtige plekken met vele diverse sferen. Zakelijke ruimtes, verblijfsruimtes, contemplatieve ruimtes en gebruiksruimtes. De ruimtelijkheid en het samenspel van al deze ruimtes is zo perfect dat de bezoeker zich al snel gaat hechten aan dit gebouw. Een prachtig gebouw!

Het gebouw wat we na de OBA hebben bezocht gaat een stukje verder terug in de tijd enwel tot 1913. Het voormalige Scheepvaarthuis aan de Prins Hendrikkade, tot 1983 het gemeenschappelijke hoofdkantoor van zes Amsterdamse rederijen dat destijds volledig in de stijl van de Amsterdamse School is uitgevoerd. Ontworpen en getekend door de gebroeders Van Gendt en J.M. van der Mey, ook de architecten M. de Klerk en P.L. Kramer hebben er aan meegewerkt alsmede vele beeldende kunstenaars. Het gebouw doet aan de buitenkant denken aan een enorm schip. Het voormalige Scheepvaarthuis is momenteel als hotel in gebruik t.w. Grand Hotel "AMRATH" een vijf sterren hotel. Maar de overdadige symbolisering van de Amsterdamse scheepvaarttraditie is zowel binnen als buiten het gebouw intact gebleven. Alle glas-in-loodramen in het gebouw hebben een zeevaartafbeelding, net als alle deuren. Na ook dit moois uit de oude doos van binnen en van buiten eens goed te hebben bekeken, liep het tegen zessen en werd het hoog tijd voor iets anders n.l. het aperitief en de maaltijd.

We hadden kaartjes gekocht voor het stuk "April is the cruellest month" een voorstelling van het theatergezelschap 't Barre Land in Frascatie in de Nes, dat om half negen zou beginnen. In restaurant "Mappa" dat eveneens in de Nes praktisch naast theater Frascatie ligt, hebben we ons een paar uurtjes tegoed kunnen doen aan het aperitief en al het heerlijks wat ze daar in de Italiaanse keuken aan eten voor ons hadden bereid. Het stuk "April is the cruellest month" (April is de gruwelijkste maand) is eigenlijk een toneelvoorstellingen-voorstelling, die zijn naam ontleent aan de beginregel van T.S. Eliot's beruchte gedicht "The Waste Land". Het is een hilarische assemblage van brokstukken tekst, beeld en muziek. Een assemblage van kansloze toneelstukken, onvertoonbaar en onvertaalbaar, stukken die te klein zijn voor het tafelkleed van de schouwburg maar te groot voor het servet van de schuifdeuren. Nietszeggende stiltes worden gevolgd door ontluisterende wartaal. Als nietsbevroedende toeschouwer wordt je vanuit de coulissen een blik gegund op de machinaties van de toneelspeelkunst in haar minst gekende vorm.
De voorstelling werd regelmatig onderbroken voor een aperitief, waartoe we als publiek bij wijze van completering van deze mallotige toneelvoorstelling, door de spelers zelf op het podium werden uitgenodigd, om het daar samen met hun te nuttigen. Op deze manier participeerden we als publiek in de toneelvoorstellingen-voorstelling.

Het was een bijzonder avondje daar in Frascatie. Tegen een uur of twaalf namen we afscheid van elkaar en ging een ieder weer zijns weegs. Rond één uur was ik thuis en kon ik terug zien op een mooi en leerzame dagje stad aan het IJ.

vrijdag, november 23, 2007

Townships



Soweto (voluit South West Township)in de schaduw van Johannesburg is denk ik wel de bekendste en grootste township in Zuid-Afrika. Met drie en een halfmiljoen inwoners op ca. 150 vierkante kilometer is het een stad op zich. Ook Soweto bestaat grofweg uit drie wijken t.w. arm, midden en rijk, maar het grootste deel wordt bewoond door arme zwarten die leven in containers of hutten van metalen golfplaten waarvan sommigen zelfs nu nog niet zijn aangesloten op stromend water en elektra.

De townships in Zuid-Afrika kennen een lange en treurige geschiedenis waarvan de oorsprong is te vinden in de apartheid. De zwarte Afrikanen werden gedwongen om zich te vestigen buiten de steden in de z.g. townships. Nu het land al een tijd een democratie is en de apartheid is afgeschaft wonen ze er nog steeds. De kloof tussen zwart en wit en arm en rijk is nog volop aanwezig. En dat zal nog wel een tijdje zo blijven ook, ondanks het feit dat Soweto, ooit de aard van het verzet tegen de apartheid, inmiddels één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Johannesburg is geworden. Want al het geld dat dat ongetwijfeld opleverd, wordt gezien de huidige toestand in de townships zo te zien niet aangewend tot verbetering. Of zouden ze de situatie voor het toerisme bewust zo in stand houden?

Vanavond gaan we naar "Blessed" van Soweto Gospel Choir in theater Orpheus Apeldoorn, een show die speciaal is gemaakt om tien jaar democratie in Zuid-Afrika te vieren. Volgens het programma een feel good-belevenis, ik ben benieuwd want het bezoek aan Soweto j.l. oktober heb ik nog niet bepaald als een feel good-ervaring beleefd, maar dat kwam mogelijk ook doordat ik er tekort was.



Het Soweto Gospel Choir is inderdaad een belevenis, het is voor velen misschien wel dé ultieme feel good-belevenis. Energiek en spiritueel, wat een zinderend en hartverwarmend schouwspel! De oerritmes en opzwepende melodieën getuigden van een onweerstaanbare vrolijkheid en aanstekelijke levenslust. Ik las dat het koor voor het gelijknamige album "Blessed" een Grammy Award in de categorie Best traditional world music heeft gekregen, volkomen terecht lijkt mij. Prachtig! Het koor schijnt ook al jarenlang het favoriete koor van Nelson Mandela te zijn, en is bovendien ambassadeur van diens Aids Foundation. De Zuid-Afrikaanse pers schreef: "Blessed are those who hear this choir". Het koor dat voortdurend op wereldtournee is, brengt een boodschap van hoop en passie voor iedereen, een ode aan de goede krachten in het leven.

Toen we na afloop weer naar huis reden door het donkere bos, stak in de omgeving van Uddel vlak voor ons een kudde damherten de weg over en even later een vos, ook dat was mooi!

zondag, november 18, 2007

Pilanesberg



Op ca. 150 km ten westen van Pretoria ligt Pilanesberg, Pilanesberg National Park is doordat het in een reeds lang uitgestorven vulkaan (1200 miljoen jaar geleden) ligt bijna helemaal rond. Het park dat in 1979 is geopend, heeft een oppervlak van ca. 572 km2, ter vergelijking de provincie Utrecht heeft een oppervlak van ca. 1449 km2. In het park leven momenteel in totaal ca. 6000 dieren waaronder de z.g. Big Five. Verder zijn er in het park meer dan 360 vogelsoorten geteld.

Omstreeks halfnegen 's morgens vertrokken we vanuit ons onderkomen huize "Casta Diva" in Pretoria. In het minibusje dat kwam voorrijden zaten buiten de chauffeur om al twee wat oudere Engelse dames die elders waren opgepikt, waarmee het totaal aantal personen waar we deze safaridag mee door moesten brengen kwam te staan op elf. Na een kleine twee uur rijden kwamen we aan op de plaats van bestemming en werden we in de gelegenheid gesteld om ons voor een halfuurtje buiten het minibusje te verpozen. Immers voor een groot gedeelte van de rest van de dag, zouden we met gevaar voor eigen leven ons busje niet kunnen verlaten.

Vervolgens reden we het park in en begon het grote om ons heen kijken. Vermoedelijk door een te hoog gesteld verwachtingspatroon valt het in eerste instantie een beetje tegen wat je aan wild te zien krijgt, maar na een paar uurtjes rijden moet je deze mening bijstellen, een kwestie van goed kijken. Het is natuurlijk ook een enorm groot gebied waar je doorheen rijd. In Pilanesberg Centre, een voor de wilde dieren ontoegankelijke eetgelegenheid midden in het reservaat, kregen we van onze chauffeur een eenvoudige lunch aangeboden. Die hebben we ons lekker laten smaken, ondertussen genietend van het landschap en de in mijn ogen meest exotische vogels die er rond vlogen, en die soms ook nog een graantje van onze tafel probeerden mee te pikken.

Eén van de olifanten die we tegenkwamen op ons pad bleef staan, keek ons aan en zette nogal bedreigend zijn oren wijd. Kennelijk reden genoeg voor onze chauffeur om in een reflex de versnelling in z'n achteruit te zetten. Gelukkig bleef het daarbij en hoefden we niet echt achterwaarts weg te vluchten, stel je voor. Het zijn enorme beesten die respect afdwingen, ze kunnen zonder twijfel ook al zit je in de auto met je doen wat ze willen.



Aan het eind van de middag hadden we alles bij elkaar opgeteld toch aardig wat wild gezien. Het was een mooie belevenis, maar ik was ook blij dat we het park weer uitgingen. Het voortdurende gestuiter in die auto op die slechte wegen is uiteindelijk enorm vermoeiend voor het vege lijf. Na een autorit van een paar uur waren we weer thuis in huize "Casta Diva" en zaten we even later heerlijk te dineren. Een mooie afsluiting van een bijzondere dag.

zaterdag, november 17, 2007

Bioscoop



De eerste film die ik ergens rond mijn 15e jaar samen met een vriendje in een echte bioscoop heb gezien was "The Man Who Knew Too Much" een misdaadthriller van Alfred Hitchcock uit 1956. Tot op de dag van heden staat die eerste keer mij nog voor de geest, temeer omdat we het ook nog een beetje stiekum hebben gedaan, omdat we wel aanvoelden dat onze ouders het zouden afkeuren. Want die vonden ons te jong in die tijd voor van alles en nog wat, en zeker voor het uitgaansleven in de grote stad. De film draaide in bioscoop De Kroon in de Diezerstraat in Zwolle. Een bijzondere en spannende ervaring zo'n eerste keer.

De oorzaak dat ik ineens met deze oude koeien aan kom zakken, ligt in het feit dat ik onlangs op de radio onderstaande evergreen uit 1956 "Que sera sera" hoorde, geschreven door Jay Livingston/Ray Evans en gezongen door Doris Day in genoemde film. En altijd als ik dit liedje hoor gaan mijn gedachten terug naar mijn eerste bioscoopbezoek, vandaar.



In de film waar behalve Doris Day o.a. ook James Stewart, Brenda De Banzie, Daniel Gélin en Bernard Miles in mee spelen, wordt een gezinnetje op vakantie in Marokko betrokken bij een internationaal complot. Om hen het zwijgen op te leggen, wordt het zoontje uit het gezinnetje ontvoerd door de boeven, en raakt de rest van de familie verstrikt in een net van intriges en moord. We vonden het allemaal heel spannend! Toen de bioscoop uitging staken we allebei heel stoer een North State sigaret op, en voelden we ons heel wat!

zondag, november 11, 2007

2 MOVE



2 MOVE is een video art tentoonstelling in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Toen 75 jaar geleden de Zuiderzee veranderde in het IJsselmeer en er nieuwe polders kwamen, leidde dat tot een migratiegolf in Nederland. Noord-Holland kwam gemakkelijk naar Friesland en andersom. In de opzet van de tentoonstelling 2 MOVE migratie+video worden verbanden gelegd tussen de migratiegolf van toen en de hedendaagse migratie. In totaal zevenentwintig videokunstenaars uit heel de wereld geven hier hun visie op dit fenomeen in de wereld dat van alle tijden is.

Migratie is beweging, daarom is gekozen voor videokunst. Beelden die bewegen en die bij de toeschouwer iets in beweging zetten. In de tentoonstelling zijn individuele verhalen het uitgangspunt. Migranten hebben altijd een noodzaak om weg te gaan of een behoefte om ergens naar toe te gaan. De hierbij gepaard gaande emoties van opnieuw beginnen, gemis, solidariteit en eenzaamheid zijn altijd en overal op de wereld hetzelfde. Of het nu gaat om een Nederlander die van Amsterdam naar Almere verhuist of een Marokkaanse migrant die in Spanje een nieuw leven begint.

De tentoonstelling, opgesteld in totaal 8 zalen van begane grond tot 2e verdieping is onderverdeeld in 11 items of thema's zo je het noemen wil t.w. TV Lamp, Oppervlaktespanning, Reizen, Experiment/Ervaring, Stemmingen, Inter-Vieuw en Inter-Face, Kleine daden van verzet, Intimiteit, Asynchroon, Extimiteit en Vidéau. Het één en ander is zoals gezegd door 27 verschillende kunstenaars vormgegeven, ik noem er een paar. In de film "Oppervlaktespanning" van de kunstenaars Zen Marie en Thomas Sykora uit resp. Zuid-Afrika en Oostenrijk is het thema migratie verbonden aan het Zuiderzee- en IJsselmeergebied. Vanuit verschillende perspectieven en locaties wordt hier het verhaal rond dit gebied verteld. Een hele grappige film over het thema reizen vond ik "Shadow Procession" van William Kentridge, een eveneens Zuid-Afrikaanse kunstenaar. In deze film staat de beweging van het reizen centraal, niet het doel van de reis. Dit wordt goed benadrukt door een onophoudelijke stroom van mensen, die in de film als een aaneenschakeling van bizarre silhouetten aan het oog voorbij trekken. Waar ze vandaan komen weten we niet, en waar ze naar toe gaan evenmin.

Er is over de tentoonstelling uiteraard veel meer te vertellen, maar dat zou hier een te lang verhaal worden. Ik las ergens dat het Zuiderzeemuseum zich in toenemende mate wil richten op verbanden en interpretatie, in de overtuiging dat geschiedenis alleen een betekenis heeft in relatie tot het heden. (Terwijl ik dit opschrijf hoor ik net op de radio iemand zeggen: 'Het leven moet voorwaarts geleefd worden, maar achterwaarts begrepen worden' ja, zo ongeveer kan je het ook zeggen) Afgezien de eigen collectie van dit museum, vind ik deze tentoonstelling een bijzondere en boeiende bijdrage van hedendaagse vormgeving, beeldende kunst en debat.

vrijdag, november 02, 2007

Wijnmaand



Oktober, de tiende maand van het jaar, ook wel wijnmaand, zaaimaand of zoals voorheen hersel- of aarselmaand genoemd, twijfeling tussen herfst en winter. Het is een echte overgangsmaand, soms nog zomers maar soms ook sneeuw en matige vorst. Ik ben gek op het voorjaar, maar ik hou minstens zoveel van het najaar, althans van de maand oktober. Het is één van de minst statische periodes van het jaar, er gebeurd van alles en nog wat in de natuur en in onze hoofden. Oktober 2007 spant hierin bij mijn weten tot nu toe de kroon, die was in vele opzichten buitengewoon bijzonder. Een maand die ook nog wel een tijdje in mijn herinnering zal blijven hangen denk ik. Mijn gemoedsstemmingen in deze maand gedroegen zich bij tijd en wijle omgekeerd evenredig aan de afgelegde reisafstanden. Al blijft het natuurlijk een bijzondere belevenis om in één maand zowel de herfst als het voorjaar te voelen.

Een formele en informele trouwceremonie van E/T in respectievelijk Amsterdam en Pretoria, een lange vliegreis, een lux verblijf met aardige mensen in de prachtige villa Casta Diva, op safari in natuurreservaat Pilanesberg, een bezoek aan Soweto in Johannesburg en het huis van waaruit Nelson Mandela zijn strijd tegen de apartheid is begonnen, een bezoek aan de beroemde Cullinan diamantmijn waar in 1905 de grootste diamant (3106 Karaat) ooit is gevonden en is verwerkt in de Britse kroonjuwelen. Een paar dagjes werken, dan weer een weekje in een huisje met de hele familie in park Mont Royal, waar we hebben gevaren over de Moezel, waar we tijdens de verjaardag van S vuurtje hebben gestookt en lekker hebben gegeten en waar we met kinderen en kleinkinderen in bomen hebben geklommen. De formele echtscheiding van E/T, een mooie wandeling nabij het opgeknapte landgoed Staverden, discussies over de recente gebeurtenissen, musicerende kinderen en kleinkinderen en een etentje wat ons door C/B werd aangeboden in een goed restaurant aan de Vischmarkt in Harderwijk.

Het was alles bij elkaar genomen een roerig wijnmaandje, geef mij maar een pilsje.