zaterdag, december 30, 2006

Narnia



Gisteren samen met onze kleinkinderen "Narnia de Musical" gezien in het Cultureel Centrum Harderwijk. Narnia de Musical, gebaseerd op de Leeuw, de Heks en de Kleerkast naar het beroemde boek van C.S. Lewis, werd gespeeld door het Nationaal Jeugd Musical Theater. Het NJMT is een ideële organisatie die zich richt op het ontwikkelen en produceren van musicals voor en door kinderen. Het is een kweekvijver voor jong theater- en musicaltalent in de leeftijd van 4 tot 18 jaar. Zang, dans, drama en tegelijk podiumervaring opdoen. Familievoorstellingen zijn in alle bekende theaters in het land wel te zien, of te zien geweest.

"Narnia de Musical" speelt zich tijdens de tweede wereldoorlog af in Engeland. Vanuit de grote stad gaan Peter, Susan, Edmund en Lucy logeren bij een oude professor in een groot huis op het platteland. Op een regenachtige dag ontdekt de kleine Lucy tijdens het verstoppertje spelen in een lege kamer een geheimzinnige kleerkast. Als ze zich in die kast wil verstoppen, loopt ze zomaar een andere wereld binnen, het land van Narnia. De witte heks heeft ervoor gezorgd dat het in Narnia altijd winter is. Met behulp van de leeuw Aslan proberen de kinderen daar iets aan te doen.

Een boeiend spel, de spanning zat er goed in, van jong tot oud, ademloos zaten we allemaal te kijken, de aandacht verslapte geen moment. En toen was het ineens pauze en kregen ze allemaal een drankje aangeboden en een reep Mars, behalve Thijs want die had honger en die wil hij altijd het liefst stillen met chips, geen probleem ook dat hadden ze in de aanbieding.
En na de pauze werd er naar de climax toegewerkt, na een vreselijke strijd werd de witte Heks uiteindelijk verslagen, en keerde de rust terug in Narnia, alles was weer goed.
Na afloop allemaal weer de auto in, even waren er strubbelingen om wie er nou in de kofferbak mocht zitten. Daar mag je natuurlijk helemaal niet zitten, en dat zal wel de reden zijn waarom deze plek even favoriet is in de volle auto. Gelukkig was het allemaal vrij snel geregeld, en was iedereen blij met z'n plekje. Na allemaal gegeten te hebben bij ons thuis, ging het hele spul weer naar hun eigen papa en mamma terug. Het was een mooi middagje zo, ik heb er wel van genoten.

zondag, december 24, 2006

Paleis Het Loo




Vanmorgen in de mist naar Apeldoorn gereden. Toen we door Uddel reden ging net de kerk uit. Het was één en al hoed wat we zagen, een voorproefje op wat we in Paleis Het Loo aan uniformen met bij passende hoofddeksels te zien zouden krijgen. Rond half twaalf waren we op de plaats van bestemming.
We kwamen in principe voor 2 voorstellingen t.w. LODEWIJK NAPOLEON en KERSTMIS OP PALEIS HET LOO maar er is in dat grote paleis natuurlijk ook nog wel meer te bezichtigen wat de moeite van een bezoek waard is, zoals b.v. het museum van de kanselarij der Nederlandse Orden in de rechter vleugel van het paleis.

LODEWIJK NAPOLEON.

Lodewijk Napoleon Bonaparte (1778-1846) werd in 1806 op last van zijn oudere broer, keizer Napoleon I, die een eind wilde maken aan de Bataafse Republiek, omdat hij een sterk gezag wenste in de strategisch gelegen Nederlanden, aangesteld als vorst van het Koninkrijk Holland. Nederland werd dus (nog) niet ingelijfd bij Frankrijk, maar door het aanstellen van zijn jongere broer als koning, zo was zijn idee, kon de keizer toch invloed uitoefenen op het reilen en zeilen der lage landen.
Lodewijk Napoleon Bonaparte was daarmee de eerste (opgedrongen)koning van Nederland en woonde als zodanig ook een poosje op Paleis Het Loo.
De tentoonstelling in de linkervleugel van het paleis laat veel zaken zien uit die tijd. Brieven in vitrines aan o.a. zijn broer keizer Napoleon I, aan de hoofden (landdrosten) van de tien departementen waarin hij Nederland had verdeeld, burgemeesters van de grote steden enz. En ook is kleding, meubilair en kunst uit zijn tijd te bezichtigen. Het één en ander geeft een aardig beeld van hoe hij hier zijn tijd heeft doorgebracht.

Lodewijk Napoleon Bonaparte was ook de vader (alhoewel dat vaak in twijfel wordt getrokken, omdat zijn echtgenote Hortense de Beauharnais hem niet trouw was, en bedroog met een andere) van de latere keizer der Fransen, Karel Lodewijk Napoleon III Bonaparte (1808-1873).


De opgedrongen eerste koning van Nederland verwierf een zekere populariteit bij de bevolking. Veel weerstand kreeg hij niet te verwerken, de eigen wetten en religie bleven gehandhaafd, evenals de vrijstelling van dienstplicht. Het viel dus wel mee met de Franse onderwerping.
Lodewijk Napoleon Bonaparte zette zich meer in voor de belangen van Nederland dan zijn oudere broer wenselijk achtte. Al in 1810 kwam dan ook door toedoen van zijn oudere broer een eind aan zijn koningschap der lage landen, en werd Nederland tot 1813 echt ingelijfd bij het Franse keizerrijk, wat heel wat meer gemor en verzet opleverde van de bevolking.
Maar op 30 november 1813 kwam met de landing op het Scheveningse strand van de uit Engeland komen overvarende Willem I, zoon van erfstadhouder Prins Willem V van het huis van Oranje Nassau ook aan deze periode weer een eind. Een handje vol Orangistische notabelen heeft nog even nagedacht hoe ze Willem I zouden betitelen, maar ze waren er vrij snel uit, koning moest het worden. De tweede koning van Nederland! Deze keer niet opgedrongen door een Franse keizer, maar door een handje vol Orangisten!

En daarmee was een definitief einde gekomen aan de voormalige Bataafse Republiek.
De Patriotten, die een meer democratisch regeringssysteem wilden (ze waren beïnvloed door de Amerikaanse Revolutie en de Franse ideeën van de Verlichting) en destijds de tweede belangrijke groepering was in Nederland, hebben geen enkele invloed op deze keuze kunnen uitoefenen.

KERSTMIS OP PALEIS HET LOO.

De tentoonstelling "Driehonderd jaar kerst aan het hof" in het hoofdgebouw van paleis Het Loo, geeft een indruk hoe het kerstfeest werd gevierd bij de verschillende generaties van het huis van Oranje-Nassau. Overal feestelijk gedekte tafels en kerstbomen. Eigenlijk zoals in dit koninkrijk tijdens de kerstperiode bij de meeste mensen het huis wordt versiert. Het verschil zit in de hoeveelheid van alles. Werkkamers, eetkamers, rustkamers, studeerkamers, bibliotheken, balzalen, vestibules, het buiten gebeuren, en ga zo maar door. Je zet overal veel kaarsen neer, en in elke ruimte op z'n minst één kerstboom, je versiert de één nog mooier dan de andere, je hangt het huis vol groene en geurige takken, je dekt een tafeltje hier en daar en dat is het dan. Driehonderd jaar kerstfeest bij de verschillende generaties van Oranje-Nassau is vooral veel van hetzelfde!
Een tentoonstelling met één gedekte tafel en één kerstboom in het vertrek, waar je met de familie de meeste tijd tijdens de kerstdagen doorbrengt, zou voor mij net zo duidelijk zijn overgekomen! Nou ja één is in zo'n groot huis misschien wat aan de zuinige kant, dan wordt het wel erg dringen met al die bezoekers, het mogen er een paar meer zijn.

zaterdag, december 16, 2006

Amsterdams Havenkoor



Vrijdagmiddag 15 december j.l. werd "HAVENKOORTS" de nieuwste CD van het Amsterdams Havenkoor officieel uitgerijkt in werfmuseum 't Kromhout aan de Hoogte Kadijk in Amsterdam. Het is hun 2e CD en als oud lid van dit prachtige koor, was ik uitgenodigd om dit feestelijke gebeuren bij te wonen. Het werfmuseum in het Nautisch Kwartier is natuurlijk bij uitstek de lokatie voor een koor dat zo maritiem is georiënteerd. Drie eeuwen oud nederlandse zeemansliederen die vaak bij zwaar werk aan boord werden gezongen. Een belangrijk deel van het repertoire stamt uit de tijd van de VOC.

Er werd weer prachtig gezongen en de begeleiding was perfect, één van de drie accordeonnisten is Hans Zeilstra, een goede vriend van ons. Voor mij bekende liederen als o.a. "Lolo mi boto", "Mijn IJsselmeer" en "Kruyt en lood" maar ook werden er nieuwe, voor mij onbekende liederen gezongen. Ik kreeg vreselijk veel zin om me weer als actief lid aan te melden, maar heb me toch kunnen bedwingen. Ik ben er destijds tot mijn spijt mee gestopt, het lidmaatschap oefende een te grote druk uit op mijn besteedbare tijd. En dat zou nu zo weer gebeuren, want buiten de repetities om, wordt er door het koor ook veel opgetreden bij de vele festiviteiten die er jaarlijks in Amsterdam, maar ook elders in het land zijn. En ook wordt er b.v. regelmatig op cruisschepen in de haven voor japanse of amerikaanse toeristen opgetreden. Daarom hou ik het nu maar bij het aanschaffen van de nieuwe CD!

Nu zit ik bij jachthaven de Knar in Harderwijk op een soort chantykoor in wording. Het is van een geheel andere orde, maar toch ook wel weer leuk. Het clubje is nog klein, en het moet allemaal nog wat worden. Tot nu toe acht à tien mannetjes die hun stinkende best doen om er wat van te maken. We hebben ook al een naam verzonnen t.w. "Krasse Knarren" heel orgineel dus. Maar voorlopig kunnen ze ons nog beter een poosje "Krassende Knarren" blijven noemen.

Na de officiële uitreiking van de CD was er nog een borreltje en een hapje, en kon ik daar op het 't Kromhout nog even wat herinneringen ophalen met die en gene.
Tegen een uur of vier vonden we het mooi geweest, en hebben we de auto maar weer opgezocht. We hadden het plan opgevat om om vijf uur "FOREVER" te gaan zien in de Uitkijk aan de Prinsengracht. Vanaf het muziektheater, waar we de auto hebben gestald, zijn we vervolgens naar de Prinsengracht gewandeld.
"FOREVER" is een film van de in 1951 in Peru geboren filmmaakster Heddy Honigmann en die sinds 1978 in Nederland woont.
"FOREVER" speelt zich af op de bijzondere Parijse begraafplaats "Père-Lachaise". Het laat door de ogen van mensen van vlees en bloed, de mysterieuze schoonheid, de kalmte en de troostende werking zien, die van deze plek uitgaat. Vele mensen komen voor hun eigen doden: man, echtgenote, vader of zoon. Anderen laten briefjes achter voor hun geliefde kunstenaar of muzikant, krassen woorden op een steen of laten een bloem achter. Gaandeweg wordt zichtbaar en voelbaar hoe de begraafplaats niet alleen een laatste rustplaats is voor de doden, maar vooral een plek waar de levenden vrede en zelfs inspiratie kunnen vinden. Een prachtige film!

Na afloop lekker gegeten bij Pastini aan de Leidsegracht. Rond tien uur waren we thuis. Het was een mooie vrijdagmiddag en -avond.

woensdag, december 13, 2006

beeld en geluid



Het nieuwe gebouw van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, zondag 10 december j.l. in Hilversum. Voor meer inzicht en achtergrond informatie over het ontwerpproces gaan we eerst naar Museum Hilversum aan de Kerkbrink, waar werk van het ontwerpteam van dit bijzondere gebouw, dat onlangs door de koningin is geopend, te zien is. Het ontwerpteam bestond uit de Rotterdamse architecten Willem Jan Neutelings (1959) en Michiel Riedijk (1964) en veelzijdig beeldend kunstenaar Jaap Drupsteen (1942) uit Huizen. Vervolgens is het plan om naar het Mediapark te gaan.

MUSEUM HILVERSUM.

Museum Hilversum, aan de Kerkbrink in het centrum van Hilversum is gehuisvest in het voormalige raadhuis. In 2004 is naar een ontwerp van één van mijn werkgevers uit de jaren zeventig in Amsterdam, architect Hans Ruijssenaars een aanbouw gerealiseerd met drie verdiepingen welke met vaste en tijdelijke exposities zijn ingericht.
Momenteel kan je de tentoonstelling "OVER BEELD EN GELUID" bekijken. Deze tentoonstelling geeft een overzicht van het oeuvre van eerder genoemd ontwerpteam.

Van het Rotterdamse architectenteam staan diverse maquettes van gebouwen die door hun zijn gerealiseerd, en zo een afspiegeling vormen van hun visie op architectuur.

Van Jaap Drupsteen (ook nog bekend als de ontwerper van o.a. ons laatste tien gulden biljet) is voor het eerst recent werk op audiovisueel gebied te zien en te horen. Drupsteen, die zich ook audiovisueel componist noemt, geeft hier blijk van zijn zoektocht naar een optimale synthese tussen beeld en geluid.
Maar ook krijgen we hier middels beeld en tekst, inzicht hoe het proces van vormgeving, van de uit gekleurd reliëfglas bestaande gevel van het nieuwe gebouw op het Mediapark is verlopen.

MEDIAPARK.

En dan lopen we even later rond in het nieuwe spectaculaire gebouw voor Beeld en Geluid op het Mediapark. Het is een indrukwekkend bouwwerk, groot, ruimtelijk en kleurrijk, bovendien vind ik het ook nogeens een mooi bouwwerk.
Ik vond het hier vanaf het begin van de bouwperiode (mei 2004) al een indrukwekkend gebeuren. Voor mijn werk kom ik nog vrij regelmatig op het Mediapark, en als zodanig heb ik het bouwproces vanaf het begin redelijk kunnen volgen. Alleen van de bouwput werd ik destijds al stil, een betonnen bak van ca. 60 meter in het vierkant en 18 meter diep! De bak stond vol met water om zo tegengewicht te kunnen bieden tegen de opwaartse druk van het grondwater, terwijl ze de bodemplaat evengoed ook nog eens middels trekpalen aan de ondergrond hadden verankerd. Tijdens een bepaalde periode voeren ze tijdens de werkzaamheden met bootjes door de bak.

Maar nu is het gebouw klaar, en lopen Joke en ik binnen met een grote ring aan onze vinger, die we bij de entree hebben gekregen. We stappen in de wereld van Beeld en Geluid, en loggen ons in middels de ring, die we voor een scan moeten houden, we kiezen een virtueel begeleider, voeren onze naam en leeftijd in, en gaan aan de slag. Het resultaat krijgen via email thuis gestuurd, we zijn benieuwd.
Experience, een bijzonder actief gebeuren in het enorme archief van de audiovisuele media. Je kan bijvoorbeeld ook zelf voor of achter de camera diverse rollen spelen.
Nostalgische herinneringen worden opgehaald in diverse programma's. Er is ook een filmzaal, waarin je wordt meegenomen langs belangrijke momenten uit honderd jaar beeld en geluid in de film "Een eeuw Nederland"

Rond een uur of halfzes hebben we het een beetje gehad, we willen naar huis. Dwalen door ca. 3300 m2 experience gaat je niet in de koude kleren zitten. We komen een andere keer wel terug om de boel verder te bekijken, er is nog zo veel te zien.
Overigens lijkt het ons hier ook wel wat voor de kleinkinderen, dat gaan we vast een keer organiseren.

zaterdag, december 09, 2006

Vredenburg



Vrijdagavond 8 december j.l. met de Radio Kamer Filharmonie en het Groot Omroepvrouwenkoor onder leiding van dirigent Hartmut Haenchen in muziekcentrum Vredenburg in Utrecht. Samen met Joke, Ad en Will, uiteraard eerst even lekker gegeten in "Le Connaisseur" aan de Oudegracht, maar iets over achten zaten we in de grote zaal op onze stoeltjes te wachten op de dingen die gingen komen.

Door het vrouwenkoor werden de nrs. 1 t/m 5 van het stuk Hegyi Éjszakák (Bergnachten) van de Hongaarse componist Zoltán Kodály (1882-1967) ten gehore gebracht. Een groep van 5 tekstloze composities voor vrouwenkoor a cappella uit 1923.
Ik heb de dames van het koor geteld, het waren er 34 (Het totaal Groot Omroepkoor telt 74 vocalisten) Het was prachtig! Het is so wie so al moeilijk om als groot koor de noten zuiver en met gevoel te zingen. Ik heb het dan over het zingen van teksten, teksten waarvan je doorgaans de betekenis kent, en die als zodanig bekende en vertrouwde emoties oproepen bij een ieder, vrij universeel dus. Maar in dit stuk worden geen teksten gezongen, maar alleen noten. Wat moet je daarbij voelen, wat heeft Kodály met deze compositie willen zeggen? Er zit heel veel gevoel en dynamiek in, maar wat wordt er mee bedoeld? Kodály heeft zelf nooit een verklaring voor dit stuk gegeven. Wellicht ging hij er vanuit, dat de klanken aan zijn Hongaarse toehoorders bekend en herkenbaar zouden overkomen, omdat volgens zeggen dit stuk een weergave is van inspiraties die hij tijdens eenzame wandelingen in de bergen had opgedaan. Het is een heel bijzonder, mooi en ontroerend stuk, het is al in 1923 gecomponeerd, maar ik kan mij niet herinneren dat ik het ooit had gehoord.

Franz Schubert (1797-1828) Symfonie nr. 8 D759 in b "Onvoltooide" (1823) is weer van een andere orde. De lp heb ik zeker al 35 jaar in de kast staan, dus onbekend is dit stuk voor mij niet. De weemoed krijgt in dit stuk alle ruimte, het ontroert mij en het brengt me in een melancholieke stemming. Deze compositie van Schubert is honderd jaar ouder dan Bergnachten van Kodály, maar het is en blijft een ontzettend populair stuk muziek.

Johannes Brahms (1833-1897) Serenade nr. 2 op. 16 in A (1858-1859)Brahms leefde en componeerde in de tijd tussen beide voorgangers in. Brahms kon het moderne en het behoudende moeiteloos verenigen. Serenade is een betrekkelijk lichtvoetig werk, en het zit vol ritmische verrassingen. Het was het sluitstuk van de avond in Vredenburg, en het was prachtig. We gingen met een goed gevoel naar huis die avond.

donderdag, december 07, 2006

gemaal Parksluizen



Gistermorgen moest ik voor project RTV Rijnmond op de Schiehaven zijn in Rotterdam.
Niet ver daar vandaan ligt gemaal Parksluizen, en iedere keer als ik daar langs rij, gaan mijn gedachten naar het verleden, zo ongeveer 41 jaar terug.
Gemaal Parksluizen houd in mijn geheugen een apart plekje bezet. Het was voor mij het allereerste project, dat ik als jonge bouwkundige in 1964 bij mijn toenmalige werkgever t.w. architectenbureau van der Grinten en Heijdenrijk in Amersfoort geheel zelfstandig mocht uitwerken. Iets wat ik natuurlijk ook heel graag wilde.

Maar ik heb het wel geweten, ik voelde mij soms een drenkeling kan ik me herinneren, ze hadden me in het diepe gegooid.
Het was een mooie kans om te laten zien wat ik kon, maar het ging mij bepaald niet gemakkelijk af. Het is allemaal goed gekomen, maar de uitwerking heeft mij destijds als jonge hond zo ongeveer bloed zweet en tranen gekost. Misschien iets te overdreven gezegd, maar toch!
Van de maquette die ik toen heb gemaakt, heb ik de foto's nog steeds in mijn bezit. Normaliter doe je zoiets primair voor een opdrachtgever, maar in dit geval werkte het voor mij ook heel verhelderend.

Er zijn daarna natuurlijk nog vele andere projecten geweest, die ook niet altijd gemakkelijk waren, maar door ervaring en gewenning ga je daar wel anders mee om.

Gemaal Parksluizen is een uit gewapend beton opgetrokken bouwwerk. De vertikale en horizontale bekistingsdelen geven het beton zijn profilering en bepalen het gevel aanzien. Het gebouw heeft een slakkenhuisachtig pomphuis met een daaraan gekoppeld
rechthoekig woongedeelte, alhoewel ik me afvraag of dat nu ook nog als zodanig in gebruik is, het komt mij voor dat het nu meer als kantoorruimte is ingericht.
In het pomphuis is onlangs een nieuwe volledig geautomatiseerde elektrische pomp geplaatst met een capaciteit van ca. 20m3/s en nog een dieselpomp voor nood. Aanvankelijk stond er alleen een dieselpomp met een capaciteit van ca. 10m3/s.

Het gemaal, onder beheer van het Hoogheemraadschap van Delfland, is een onmisbare schakel in het beheersbaar houden van de waterhuishouding in het achtergelegen Delfland, één van de laagst gelegen gebieden, zoniet het laagst gelegen gebied van Nederland.

maandag, december 04, 2006

Sinterklaas




Rond vijf uur zondagmiddag zaten we allemaal te wachten op de zak van Sinterklaas.
Na enig overleg kwam Joke er uiteindelijk mee de kamer binnen, en kon het grabbelen beginnen.
In naam van Sinterklaas proberen we bij het uitdelen van de pakjes, de regie een beetje in handen te houden, maar dat valt niet mee.
De gedichtjes die Joke en ik s'morgens nog met behulp van de gedichten generator van het internet in elkaar hadden geflanst, moesten worden voorgelezen, maar het ene kind leest nou eenmaal sneller dan het andere, dus een paar types werden al snel ongeduldig en begonnen, terwijl wij allemaal aandachtig zaten te luisteren, zelf alvast maar in de zak te graaien.
Op een gegeven ogenblik zag ik twee kinderen tegelijk met het hoofd al helemaal onder in de zak zitten rommelen.
En nog even later werd de hele zak door een andere slimmerik op de vloer leeg gekieperd, en werden de pakjes keurig op naam geselecteerd en in stapeltjes naast elkaar op de grond gelegd.
Wel zo efficiënt zullen ze wel gedacht hebben, zijn we sneller klaar. We hebben het maar zo gelaten.
Het was een gezellig feestje met al die kleine graaiers, we hebben weer eens lekker gelachen met z'n allen. Waar die Sinterklaas al niet allemaal goed voor is.

zondag, november 19, 2006

Orpheus



Apeldoorn, zondagochtend half twaalf in schouwburg "Orpheus" met Joke, Herma en Roel. Het Gelders Orkest onder leiding van de Japanse dirigent Ken-ichiro Kobayashi met voor de pauze, pianoconcert nr. 1 in C, opus 15 van Ludwig van Beethoven met de 78 jarige van oorsprong Russische Bella Davidovich als soliste achter de piano, en na de pauze Symphonie fantastique, opus 14 van Hector Berlioz.
Het was een grandioos concert, zowel voor als na de pauze. Bij mij blijft dit nog wel een poosje hangen. Het virtuose pianospel van een 78 jarige! Hoe zo met pensioen? En dan de spetterende dynamiek in het voor mij minder bekende stuk van Berlioz, die was weer van een heel andere orde. Het orkest was bij dit stuk volgens mij in volledige bezetting komen opdraven, met behalve de gebruikelijke violen, cello's, bassen en contrabassen ook alle soorten van blaasinstrumenten, harpen en een slagwerksessie waar je so wie so al stil van werd, pauken, bekkens, triangels, trommels en zelfs een klokkenspel. Het was in één woord prachtig!

De Apeldoornse schouwburg is in de zestiger jaren door de architecten Bijvoet en Holt ontworpen. In maart 1965 werd de schouwburg onder de naam "Orpheus" geopend. (De naam Orpheus is afkomstig uit de griekse mythologie, hij was een zanger die zo mooi kon zingen, dat iedereen in vervoering raakte.) Er was van meet af aan kritiek op de akoestiek van de grote zaal, het Gelders Orkest wilde er zelfs een tijd lang niet meer spelen, maar na diverse aanpassingen kwam ook aan die periode een eind, al bleef het een beetje aanmodderen met het gebouw.

Maar dat is nu allemaal verleden tijd. Begin jaren 2000 kreeg architect Herman Hertzberger opdracht om een ontwerp te maken voor diverse eigentijdse aanpassingen en een forse uitbreiding van het schouwburgcomplex met o.a. een nieuwe concertzaal.
De nieuwe concertzaal is sinds eind 2004 in gebruik, het is een prachtige zaal. De zaalakoestiek is voortreffelijk, dit mede door toedoen van het wereldbekende New Yorkse adviesbureau op dit gebied ARTEC Consultants. Alles werd uit de kast gehaald om deze keer akoestische problemen te voorkomen. En dat is gelukt, de zaalakoestiek is bovendien zo universeel dat deze geschikt is voor zowel klassieke concerten als musicals, balletten, opera's en cabaret.

Nogmaals, het was een prachtig concert vanmorgen in een prachtige ambiance, ik was er een poosje stil van!
Ergens in de volgende maand gaan we hier weer naar toe, maar dan naar cabaret, ook daar kan ik me nu al weer op verheugen.

maandag, november 06, 2006

Stadshart Almere



Woensdag 1 november j.l. een dagje Almere met Henk R, Jan Z. en Theo M. We zijn m.n. geïnteresseerd in de dynamische ontwikkeling van het Stadshart van Almere. Maar we houden het uiteraard wel gezellig, daarom beginnen we bij Theo thuis in Almere-Haven alvast met koffie en gebak.
Rond 11.00 uur hebben we de auto in één van de parkeergarage's staan, en gaan we de rest van de dag hoofdzakelijk te voet verder. We beginnen met het bestuderen van de maquette van het Stadshart in het informatiecentrum aan de Blekerstraat. Vervolgens bekijken en bediscusseren we in een rustig tempo de projecten 1:1. Veel van wat we op de maquette gezien hebben is al klaar, maar minstens nog zoveel projecten zijn nog in aanbouw, en dat zal nog wel een tijdje zo blijven ook.
Er is veel te zien, te veel om in dit bestek allemaal te beschrijven. Maar toch wil ik er hier een aantal noemen t.w.

Het appartementengebouw "Silverline" van Claus en Kaan architecten uit Almere;
"CASA CASLa" het Architectuurcentrum van architect La Noir et Courrian uit Bordeaux;
De voet- en fietsbrug "Olstgracht" van architect René van Zuuk uit Almere;
Casino/Bowlinggebouw "DooWorld" van architect William Alsop uit Londen;
Het appartementengebouw "The Wave" van architect René van Zuuk uit Almere;
Het malle en leegstaande houten hotel (een tot nu toe redelijk mislukt project) van architect William Alsop uit Londen, en van dezelfde architect "Muziekzaal Muzing"
Het prachtige aan het Weerwater gelegen transparante theater en kunstencentrum "De Kunstlinie" van architect Kazuyo Seijma (SANAA) uit Japan.

Nogmaals, het is maar een greep uit de projecten die we van buiten en deels ook van binnen hebben bekeken. Natuurlijk is niet alles wat is gerealiseerd of wat nog moet komen even fraai, maar dat maakt het geheel gek genoeg juist mooi en spannend. Het is een uitermate boeiend proces wat hier gaande is, een explosie van architectuur waarbij de neergekomen stukken als een amorf geheel samen het Stadshart van Almere vormen en blijven vormen.

De stedebouwkundige en ruimtelijke vormgeving van het stadshart is vrij uniek. (Masterplan Rem Koolhaas) Het bestaat in grote lijnen uit 3 van elkaar gescheiden lagen t.w. van beneden naar boven gezien a) verkeer en parkeren; b) winkelen en werken en c) wonen en recreëren.
De lagen zijn onderling met trappen en liften verbonden, en gecompleteerd middels grote vide's en doorzichten, waardoor je de éénheid van het geheel niet uit het oog verliest.
Boven V&D genieten we van een heerlijke lunch met een lekker glaasje wijn, alleen jammer dat het voor het dakterras net een beetje te fris was. Want je waant je daar boven met een beetje fantasie, in het golvend heuvellandschap en al dat gras min of meer in de Ardennen.

We bezoeken ook het al wat oudere museum "De Paviljoens" aan de Odeonstraat, maar daar waren ze net bezig een nieuwe tentoonstelling in te richten. Dus daar moeten we, nu het nog kan, maar gauw eens een keer terugkomen. Er gaan geruchten dat museum De Paviljoens door bezuiniging op termijn zal worden opgeheven.
Vervolgens hebben we in de nabije omgeving van Almere ook nog een stukje landschaps kunst bekeken van de in Berlijn wonende poolse architect Daniel Libeskind (o.a. ook bekend van architectuurprijsvraag Ground Zero in New York) t.w. Polderland Garden of Love and Fire (1992-1997)
En toen vonden we het zo langzamerhand welletjes, dus op naar de kroeg, borreltijd!

In een prima kroeg in Almere-Haven lieten we ons dan ook goed bedienen. We kregen er allemaal een rooie kop van, de hele dag buiten sjouwen in weer en wind eiste zijn tol. Na de borrel zijn we rustig naar restaurant Krab aan de Haven gewandeld. Dat is, aldus de eigenaar, hét visrestaurant van Almere. De zeetong was inderdaad heerlijk!
Bij Theo thuis nog even een afzakkertje genomen, en toen zat het mooie dagje Almere erop. Rond halftwaalf was ik weer thuis in Harderwijk.

dinsdag, oktober 17, 2006

Ruhrgebiet



Excursie Heerenleed 2006. Het Ruhrgebied, vrijdag 13/10 t/m zondag 15/10, vijf mannetjes met een gemeenschappelijke interesse voor architectuur en industriële vormgeving. Na eerst nog een kopje koffie bij Victor te hebben genuttigd, vertrokken we vrijdagochtend rond 10.00 uur uit Hilversum richting Duisburg.

Het weer zat mee en er waren geen files, dus wandelden we een kleine twee uur later rond in het binnenhavengebied van Duisburg, een gebied ontwikkeld en nog steeds in ontwikkeling naar een masterplan van Norman Foster. Het is een oud havengebied ingericht voor nieuwe bestemmingen op zowel cultureel gebied als wonen. Een gebied waaraan o.a. architecten als Schlaich & Partner (voetgangersbrug) ZVI Hecker (Joods gemeentecentrum) en Herzog & de Meuron (Museum Kuppersmuhle) een steentje aan hebben bijgedragen.

In Oberhausen hebben we vervolgens een bezoek gebracht aan de Gasometer van Man (1929) een voormalige gashouder met een hoogte van maar liefst 117,5 meter en een middellijn van 67,6 meter. Sinds de jaren 90 is de voormalige gashouder in gebruik als theater en expositieruimte. Het plafond op ca. 100 meter hoogte lijkt op een sterrenhemel bij heldere nacht. Het lichtplan is ontworpen door de Berlijnse kunstenares Christina Kubisch, bekend door haar pionierswerk in elektronische licht- en geluidsprojecten. De combinatie van licht en geluid in de enorme ruimte doet je in een andere wereld wanen.
Middels een grote glazen lift in de ruimte kun je verder ook nog naar platforms op het dak voor een fenomenaal uitzicht op de omgeving.

En dan Essen, na eerst te hebben ingecheckt in Hotel Jung, zijn we vervolgens naar het gigantische al in de 19e eeuw opgerichte mijnencomplex Zeche Zollverein gereden.
De voormalige kolenmijn welke in Bauhausstijl is gebouwd, gold indertijd als één van de mooiste en modernste mijnen.
Momenteel vinden er op het terrein op m.n. cultureel gebied allerlei aktiviteiten plaats, het is een boeiend en dynamisch gebied.
In 1986 is de Zeche Zollverein tot monument verklaard en in 2001 door UNESCO op de werelderfgoedlijst geplaatst. Sinds die tijd is het terrein in ontwikkeling naar een masterplan van Rem Koolhaas (OMA)
Er is zo veel te doen en te bezichtigen op het terrein, dat het teveel is om op te noemen. Ik ga beslist nog eens een keer terug. Voor het vertrek naar ons hotel, hebben we in het op het terrein gelegen Casino Zollverein deze eerste excursiedag met een heerlijke maaltijd passend afgesloten.

De tweede dag beginnen we waar we de eerste dag geëindigd waren t.w. Zeche Zollverein. Voordat we het Design museum gaan bezoeken, maken we eerst nog een fikse wandeling over het terrein, m.n. de wandeling langs de z.g. Kokerei vinden we indrukwekkend. Om 11.00 uur kunnen we terecht in het Design museum van Norman Foster. De expositie van moderne industriële vormgeving en kunst in het oude, hier en daar aangepaste voormalige ketelhuis, is een belevenis apart, een bijzonder spanningsveld tussen de oude en de nieuwe wereld.
Na dit alles gezien te hebben rijden we naar Neuss, naar Insel Hombroich, een landschappark waarin natuur, kunst en architectuur samen op trekken, ze hebben een gelijke waarde in de filosofie van Insel Hombroich. Er is veel beeldende kunst te zien, en er staan diverse paviljoens van architect Erwin Heerich vol archeologische voorwerpen en moderne kunst. We lunchen midden in het park in Café Hombroich, waarna we naar het nabij gelegen Raketenstation (oude Navo-raketbasis) rijden, dat sinds midden jaren negentig ook bij het landschappark behoord. We bezoeken daar het museum voor o.a. moderne westerse kunst, een mooi gebouw ontworpen door de japanse architect Tadao Ando.
Vervolgens rijden we naar Keulen waar we ons inchecken in Hotel Amsterdam aan de Ursulastrasse. Daarna wandelen we naar Brauerei Paeffgen, een zeer druk en bekend eetcafe in Keulen. Ik eet daar zeer duits n.l. een grote gekookte varkenspoot met een pot bier, best wel lekker maar ik kreeg het niet allemaal op. We wandelen daarna nog wat rond en nemen nog een biertje. En dan is het weer bedtijd voor de heren.

Zondag de derde dag, voordat we uit ons hotel vertrekken genieten we uiteraard eerst nog van een goed ontbijt. Na bezichtiging van diverse projecten in de stad van o.a. de architecten OMA, Gaterman & Schossig, Oswald Matthias Ungers en Renzo Piano, vertrekken we richting Dusseldorf.
We wilden lunchen in de 234 meter hoge Rheinturm, maar toen we eenmaal boven waren leek ons dat bij nader inzien toch geen goed idee, duur en geen goede sfeer, dus zijn we, eenmaal weer beneden, maar naar een eettent op het schiereiland in de Mediahaven gewandeld. Ook hier is op het gebied van moderne architectuur het één en ander te zien. Architecten als o.a. Steven Holl, Frank O. Gehry, David Chipperfield, William Alsdorp, Ingenhoven, Overdieck & Partner hebben hier aardig hun best gedaan. Na nog een kort bezoek aan het Neanderthal museum in Mettmann (Gunter Zamp Kelp, Julius Krauss 1997) rijden we weer huiswaarts. In Hilversum eten we nog een gezamenlijke maaltijd in Boeddha, een prima oosters restaurant, en dan is het echt afgelopen en nemen we afscheid van elkaar. Rond half elf zit ik thuis in H'wijk nog even na te genieten van een mooi, inspirerend, maar ook vermoeiend lang weekend in het Ruhrgebiet.

woensdag, oktober 04, 2006

de afsluiter



Afgelopen weekend zijn we met z'n vieren t.w. Hans, Jan, Jos en ik naar Hindeloopen gezeild. De zaterdag was nog haast zomers te noemen, lekker temperatuurtje en tot aan Stavoren een prima zeilwindje, daarna kakte het in en moest voor het laatste eindje de motor worden bijgezet.

In de Hylperhaven van Hindeloopen was het gezellig en vol, toch kregen we van havenmeester Hoekstra nog een ligplaats aangewezen, enwel aan stuurboordzijde direct na de ingang van de havenkom en als laatste aan de steiger.
Een mooi plekje, je kan alles en iedereen zien in- en uitvaren, van zowel de Marina als de Hylperhaven. Hans vroeg zich nog even af, of we daar wel veilig lagen, volgens hem lagen we een beetje in de vaarweg. Maar ik heb hem geloof ik in dit opzicht wel gerust kunnen stellen.

Er was van alles te doen in de haven. Demonstraties van de KNRM met oude en eigentijdse reddingsvaartuigen, op de kade traden diverse havenkoren op, en buiten de haven hadden ze ook nog eens zeilwedstrijden georganiseerd. Al borrelend en smikkelend zaten we in de kuip van dit alles te genieten.

Aan het begin van de avond hebben we ons in cafe De Brabander een tijdje bezig gehouden met het biljart. Geen van allen waren we hierin erg succesvol, maar leuk was het wel. Uiteindelijk moesten we het allemaal afleggen tegen Jos, hij was onbetwist de beste. En toen was het half acht, en moesten we nog een hapje eten.
Alles vol natuurlijk, we hadden niets besproken. Maar na een poosje wachten en nog eens een wandeling door Hindeloopen, konden we dan toch nog aanschuiven in de Hinde, waar we ons de rest van de avond in een prima sfeer hebben bezig gehouden, met al het lekkers wat we kregen voorgeschoteld.

Zondag diende de herfst zich aan, het weer was totaal omgeslagen. Er stond een stevige wind uit de richting waar wij naar toe moesten, en het was bewolkt. Persoonlijk vind ik ook dit z'n bekoring hebben, maar de meningen hierover zijn doorgaans verdeeld. Rond half elf voeren we de haven uit, onder gereefd zeil bij een aandewindse koers ging het eerst richting overkant. Aan de overkant in de buurt van Oude Zeug zijn we pas overstag gegaan. Op het andere oor ging het vervolgens richting Urk en uiteraard Lelystad. Onderweg trok de wind in buien aan tot ca. 6 Bf, waardoor Jos het in de steile golfslag deze keer tegen ons moest afleggen.

Maar eenmaal in de haven was het leed geleden. De paëlla die ik had klaargemaakt ging er in als koek. Alleen de kip die er in zat werd door Hans niet zo geapprecieerd, dus kregen we om de beurt een stukje kip van hem. En na nog een toetje en een laatste glas wijn te hebben genuttigd zat het weekend erop. Maar voor mij zat niet alleen het weekend erop, maar ook het vaarseizoen voor dit jaar, veel te vroeg natuurlijk, maar het is niet anders. Dinsdag 24 oktober a.s. gaat de Swing na 2 jaar in het water te hebben gelegen, voor 4 max. 5 maanden op het droge. In de paar weken die voor mij nog resten in oktober, heb ik allemaal andere verplichtingen, dus van varen zal het niet meer komen. Daarom kunnen we het afgelopen weekend met recht als de afsluiter betitelen. Triest, maar nogmaals het is niet anders, bovendien is de Swing aan een grondige uitwendige opknapbeurt toe.

dinsdag, september 26, 2006

vloeistofdia's



Onlangs zag ik op zolder m'n oude, met verf en andere rotzooi besmeurde diaprojector liggen, en ineens was ik even terug in de tijd.

Feesten, eind jaren zestig, begin jaren zeventig. We organiseerden ze in ons huis vrij regelmatig, ook als er eigenlijk niets te vieren viel bouwden we soms feestjes. Met de uitgebreide vrienden en kennissen kring die we toendertijd hadden, was het altijd volle bak op zo'n avond, en bovendien waren er doorgaans ook een behoorlijk aantal familieleden van de partij.

In de voorbereiding op zo'n feestje, hing ik dan vaak een groot wit laken met de onderkant op ongeveer ooghoogte vlak aan de muur, of soms voor de speciale effecten ook wel in een hoek. Op één van de hoogste treden van de grote open ronde trap in het huis, op een afstand van 6 à 7 meter vanaf het laken werd vervolgens de diaprojector opgesteld. Op een trede boven de projector werden daarna alle benodigde ingrediënten klaar gezet, zoals losse diaglaasjes, flesjes ecoline, oostindische inkt, velpon, afwasmiddel, olie en niet te vergeten de met ether gevulde injectiespuit.
Het voorraad flesje ether zette ik altijd zorgvuldig buiten beeld van iedereen. Verder werden wierookstokjes klaar gezet door het hele huis, en zocht ik alvast de muziek bij elkaar.

Zo rond 10 uur s'avonds, laat komen was erg in, kwamen de eerste gasten binnen druppelen, in een huis wat dan al bol stond van lichteffecten en wierookgeurtjes. Het had in combinatie met de muziek die ik had opgezet, bij de meeste gasten gelijk al een hallucinerend effect, en dat terwijl er nog niemand had gerookt of gedronken! Maar daar werd meestal gauw wat aan gedaan, zodat de gewenste stemming er doorgaans snel inzat.

Vloeistofdia's, ik vond het destijds een fascinerende bezigheid. Het ging als volgt: Je nam twee schone blanke diaglaasjes, op één van de glaasjes bracht je ecoline, olie, afwasmiddel of een combinatie daarvan aan. Vervolgens spoot je met de injectiespuit wat ether op de aangebrachte vloeistof(fen), waarna bliksemsnel het tweede glaasje op het geheel werd gedrukt. Daarna werd de hele handel snel voor de hete lamp in de diaprojector geschoven. De door de hitte uitzettende en vervliegende ether in de aangebrachte vloeistof(fen), gaf de meest kleurige en bijzondere objecten te zien op het doek, die soms met een beetje fantasie meebewogen op de cadans van de muziek.

De bewegende beelden en de muziek van de Rolling Stones, de Doors, de Who of de Beatles in combinatie met het gebruik van de nodige spiritualiën en/of stuff, zorgde later op de avond doorgaans voor een overweldigende sfeer, waarbij veel en intens werd gedanst. Maar vroeg of laat kwam het moment, dat ik ook één of meerdere feestgangers op de trap aantrof achter de projector, en net als ik natuurlijk niet altijd meer al te helder, maar ze wilden ook wel eens wat proberen met die dia's. Dan was het voor mij uitkijken geblazen, want dat er achteraf gezien nog nooit brand is uitgebroken is een godswonder. Ether is een uiterst brandbaar goedje, maar desalniettemin werden de vloeistofdia's met een sigaret of een ander brandend attribuut in het aangeschoten hoofd geproduceerd! Om brokken te voorkomen, zette ik daarom na een paar probeersels van die gasten de projector maar snel buiten beeld.
Het feestje had z'n vorm toch allang gevonden, bovendien de muziek stampte wel door, en er bleef altijd wel een groepje die-hards dansen, drinken, roken, ouwehoeren en doorzakken tot in de vroege ochtenduurtjes.

dinsdag, september 12, 2006

New York



Gisteren 11 september was het 5 jaar geleden dat er vliegtuigen in de 2 torens van het World Trade Center vlogen. Het feit werd wereldwijd herdacht, alle gebeurtenissen van die dag kwamen weer even scherp op het netvlies. Het moment van toen ik het op de radio hoorde staat me nog glashelder voor de geest. Ik had een paar weken daarvoor een mooie opdracht gekregen voor een groot studioproject in Lelystad, en had me juist voorgenomen eens flink met het ontwerp aan de gang te gaan. Maar van werken is het die dag niet meer gekomen, het grootste gedeelte van de dag heb ik samen met Joke en Christa voor de tv doorgebracht.
De instorttende torens bezorgden me een onbeschrijfelijk gevoel, een gevoel van apathie maar ook van woede, wie en wat zit hier achter, wie doet zo iets.

Toen wij in het vroege voorjaar van 1992 Christa en Brend opzochten in Amerika, woonden ze in Stratford, een klein plaatsje in New Jersey en in de buurt van Medford, een vliegveldje op ca. 150 km van New York. Christa liep voor haar opleiding stage bij een bedrijf in Philadelphia, en Brend vloog voor zijn opleiding rond in de regio New Jersey en omstreken.
Op een mooie namiddag hebben we een vliegtuigje gehuurd, een Piper Warrior II van Northeast Aviation, om met z,n viertjes van Medford naar New York te vliegen. Brend aan de stuurknuppel, ik er naast en Christa en Joke op de achterbank. Eenmaal in de lucht werd na een grote bocht te hebben genomen, koers gezet richting New York. Een mooi landschap met een prachtig meanderende Delaware River gleed vredig onder ons door.
Onderweg, ergens in de buurt van Trenton, op een stille landingsstrip moesten we een min of meer noodgedwongen tussenlanding maken. De deur aan mijn kant sloot niet goed af waardoor het tochtte en floot als een gek in de cockpit. De deur moest daarom even flink hard dicht getrokken worden, en zoiets doe je natuurlijk niet in de lucht.

Na een klein uurtje vliegen doemde New York aan de horizon op. Vanuit het zuidoosten vliegend over de prachtige Verrazano Narrows Bridge en de Hudson River naderden we Manhattan. De ondergaande zon zette de glazen gevels van de gebouwen op Manhattan in een gouden gloed. Vliegend langs de Twin Towers van het WTC, zagen we de schaduw van ons eigen vliegtuigje ergens halverwege de hoogte in de enorme gevels weerspiegeld. Prachtig!
Even verder, met een grote boog over de Hudson River vliegend, begonnen we aan onze terugtocht naar Medford. Gevangen in de laatste zonnestralen van de dag, gleed het Vrijheidsbeeld op Liberty Island aan rechterzijde onder ons door. Even verderop werd de avondsfeer luister bijgezet door steeds meer lichtjes, die onder ons verschenen in het donker wordende landschap.

Een klein weekje later hebben Christa, Joke en ik de de tocht naar New York, nu vanuit Stratford per auto herhaald. Vanuit ons Hotel Days Inn in New York City 440 West 57th street was alles in Manhattan in principe op loopafstand, maar de metro is er natuurlijk niet voor niets en wel zo gemakkelijk.
Toen ik boven op één van Twin Towers stond, zag ik een klein 4 persoons vliegtuigje over de Hudson River onder ons langs vliegen. Een klein weekje eerder vlogen wij daar ook zo, alleen wij vlogen in de prachtige sfeer van de ondergaande zon, nu was het midden op de dag, toch weer anders.
Natuurlijk hebben we ook op het Empire State Building gestaan, en op nog veel meer plekken in New York die er toe doen. Om er maar een paar te noemen, Museum of Modern Art, Carnegie Hall, Wall Street, Central Park, Guggenheim Museum, al stonden we bij de laatste jammer genoeg wel voor een gesloten deur vanwege verbouwingswerkzaamheden.
New York heb ik ervaren als een verfrissende stad met een overweldigende dynamiek. Een vitaliteit die overslaat en in je gaat zitten, je voelt je jonger en senang! Klinkt een beetje euforisch misschien, maar het was ook een déjà vu, van meer grote steden die ik heb bezocht ken ik dat gevoel. Ook in Amsterdam, een stad die ik zo langzamerhand goed heb leren kennen, ervaar ik deze gevoelens nog regelmatig. Een merkwaardig maar prachtig fenomeen eigenlijk, plekken die je helemaal niet kent of in ieder geval niet goed kent, dat die je toch zo'n goed gevoel kunnen geven.

Op de tv hoorde ik van Twan Huys dat New York, 5 jaar na de aanslag waarbij ongeveer 3000 mensen een plotselinge en bizarre dood vonden door de instorttende Twin Towers, er ondanks het nog steeds aanwezige litteken Ground Zero weer aardig bovenop is. Alles bruist weer van levenslust en toekomstverwachting. Ik geloof hem op z'n woord!

maandag, september 04, 2006

Wapenveld



Wapenveld, vanuit Wezep gezien het dorp aan de andere kant van de Filipsberg, was voor mij vanaf de tijd dat ik me als kind iets kan herinneren, zeg maar zo net na de oorlog, tot aan het begin van m'n pubertijd rond 1956 de tweede woonplaats. Ik was er vaak en graag, en heb er fijne herinneringen aan. Het was altijd gezellig met die jonge broers en zussen van mijn moeder in dat grote huis aan de Klapperdijk. Mijn jongste tante was net 8 jaar ouder dan ik, met haar ging ik als klein jongetje vaak dennenappels zoeken in het bos, die namen we dan in een grote jute zak mee naar huis. Daar werd dan s'ochtends het fornuis mee aangemaakt. In het schemerige bos vond ik het spannend maar ook wel griezelig, en mijn tante vond het ook griezelig. Achteraf denk ik dat ze vooral bang werd van haar eigen enge fantasie verhalen die ze daar in dat bos als 13 of 14 jarig meisje aan mij vertelde.

Ook hadden ze daar kippen, varkens, koeien en een paard in ouderwetse, maar zoals we dat nu noemen diervriendelijke stallen, vaak hielp ik mee om ze te voederen of te verzorgen, en eieren uit het hok te halen voor het ontbijt.
Als vijf of zesjarig jongetje kan ik mij van één keer herinneren dat oma een keer kwaad op me was, en daar was ik behoorlijk van onder de indruk, want ze was anders altijd zo lief. Ik had tijdens het eieren halen een zwaluwnest in het kippenhok vrij grondig beschadigd uit pure nieuwsgierigheid. Zelf had ze me een paar dagen eerder op het nest gewezen, en mij van alles en nog wat over de zwaluwen verteld.
Er stond ook een echte hooiberg op het erf waar ik vaak met vriendjes uit de buurt in klom. Water dronken we uit de pomp die buiten op de stoep stond.
Met paard en wagen bracht mijn opa dagelijks zijn waar naar de klanten in het dorp, hij was melkboer. Soms mocht ik mee met hem, samen op de bok.
Ik kan me daar op de bok zo vlak achter het paard, min of meer zittend tussen de levensmiddelen als melk, kaas en boter nog goed herinneren hoe fascinerend ik het vond, dat het paard vlak voor m'n neus z'n staart optilde en zijn enorme behoefte op straat deponeerde, wat een belevenis!
Een normaal straatgebeuren in die tijd, maar kom daar nu met de dictatuur van de huidige regelgeving, warenwet en maximale houdbaarheidsdatum maar eens mee.

Een paar jaar later, toen m'n opa een beroerte had gehad en min of meer invalide aan de stoel gekluistert was, nam m'n oom die net terug was uit Indonesië de zaak over. Het paard werd verkocht en vervangen door een eigentijdse Bedford bestelwagen. En zo vaak als ik wilde mocht ik met hem meerijden naar de melkfabriek in Heerde of naar de klanten om te helpen. Onderweg vertelde mijn oom dan vaak boeiende verhalen over Indonesië, hij had daar ruim 3 jaar als militair gezeten.

En dan was er het water. Oma en opa woonden vlak bij de Manenbergerbrug over het Apeldoorns Kanaal. Er voeren in die tijd nog schepen door. Als ik dan het getoeter van een schip hoorde rende ik naar de brug, en was ik er soms nog sneller dan de brugwachter die er vlak naast woonde. Op mijn fietsje volgde ik soms de schepen naar de Flessenbergerbrug of andersom naar de Kloosterbrug of zelfs tot aan de sluis bij Hattem, waar de schippers soms een praatje met je maakten.
In de Evergunne, een destijds glasheldere beek die uitkwam in de Zwartekolk heb ik leren zwemmen. Ook ging ik samen met de buurjongetjes van oma en opa vaak vissen in de Zwartekolk, of bij het gemaal in de Wetering een eindje verderop. Soms vingen we wat, maar vaker niets, terwijl we de vissen toch gewoon zagen zwemmen.

Op het schoolplein tegenover het huis van m'n opa en oma deden we vaak wedstrijden op de step. Later fietste ik ook vaak naar m'n tantes, eentje woonde in een boerderij op de Wolbert, de andere woonde in een houten huisje in de buurt van het Kloosterbos. Het was een mooie tijd.
Toen mijn opa stierf in 1956, maakte ik mijn eerste begrafenis in mijn leven mee. Een hele stoet mensen lopend vanaf de Klapperdijk tot aan de begraafplaats, achter de lijkwagen aan die werd getrokken door 2 paarden onder een zwart gewaad en met zwarte pluimen en oogkleppen op. Voor een jongen van nog net 12 jaar een indrukwekkend maar naargeestig gebeuren.

Zo ongeveer vanaf die tijd begon ik Wapenveld geleidelijk aan anders te beleven. Op oma en één oom na was inmiddels ook iedereen uit het oude huis vertrokken, en vond ik het er minder gezellig. Geleidelijk aan kwam ik minder vaak in Wapenveld. Ik kreeg het natuurlijk ook drukker, de lagere schooltijd zat erop en ik begon meer en meer een eigen leven te ontwikkelen, en met vrienden op te trekken in Wezep.
Toen ik een jaar of zestien, zeventien was had ik een hardloop periode. Ik liep toen regelmatig in één ruk van Wezep door het bos over de Filipsberg naar Wapenveld. Dronk bij oma een heerlijk glas karnemelk met suiker, maakte even een praatje en holde vervolgens weer terug. Van een sportcarrière op dat gebied is het overigens nooit gekomen.

In 1963 toen ik Joke leerde kennen, zijn we een keer op een zondag naar Wapenveld gefietst, naar oma die toen nog in het oude huis aan de Klapperdijk woonde. Ze viel met haar neus in de boter, om de één of andere reden waren de meeste ooms en tantes waar ik haar wel over verteld had toevallig aanwezig. Ik ervoer zowaar weer iets van de oude sfeer in dat huis.

Dit waren enkele fragmenten van herinneringen uit mijn jeugd in Wapenveld. Hiertoe geïnspireerd door een onlangs gehouden familiereûnie van moederszijde .

vrijdag, september 01, 2006

Julianatoren




Gisteren kwam ik net na het middaguur thuis van een werkbespreking in Hilversum. Onderweg naar huis had ik in mijn hoofd de planning voor de rest van de dag gemaakt, eerst dit dan dat, en dan loopt het wel weer zo'n beetje tegen zessen, en is het weer mooi geweest.
Maar het liep, zoals vaak de laatste tijd weer eens totaal anders. Bij de voordeur kwam ik Mink al tegen, of ik ook zin had om mee naar de Indianatoren te gaan. Hij bedoelde de Julianatoren in Apeldoorn, Thijs en Evert jr. waren al onderweg op de fiets, Joke en Mink stonden op het punt hen in de auto te volgen.
Mijn eerste reactie was natuurlijk negatief, ik ga niet mee, ik heb hier absoluut geen zin in. Houd het dan nooit eens op, hoe lang duren die schoolvakanties eigenlijk nog? Ik wil zo langzamerhand wel eens weer lekker en ongestoord aan het werk!
Maar naast Mink met z'n grote ogen oefende ook Joke enige druk op mij uit, zij het wel zeer subtiel. Ze zei namelijk niets, maar ze keek mij wel aan alsof ze wilde zeggen, doe het maar, ik begrijp je wel maar ze zijn er nu nog, en volgende week zijn de schoolvakanties echt overal afgelopen en kan je er weer in alle rust tegenaan.

Om een lang verhaal kort te maken, een uurtje later liep ik rond op het pretpark in Apeldoorn. Met totaal verkeerde kleren aan voor die gelegenheid, want ik had me niet omgekleed. Wat een joligheid!
Het begon gelijk goed, vrij snel na de entree kan je een z.g. Dino toer maken. En voordat we er erg in hadden, zaten Thijs en Mink al in zo'n autootje die dan over een rail door het prehistorische landschap rijd, met dino's en neanderthalers met knotsen en speren. Nou wij er dus ook maar achter aan, drie volwassen mensen in zo'n klein karretje gepropt, Joke en ik voorin en Evert jr. achterin, allemaal met opgetrokken knietjes, Thijs en Mink waren inmiddels in het karretje voorons al in geen velden of wegen meer te zien. Die kwamen ons onderweg op het cirquit tegemoet rijden in hun karretje. Dat was lachen natuurlijk, een hilarisch gebeuren.

Het Reuzenrad was ook leuk, mooi uitzicht als je boven in zit. De grote schommel of de Super Achtbaan ook zoiets, je moet het een keer gedaan hebben. Het was voor mij een vreemde middag zo ineens, wel leuk maar toch liep ik rond met een dubbelgevoel. Toen ik daarover klaagde, kreeg ik als antwoordt dat ik een beetje flexibel moet zijn. En dat is natuurlijk zo!
Uiteraard hebben we ook weer enkele versnaperingen genuttigd op het park, daar kom je met kinderen toch moeilijk onderuit, alhoewel we er zelf natuurlijk ook wel wat van kunnen. Rond half vijf vonden we het welletjes, Evert jr. stapte weer op de fiets om weer 35 km weg te peddelen, en Thijs ging deze keer met ons mee in de auto, de fiets achterin.
Om mijn gemoedsrust enigszins te sussen, heb ik s'avonds toch nog maar wat werk verricht.

zondag, augustus 27, 2006

De Zak van Zuid-Beveland





De jaarlijkse fietstocht met de van Doggenaars is uitgegroeid tot een traditie. Jammer genoeg fietst niet iedereen van de familie (meer) mee, maar dat is met zo'n grote club natuurlijk niet zo verwonderlijk. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen pa en ma van Doggenaar nog van de partij waren, fietsen we één keer per jaar ergens in het land met z'n allen een tochtje van rond de 40 km, om de dag vervolgens af te sluiten met een etentje in een aardig restaurant. De tocht wordt in de familie bij toerbeurt georganiseerd en meestal gehouden op de eerste zaterdag in september, deze keer dus niet, maar daar was een reden voor al ben ik die nu even kwijt.

Zaterdag 26 augustus dus, ontmoeten we elkaar rond 11.00 uur op het terras van eethuis "de Vierlinden" in Goes. Onze Goesenaren Jos en Marjon hebben de eer gehad editie 2006 te organiseren in hun woonomgeving, ofwel de "De Zak van Zuid-Beveland" genoemd. Een prachtig kleinschalig polderlandschap waar de dorpen onderling verbonden zijn middels kronkelige dijkjes, kreken en welen.
Onder het genot van een kopje koffie met een lekkere Zeeuwse Bolus, een traktatie van Ad want die hadden we volgens hem nog van z'n verjaardag tegoed, praten we eerst eens wat bij. Rond twaalf uur, iedereen heeft iedereen wel zo'n beetje bijgekletst, zoeken we onze fietsen op, we zijn er helemaal klaar voor!
Jos heeft een tocht uitgezet van ca. 35 km dat is dus, zoals eerder gezegd zo'n beetje de standaardafstand voor onze club. Daar hebben we geen van allen problemen mee, bovendien zijn er ook nu weer t.g.v. de rust en de versnaperingen onderweg de bij ons o zo populaire pitsstops gepland.
De deelnemers deze keer zijn Ad en Will, Alie, Joke en ik, Reinie en Frank, Jeannette en Jan, Jan, Inge, Reinier en Iris, Hans, en uiteraard onze organisator Jos. Mede organisator Marjon was helaas verhinderd, maar ze zou er s'avonds tijdens het eten met Renske en Sal wel bij zijn.
De club is wel eens groter geweest, maar het is desalniettemin nog een respectabel groepje. Het weer is een beetje grijs, maar het is gelukkig windstil en droog en dat blijft praktisch de hele dag zo.

In een rustig tempo peddelen we ons parcours, het is een mooi en rustig parcours en we hebben weinig last van auto's. In Kwadendamme bezoeken we vlindertuin "De Berkenhof" alwaar we ook maar weer wat nuttigen. Aanvankelijk tot ons aller genoegen, bood Ad aan ook nu weer de rekening te betalen, maar toen vervolgens de meesten meer dan één consumptie namen begon hij een beetje te sputteren, zo had hij het nou ook weer niet helemaal bedoeld. We hebben onze handen toen maar over het hart gestreken, en de rekening sam sam gedaan, voor een goede sfeer moet je toch ook maar wat over hebben vonden we allemaal.
Tegen vijf uur zijn we terug op "de Vierlinden" en monteren we onze fietsen gelijk maar weer op of aan de auto's, dan hebben we dat alvast gehad. En dan is het weer tijd voor een versnapering op het terras, waar even later Marjon, Renske en Sal ons ook gezelschap komen houden. Even over zes gaan we naar binnen, het is buiten nu wel wat te fris geworden.
Binnen, zittend aan één lange tafel, gaan we met z'n allen lekker door. Het eten is eenvoudig maar goed en het gaat er allemaal best in.
Tijdens het eten krijgen we ons jaarlijkse fietsvaantje uitgereikt van Ad, deze keer een groene. En natuurlijk laat ons speechfenomeen Jan weer van zich horen. Ook bieden Reinie en Frank aan de fietstocht volgend jaar te organiseren. Dat zal dan waarschijnlijk wel fietsen in de buurt van Veenendaal worden, maar dat zullen we t.z.t. ongetwijfeld te horen krijgen. Het is allemaal weer heel gezellig, maar na het ijstoetje zo rond half tien, nemen we dan toch maar afscheid van elkaar.
Nog even betalen allemaal en dan is het ineens ook afgelopen. Nog een paar uurtjes niet te hard rijden met die fietsen op het dak, en dan lekker naar bed.

woensdag, augustus 23, 2006

museumweekend II






Niet dat we het hele weekend in een museum hebben doorgebracht, zeker niet! Maar toch hebben we in het kader van bezig zijn met z'n allen, het één en ander gezien.
Zaterdagochtend, hoe staan de zaken er voor. Om te beginnen hebben we een logé t.w. onze oudste kleinzoon Thijs, hij is acht jaar. We willen samen iets gaan doen deze dag, maar wat? Diverse mogelijkheden passeren de revue, maar we komen eruit, een wandeling in park Sonsbeek te Arnhem met een aansluitend bezoek aan het Watermuseum aldaar. Voor een nieuwsgierig mannetje als Thijs, volgens ons een mooie bestemming.
Maar het komt er niet van. Als we rond half één in de auto willen stappen, gaat de telefoon, Christa, die wil s'avonds met Brend mee naar Brussel, of de kinderen dan voor de nacht bij ons kunnen slapen.
Daarvoor is het misschien wel gezellig om gezamelijk te eten. Natuurlijk vinden we dat gezellig, bovendien komt Evert jr. met Mink volgens afspraak ook nog aan het eind van de middag, en hoe meer zielen hoe meer vreugd. Lekker Skottel braaien!

Christa zou zorgen voor alle ingrediënten, maar wij moesten so wie so toch ook nog wel het één en ander in huis halen voor het weekend. Qua tijdsbestek pastte Sonsbeek ineens niet meer in de planning voor die dag, ander plan dus maar, per slot van rekening was het nog lang geen vijf uur! Het poldermuseum ofwel het Nieuwland erfgoedcentrum genaamd te Lelystad vonden we nog een haalbare kaart. Zo gezegd, zo gedaan, rond twee uur s'middags liepen we rond in het poldermuseum.
Interessant, dat zeker en ook voor Thijs en zijn leeftijdgenoten, maar we zouden naar mijn idee toch min of meer in tijdnood komen, als we nu alles uitvoerig zouden bekijken. Dus stelde ik voor het museum eerst maar eens in vogelvlucht te nemen, om later nog eens terug te komen, om het één en ander wat beter onder de loupe te nemen. Maar de meningen daarover waren natuurlijk al weer gauw verdeeld, discussie dus! Desalniettemin stonden we rond kwart voor vier weer buiten. Snel naar H'wijk gereden en boodschappen gedaan. Toen we thuis kwamen met de handel, waren Christa, Brend, Jeanne, Kim, ons nichtje logé Ingeborg en Teun de hond net gearriveerd, en even later was ook Evert jr. en Mink van de partij. Strakke planning!

Het Skottelbraaien ging gepaard met een hoop herrie en gedoe van kinderen en onszelf, ook kregen we een fikse donderbui te verduren. Maar we zaten redelijk droog onder de luifel en de parasol, het was een beetje alsof we nog op de camping zaten. Alles bij elkaar genomen was het toch weer een genoeglijk samenzijn. Christa en Brend waren daarna snel vertrokken, en wij hebben het nog laat gemaakt die avond, maar dat ging vanzelf, want het duurde vrij lang voordat alle kinderen op bed lagen en sliepen.

Zondag was een uitgesproken regendag. Een dag van langzaam aan doen en uitslapen. Toch zijn we er s'middags op uitgetrokken. Hattem, het Anton Pieckmuseum aldaar. In de stromende regen kwamen we aan met twee auto's vol. Paraplu's werden uitgedeeld, en in stevige pas liepen we een rondje door het stadje met de hele club, want voor we het museum in gingen moest eerst Teun nog worden uitgelaten.
Het Anton Pieckmuseum kenden we al van een eerder bezoek, maar is toch ook voor de tweede keer een bezoek waard, ook met kinderen, en zeker als je ook al eens met ze naar de sprookjes van de Efteling bent geweest, herkennen ze veel. Maar kinderen zijn ook altijd weer gauwer klaar dan wij, met dit soort dingen. Dus ook vandaag weer, was het een redelijk vluchtig bezoek, het in hetzelfde pand gelegen Voermanmuseum hebben we zelfs in looppas gedaan.
Honger hadden ze allemaal, en drinken wilden ze hebben!

In uitspanning "Het Engelse Werk" in Zwolle hebben we toen maar voor een ieder wat lekkers besteld. Toen we rond vier uur weer thuis waren, was Christa inmiddels terug uit Brussel en was Brend opweg naar Colombo op het eiland Sri Lanka.

dinsdag, augustus 15, 2006

muziek in Amsterdam



Maandagavond, "Musica Antiqua Köln" in het Concertgebouw met Mozart, Bach, Jommelli en Joke, Ad en Will.
Rond vijf uur waren we in A'dam, voordat we gaan eten eerst maar eens even naar de kroeg. Eén van de gezelligste muziekvrije kroegen die ik ken in A'dam, is cafe Welling aan de Jan Willem Brouwerstraat, pal achter het concertgebouw. Ook nu weer was het even heerlijk toeven. In eetcafe Lusthof, ook al zo'n bekend en geroemd adres aan de van Baerlestraat, hebben we vervolgens een heerlijke maaltijd genoten.

Rond acht uur zaten we in het concertgebouw. Het betreden alleen al van deze muziektempel, vind ik steeds weer opnieuw een belevenis. Als je dan ook nog naar mooie muziek kan luisteren, kan de avond al helemaal niet meer stuk.

Het neoclassicistische concertgebouw (Weens classicisme) is een ontwerp van architect Adolf Leonard (Dolf) van Gendt, en is destijds in het drassig weidegebied net buiten de gemeentegrens van A'dam gebouwd.
De oplevering was in 1886, maar door strubbelingen met de gemeente Nieuwer-Amstel over o.a. het dempen van een slootje, de bestrating van de toegangswegen en de levering van straatverlichting, kon het pas in 1888 feestelijk worden ingewijd.

Tussen 1985 en 1988, 100 jaar later dus, is het gebouw grondig gerenoveerd en is de nieuwe zijvleugel, naar ontwerp van architect Pi de Bruijn (ook bekend van het nieuwe 2e kamer gebouw in Den Haag) aangebouwd. Door verzakking van de fundering met als gevolg ernstige scheurvorming in het gebouw, moest het één en ander structureel worden aangepakt. Omdat het concertgebouw wereldberoemd is om zijn ongeëvenaarde akoestiek, moest de renovatie met de grootst mogelijke zorgvuldigheid worden uitgevoerd.
Zelfs de nieuw aan te brengen verf en sauslagen in de grote zaal, werden nog onder de loupe genomen. Want stel je eens voor, dat door alle nieuw aangebrachte voorzieningen en materialen, de veel geroemde akoestiek in de grote zaal zou zijn aangetast. De ramp zou niet te overzien zijn geweest!
Tijdens de renovatiewerkzaamheden ben ik in de gelegenheid gesteld, het gebouw van onder tot boven door te snuffelen. Ik ben onder het gebouw in de funderingsruimte geweest, maar ook boven o.a. het plafond van de grote zaal, door het gat bij een kroonluchter kijk je dan in een indrukwekkende diepte. Vorig jaar heb ik voor de omroep (AVRO) nog een ontwerp gemaakt voor een opnamestudio in het gebouw, maar die is tot nu toe jammer genoeg nog niet verwezenlijkt.

Maar goed nu even genoeg over het gebouw. Maandagavond dus zaten we met z'n vieren naar muziek te luisteren, die door "Musica Antiqua Köln" ten gehore werd gebracht.
De sfeer was goed, alhoewel ik de zaal wel eens voller heb gezien, en de muziek was goed, we werden er vrolijk van. De afsluiter van de avond was echt lachen "Gallimathias musicum, KV 32" (muzikale wartaal) een potpourri die tijdens Mozart's verblijf in Den Haag omstreeks 1766 naar men zegt, met behulp van z'n vader (Mozart was toen 10 jaar oud) is ontstaan. Na afloop hebben we in de eerder genoemde zijvleugel nog iets gedronken, en toen zat het er weer op. Rond half twaalf waren we weer thuis in H'wijk.

zaterdag, augustus 12, 2006

Teun



Op de fotocollage Teun met de klok mee als pub van ca. 1 mnd. oud; dan ca. 4 mnd. oud en net in H' wijk aangekomen en als 2 jaar en 3 mnd. oud.

Oppassen, zoals bekend voor mij een twijfelachtig genoegen. (Zie ook mijn stukje over Oppassen van 3 april j.l.) Deze keer nog voor een paar dagen op een hond ook, want zijn baasjes waren nog steeds op vakantie.
Maar Teun, een reu, is een mooie lieve gezellige en speelse hond, met een stabiel karakter, er zit geen kwaad in. We vinden allemaal dat hij door zijn baasje(s) goed is opgevoed, en dat maakt het oppassen wat mij betreft toch een stukje aangenamer.
Teun is een raszuivere "Entlebucher Sennenhond" die in mei 2004 op een boerderij in de Zwitserse Alpen is geboren, en in de zomer van dat zelfde jaar naar de Harderwijkse binnenstad is gehaald, waar hij een plekje heeft veroverd in de harten van Christa, Brend, Jeanne en Kim, maar toch ook wel in die van Joke en mij.

Fietsen met Teun vind ik geen succes, voor je er erg in hebt vliegt hij voor je wiel langs en lig je plat. Hij ziet en hoort namelijk van alles onderweg, dus beter maar lopen. Het bos in, achter de konijnen aan of weet ik veel. Met grote takken lopen zeulen, door plassen heen banjeren. Eén en al energie, ik ontleen er zelf ook al energie aan, heel bijzonder.
In huis is het zo, waar jij bent is hij ook. Nietsvermoedend ligt hij soms vlak achter mijn bureaustoel, zodat ik over hem struikel als ik opsta. Het is een aanhankelijk beest. Toch blijf ik er bij, dat ik zelf geen hond wil! Het is allemaal teveel gedoe, je kan hem niet overal mee naar toe nemen, en hem vaak alleen laten is ook niet goed. Ik voel mij daardoor toch teveel in mijn vrijheid belemmerd. Maar voor een paar dagen vind ik het wel leuk, en verder zie ik hem vaak zat en dat is mooi.

woensdag, augustus 09, 2006

Den Oever




Onlangs hebben we eens een dagje met de Swing in Marina Den Oever gelegen. Een prima jachthaven, maar die kenden we al van soms min of meer noodgedwongen tussenstops, als we bijvoorbeeld opweg waren naar Texel of andere bestemmingen in die richting.
Den Oever was voor ons tot nu toe nooit een doel opzich, het trok niet zo. Ook nu zouden we in principe naar Texel gaan, maar om diverse reden hebben we eenmaal in Den Oever dat plan laten varen. We hadden ineens zin om eens een keer wat beter naar Den Oever en omgeving te kijken, en daar hebben we geen spijt van gehad.
Het is een dagje geworden die boven verwachting de moeite waard was!

We begonnen met een fietstochtje door het prachtige, direct naast de Marina gelegen Robbenoordbos. Het Robbenoordbos is na de droogmaking van de Wieringermeer, omstreeks 1934 aangelegd. De polder is één van de diepste droogmakerijen van Nederland en ligt op ca. 6.60 meter onder NAP. Door de hoge en zoute grond(kwel)waterstand in de nieuwe polder, was deze totaal ongeschikt voor agrarisch gebruik. Daarom koos men destijds voor de aanleg van een bos, dan kon er tenminste nog hout worden gewonnen. Het bos bestaat voor driekwart uit loofbomen en voor het andere kwart uit naaldbomen. Het bos heeft een gevarieerde bodemstructuur en vegetatie, en is een eldorado voor paddestoelen.

Kom je uit het bos, dan fiets je langs gemaal Leemans, ook uit de tijd van de drooglegging, evenals de naast liggende sluis met een diepte en een verval waar je eng van wordt.
Het zijn in mijn ogen monumenten van techniek die het nog steeds goed doen, en dat nog wel vele decennia zullen blijven doen ook. Het gemaal is nog in 1997 aangepast en uitgebreid i.v.m. het lozen van het zoute kwelwater uit de polder. Men wilde dat om milieu technische reden (o.a. problemen met drinkwaterproductie in Andijk) niet langer op het IJsselmeer lozen (ca.800.000 ton zout per jaar!) maar direct in de waddenzee.
Daarvoor is vanaf het gemaal tot aan de zoute waddenzee een ondergronds afvoerkanaal aangelegd van voldoende capaciteit.

Het dorp Den Oever vind ik redelijk saai, het stelt ondanks de dynamiek van het havengebeuren in mijn ogen niet veel voor. Wel staat er een mooie molen "de Hoop" genaamd, en een monument ter nagedachtenis van de omgekomen vissers, alsmede een ruimtelijke constructie direct achter de zeedijk die ik niet direct thuis kan brengen. Het is een houten zespoot met een metalen korf in top. Mogelijk een model van een kustvuur uit voorbije tijden of een afgeleide daarvan? Maar misschien is het ook wel een kunstwerk, of misschien wel beide!?

De omgeving van Den Oever is landschappelijk verrassend fraai, enigszins glooiend en mooi van schaal, het lijkt veel op het texelse landschap nabij Den Burg. Ook niet zo vreemd natuurlijk, want Wieringen is een voormalig waddeneiland. Pas in 1924 is het eerst door de aanleg van de Amsteldiepdijk aan Noord-Holland vast komen te zitten, waarna door de inpoldering van de Wieringermeer en de aansluiting met de afsluitdijk in 1933 het eiland definitief verleden tijd was. Momenteel zijn er plannen om door de aanleg van een Wieringerrandmeer het eiland in ere te herstellen.

We zijn richting Oosterland en Stroe gefietst, en via Vatrop en een mooi pad langs de waddenzee terug naar Den Oever, alwaar we bij de vissershaven uitkwamen. Op een verhoogd terras met mooi uitzicht op de vissershaven hebben we koffie gedronken, want daar waren we toen wel een beetje aan toe.

s'Avonds hebben we in "De Dikke Bries" het eethuis op de marina heerlijk gegeten.

vrijdag, juli 28, 2006

donderdag



Vandaag, donderdag 27/7'06 willen we naar de "Beurs van Berlage" in Amsterdam, kijken naar alle schilderijen van Rembrandt. Daarna willen we nog even naar de Bestevearstraat om met Evert jr. door te spreken, hoe we na de volgende week zijn rotte balkonhek gaan aanpakken.

Maar eerst willen we Christa, Brend, Jeanne en Kim nog uitzwaaien, want die gaan op vakantie naar Bretagne. En dat gaat niet zo maar. Ze hebben namelijk gisteren pas een caravan gekocht, en behalve het feit dat het ding moest worden schoongemaakt, moest het ook nog worden ingericht, en er moesten ook nog allerlei zaken worden aangeschaft. En dat gebeurde allemaal bij ons naast het huis, want in de binnenstad gaat dat een beetje moeilijk natuurlijk. Maar goed, rond het middaguur konden we ze dan eindelijk uitzwaaien, waarna wij er ook maar gelijk van door zijn gegaan.

Voor het eerst in de geschiedenis zijn alle schilderijen van Rembrandt in één tentoonstelling te zien. Een overdonderende hoeveelheid schilderijen, zo'n 300 in totaal. Het is nauwelijks te bevatten dat dit oeuvre door één persoon is geschilderd.
De werken, die deel uitmaken van museumcollecties uit de hele wereld, zijn prachtig gereproduceerd en op ware grootte te bewonderen. De schilderijen hangen bovendien op chronologische volgorde en tonen zo de hele geschiedenis van Rembrandt.
Het was de moeite waard, ondanks het feit dat we de laatste tijd al het één en ander van Rembrandt hadden gezien. (Zie ook mijn stukje "museumweekend" van 9 april j.l.)
Alleen een beetje jammer dat het in de beurs zo vreselijk warm was, dat tast na verloop van tijd toch je concentratievermogen aan. Maar op het terras vóór het beursgebouw hebben we na afloop een heerlijk verkoelend drankje genuttigd, en daar knap je dan ook weer snel van op.

Het balkonhek van Evert is eigenlijk aan totale vervanging toe. Maar om daar zo'n tien meter boven de grond een beetje te gaan stunten zonder steiger zie ik totaal niet zitten, als je een misstap maakt is het einde verhaal. Daarom hebben we besloten voor een gedeeltelijke vervanging, de nog enigszins goeie delen laten we zitten, zodat we toch nog enige valbescherming overhouden tijdens de klus.
Evert zal de komende dagen alvast de spullen in huis halen, zodat we na onze korte vakantie, er dinsdag over een week goed tegen aan kunnen.

Nabij IJburg hebben we in restaurant "Kaap Kot" vervolgens heerlijk buiten zitten eten. Onder het eten werden we door Charles gebeld, of we thuis waren, ze wilden langs komen! Prima, rond negen uur zijn we zeker weer thuis. En zo geschiedde, we hebben met Geke en Charles nog een genoeglijk avondje gehad bij ons op het terras. Maar rond middernacht werden de muggen te erg, maar toen was het ook wel mooi geweest die dag. Einde van zomaar een donderdag.

woensdag, juli 26, 2006

Rotterdam



Aan de Rotterdamse Lloydstraat (nabij Schiehaven a/d Nieuwe Maas) is de nieuwbouw van de Schiecentrale fase 4A aan de gang. Het omvat een werkgebouw met o.a. studio's, kantoren, werkruimten en een parkeergarage. Het gebouw telt max. negen bouwlagen t.w. een parkeergarage ondergronds, de begane grond en plaatselijk zeven verdiepingen en is ontworpen door Mei Architecten en stedenbouwers uit Rotterdam. Bij dit project ben ik betrokken als akoestisch adviseur voor de studioruimten van RTV Rijnmond, en dat was dan ook de reden dat ik op die julidag in R'dam moest zijn.
De bouwvergadering schatte ik in op hooguit 2 uur, daarna dacht ik voor de rest van de dag wel vrij te kunnen zijn.
Een mooie gelegenheid dus om er een dagje Rotterdam van te maken. Mijn vergader locatie lag in de buurt van het Museumpark, een prachtig uitgangspunt voor verdere bezigheden die dag. Museum Boijmans van Beuningen, de Kunsthal, Huis Sonneveld, Chabot Museum, het NAi en nog meer, alles op loop afstand bij elkaar, prima.

Maar wat is er te zien allemaal, we moeten uiteraard wel prioriteiten stellen.
Museum Boijmans van Beuningen hebben we nog niet zo lang geleden bezocht, dus laten we dat vallen. In de Kunsthal hangen 100 schilderijen van Toon Hermans, dat willen we in ieder geval vanmiddag gezamelijk gaan bekijken.
De monumentale villa Huis Sonneveld genaamd, pal naast het NAi is na een recentelijke restauratie teruggebracht in de orginele staat van 1933, alsof de oorspronkelijke bewoners het huis zojuist hebben verlaten. Je komt er veel origineel meubilair tegen, waaronder bekende ontwerpen van Gispen. We zien wel of hier nog tijd voor overblijft.
Het Chabot Museum, een woonhuisambiance met museale uitstraling. Gebouwd in 1938, de tijd van het Nieuwe Bouwen, architecten Baas en Stokla. Het biedt sinds 1993 onderdak aan een bijzondere collectie werken van de schilder/beeldhouwer Henk Chabot (1894-1949) één van de voornaamste vertegenwoordigers van het Nederlandse expressionisme. Er is momenteel ook een presentatie van tentprojecten van beeldhouwer/tentenbouwer Dré Wapenaar (1961) Joke heeft hier het één en ander van gezien.
En dan het NAi, het Nederlands Architectuurinstituut. Hier beginnen we de dag met een kopje koffie, daarna ga ik naar mijn afspraak en gaat Joke de tentoonstelling China Contemporary bekijken. Een tentoonstelling over chinese architectuur, kunst en beeldcultuur. In China verrijst een nieuwe wereld. Een groep jonge architecten probeert die eigen en anders te maken. Van hun reactie op het verrijzen van een nieuwe werkelijkheid valt veel te leren. Een boeiende tentoonstelling volgens Joke.

De schilderijen van Toon Hermans in de Kunsthal waren prachtig.
Toon Hermans kennen we natuurlijk allemaal als entertainer en clown, maar zijn schilderijen waren minder bekend. Maar net als zijn theaterwerk waren zijn schilderijen ook van een onweerstaanbare eenvoud en een poëtische schoonheid. Echt de moeite waard om te zien.

Na nog een drankje op het terras van de Kunsthal genuttigd te hebben, vonden we het mooi geweest in Rotterdam. Terug naar Harderwijk maar weer.

zaterdag, juli 22, 2006

muziek in Veere



Volgens de organisatie van MuziekPodium Zeeland is de monumentale Grote Kerk (1521)in Veere één van de mooiste concertlocaties in Nederland. De idyllisch gelegen locatie ligt weliswaar ietwat buiten de route, maar de gedreven muziekliefhebber laat zich door een dergelijk geografisch detail niet weerhouden.
Tijdens onze vakantie lagen we met de boot een paar dagen in Veere, voor ons was de locatie dus al helemaal geen probleem. s'Middags hadden we de 40 meter hoge toren al beklommen om uit te kijken over Veere en omstreken, wat echt de moeite waard was.
Bij de info balie in de kerk kregen we op onze vraag te horen, dat er s'avonds een uitvoering zou zijn van "Quatuor Danel" een frans/belgisch strijkkwartet, wereldberoemd in eigen regio, maar minder bekend in Nederland, met muziek van Janacek, Shostakovich, Milhaud en Mantovani (geen familie van en gelukkig ook geen verdere invloed)

Een strijkkwartet is doorgaans niet mijn favoriete muzieksoort, desalniettemin zaten we om 8 uur s'avonds klaar voor "Quatuor Danel" samen met enkele tientallen andere muziekliefhebbers.
Scheuren, piepen, kreunen, trekken, janken en plokken, in onze oren een hartverscheurende kakofonie. Weglopen tijdens een concert doe je niet zo gauw dus ook nu niet, maar we moesten ons wel beheersen, en zeker toen er ook nog eens kort na elkaar bij twee strijkers een snaar sprong, wat zeer hinderlijke onderbrekingen in de voortgang op leverde met veel gekuch en gehoest.
We hebben de hele rit uitgezeten, je doet toch je best om er wat van te begrijpen. En zo kregen we toch ook wel weer passages te horen waar we stil van werden, zo erg was het dus allemaal ook weer niet, en bovendien was de entourage toch ook wel zeer bijzonder.
Evengoed waren we toch blij dat we rond 10 uur weer buiten stonden.
Een avondje "muziek in Veere", een bijzondere gebeurtenis!

zaterdag, juli 08, 2006

zomervakantie 2006





Met de "Swing" er op uit. Bemanning Joke/Evert

3/6'06.
1) Lelystad - 2) Enkhuizen 75% zeilen 25% motorren.
6/6'06.
2) Enkhuizen - 3) Durgerdam 75% zeilen 25% motorren.
7/6'06.
3) Durgerdam - 4) IJmuiden 100% motorren.
8/6'06.
4) IJmuiden - 5) Scheveningen 100% motorren.
9/6'06.
5) Scheveningen - 6) Zierikzee 10% zeilen 90% motorren.
11/6'06.
6) Zierikzee - 7) Yerseke 75% zeilen 25% motorren.
12/6'06.
7) Yerseke - 8) Vlissingen 25% zeilen 75% motorren.
13/6'06.
8) Vlissingen - 9) Middelburg 100% motorren.
16/6'06.
9) Middelburg - 10) Veere 100% motorren.
18/6'06.
10) Veere - 11) St. Annaland 50% zeilen 50% motorren.
19/6'06.
11) St. Annaland - 12) Herkingen 50% zeilen 50% motorren.
20/6'06.
12) Herkingen - 13) Brouwershaven 20% zeilen 80% motorren.
22/6'06.
13) Brouwershaven - 14) Bruinisse 100% zeilen.
23/6'06.
14) Bruinisse - 15) Willemstad 100% motorren.
24/6'06.
15) Willemstad - 16) Gouda 100% motorren.
25/6'06.
16) Gouda - 17) Roelof Arendsveen 100% motorren.
26/6'06.
17) Roelof Arendsveen - 18) Amsterdam 100% motorren.
27/6'06.
18) Amsterdam - 19) Muiden 50% zeilen 50% motorren.
28/6'06.
19) Muiden - 20) Hoorn 90% zeilen 10% motorren.
29/6'06.
20) Hoorn - 21) Enkhuizen 50% zeilen 50% motorren.
1/7'06.
21) Enkhuizen - 22) Lelystad 100% zeilen.
2/7'06.
Lelystad - Harderwijk met de auto. Einde van een leuke vakantie.

Op een paar dagen na, hebben we de hele tijd het mooiste weer van de wereld gehad. Klein nadeel: voor zeilers was er in het algemeen iets te weinig wind, maar wel weer een voordeel natuurlijk voor onze fietstochtjes.
Een paar keer hebben we bezoek gehad van kinderen en kleinkinderen t.w. Evert, Thijs en Mink een middag in het begin en het eind van de vakantie in resp. Enkhuizen en Muiden.
Simone, Wilco, Roos en Daan verrasten ons met een bezoekje in de buurt van Alphen a/d Rijn. Afgesproken is toen dat Roos en Daan het laatste weekend bij ons aan boord zouden komen, met die twee hebben we in Enkhuizen nog een leuke tijd gehad, een beetje rommelen met de bijboot en zwemmen in de haven. De laatste dag zijn ze meegevaren naar Lelystad, vaak tot groot vertier achter ons aan hobbelend in de bijboot, die we aan een touw achter ons aan sleepte.

maandag, mei 29, 2006

Helgoland






Inmiddels al weer een dagje aan het werk. Het kostte even moeite om de draai te vinden, maar het gaat nu al weer als vanouds.
Een zeiltochtje Lelystad - Helgoland is enkele reis een slordige 200 mijl varen.
Uiterlijk zondagavond a.s. willen we weer thuis zijn, dus hebben we 4 volle etmalen en een stukje ter beschikking. Dat moet ook met een niet wedstrijdboot haalbaar zijn.
De bemanning bestaat uit Roel Oosterhoff jr, Evert Veldkamp jr, Jan Veldkamp en ik.
Dinsdagmiddag 23 mei j.l. vertrekken Roel, Jan en ik rond vier uur uit onze thuis haven Deko Marine Lelystad richting Den Oever, om daar Evert jr. op te pikken.

Het weer is prima, en er staat een mooie z.w. bries 4 à 5 Bf, ca. 4 uur later zijn we dan ook al in de buurt van Den Oever. Afgesproken was Evert jr. op te pikken in de Marina van Den Oever en daar in principe ook te overnachten, maar hij bleek bij nader inzien in de vissershaven te zijn beland, dus al aan de andere kant van de Stevinsluizen. Nou we toch al aan de waddenkant van de sluis waren, en het tij bovendien voor ons ook gunstig was, was de beslissing gauw genomen om door te varen naar Den Helder. Rond elf uur 's avonds lagen we afgemeerd in de Marina van Den Helder. In het clubgebouw hebben we daar nog even voor het slapen gaan een pilsje gedronken. Morgen, zo hadden we uitgerekend zou m.b.t. tot het tij, rond 11 uur een mooie tijd zijn om te vertrekken.

Woensdagmorgen rond 11 uur gaan de trossen los. Met het tij mee, gaan we met alleen een voor driekwart uit gerold voorzeil (kleine fok) met ca. 7 Bf uit wzw het Marsdiep op, richting Molengat. Met de motor even bij, kunnen we net voldoende hoogte halen om het Molengat goed in te komen. Eenmaal in het Molengat zit je achter de Noorderhaaks voor de golven althans lekker in de luwte, en eenmaal uit het Molengat zouden we een comfortabele ruime wind mee krijgen. Het klopte allemaal, al was ik inmiddels wel een beetje misselijk geworden, iets wat ik tot nu toe op zee nog niet vaak heb gehad, maar de rollers die ons achterop liepen waren dan ook vrij fors. Het leek af en toe wel of je werd besprongen door die rakkers.

Vervolgens is het zaak om tussen de doorgaande scheepvaartroute en de waddeneilanden een gunstige koers te varen. Op de banken in de gaten tussen de eilanden, zoals het Eierlandsche Gat, Zeegaten van Terschelling, Ameland en ga zo maar door, staat met deze wind (De Nederlandse Kustwacht had het in deze regio over 8 Bf) een forse branding, wat voor ons een reden was doorgaans dichter bij de scheepvaartroute te varen dan bij de eilanden.
Onze snelheid lag de hele dag vrij constant rond de 7 knopen, en dat steeds op alleen dat puntje voorzeil! En zo voeren we uiteindelijk de nacht in. De eerste wacht van 21.00 - 01.00 werd door Roel en Evert jr. gedaan. De tweede wacht van 01.00 - 05.00 uur uiteraard door Jan en mij. En toen ik na de derde wacht, die weer door Roel en Evert was gedaan opstond, zag ik al snel Helgoland in de verte liggen. Donderdagochtend rond 11.45 uur, ca. 25 uur na ons vertrek uit Den Helder lagen we in de jachthaven van Helgoland afgemeerd, in de kuip heerlijk in de zon te genieten van een drankje en een hapje. Vanaf Den Helder hebben we ca. 160 mijl gemiddeld
6,4 knopen gevaren op alleen een puntje voorzeil!

Helgoland heeft een mooie westkust met veel vogels. Alleen jammer van al die keurig gebaande en afgerasterde voetpaden, waar alle toeristen geacht worden zich over te bewegen.
Maar misschien kan dat ook moeilijk anders met een klein, en volgens mij kwetsbaar eiland. Het gesteente van de hoge westelijke kant van het eiland blijkt zachter te zijn als dat het er op het eerste gezicht uitziet. Er is op het eiland ook geen fiets, brommer of auto te bekennen. Alleen wandelende tax-free toeristen, vooral veel oudere, je komt namelijk met een lift makkelijk op het hoge plateau, vogelliefhebbers met gigantische telelenzen om de nek, en wij natuurlijk. Een merkwaardig sfeertje, een beetje Marken of Volendam bedacht ik me. Maar goed, toch leuk om hier een keer geweest te zijn, het was bovendien prachtig weer en we hebben hier nog lekker zitten kanen ook.

Vrijdagmiddag rond drie uur vertrekken we, iets vroeger als aanvankelijk gepland, maar er wordt in de loop van het weekend weer z.w. 7 Bf voorspeld, en om daar lang tegen in te hakken zien we niet zo zitten. Dus voor dat het zover is willen we op z'n minst alweer in de buurt van Den Helder of Texel zijn.
Het is behoorlijk heiig, maar verder goed weer, wind is er praktisch niet, het beetje zucht wat er nog is hebben we tegen, evenals een nog vrij forse golfslag.
Toch willen we gezien de weerberichten mijlen maken, we motorren er derhalve vrolijk op los.
De nacht is aardedonker, vroeger vond ik dat prachtig, je weg ook in het gitzwart vinden gaf een extra dimensie aan de zeiltocht op zee, maar dat gevoel heb ik niet meer, ik krijg juist steeds meer hekel aan die donkere nachten op zee. Zielsgelukkig ben ik op het moment, als ik de dag weer zie gloren aan de horizon.
Maar goed het is niet anders, dan moet je geen grote tochten op zee gaan maken en zo erg is het nou ook weer niet. En de nachten met een volle maan en een heldere sterrenhemel zijn toch ook wel weer mooi, maar dan zie je ook wat.
Af en toe zeilen we wat maar erg succesvol is dat niet, het blijft een beetje tobben.
Na verloop van tijd begint de wind geheel volgens de verwachting aan te trekken, weliswaar tegen evenals de stroom op dat moment, maar toch kunnen we nu zeilen dus gaan we lange slagen maken.
Als we zaterdag rond vijf uur in de middag ter hoogte van Vlieland zijn aangekomen, besluiten we dit eiland maar aan te lopen i.p.v. Den Helder of Texel, want dat zou met deze wind en stroom zeker weer nachtwerk worden, en daar hebben we geen van allen meer zin in.
We hebben in de Dorpstraat op Vlieland nog een heel genoeglijke avond, leuke kroeg met pelpinda's en jaren tachtig muziek, en pal naast de kroeg hebben we in restaurant "De Oude Stoep" wederom lekker zitten happen.

's Morgens zijn we zoals achteraf bleek door Jan al om vijf uur gewekt, afgesproken was zes uur maar zijn wekkertje stond nog op wintertijd. Toen we er achter kwamen waren we al aangekleed, niet erg, half zes varen we de haven uit. Het blaast ca. 7 Bf uit wnw, we krijgen er nog even behoorlijk van langs in de aanloop naar de Vliestroom, maar eenmaal daar aangekomen gaat het alleen op de fok als een speer. We hebben de hele waddenzee voor ons zelf, er is geen schip te bekennen. Prachtig!
Rond 09.45 uur liggen we in Kornwerderzand en gaat Evert jr. van boord. De bus van 09.50 naar Den Oever gaat hij net missen, dat betekent voor hem een uur wachten.
Voor ons duurt het trouwens ook een uur voordat we de sluis door zijn.

Het IJsselmeer gaat zeer vlot, ruime koers 6 à 7 Bf. Voor ons gemak wederom alleen op het fokje, we zijn kennelijk een beetje te lui om er een gereefd grootzeil op na te houden. Rond 16.30 uur liggen we afgemeerd in onze box in de Deko Marine in Lelystad. Het zit er op, een in alle opzichten mooie, maar toch ook wel een beetje vermoeiende zeiltocht.

donderdag, mei 18, 2006

onbekend beest




Wat voor dier hebben Joke en Christa dinsdagmiddag rond vier uur nou eigenlijk gezien in onze tuin? Ze wilden mij er ook getuige van laten zijn, maar ik kwam te laat.
Het was volgens de dames een donker grijs slank dier met een vrij brede kop, een lange staart en laag bij de grond. Op mijn suggestie, dat ze waarschijnlijk gewoon een sluipende kat hebben gezien die achter de vogeltjes aanzat, werd verontwaardigd gereageerd. Het was absoluut geen kat en ook geen hond, ik moest niet denken dat ze iets aan de ogen mankeerde, en gedronken hadden ze ook nog niet! Dus zeg het maar, wat zou het geweest kunnen zijn?
Volgens Christa leek het qua vorm en afmeting nog het meest op een Otter, maar dat lijkt mij sterk in deze woonomgeving. Onze tuin is met dat lullige vijvertje absoluut niet de geschikte biotoop voor een Otter. Bovendien zijn Otters ook vrij schuw en terughoudend en zijn ze voornamelijk 's nachts actief.
Alle min of meer op een Otter gelijkende dieren passeerden vervolgens de revue, t.w.
Nerts (door sommige mensen als huisdier gehouden las ik, er zou dus een ontsnapt exemplaar kunnen rondlopen) Steenmarter, Bunzing, Hermelijn, Muskusrat, Waterrat etc. Maar het lijkt mij natuurlijk allemaal heel onwaarschijnlijk, dat deze dieren in zo'n tuintje in de bebouwde kom voorkomen. Ik kan dat moeilijk geloven. Toch sta ik nu wel iets vaker voor het raam stiekum de tuin in te kijken, wie weet openbaard het beest zich ook aan mij.
Maar voorlopig zie ik alleen maar katten, katten en nog eens katten.

maandag, mei 15, 2006

Messiah



Vrijdag aan het eind van de middag kwam Joke op het idee, om met de boot van Lelystad naar Nulde te varen. We hadden kaartjes voor een uitvoering zaterdagavond, van de Messiah van G.F.Händel door de Christelijke Oratorium Vereniging "Putten" waar onze vriend Roel Oosterhoff sr. in de bassectie zijn partij in mee zingt.
Van Nulde naar Putten fietsen is maar een eindje, en een beetje beweging is gezond.

Zo gezegd, zo gedaan, snel de boel ingepakt, en een paar uur later hadden we ons aan boord geïnstalleerd en lagen de vouwfietsjes in het achteronder. Eventjes opperden we het plan om alvast naar Urk te varen, maar daar zagen we toch maar van af.
We gaan morgen wel op tijd vertrekken, we moeten natuurlijk niet te laat in Nulde aankomen. Het is een redelijk eindje varen, en je hebt bovendien ook nog bruggen en een sluis die voor oponthoud zorgen.

Zaterdagmorgen rond half negen gooiden we dan ook de trossen los, en voer Joke de boot de box uit. Wind was er nauwelijks, dus werd het motorren. Het was bijzonder heiig, een klein wereldje!
En er waren veel mugjes, ontzettend veel mugjes, mugjes die overal inkruipen en op gaan zitten, en je trapt ze overal plat, zodat het hele schip en met name de kuip er na verloop van tijd behoorlijk goor uit begint te zien. Maar het was desalniettemin heerlijk op het water, stil en heel rustig, in de wijde omgeving was geen schip te bekennen. We waren alleen, met twee postduiven die een poosje op de giek kwamen uitrusten.
Op het Ketelmeer trok de wind wat aan, maar we hadden hem wel recht van voren, dus besloten we maar te blijven motorren.
Bij Roggebotsluis hebben we zeker een uur liggen wachten, omdat er een peloton wielrenners moest passeren. Toen ze eenmaal gepasseerd waren, moest de enorme ville die ontstaan was weer eerst worden weggewerkt, voordat de brug eindelijk voor ons open kon.

Rond half vier 's middags meerden we af bij "De Haven van Harderwijk", we hadden geen zin meer om naar Nulde door te varen, we hadden genoeg gemotord die dag.
Na aan boord te hebben gegeten, hebben we ons zelf en de fietsjes naar huis gebracht en zijn we met de auto van Joke verder naar Putten gereden. De uitvoering van de Messiah zou om acht uur beginnen, we waren ruimschoots op tijd en hebben eerst bij Roel en Herma thuis nog een kopje koffie gedronken.

De "Messiah" van Georg Friedrich Händel (1685-1759) vind ik op plaat al ontroerend mooi. Een uitvoering bij wonen onder de bezielende leiding van dirigent Wouter van den Braak is uiteraard nog mooier. Behalve de 4 ingehuurde solisten (sopraan, alt, tenor en bas) en de musici van het begeleidende barokorkest Cappella Maria Barbara, zijn alle leden van het koor amateurs, maar dat was voor mij althans niet te horen. Prachtig was het! De akoestiek van de ruimte (Gereformeerde Kerk a/d Achterstraat) vond ik ook verbazend goed. Een perfecte nagalmtijd!
Na afloop nog even bij Herma thuis een biertje gedronken. Roel was er niet bij, want die moest helpen het podium, waar ze de hele avond op hadden staan zingen, nog diezelfde avond weer af te breken. Rond middernacht waren we weer terug op de boot. Morgen, zondag, zouden Roel en Herma met ons mee terug zeilen naar Lelystad. Omstreeks tien uur zouden ze bij ons zijn.

Zondagmorgen rond half elf, na het eerste bakje koffie, gooien we de trossen los. De wind is gedraaid, en we hebben hem nu weer tegen. Het is in tegenstelling met het weer van gisteren nu mooi helder en fris weer. Alleen jammer van de windrichting, we motorren en kletsen gezellig bij. Onderweg worden we eerst gebeld door Jeanne (Brend) en even later door Simone, ze wilden graag op bezoek komen! Of dat nou mede vanwege Moederdag was weet ik niet, want daar doen we eigenlijk nooit zo aan.
Jammer, 't is altijd leuk als ze komen, maar je kan nou eenmaal maar op één plaats tegelijk zijn, en dat is op dit moment dus niet thuis.
Ondertussen babbelen we al motorrend vrolijk verder, op het Ketelmeer eten we een uitsmijtertje, en pas als we door de Ketelbrug zijn gaan we alleen op het fokje nog een poosje zeilen.
Rond zes uur liggen we in onze box in de DEKO marine. Roel jr. en Pieter-Jan Oosterhoff komen met vrouwen en kinderen nog even bij ons aan boord een borreltje drinken, we hadden ze gebeld omdat ze heel toevallig met een ander schip dicht in de buurt waren.

Nadat ze weer vertrokken waren, hebben we aan boord samen met Roel en Herma nog een bordje macaroni gegeten, nog een laatste kopje koffie met een pikketanissie en toen zat het weekend er praktisch weer op. Joke heeft ons vervolgens samen, in mijn auto veilig terug gereden naar Harderwijk.
Zo rond half elf waren we thuis waar we zo te zien een loge hadden, Christa, maar ze lag al wel op bed.